مقدمه
بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19) یک عفونت همه گیر ناشی از سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا 2 (SARS-CoV-2) است. مطالعات نشان داده است که افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) که از درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری (DMTs) به‌ویژه سرکوب‌کننده‌های ایمنی استفاده می‌کنند، در معرض خطر بالاتر عفونت و مرگ‌ومیر مرتبط با آن نسبت به جمعیت عمومی قرار دارند. مشخص نیست که آیا درمان سرکوب کننده ایمنی برای پاسخ ایمنی در برابر عفونت SARS-CoV-2 مفید است یا خیر.
در این راستا، برخی از گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند:
بیماران ام‌اس در مقایسه با جمعیت عمومی خطر ابتلا به کووید-19 را افزایش نمی‌دهند. درمان ضد CD20 ممکن است خطر ابتلا به COVID-19 و عفونت شدید را افزایش دهد. با این حال، اینکه آیا این درمان‌ها ممکن است بر تولید آنتی‌بادی علیه ویروس کرونا یا واکنش ایمنی به واکسن آینده تأثیر بگذارند، هنوز ناشناخته است.
مطالعات انجام شده:
در مطالعات زیادی ثابت شده است که سندرم حاد تنفسی یا بیماری ناشی از ویروس کرونا، منجر به مرگ و میر بیشتری در افراد آسیب پذیر می شود. این مورد در افرادی که از بیماری های مزمن رنج می برند، از جمله کسانی که تحت درمان های سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند، با شدت بیشتری دیده می شود. با ادامه بیماری همه گیری ویروس کرونا، تعداد فزاینده ای از مطالعات، مشخصات بالینی و نتایج کویید 19 را در میان بیماران مبتلا به ام اس گزارش کرده اند، اما بسیاری از افراد در درک ارتباط بین ام اس و کویید 19 سردرگم شده اند.
با این حال، مطالعات مشاهده ای محدودی در مورد بررسی علائم، عوارض و نتیجه کویید 19 در جمعیت مبتلا به ام اس انجام شده است. اثرات کلی عفونت کویید 19 بر بیماری ام اس و در درمان های اصلاح کننده بیماری (DMT) ناشناخته مانده است.
برای پاسخ به این سوال، بررسی های سیستماتیکی به انجام رسیده است.
اهداف اصلی بررسی های فعلی سه مورد بود. (1) ارزیابی نتایج عفونت کوویید در بیماران مبتلا به ام اس (بستری شدن در بیمارستان / مرگ و میر). (2) ارزیابی اثرات درمان های اصلاح کننده بیماری بر روی این نتایج. (3) تعیین ویژگی های بالینی و ظهوز علائم بیماری کویید 19 در بیماران مبتلا به ام اس.
بررسی های سیستماتیک به طور جامع انجام شده است. همچنین مشخصات دموگرافیک و بالینی بیماران مبتلا به ام اس و کویید 19 منتشر شده است. خوشبختانه، به نظر نمی رسد شدت و مرگ و میر ناشی از کویید 19 در بیماران مبتلا به ام اس به طور قابل توجهی بالاتر از جمعیت عمومی باشد.
با این حال، برای مطالعه دقیق تر این موضوع با تنظیم عوامل خطر کویید 19، به مطالعات بزرگتر دیگری نیز نیاز است. استفاده از درمان های اصلاح کننده بیماری، به نظر می رسد به طور کلی ایمن باشد. با این حال، ممکن است سیگنالی برای درمان تخریب سلول های ایمنی نوع B وجود داشته باشد. که کمی باعث بدتر شدن عفونت ناشی کویید 19 می شود.
مشخصات بالینی افراد مبتلا به ام اس و کرونا
مشخصات بالینی اصلی کویید 19 در بین بیماران مبتلا به ام اس، تب (68.8 درصد)، سرفه (63.9 درصد)، خستگی (51.2 درصد)، تنگی نفس (39.5 درصد)، سردرد ( 34.4 درصد) و عارضه دستگاه گوارش (16.4 درصد) بود. آنوزمیا و Ageusia به ترتیب 16.2 درصد و 10.6 درصد در بیماران گزارش شده است. در کل، تنها 70 بیمار مبتلا به ام اس، بدون علامت بودند (5.3 درصد).
نتایج عفونت کرونا در بیماران مبتلا به ام اس
نسبت بیماران بستری به همه موارد مشکوک یا تأیید شده 20.7 درصد (837 مورد از 4043 بیمار) بود. در سه مقاله منتشر شده، اطلاعاتی در مورد عوامل خطر بستری در بیمارستان ارائه شده است. در این مطالعات، مشاهده شد که با بستری شدن بیماران با سن بالاتر، سیر پیشرونده و ناتوانی بالاتر نیز بیشتر بود. علاوه بر این، اکثر بیماران بستری، مردانی بودند که اضافه وزن داشتند.
اثرات درمان های اصلاح کننده بر نتایج عفونت کویید 19 در بیماران مبتلا به ام اس
بیشترین استفاده از درمان های اصلاح کننده، استفاده از درمان های تخلیه سلول B ( با داروهای ریتوکسیماب و اوکرلیزوماب) در کل گروه و به دنبال آن اینترفرون ها، دی متیل فومارات و فینگولیمود بود. فراوانی بستری شدن در بیماران دریافت کننده عوامل تخریب کننده سلول بی، 29.2 درصد بود. بیماران بدون دریافت درمان اصلاح کننده، میزان 42.9 درصد در بیمارستان بستری می شدند.
میزان مرگ و میر در بین بیماران مشکوک یا تأیید شده که عوامل تخلیه کننده سلول B را دریافت کرده اند 2.5 درصد بود. در میان بیمارانی که به دلیل عفونت کویید 19، بستری بودند، هیچ بیماری در گروه مصرف کننده کلاردیبین یا آلمتوزوماب نبوده است.
بیماران مبتلا به ام اس، یک بیماری التهابی مزمن دارند.
به طور کلی با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی درمان می شود. علاوه بر این، آنها اغلب چندین بیماری دیگر نیز دارند. که با پیش آگهی بدتر از کویید 19 نیز همراه است. هنوز مشخص نیست که آیا بیماران مبتلا به ام اس بیشتر در معرض ابتلا به کویید 19 هستند. یا چشم انداز بدتری نسبت به جمعیت عمومی دارند. در حقیقت، حتی برخی مطالعات نشان می دهد که ایمنی درمانی، ممکن است یک عامل محافظتی درمورد ام اس و کرونا باشد. با این حال، این داده ها بدون مقایسه میزان بروز و مرگ و میر ناشی از کویید 19 در بیماران مبتلا به ام اس با کل افراد جامعه به دست آمده است.
به منظور پاسخ به این سوالات:
و در صورت لزوم، باید استراتژی های حفاظتی اجرا شود. یک مطالعه مقطعی توسط گروه ام اس، علوم اعصاب و بخش ایمنی شناسی اسپانیا انجام شد. هدف مطالعه، تعیین تأثیر کویید 19 در بیماران مبتلا به ام اس بود. بیمارانی که در این بخش تحت نظر هستند. تاثیر بیماری کویید-19 بر بیش از 400 بیمار مبتلا به بیماری ام اس بررسی شد. نتایج این مطالعه نشان داد که سطح عفونت در بیماران مبتلا به ام اس بالاتر از افراد سالم بود.
برای انجام این مطالعه، یک نظرسنجی از طریق ایمیل ارسال شد. یک مصاحبه از طریق تلفن انجام شد. در نهایت داده ها از پرونده های پزشکی بیماران تا ژوئن 2020 جمع آوری شد. تعداد کل موارد کرونا از زمان شروع همه گیری در بیماران مبتلا به ام اس بررسی شد. سپس در مقایسه با تخمین های جمعیت عمومی در بارسلونا مقایسه شد. تعداد کل 407 بیمار این نظر سنجی را انجام دادند که اکثر آنها زن بودند. میانگین سنی بیماران تکمیل کننده نظر سنجی 48 سال بود. شرکت کنندگان از ام اس نوع عود کننده-بهبودیابنده و حداقل یک بیماری مزمن دیگر رنج می بردند.
نتایج ارتباط ام اس و کرونا
تعداد موارد تأیید شده کویید 19، 5 مورد (1.2٪) و تعداد موارد مشکوک 46 مورد (11.3٪) بود. به همین ترتیب، میزان بروز موارد کویید 19 تأیید شده، مشابه جمعیت عمومی (1.27٪) بود. با این حال، هنگامی که همه موارد در نظر گرفته شد – هر دو مورد تأیید شده و موارد مشکوک – میزان بروز در بیماران ام اس دو برابر بود. مهمترین داده، با این حال، این بود که میزان مرگ و میر، بین بیماران ام اس و جمعیت عمومی تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 1.9٪ در مقابل 4.4٪).
نتیجه گیری کلی
پس از بررسی داده ها، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که علی رغم اینکه میزان بروز کویید 19 در بین این بیماران بیشتر است. اما خوشبختانه اکثریت بیماران در بیمارستان بستری نبوده و بیماری آنها به طور مثبت تکامل یافته است. این نتایج بسیار قابل توجه است. زیرا نشان می دهد که وجود سایر بیماری های مزمن و یا درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، به عنوان فاکتور خطر که قبلا اعتقاد داشتند، محسوب نمی شود. یا میتوان گفت حداقل، در این گروه جمعیتی اینگونه نیست.
درباره نویسنده
خجسته رحیمی جابری، پژوهشگر دکترای تخصصی علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز و نویسنده وب سایت انستیتو سلامت مغز دانا. زمینه کاری تخصصی ایشان مشکلات حافظه و آلزایمر است وی بیش از 20 مقاله معتبر بین المللی در این زمینه به چاپ رسانده است. می توانید پژوهش های او را در اینجا (کلیک کنید) دنبال کنید.