تفاوت اوتیسم با عملکرد بالا و سندرم آسپرگر

اوتیسم با عملکرد بالا یک تشخیص پزشکی رسمی نیست. اغلب برای اشاره به افراد اوتیستیک که بدون کمک دیگران بخوبی می خوانند، می نویسند، صحبت می کنند، استفاده می شود.

اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی است که با مشکلات در تعامل اجتماعی و ارتباطات مشخص می شود. برخی از افراد اوتیستیک به حداقل حمایت نیاز دارند. در حالی که برخی دیگر به حمایت قابل توجهی به صورت روزانه نیاز دارند. به همین دلیل است که اوتیسم در حال حاضر به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) شناخته می شود.

اوتیسم با عملکرد بالا اغلب برای اشاره به افرادی که نیازهای حمایتی کمتری دارند استفاده می شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آن به ادامه مطلب مراجعه کنید.

آیا اوتیسم با عملکرد بالا با سندرم آسپرگر متفاوت است؟

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، نسخه پنجم (DSM-5) در سال 2013 به روز و منتشر شد.

افراد مبتلا به سندرم آسپرگر چندین علامت مشترک با افراد اوتیستیک داشتند، اما در موارد زیر تاخیر نداشتند:

• استفاده از زبان
• توسعه شناختی
• توسعه مهارت های خودیاری متناسب با سن
• توسعه رفتار انطباقی
• توسعه کنجکاوی در مورد محیط خود

علائم آن‌ها اغلب خفیف‌تر بوده و کمتر از علائم افراد اوتیستیک بر زندگی روزمره‌شان تأثیر می‌گذارد. آنها حتی ممکن است به عنوان ” افرادبا عملکرد بالا” تلقی شده باشند.

با این حال، اوتیسم با عملکرد بالا هرگز یک تشخیص رسمی بالینی نبوده است. و سندرم آسپرگر به همراه برخی دیگر از اختلالات عصبی رشدی از DSM-5 حذف شد.

افرادی که این نوع مشکلات را در تعامل و ارتباطات اجتماعی دارند یا رفتارهای تکراری یا محدودکننده از خود نشان می دهند، اکنون به سادگی مبتلا به ASD تشخیص داده می شوند. این صرف نظر از میزان حمایتی است که آنها ممکن است نیاز داشته باشند.

سطوح ASD چیست؟

ASD به سه سطح تقسیم می شود:

• سطح 1. افراد در این سطح ممکن است علائمی داشته باشند که خیلی در کار، مدرسه یا روابط آنها تداخل نداشته باشد. این همان چیزی است که اکثر مردم هنگام استفاده از اصطلاحات اوتیسم با عملکرد بالا یا سندرم آسپرگر به آن اشاره می کنند.
• سطح 2. افراد در این سطح روزانه به حمایت خارجی نیاز دارند. نمونه هایی از حمایت های خارجی شامل گفتار درمانی و آموزش مهارت های اجتماعی است.
• سطح 3. افراد در این سطح به حمایت خارجی قابل توجهی به صورت روزانه نیاز دارند. در برخی موارد، پشتیبانی ممکن است شامل دستیاران تمام وقت یا درمان فشرده باشد.

سطوح ASD چگونه تعیین می شود؟

در حالی که تعیین سطح ASD یک فرد دشوار است، روانشناسان آموزش دیده ابزارهایی دارند که می تواند به آنها در انجام این کار کمک کند. مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم، ویرایش دوم (ADOS-2). این ارزیابی معمولاً با یک تاریخچه تکاملی کامل همراه است.

ASD را می توان در همان ابتدای 18 ماهگی تشخیص داد. با این حال، بسیاری از کودکان، و حتی برخی از بزرگسالان ، ممکن است تا دیرتر تشخیص داده نشوند.

تشخیص در سنین بالاتر می تواند پشتیبانی را دشوارتر کند. اگر شما یا متخصص اطفال فرزندتان فکر می کنید ممکن است اوتیستیک باشد، یک قرار ملاقات با یک متخصص ASD داشته باشید.

پشتیبانی از ASD

هیچ توصیه استانداردی برای سطوح مختلف ASD وجود ندارد. حمایت به علائم منحصر به فرد هر فرد بستگی دارد.

افراد با سطوح مختلف ASD ممکن است همه به یک نوع حمایت نیاز داشته باشند. اما افرادی که سطح 2 یا سطح 3 ASD دارند احتمالاً نسبت به افراد دارای ASD سطح 1 به حمایت شدیدتر و طولانی مدت نیاز دارند.

پشتیبانی بالقوه ASD شامل موارد زیر است:

• گفتار درمانی. ASD می تواند باعث انواع مشکلات گفتاری شود. برخی از افراد اوتیستیک ممکن است اصلا نتوانند صحبت کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است در مکالمه با دیگران مشکل داشته باشند. گفتار درمانی می تواند به رفع طیف وسیعی از مشکلات گفتاری کمک کند.
• فیزیوتراپی. برخی از افراد اوتیستیک با مهارت های حرکتی مشکل دارند. این می تواند اقداماتی مانند پریدن، راه رفتن یا دویدن را دشوار کند. فیزیوتراپی می تواند به تقویت عضلات و بهبود مهارت های حرکتی کمک کند.
• کار درمانی. کاردرمانی می تواند به شما کمک کند یاد بگیرید چگونه از دست ها، پاها یا سایر قسمت های بدن خود به طور موثرتر استفاده کنید. این می تواند کارهای روزانه و کار را آسان تر کند.
• آموزش حسی. افراد اوتیستیک اغلب به صداها، نورها و لمس حساس هستند. آموزش حسی به افراد کمک می کند تا با ورودی حسی راحت تر کنار بیایند.
• تحلیل رفتاری کاربردی (ABA). این تکنیکی است که رفتارهای مثبت یا مفید را تشویق می کند و در عین حال رفتارهایی را که با عملکرد تداخل دارند کاهش می دهد. انواع مختلفی از تحلیل رفتاری کاربردی (ABA) وجود دارد، اما اکثر آنها از سیستم پاداش استفاده می کنند.
• دارو. در حالی که هیچ دارویی برای درمان ASD طراحی نشده است، برخی از داروها می توانند به مدیریت علائم خاص مانند افسردگی یا ناتوانی عاطفی کمک کنند .

نتیجه چیست؟

اوتیسم با عملکرد بالا یک اصطلاح پزشکی نیست و تعریف روشنی ندارد. افرادی که از این اصطلاح استفاده می کنند احتمالاً به چیزی شبیه به سطح 1 ASD اشاره می کنند. همچنین ممکن است با سندرم آسپرگر قابل مقایسه باشد، وضعیتی که در حال حاضر توسط APA شناسایی نشده است.

اگر فکر می کنید که شما یا فرزندتان هر یک از علائم ASD را دارید، به پزشک یا متخصص مراجعه کنید.

تفاوت بین آسپرگر و اوتیسم چیست؟

شما ممکن است بشنوید که بسیاری از افراد به سندرم آسپرگر در همان نفس با اختلال طیف اوتیسم (ASD) اشاره می کنند.

زمانی آسپرگر متفاوت از ASD در نظر گرفته می شد . اما تشخیص آسپرگر دیگر وجود ندارد . علائم و نشانه هایی که زمانی بخشی از تشخیص آسپرگر بودند، اکنون در زیر ASD قرار می گیرند.

تفاوت های تاریخی بین اصطلاح “آسپگر” و آنچه “اوتیسم” در نظر گرفته می شود وجود دارد . اما ارزش آن را دارد که بدانیم آسپرگر دقیقا چیست و چرا اکنون بخشی از ASD محسوب می شود.

درباره اختلال طیف اوتیسم (ASD)

همه کودکان اوتیستیک علائم یکسانی از اوتیسم را نشان نمی دهند یا این علائم را به یک میزان تجربه نمی کنند.

به همین دلیل است که اوتیسم در یک طیف در نظر گرفته می شود. طیف گسترده ای از رفتارها و تجربیات وجود دارد که در زیر چتر تشخیص اوتیسم در نظر گرفته می شود.

در اینجا مروری کوتاه بر رفتارهایی است که ممکن است باعث تشخیص اوتیسم در فرد شود:

• تفاوت در پردازش تجربیات حسی ، مانند لمس یا صدا، از کسانی که ” نوروتیپیک ” در نظر گرفته می شوند.
• تفاوت در سبک های یادگیری و رویکردهای حل مسئله ، مانند یادگیری سریع موضوعات پیچیده یا دشوار، اما مشکل در تسلط بر وظایف فیزیکی یا نوبت دادن به مکالمه
• علایق ویژه و عمیق و پایدار در موضوعات خاص
• حرکات یا رفتارهای تکراری (که گاهی اوقات به آن “تحریک” می گویند)، مانند تکان دادن دست یا تکان دادن به جلو و عقب
• میل شدید به حفظ روال یا برقراری نظم ، مانند پیروی از یک برنامه روزانه یا سازماندهی وسایل شخصی به روشی خاص
• مشکل در پردازش و ایجاد ارتباط کلامی یا غیرکلامی ، مانند مشکل در بیان افکار با کلمات یا نمایش احساسات به بیرون
• مشکل در پردازش یا شرکت در زمینه‌های تعاملی اجتماعی عصبی ، مانند احوالپرسی با کسی که به او سلام کرده است.

درباره سندرم آسپرگر

سندرم آسپرگر قبلاً یک شکل “خفیف” یا “با عملکرد بالا” از اوتیسم در نظر گرفته می شد.

این بدان معناست که افرادی که تشخیص آسپرگر دریافت کرده‌اند، رفتارهای اوتیسمی را تجربه می‌کنند که اغلب تفاوت‌های حداقلی با افراد نوروتیپیک در نظر گرفته می‌شود.

آسپرگر اولین بار در سال 1994 در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) معرفی شد.

این به این دلیل اتفاق افتاد که روان‌پزشک انگلیسی، لورنا وینگ، آثار هانس اسپرگر، پزشک اتریشی را ترجمه کرد و متوجه شد که تحقیقات او ویژگی‌های متمایز در کودکان اوتیستیک را نسبت به کودکان دارای علائم خفیف‌تر پیدا کرده است.

معیارهای تشخیصی سندرم آسپرگر

در اینجا خلاصه ای از آن آورده شده است معیارهای تشخیصی آسپرگر  از نسخه قبلی DSM (بسیاری از اینها ممکن است آشنا به نظر برسند):

• در برقراری ارتباط کلامی یا غیرکلامی مانند تماس چشمی یا کنایه مشکل دارند
• داشتن روابط اجتماعی درازمدت کم با همسالان
• عدم علاقه به شرکت در فعالیت ها یا علایق با دیگران
• به تجارب اجتماعی یا عاطفی واکنش اندک نشان میدهند یا واکنش نشان نمی دهد
• داشتن علاقه مداوم به یک موضوع خاص یا موضوعات بسیار کم
• پایبندی دقیق به رفتارهای معمول یا آیینی
• رفتارها یا حرکات تکراری
• علاقه شدید به جنبه های خاص اشیاء
• مشکل در حفظ روابط، شغل یا سایر جنبه های زندگی روزمره به دلیل علائم ذکر شده قبلی
• عدم تأخیر در یادگیری زبان یا رشد شناختی که در سایر شرایط رشد عصبی مشابه وجود دارد

از سال 2013، آسپرگر اکنون بخشی از طیف اوتیسم محسوب می شود و دیگر به عنوان یک بیماری جداگانه تشخیص داده نمی شود.

آسپرگر در مقابل اوتیسم: چه تفاوت هایی با هم دارند؟

آسپرگر و اوتیسم دیگر تشخیص های جداگانه ای در نظر گرفته نمی شوند . افرادی که ممکن است قبلاً تشخیص آسپرگر را دریافت کرده باشند، اکنون تشخیص اوتیسم دریافت می کنند.

اما بسیاری از افرادی که قبل از تغییر معیارهای تشخیصی در سال 2013، مبتلا به آسپرگر تشخیص داده شده بودند، هنوز به عنوان “اسپرگر” شناخته می شوند.

و بسیاری از مردم نیز آسپرگر را بخشی از هویت خود می دانند. این امر به ویژه با توجه به ننگی است که هنوز در بسیاری از جوامع در سراسر جهان پیرامون تشخیص اوتیسم وجود دارد.

با این حال، تنها “تفاوت” واقعی بین این دو تشخیص این است که افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است به عنوان نوروتیپیک با علائم و نشانه های “خفیف” که ممکن است شبیه علائم اوتیسم باشند، اشتراک دارند.

آیا گزینه های درمانی برای آسپرگر و اوتیسم متفاوت است؟

نه ! آنچه قبلاً به عنوان آسپرگر یا اوتیسم تشخیص داده شده بود، یک بیماری پزشکی نیست که نیاز به “درمان” داشته باشد.

افرادی که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند، «واگرای عصبی» در نظر گرفته می شوند. رفتارهای اوتیستیک آنچه از نظر اجتماعی معمولی است در نظر گرفته نمی شود. اما این بدان معنا نیست که اوتیسم نشان می دهد که مشکلی در شما وجود دارد.

مهم‌ترین چیز این است که شما یا فردی در زندگی‌تان که به اوتیسم مبتلا شده است، بداند که توسط اطرافیانش مورد محبت، پذیرش و حمایت است.

همه در جامعه اوتیسم موافق نیستند که افراد اوتیسمی نیازی به درمان پزشکی ندارند.

در اینجا برخی از گزینه های درمانی برای آسپرگر  اگر فکر می کنید که شما یا یکی از نزدیکانتان به درمان برای رفتارهایی نیاز دارید که به طور سنتی بخشی از تشخیص آسپرگر محسوب می شود:

• درمان روانشناختی، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT)
• داروهای اضطراب یا اختلال وسواس فکری اجباری (OCD)
• گفتار یا زبان درمانی
• اصلاح رژیم غذایی یا مکمل ها
• گزینه های درمانی تکمیلی، مانند ماساژ درمانی

خلاصه

مهمترین چیز در اینجا این است که آسپرگر دیگر یک اصطلاح کاربردی نیست. علائمی که زمانی برای تشخیص آن استفاده می‌شد، بیشتر در تشخیص ASD تعلق دارند.

و تشخیص اوتیسم به این معنا نیست که شما یا یکی از عزیزانتان «بیماری» دارید که باید «درمان» شود. مهم‌ترین چیز این است که خود یا هر فرد اوتیسمی را که می‌شناسید دوست داشته باشید و بپذیرید.

• صفحه اطلاعات سندرم آسپرگر (2019) .
  ninds.nih.gov/Disorders/All-Disorders/Asperger-Syndrome-Information-Page
• روی ام و همکاران (2009) . سندرم آسپرگر در بزرگسالی DOI:
  10.3238/arztebl.2009.0059
• Woods AG و همکاران . (2013) . درمان بیماران مبتلا به سندرم آسپرگر و اوتیسم . DOI:
  
• 10.1186/1753-2000-7-32

A.S.Jafari

دانشجوی دکتری پژوهشی ارگونومی شناختی، عاشق یادگیری، عاشق خواب و مباحث مرتبط با آن و عاشق دانستن درباره عملکردهای شناختی انسان… خوشحالم که در این بستر، فرصت اشتراک اطلاعات با شما عزیزان را دارم.