نگرانی و تفکر بیش از حد در مورد حوادث احتمالی ناگوار که بلافاصله برای ما رخ نمی دهد ، یا اجازه دادن به ذهنمان که سرگردان بماند ، می تواند منجر به سطح بالاتری از خلاقیت شود. روانشناسان نظریه جدیدی را ارائه داده اند که ناراحتی و خلاقیت عصبی را به هم پیوند می دهد و معتقدند که نگرانی های طبیعی نیز ممکن است تصورات بسیار فعالی داشته باشند و خلاقیت بیشتری برای حل مسئله داشته باشند.
این نظریه ، که در ژورنال Trends in Cognitive Science منتشر شده است ، بر اساس عقایدی است که قبلاً بر این باور بود که روان رنجوری – یکی از پنج ویژگی بزرگ شخصیتی – ممکن است با افزایش درک تهدید مرتبط باشد ، اما هدف آن این است که توضیح دهد چرا برخی از مردم حتی در آنجا که تهدیدی وجود ندارد نیز نگران هستند.
تحقیقات قبلی میزان فعالیت بالایی را در قسمتهایی از مغز که ادراک آگاهانه تهدید را کنترل می کنند ، نشان داده است.
نویسنده اصلی مقاله ، آدام پرکینز ، مدرس نوروبیولوژی شخصیت در گروه پزشکی روانشناسی در کالج کینگ لندن ، گفت که افرادی که تمایل به وحشت دارند “حتی اگر تهدیدی وجود نداشته باشد می توانند احساسات منفی شدید را تجربه کنند … این می تواند به معنای که به دلایل خاص عصبی ، نمرات بالایی در روان رنجوری، تخیل بسیار فعالی دارند ، که به عنوان یک تهدید کننده داخلی عمل می کند. ”
تفکر خودساخته
لوک اسمیلی ، مدرس ارشد روانشناسی شخصیت در دانشگاه ملبورن ، اظهار داشت که نظریه نویسندگان در حال حاضر توسط تعدادی از مطالعات مرتبط با روان رنجوری با سیستم های مغزی مرتبط با سرگردانی ذهن پشتیبانی می شود.
اگر روان رنجوری با سیستم هایی که مسئول ایجاد فکر خود به خودی و همچنین سیستم های تشخیص و واکنش تهدید مغز ارتباط داشته باشد ، یک فرد بسیار روان رنجور ممکن است افکار خود را برای اطلاعات منفی اسکن کند ، همانطور که محیط فیزیکی را برای تهدیدها و خطرات بررسی می کند.
نیک هاسلام ، استاد روانشناسی در دانشگاه ملبورن ، گفت که محققان “ادعای جدید و کاملاً اصلی را مطرح کردند که روان رنجوری اساساً به دلیل حساس بودن به تهدید در اینجا و اکنون نیست ، بلکه بیشتر به دلیل تمایل به درگیری است. در “تفکر خود تولید شده” که مستقیماً با آنچه بلافاصله به ما ارائه می شود ارتباط ندارد. ”
بر اساس این تئوری ، افراد عصبی بیشتر مستعد فکر کردن در مورد آنچه ممکن است اتفاق بیفتد و به ویژه نشخوار و نگرانی در مورد پیامدهای احتمالی منفی و احتمالات آن هستند. نویسندگان پیشنهاد می کنند که این نوع تفکر بیش از حد در مورد چیزهایی که بلافاصله برای ما وجود ندارد – اساساً سرگردانی ذهن – می تواند منجر به سطح بالایی از خلاقیت شود. ”
با این حال ، تفکر خود تولید شده در افراد بسیار روان رنجور معمولاً تکراری ، سفت و سخت و غیرمولد است. هاسلام گفت ، این در تضاد با نوع تفکر آزادانه و انعطاف پذیر است که ایده های خلاقانه تولید می کند. وی همچنین اشاره کرد که شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد روان رنجوری با خلاقیت ارتباط دارد.
حتی اگر نویسندگان در تشخیص اینکه چگونه افراد بسیار روان رنجور ممکن است “بیش از حد فکر” کنند مهم است ، این نشان نمی دهد که تفکر آنها غیر معمول خلاق است ، ”
اسمیلی موافقت کرد و گفت که در مطالعات اخیر در مورد شخصیت و خلاقیت ، “ارتباطات ثابت با یک بعد اصلی شخصیت (باز بودن برای تجربه) یافت می شود ، اما هیچ ارتباطی برای روان رنجوری ایجاد نمی شود.”
محققان در مقاله خود نوشتند:
اگر درست باشد که علت اصلی روان رنجوری در گرایش به خودآفرینی افکار و احساسات منفی است ، پس قابل قبول است که افراد یا میزان بالای روان رنجوری ، به طور متوسط باید خلاق تر از حل کننده مشکلات باشند.
با این حال ، یان اچ رابرتسون ، استاد روانشناسی در کالج ترینیتی دوبلین ، گفت که تحقیقات بیشتری برای ایجاد علیت بین خلاقیت و روان رنجوری لازم است. شواهد بسیار اندکی وجود دارد که نشان می دهد ساختار و تفاوت عملکرد مغز افراد مضطرب باعث سرگردانی ذهن یا دشواری افراد مضطرب در کاهش افکار اضطراب آور می شود. ” با این حال ، رابرتسون گفت که نظریه جدید بسیار مفید است و “به طور مفیدی به این نکته اشاره می کند که ممکن است یک اثر جانبی سودمند داشته باشد.
محققان خود اذعان می کنند که “فاصله زیادی دارند” تا ارتباط اساسی بین روان رنجوری و خلاقیت برقرار کنند ، اما امیدوارند که این امر تحریک مطالعات جدید باشد. ما امیدواریم که نظریه جدید ما به مردم کمک کند تا تجربیات خود را درک کنند و نشان دهند که اگرچه روان رنجور بودن بسیار ناخوشایند است ، اما مزایای خلاقانه ای نیز دارد.
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!