بیماری پارکینسون: علائم، علل، درمان

نشانه های بیماری پارکینسون چیست؟

شناخته شده ترین علائم بیماری پارکینسون شامل از دست دادن کنترل عضلات است. با این حال، کارشناسان اکنون می دانند که مسائل مربوط به کنترل ماهیچه ها تنها علائم احتمالی بیماری پارکینسون نیستند.

علائم مرتبط با حرکت

نشانه های حرکتی بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:

• حرکات آهسته (برادی کینزی) . تشخیص بیماری پارکینسون مستلزم داشتن این علامت است. افرادی که این بیماری را دارند آن را به عنوان ضعف عضلانی توصیف می کنند، اما به دلیل مشکلات کنترل عضلانی رخ می دهد و هیچ گونه از دست دادن واقعی قدرت وجود ندارد.
• لرزش در حالی که عضلات در حال استراحت هستند . این لرزش ریتمیک عضلات حتی زمانی که از آنها استفاده نمی کنید است. این مورد در حدود 80 درصد از موارد بیماری پارکینسون اتفاق می افتد. لرزش در حال استراحت با لرزش ضروری متفاوت است ، که معمولاً در حالت استراحت عضلات رخ نمی دهد.
• سفتی یا سختی  حرکتی. سفتی و سختی حرکت مفاصل از علائم شایع بیماری پارکینسون هستند.
• وضعیت ناپایدار و کند راه رفتن. کندی حرکات و سفتی بیماری پارکینسون باعث حالت خمیده می شود. این معمولاً با بدتر شدن بیماری ظاهر می شود. زمانی که یک فرد راه می‌رود، قابل مشاهده است، زیرا از گام‌های کوتاه‌تر و متحرک‌تر استفاده می‌کند و بازوهای خود را کمتر حرکت می‌دهد. چرخش در حین راه رفتن ممکن است چندین مرحله طول بکشد.

علائم حرکتی اضافی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• پلک زدن کمتر از حد معمول این نیز نشانه کاهش کنترل عضلات صورت است.
• دست خط تنگ یا کوچک . این امر که به عنوان میکروگرافیا شناخته می شود، به دلیل مشکلات کنترل عضلانی رخ می دهد.
• آبریزش دهان. یکی دیگر از علائمی که به دلیل از دست دادن کنترل عضلات صورت رخ می دهد.
• حالت صورت ماسک مانند . که به عنوان هیپومیا شناخته می شود، به این معنی است که حالات چهره خیلی کم یا اصلا تغییر نمی کند.
• مشکل در بلع (دیسفاژی) . این مشکل با کاهش کنترل ماهیچه های گلو اتفاق می افتد. و خطر مشکلاتی مانند ذات الریه یا خفگی را افزایش می دهد.
• صدای صحبت کردن غیرمعمول ملایم (هیپوفونی) . این به دلیل کاهش کنترل عضلات در گلو و قفسه سینه اتفاق می افتد.

علائم غیر حرکتی

نشانه های متعددی ممکن است که به حرکت و کنترل عضلانی مرتبط نیستند. در سال‌های گذشته، کارشناسان بر این باور بودند که علائم غیرحرکتی زمانی که قبل از علائم حرکتی دیده می‌شوند، عوامل خطر این بیماری هستند. با این حال، شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد این علائم می توانند در مراحل اولیه بیماری ظاهر شوند. این بدان معناست که این علائم ممکن است علائم هشدار دهنده ای باشند که سال ها یا حتی دهه ها قبل از علائم حرکتی شروع می شوند.

علائم غیرحرکتی (با علائم هشدار دهنده اولیه به صورت پررنگ) عبارتند از:

• علائم سیستم عصبی خودمختار. این موارد عبارتند از افت فشار خون ارتواستاتیک (فشار خون پایین هنگام ایستادن)، یبوست و مشکلات گوارشی، بی اختیاری ادرار و اختلالات جنسی .
• افسردگی .
• از دست دادن حس بویایی (آنوسمی) .
• مشکلات خواب مانند اختلال حرکت دوره ای اندام (PLMD) ، اختلال رفتاری حرکت سریع چشم (REM) و سندرم پاهای بی قرار .
• مشکل در تفکر و تمرکز (زوال عقل مرتبط با پارکینسون).

مراحل بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون ممکن است سال ها یا حتی دهه ها طول بکشد تا عوارض شدیدی ایجاد کند. در سال 1967، دو متخصص به نام‌های مارگارت هوهن و ملوین یاهر، سیستم مرحله‌بندی بیماری پارکینسون را ایجاد کردند. این سیستم مرحله‌بندی دیگر مورد استفاده گسترده قرار نمی‌گیرد، زیرا مرحله‌بندی این وضعیت کمتر از تعیین تأثیر آن بر زندگی هر فرد به صورت جداگانه و سپس درمان بر اساس آن کمک می‌کند.

امروزه، مقیاس رتبه‌بندی بیماری پارکینسون (MDS-UPDRS) توسط جامعه یکپارچه اختلال حرکت، ابزار اصلی ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی برای طبقه‌بندی این بیماری است. MDS-UPDRS چهار حوزه مختلف را بررسی می کند که چگونه بیماری پارکینسون بر شما تأثیر می گذارد:

بخش اول:

جنبه های غیر حرکتی تجربیات زندگی روزمره . پزشک در این بخش به علائم غیرحرکتی مانند زوال عقل، افسردگی، اضطراب و سایر مسائل مربوط به توانایی ذهنی و سلامت روان می پردازد. همچنین سوالاتی در مورد درد، یبوست، بی اختیاری، خستگی و غیره می پرسد.

بخش 2:

جنبه های حرکتی تجربیات زندگی روزمره . این بخش تأثیرات روی وظایف و توانایی های مرتبط با حرکت را پوشش می دهد. این  بخش شامل توانایی شما برای صحبت کردن، خوردن، جویدن و بلعیدن، لباس پوشیدن و حمام کردن در صورت لرزش و موارد دیگر می شود.

قسمت 3 :

معاینه حرکتی یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی از این بخش برای تعیین اثرات مربوط به حرکت بیماری پارکینسون استفاده می کند. معیارها تأثیرات را بر اساس نحوه صحبت کردن، حالات چهره، سفتی و سختی حرکت مفاصل، راه رفتن و سرعت راه رفتن، تعادل، سرعت حرکت، لرزش و غیره اندازه گیری می کنند.

قسمت 4 :

عوارض حرکتی این بخش شامل ارائه دهنده ای است که تعیین می کند علائم بیماری پارکینسون چقدر بر زندگی شما تأثیر می گذارد. این شامل مدت زمانی است که شما هر روز علائم خاصی دارید و اینکه آیا این علائم بر نحوه گذراندن وقت شما تأثیر می گذارد یا خیر.

چه چیزی باعث این وضعیت می شود؟

اگرچه چندین عامل خطر شناخته شده برای بیماری پارکینسون مانند قرار گرفتن در معرض آفت کش ها وجود دارد، اما در حال حاضر تنها دلایل تایید شده بیماری پارکینسون ژنتیکی است. هنگامی که بیماری پارکینسون ژنتیکی نیست، متخصصان آن را به عنوان “ایدیوپاتیک” طبقه بندی می کنند (این اصطلاح از یونانی گرفته شده و به معنای “بیماری مخصوص به خود” است). یعنی دقیقا نمی دانند چرا این اتفاق می افتد.

بسیاری از بیماری ها شبیه بیماری پارکینسون هستند، اما در عوض پارکینسونیسم (که به شرایط مشابه بیماری پارکینسون اشاره دارد) ناشی از یک علت خاص مانند برخی از داروهای روانپزشکی هستند.

بیماری پارکینسون خانوادگی

بیماری پارکینسون می تواند یک علت خانوادگی داشته باشد، به این معنی که شما می توانید آن را از یک یا هر دو والدین خود به ارث ببرید. با این حال، این تنها حدود 10٪ از تمام موارد را تشکیل می دهد.

کارشناسان حداقل هفت ژن مختلف را با بیماری پارکینسون مرتبط کرده اند. آنها سه مورد از این موارد را با شروع زودرس این بیماری (به معنای در سن کمتر از حد معمول) مرتبط دانسته اند. برخی جهش های ژنتیکی نیز باعث ایجاد ویژگی های منحصر به فرد و متمایز می شوند.

بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک

کارشناسان بر این باورند که بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک به دلیل مشکلاتی در نحوه استفاده بدن از پروتئینی به نام α-سینوکلئین (alpha sy-nu-clee-in) رخ می دهد. پروتئین ها مولکول های شیمیایی هستند که شکل بسیار خاصی دارند. وقتی برخی از پروتئین ها شکل درستی ندارند – مشکلی که به نام تا شدن اشتباه پروتئین شناخته می شود – بدن شما نمی تواند از آنها استفاده کند و نمی تواند آنها را تجزیه کند.

پروتئین ها در مکان های مختلف یا در سلول های خاصی جمع می شوند (توده های این پروتئین ها اجسام لویی نامیده می شوند). تجمع این اجسام لوی (که با برخی از مشکلات ژنتیکی که باعث بیماری پارکینسون می شوند اتفاق نمی افتد) باعث اثرات سمی و آسیب سلولی می شود.م

تاخوردگی اشتباه پروتئین در بسیاری از اختلالات دیگر مانند بیماری آلزایمر ، بیماری هانتینگتون ، انواع متعدد آمیلوئیدوز و غیره رایج است.

پارکینسونیسم القایی

 شرایطی وجود دارد کهبا پارکینسونیسم مرتبط هستند. اگرچه این موارد بیماری پارکینسون واقعی نیستند، اما ویژگی های مشابهی دارند و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است این علل را در هنگام تشخیص بیماری پارکینسون در نظر بگیرند.

علل احتمالی عبارتند از:

• داروها: چندین دارو می توانند اثری شبیه پارکینسون ایجاد کنند. اثرات شبه پارکینسون اغلب موقتی است اگر قبل از دائمی شدن اثرات دارویی که باعث آن شده است، مصرف نکنید. با این حال، اثرات آن می تواند برای هفته ها یا حتی ماه ها پس از قطع مصرف دارو باقی بماند.
• آنسفالیت . التهاب مغز که به عنوان آنسفالیت شناخته می شود، گاهی اوقات می تواند باعث پارکینسونیسم شود.
• سموم  . قرار گرفتن در معرض چندین ماده مانند گرد و غبار منگنز، مونوکسید کربن، دود ناشی از جوشکاری یا برخی آفت کش ها می تواند منجر به پارکینسونیسم شود.
• خسارت ناشی از جراحات . صدمات مکرر به سر، مانند آسیب های ناشی از ورزش های شدید یا تماسی مانند بوکس، فوتبال، هاکی و غیره می تواند باعث آسیب مغزی شود. اصطلاح این “پارکینسونیسم پس از سانحه” است.

چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص بیماری پارکینسون بیشتر یک فرآیند بالینی است، به این معنی که به شدت به تشخیص ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی متکی است که علائم شما را بررسی می کند، از شما سؤال می پرسد و سابقه پزشکی شما را بررسی می کند. برخی از آزمایش‌های تشخیصی و آزمایشگاهی امکان‌پذیر است، اما این آزمایش‌ها معمولاً برای رد سایر شرایط یا علل خاص مورد نیاز است. با این حال، بیشتر آزمایش‌های آزمایشگاهی ضروری نیستند، مگر اینکه به درمان بیماری پارکینسون پاسخ ندهید، که می‌تواند نشان‌دهنده بیماری دیگری باشد.

چه آزمایشاتی برای تشخیص این عارضه انجام خواهد شد؟

هنگامی که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به بیماری پارکینسون مشکوک هستند یا نیاز به رد سایر شرایط دارند، آزمایش های مختلف تصویربرداری و تشخیصی امکان پذیر است. این شامل:

• آزمایش‌های خون (این‌ها می‌توانند به رد سایر اشکال پارکینسونیسم کمک کنند).
• توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن .
• آزمایش ژنتیک .
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) .
• اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET) .

آزمایشات آزمایشگاهی جدید امکان پذیر است

محققان راه های ممکنی برای آزمایش شاخص های احتمالی یا بیماری پارکینسون پیدا کرده اند. هر دوی این آزمایش‌های جدید شامل پروتئین آلفا سینوکلئین هستند، اما آن را به روش‌های جدید و غیرمعمول آزمایش می‌کنند. در حالی که این آزمایش‌ها نمی‌توانند به شما بگویند که به دلیل پروتئین‌های آلفا سینوکلئین نادرست تا شده چه شرایطی دارید، این اطلاعات همچنان می‌تواند به ارائه‌دهنده شما در تشخیص کمک کند.

این دو آزمون از روش های زیر استفاده می کنند.

• تست مایع ستون فقرات . یکی از این آزمایش‌ها به دنبال پروتئین‌های آلفا سینوکلئین نادرست در مایع مغزی نخاعی می‌گردد، که مایعی است که مغز و نخاع شما را احاطه کرده است. این آزمایش شامل یک وارد کردن سوزن به ستون فقرات (پنکسیون کمری) است ، تا مقداری مایع مغزی نخاعی را برای آزمایش جمع آوری کند.
• بیوپسی پوست . آزمایش احتمالی دیگر شامل بیوپسی از بافت عصبی سطحی است. بیوپسی شامل جمع آوری نمونه کوچکی از پوست شما، از جمله اعصاب پوست است. نمونه ها از یک نقطه در پشت و دو نقطه روی پای شما می آیند. تجزیه و تحلیل نمونه ها می تواند به تعیین اینکه آیا آلفا سینوکلئین شما دارای نوع خاصی از نقص است که می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد کمک کند.

چگونه پارکینسون درمان می شود و آیا درمانی دارد؟

در حال حاضر، بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما راه های متعددی برای مدیریت علائم آن وجود دارد. بسته به علائم خاص و نحوه عملکرد برخی درمان‌ها، درمان‌ها نیز می‌توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. داروها راه اصلی برای درمان این بیماری هستند.

یک گزینه درمانی ثانویه، جراحی برای کاشت دستگاهی است که جریان الکتریکی ملایمی را به بخشی از مغز شما می رساند (این به عنوان تحریک عمیق مغز شناخته می شود ). همچنین برخی از گزینه‌های تجربی مانند درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی وجود دارد، اما در دسترس بودن آنها اغلب متفاوت است و بسیاری از آنها برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون گزینه‌ای مناسب نیستند.

چه داروها و درمان هایی استفاده می شود؟

درمان های دارویی برای بیماری پارکینسون به دو دسته تقسیم می شوند: درمان های مستقیم و درمان های علائم. درمان های مستقیم خود پارکینسون را هدف قرار می دهد اما درمان های علامتی فقط اثرات خاصی از بیماری را درمان می کند.

داروها

داروهایی که بیماری پارکینسون را درمان می کنند این کار را به روش های مختلفی انجام می دهند. به همین دلیل، داروهایی که یک یا چند مورد از موارد زیر را انجام می دهند به احتمال زیاد:

• مصرف دوپامین : داروهایی مانند لوودوپا می توانند سطوح موجود دوپامین را در مغز شما افزایش دهند. این دارو تقریباً همیشه مؤثر است، و زمانی که مؤثر نباشد، معمولاً نشانه دیگری از پارکینسونیسم به جای بیماری پارکینسون است. استفاده طولانی مدت از لوودوپا در نهایت منجر به عوارض جانبی می شود که باعث کاهش اثربخشی آن می شود.
• شبیه سازی دوپامین : آگونیست های دوپامین داروهایی هستند که اثری شبیه دوپامین دارند. دوپامین یک انتقال‌دهنده عصبی است که باعث می‌شود سلول‌ها وقتی مولکول دوپامین روی آن‌ها می‌چسبند، به روش خاصی عمل کنند. آگونیست‌های دوپامین می‌توانند چسبیده شوند و باعث شوند سلول‌ها به همان شیوه رفتار کنند. این موارد در بیماران جوان تر برای به تاخیر انداختن شروع لوودوپا شایع تر است.
• مسدود کننده های متابولیسم دوپامین: بدن شما فرآیندهای طبیعی برای شکستن انتقال دهنده های عصبی مانند دوپامین دارد. داروهایی که بدن شما را از تجزیه دوپامین باز می دارند، اجازه می دهند دوپامین بیشتری در دسترس مغز شما باقی بماند. آنها به خصوص در مراحل اولیه بیماری پارکینسون مفید هستند و همچنین می توانند در صورت ترکیب با لوودوپا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون کمک کنند.
• مهارکننده های متابولیسم لوودوپا: این داروها روند پردازش لوودوپا را در بدن کاهش می‌دهند و به ماندگاری آن کمک می‌کنند. این داروها ممکن است نیاز به استفاده دقیق داشته باشند زیرا می توانند اثرات سمی داشته باشند و به کبد شما آسیب برسانند. آنها اغلب برای کمک به کاهش اثربخشی لوودوپا استفاده می شوند.

چندین دارو علائم خاص بیماری پارکینسون را درمان می کنند. علائم درمان شده اغلب شامل موارد زیر است:

• اختلال نعوظ و جنسی.
• خستگی یا خواب آلودگی.
• یبوست.
• مشکلات خواب
• افسردگی.
• زوال عقل
• اضطراب
• توهم و سایر علائم روان پریشی.

تحریک عمیق مغز

در سال‌های گذشته، جراحی گزینه‌ای برای آسیب رساندن عمدی و زخمی شدن بخشی از مغز شما بود که به دلیل بیماری پارکینسون دچار اختلال در عملکرد شده بود. امروزه، همین اثر با استفاده از تحریک عمقی مغز امکان پذیر است، که از یک دستگاه کاشته شده برای رساندن جریان الکتریکی ملایم به همان نواحی استفاده می کند.

مزیت اصلی این است که تحریک عمقی مغز برگشت پذیر است، در حالی که آسیب عمدی زخم قابل برگشت نیست. این رویکرد درمانی تقریباً همیشه یک گزینه در مراحل بعدی بیماری پارکینسون است، زمانی که درمان با لوودوپا کاهش می یابد، و در افرادی که لرزش دارند و به نظر می رسد به داروهای معمول پاسخ نمی دهد.

درمان های تجربی

محققان در حال بررسی درمان های احتمالی دیگری هستند که می تواند به بیماری پارکینسون کمک کند. در حالی که اینها به طور گسترده در دسترس نیستند، اما به افراد مبتلا به این بیماری امید می دهند. برخی از رویکردهای درمانی تجربی عبارتند از:

• پیوند سلول های بنیادی . این روش نورون‌های جدید مصرف‌کننده دوپامین را به مغز شما اضافه می‌کنند تا نورون‌های آسیب‌دیده را کنترل کنند.
• درمان های ترمیم کننده نورون: این درمان ها سعی می کنند نورون های آسیب دیده را ترمیم کنند و نورون های جدید را تشویق کنند.
• ژن درمانی و درمان های هدفمند ژنی . این درمان‌ها جهش‌های خاصی را هدف قرار می‌دهند که باعث بیماری پارکینسون می‌شوند. برخی نیز اثربخشی لوودوپا یا سایر درمان ها را افزایش می دهند.

عوارض یا عوارض جانبی با درمان ممکن است

عوارض جانبی که در درمان بیماری پارکینسون رخ می دهد به خود درمان ها، شدت بیماری، هر گونه مشکل سلامتی دیگری که دارید و موارد دیگر بستگی دارد. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بهترین فردی است که در مورد عوارض جانبی احتمالی و عوارضی که ممکن است تجربه کنید بیشتر به شما توضیح دهد. آنها همچنین می توانند به شما بگویند که برای به حداقل رساندن تأثیر این عوارض جانبی یا عوارض بر زندگی شما چه کاری می توانید انجام دهید.

اطلاعات بیشتر در مورد لوودوپا

رایج ترین و موثرترین درمان برای بیماری پارکینسون لوودوپا است. در حالی که این دارو تا حد زیادی درمان بیماری پارکینسون را بهبود بخشیده است، ارائه دهندگان به دلیل نحوه عملکرد آن با احتیاط از آن استفاده می کنند. آنها همچنین معمولاً داروهای دیگری را تجویز می کنند که لوودوپا را مؤثرتر می کند یا به عوارض جانبی و علائم خاص کمک می کند.

لوودوپا اغلب با سایر داروها ترکیب می شود تا بدن شما را از پردازش آن قبل از ورود به مغز جلوگیری کند. این به جلوگیری از سایر عوارض جانبی دوپامین، به ویژه حالت تهوع، استفراغ و فشار خون پایین هنگام ایستادن کمک می کند (افت فشار خون ارتواستاتیک).

با گذشت زمان، نحوه استفاده بدن از لوودوپا تغییر می کند و لوودوپا نیز می تواند اثربخشی خود را از دست بدهد. افزایش دوز می تواند به این امر کمک کند، اما احتمال و شدت عوارض جانبی را افزایش می دهد و دوز فقط تا قبل از رسیدن به سطوح سمی می تواند بالا برود.

چگونه می توانم از خودم مراقبت کنم یا علائم را مدیریت کنم؟

بیماری پارکینسون وضعیتی نیست که بتوانید خودتان آن را تشخیص دهید و نباید بدون صحبت با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی سعی کنید علائم را مدیریت کنید.

چه مدت بعد از درمان احساس بهتری دارم و چقدر طول می کشد تا بهبودی پیدا کنم؟

مدت زمان بهبودی و مشاهده اثرات درمان های بیماری پارکینسون به شدت به نوع درمان، شدت بیماری و سایر عوامل بستگی دارد. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما بهترین فردی است که اطلاعات بیشتری در مورد آنچه می توانید از درمان انتظار دارید ارائه دهد. اطلاعاتی که به شما می دهند می تواند هر عامل منحصر به فردی را که ممکن است بر آنچه تجربه می کنید تأثیر بگذارد در نظر بگیرد.

چگونه می توانم خطر ابتلا خود را کاهش دهم یا از این وضعیت پیشگیری کنم؟

بیماری پارکینسون به دلایل ژنتیکی یا غیرقابل پیش بینی رخ می دهد. هیچکدام قابل پیشگیری نیستند و همچنین نمی توانید خطر ابتلا به آن را کاهش دهید. مشاغل پرخطری مانند کشاورزی و جوشکاری وجود دارد، اما همه افراد در این حرفه ها به پارکینسونیسم مبتلا نمی شوند.

اگر این شرایط را داشته باشم چه انتظاری می رود؟

بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراتیو است، به این معنی که اثرات آن بر مغز شما با گذشت زمان بدتر می شود. با این حال، این وضعیت معمولاً به زمان نیاز دارد تا بدتر شود. اکثر افراد با این بیماری طول عمر طبیعی دارند.

در مراحل اولیه به کمک کمی نیاز ندارید و می توانید به زندگی مستقل ادامه دهید. با بدتر شدن اثرات، به دارو برای محدود کردن تأثیر علائم روی شما نیاز خواهید داشت. بیشتر داروها، به ویژه لوودوپا، زمانی که پزشک حداقل دوز مورد نیاز برای درمان علائم را پیدا کند، در حد متوسط ​​یا حتی بسیار مؤثر هستند.

اکثر اثرات و علائم با درمان قابل کنترل هستند، اما درمان ها با گذشت زمان کمتر موثر و پیچیده تر می شوند. با بدتر شدن بیماری، زندگی مستقل نیز دشوارتر خواهد شد.

بیماری پارکینسون چقدر طول می کشد؟

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، به این معنی که یک بیماری دائمی و مادام العمر است.

چشم انداز بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون کشنده نیست، اما علائم و اثرات آن اغلب از عوامل موثر در مرگ هستند. میانگین امید به زندگی برای بیماری پارکینسون در سال 1967 کمی کمتر از 10 سال بود. از آن زمان، میانگین امید به زندگی حدود 55 درصد افزایش یافته و به بیش از 14.5 سال رسیده است. همراه با این واقعیت که تشخیص پارکینسون بعد از 60 سالگی بسیار بیشتر است، به این معنی است که این وضعیت اغلب بیش از چند سال بر امید به زندگی شما تأثیر نمی گذارد.

چگونه از خودم مراقبت کنم؟

اگر به بیماری پارکینسون مبتلا هستید، بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که از راهنمایی های ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد نحوه مراقبت از خود پیروی کنید.

• داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. مصرف داروهای شما می تواند تفاوت زیادی در علائم بیماری پارکینسون ایجاد کند. اگر متوجه عوارض جانبی شدید یا احساس کردید که داروهایتان به اندازه کافی موثر نیستند، باید داروهای خود را طبق تجویز مصرف کنید و با ارائه دهنده خود صحبت کنید.
• همانطور که توصیه می شود به ارائه دهنده خود مراجعه کنید. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما برنامه‌ای برای ملاقات تنظیم می‌کند. این ملاقاتها به ویژه برای کمک به مدیریت شرایط شما و یافتن داروها و دوزهای مناسب مهم هستند.
• علائم را نادیده نگیرید یا از آن اجتناب نکنید. بیماری پارکینسون می تواند طیف گسترده ای از علائم را ایجاد کند که بسیاری از آنها با درمان این بیماری یا خود علائم قابل درمان هستند. درمان می تواند تفاوت عمده ای در جلوگیری از اثرات بدتر علائم ایجاد کند.

چه زمانی باید به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنم یا چه زمانی باید به دنبال مراقبت باشم؟

همانطور که توصیه می شود، یا اگر متوجه تغییراتی در علائم یا اثربخشی داروهای خود شدید، باید به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنید. تنظیم داروها و دوزها می تواند تفاوت زیادی در تأثیر پارکینسون بر زندگی شما ایجاد کند.

ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند به شما راهنمایی و اطلاعاتی درباره علائم یا نشانه‌هایی بدهد که به این معنی است که باید به بیمارستان بروید یا به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. به طور کلی، در صورت زمین خوردن، به خصوص زمانی که هوشیاری خود را از دست می دهید یا ممکن است آسیبی به سر، گردن، قفسه سینه، کمر یا شکم خود داشته باشید، باید به دنبال مراقبت باشید.

چگونه یک فرد به بیماری پارکینسون مبتلا می شود؟

کارشناسان نمی دانند بیشتر موارد بیماری پارکینسون چگونه اتفاق می افتد. حدود 10 درصد موارد ژنتیکی هستند، یعنی شما آنها را از یک یا هر دو والدین به ارث می برید. با این حال، 90٪ باقی مانده یا بیشتر ایدیوپاتیک هستند، به این معنی که آنها به دلایلی اتفاق می‌افتند که هنوز ناشناخته هستند.

علائم هشدار دهنده اولیه بیماری پارکینسون چیست؟

علائم هشدار دهنده پارکینسون می تواند علائم حرکتی مانند حرکات آهسته، لرزش یا سفتی حرکت مفصل باشد. با این حال، آنها همچنین می توانند علائم غیر حرکتی باشند. بسیاری از علائم غیرحرکتی احتمالی ممکن است سال ها یا حتی دهه ها جلوتر از علائم حرکتی ظاهر شوند. با این حال، علائم غیرحرکتی نیز می‌توانند مبهم باشند و اتصال آنها به بیماری پارکینسون را دشوار می‌کند.

ممکن است علائم هشدار دهنده اولیه علائم غیر حرکتی باشند که عبارتند از:

• علائم سیستم عصبی خودمختار. اینها شامل سبکی سر در هنگام ایستادن (افت فشار خون ارتواستاتیک) و یبوست است .
• از دست دادن حس بویایی (آنوسمی) .
• مشکلات خواب مانند اختلال حرکت دوره ای اندام (PLMD) ، اختلال رفتاری حرکت سریع چشم (REM) و سندرم پاهای بی قرار .

آیا بیماری پارکینسون کشنده است؟

نه، بیماری پارکینسون به خودی خود کشنده نیست. با این حال، می تواند به سایر شرایط یا مشکلاتی که گاهی کشنده هستند منجر شود.

آیا بیماری پارکینسون قابل حذف و درمان کامل است؟

خیر، بیماری پارکینسون قابل درمان قطعی و کامل نیست. با این حال، تاحدودی  قابل درمان است و بسیاری از درمان ها بسیار موثر هستند. همچنین ممکن است پیشرفت و علائم شدیدتر بیماری به تاخیر بیفتد.

نکته ی پایانی

بیماری پارکینسون یک بیماری بسیار شایع است و احتمال بروز آن در افراد با افزایش سن بیشتر است. در حالی که پارکینسون قابل درمان نیست، راه های مختلفی برای درمان این بیماری وجود دارد. این روش ها شامل چندین کلاس مختلف از داروها، جراحی برای کاشت دستگاه های تحریک مغز و غیره هستند. به لطف پیشرفت‌ها در درمان و مراقبت، بسیاری از افراد می‌توانند سال‌ها یا حتی دهه‌ها با این بیماری زندگی کنند و می‌توانند خود را با اثرات و علائم آن سازگار کنند یا تحت درمان قرار گیرند.