افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی (APD) یک الگوی مادام العمر از کمرویی شدید دارند. آنها همچنین احساس بی کفایتی می کنند و نسبت به طرد شدن حساس هستند. APD می تواند علائم روانپزشکی ایجاد کند که مشکلات جدی در روابط و کار ایجاد می کند.
علائم اختلال شخصیت اجتنابی (APD) چیست؟
اگر APD دارید، ممکن است در تعامل در محیط های اجتماعی و کاری مشکل داشته باشید. این به این دلیل است که ممکن است از هر یک از موارد زیر بترسید:
- طرد شدن
- عدم تایید
- خجالت
- انتقاد
- آشنایی با افراد جدید
- روابط صمیمی
- تمسخر
همچنین ممکن است در باور اینکه مردم شما را دوست دارند مشکل داشته باشید. وقتی نسبت به رد و انتقاد حساس هستید، ممکن است نظرات یا اعمال خنثی را به اشتباه به عنوان نظرات منفی تعبیر کنید.
تخمین زده می شود که حدود ۲.۵ درصد از جمعیت از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند و شیوع این اختلال در بین زنان و مردان یکسان است. این بیماری عموماً از دوران نوزادی و کودکی شروع می شود و تا بزرگسالی ادامه می یابد. مانند بیشتر اختلالات شخصیتی، اختلال شخصیت اجتنابی معمولاً در افراد جوانتر از ۱۸ سال تشخیص داده نمی شود.
علت اختلال شخصیت اجتنابی
علت APD و سایر اختلالات شخصیتی ناشناخته است. محققان فکر معتقدند برخی عوامل ژنتیکی، محیطی، اجتماعی و روانی ممکن است در بروز اختلالات شخصیت اجتنابی نقش داشته باشند. این واقعیت که اختلال شخصیت اجتنابی بیشتر در خانواده های خاصی اتفاق میفتد نشان می دهد که این اختلال تا حدودی می تواند ژنتیکی هم باشد. این اختلال به احتمال زیاد در اثر تأثیرات محیطی مانند سوءاستفاده عاطفی، انتقاد، تمسخر، یا عدم محبت یا بی توجهی والدین بروز می کند. همچنین رد شدن توسط همسالان نیز می تواند یک عامل خطر برای این اختلال باشد. اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال شخصیت اجتناب از علائم و علت های مشابهی برخوردار است، در حالی که APD شدیدترین نوع اختلال محسوب می شود.
چه چیزی باعث اختلال شخصیت اجتنابی (APD) می شود؟
اختلال شخصیت اجتنابی با اعتماد به نفس پایین، ترس از قضاوت شدن، احساس گناه و شرم ارتباط تنگاتنگی دارد. تجربه‌های تلخ دوران کودکی و نوجوانی به ویژه در تعامل با گروه همسالان می‌تواند زمینه را برای پیدایش این اختلال شخصیت فراهم کند. برای نمونه زمانی که کودکان و نوجوانان در تعامل با گروه همسالان مورد تمسخر یا طرد شدن قرار بگیرند این تجارب تلخ ممکن است برای سال‌های پیاپی رنج و پریشانی را در فرد به همراه داشته باشد و زمینه را برای بروز اختلال شخصیت اجتنابی فراهم کند.
افرادی که در خانواده‌ای با روابط میان‌فردی ضعیف رشد پیدا می‌کنند بیشتر در خطر بروز این اختلال شخصیت هستند. همچنین در شرایطی که پدر یا مادر دچار اختلال اضطراب اجتماعی، اضطراب فراگیر یا شخصیت اجتنابی باشد احتمال بروز اختلال شخصیت اجتنابی در فرزندان افزایش پیدا می‌کند چون فرزندان از رفتارهای پدر و مادر الگوبرداری می‌کنند و تحت تأثیر آنان هستند. همچنین عوامل ژنتیکی نیز ممکن است در این اختلال نقش داشته باشند.
علت APD و سایر اختلالات شخصیت ناشناخته است. محققان بر این باورند که عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است نقش داشته باشند.
چه کسانی در معرض خطر اختلال شخصیت اجتنابی (APD) هستند؟
هیچ راهی برای دانستن اینکه چه کسی APD را توسعه می دهد وجود ندارد. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً در کودکی بسیار خجالتی هستند. با این حال، هر کودکی که خجالتی است به این اختلال مبتلا نمی شود. به همین ترتیب، هر بزرگسالی که خجالتی است به این اختلال مبتلا نیست.
اگر مبتلا به APD هستید، به احتمال زیاد با افزایش سن، کمرویی شما افزایش یافته است. ممکن است به جایی رسیده باشد که از افراد دیگر و موقعیت های خاص دوری کنید.
اختلال شخصیت اجتنابی (APD) چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد تا از شما سوالاتی بپرسد تا مشخص کند آیا به APD مبتلا هستید یا خیر. برای تشخیص APD، علائم شما باید حداکثر تا اوایل بزرگسالی شروع شود.
همچنین باید حداقل چهار مورد از ویژگی های زیر را نشان دهید:
- از فعالیت های کاری که شامل تماس با دیگران است اجتناب می کنید. این به دلیل ترس از انتقاد، عدم تایید یا طرد شدن است.
- شما تمایلی به درگیر شدن با افراد دیگر ندارید، مگر اینکه مطمئن باشید که آنها شما را دوست دارند.
- در روابط خودداری می کنید زیرا می ترسید مورد تمسخر یا تحقیر قرار بگیرید.
- ترس از مورد انتقاد قرار گرفتن یا طرد شدن در موقعیت های اجتماعی بر افکار شما غالب است.
- از موقعیت‌های اجتماعی خودداری می‌کنید یا به‌طور کامل از موقعیت‌های اجتماعی دوری می‌کنید، زیرا احساس ناکافی می‌کنید.
- فکر می‌کنید نسبت به دیگران پست‌تر، غیر جذاب و نالایق هستید.
- بعید است که در فعالیت های جدید شرکت کنید یا ریسک های شخصی را بپذیرید زیرا از خجالت می ترسید.
تفاوت اختلال شخصیت اجتنابی (APD) با اختلال شخصیت وابسته
فرد مبتلا به این اختلال در هر کاری حتی تصمیم گیری‌های شخصی به‌شدت وابسته‌ی دیگران است درحالی‌که فرد مبتلا به اختلال شخصیت دوری گزین چنین نیست.
بسیاری از علائم این اختلال شخصیت با دیگر اختلالاتی که نام بردیم مشترک هستند مخصوصاً ویژگی ترس از جمع. به همین دلیل امکان دارد این اختلالات با یکدیگر اشتباه گرفته شوند. به همین دلیل درمانگر باید تجربه و دانش کافی را در این زمینه داشته باشد.
اختلال شخصیت اجتنابی (APD) چگونه درمان می شود؟
روان درمانی موثرترین درمان برای APD است. درمانگر شما ممکن است از روان درمانی روان پویشی یا درمان شناختی رفتاری استفاده کند. هدف درمان این است که به شما کمک کند باورهای ناخودآگاه خود را در مورد خودتان و اینکه دیگران شما را چگونه می بینند شناسایی کنید. همچنین هدف آن کمک به عملکرد بهتر اجتماعی و کاری است.
روان درمانی روان پویشی
روان درمانی پویشی نوعی گفتگو درمانی است. این به شما کمک می کند تا از افکار ناخودآگاه خود آگاه شوید. می تواند به شما کمک کند تا درک کنید که چگونه تجربیات گذشته بر رفتار فعلی شما تأثیر می گذارد. این به شما امکان می دهد دردها و درگیری های عاطفی گذشته را بررسی و حل کنید. سپس می‌توانید با دید سالم‌تری نسبت به خودتان و اینکه دیگران شما را چگونه می‌بینند، پیش بروید. روان درمانی روان پویشی نتایج پایدار با مزایایی را ایجاد می کند که پس از درمان ادامه می یابد.
درمان شناختی رفتاری
درمان شناختی رفتاری (CBT) شکل دیگری از گفتار درمانی است. در CBT، یک درمانگر به شما کمک می کند باورها و فرآیندهای فکری ناسالم را بشناسید و جایگزین کنید. درمانگر شما را تشویق می کند که افکار و باورهای خود را بررسی و آزمایش کنید تا ببینید آیا آنها مبنای واقعی دارند یا خیر. آنها همچنین به شما کمک می کنند تا افکار جایگزین و سالم تری ایجاد کنید.
دارو
FDA هیچ دارویی را برای درمان اختلالات شخصیت تایید نکرده است. با این حال، در صورت داشتن افسردگی یا اضطراب، پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی تجویز کند.
چشم انداز اختلال شخصیت اجتنابی (APD) چیست؟
افرادی که برای APD درمان نمی شوند ممکن است خود را ایزوله کنند. در نتیجه، ممکن است یک اختلال روانپزشکی اضافی مانند موارد پایین داشته باشند:
- افسردگی
- آگورافوبیا
- مشکلات سوء مصرف مواد
درمان شخصیت شما را تغییر نمی دهد. به احتمال زیاد همیشه خجالتی خواهید بود و در تعاملات اجتماعی و کاری دچار مشکل خواهید شد. اما درمان می تواند علائم شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند توانایی ارتباط با دیگران را توسعه دهید.
- Shedler، JK (2010). اثربخشی روان درمانی روان پویشی. روانشناس آمریکایی ، 65(2)، 98-109
apa.org/pubs/journals/releases/amp-65-2-98.pdf
دانشجوی دکتری پژوهشی ارگونومی شناختی، عاشق یادگیری، عاشق خواب و مباحث مرتبط با آن و عاشق دانستن درباره عملکردهای شناختی انسان… خوشحالم که در این بستر، فرصت اشتراک اطلاعات با شما عزیزان را دارم.