بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون یک بیماری پیشرونده و تحلیل برنده سیستم عصبی مرکزی است. بهترین راه درواقع پیشگیری از پارکینسون است.
علائم و نشانه‌های بیماری پارکینسون شامل لرزش در دست‌ها، بازوها، پاها، فک یا سر، سفتی اندام‌ها و بدن، کندی حرکت (به‌عنوان پزشکی برادی‌کینزی) و مشکلات تعادل یا وضعیت بدن است. اینها به تدریج شروع می شود و با گذشت زمان بدتر می شود. در ابتدا علائم می تواند شامل گفتار نرم، دست خط کوچک، خستگی، افسردگی یا تحریک پذیری باشد.
علل بیماری پارکینسون
آسیب و از بین رفتن سلول های عصبی در ناحیه ای به نام جسم سیاه مغز باعث بیماری پارکینسون می شود. این سلول های عصبی ماده شیمیایی به نام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که این سلول ها آسیب می بینند، دوپامین بسیار کمی در مغز وجود دارد و این منجر به علائم و نشانه های مشخصه مرتبط با بیماری پارکینسون می شود.
سایر علائم و نشانه های بیماری پارکینسون
- گیجی
- دست خط تنگ و کوچک
- افسردگی
- سرگیجه
- تحریک پذیری
- از دست دادن تعادل
- از دست دادن حس بویایی
- اختلاط راه رفتن
- اختلالات خواب
- کندی حرکت (برادی‌کینزی)
- گفتار نرم
- سفتی اندام
- لرزش در دست ها، بازوها، پاها، فک یا سر
مقدمه
ورزش منظم از نظرسلامتی فواید زیادی دارد. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که می‌توان یک فایده دیگر را نیز به آن اضافه کرد: کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون. این مطالعه بر روی تقریباً 99000 زن فرانسوی انجام شد. نتایج نشان داد افرادی که فعالیت بدنی بیشتری داشتند در طی سه دهه، 25 درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به پارکینسون بودند. در مقایسه با زنانی که بیشتر بی تحرک بودند. در ادامه در خصوص ورزش و پیشگیری از پارکینسون بیشتر می خوانیم.
به گفته محققان، این درواقع ثابت نمی کند که ورزش، فی نفسه، مسئول است. در همان زمان، آنها می گویند بعید است که این پیوند منعکس کننده “رابطه معکوس” باشد؛ یعنی زنانی که در مراحل اولیه پارکینسون هستند کمتر احتمال دارد ورزش کنند. این مطالعه عادات ورزشی زنان را تا 20 سال قبل از تشخیص پارکینسون ارزیابی کرد.
از آنجایی که ورزش منظم به هر حال فوایدی دارد، این یافته ها می تواند به عنوان انگیزه دیگری برای تحرک در نظر گرفته شود. «فعالیت بدنی اثرات مفیدی بر بسیاری از سیستم‌های بدن از جمله استخوان‌ها، قلب و ریه‌ها دارد. یافته‌های ما نشان می‌دهد که فعالیت بدنی ممکن است به پیشگیری یا به تاخیر انداختن بیماری پارکینسون کمک کند.
پارکینسون
بر اساس گزارش بنیاد پارکینسون، بیماری پارکینسون نزدیک به 1 میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. یک بیماری مغزی است که به تدریج سلول های تولید کننده دوپامین را از بین می برد یا از کار می اندازد. دوپامین ماده ای شیمیایی که به تنظیم حرکت و پاسخ های احساسی کمک می کند.
مشهودترین علائم پارکینسون مربوط به حرکت است. لرزش، سفت شدن اندام ها و مشکلات هماهنگی. اما اثرات آن گسترده است و می تواند شامل افسردگی، تحریک پذیری و مشکل در مهارت های مربوط به حافظه و تفکر باشد.
به طور کلی، محققان معتقدند این بیماری از تعامل پیچیده بین حساسیت ژنتیکی و عوامل محیطی ناشی می شود. اما تنها تعداد انگشت شماری از عوامل خطر قابل اصلاح با پارکینسون مرتبط هستند. از جمله سابقه ضربه به سر و قرار گرفتن در معرض آفت کش ها یا فلزات سنگین. اگر ورزش اثر محافظتی داشته باشد، آن را به یکی از معدود راه‌های کمک به پیشگیری از بیماری تبدیل می‌کند.
چرا نتایج مهم اند؟
زیرا نشان‌دهنده یک استراتژی احتمالی پیشگیری برای بیماری است که درمان ندارد و تأثیر شدیدی بر کیفیت زندگی دارد. این یافته ها – که در 17 می در مجله نورولوژی منتشر شد – بر اساس کمتر از 99000 زن فرانسوی است که در سال 1990 وارد یک مطالعه بهداشت ملی شدند. آنها در ابتدا و سپس هر چند سال یک بار به پرسشنامه هایی در مورد عادات سبک زندگی و سابقه پزشکی خود پاسخ دادند.
این پرسشنامه شامل سوالاتی بود که ورزش شدید، مانند ورزش و دویدن، و همچنین فعالیت های روزانه مانند پیاده روی، بالا رفتن از پله ها و کارهای خانه را بررسی می کرد. محققان به هر فعالیت امتیازی به نام معادل متابولیک (MET) دادند، سپس MET هر فعالیت را در فراوانی و مدت آن ضرب کردند. به عبارت دیگر، این یک اقدام پیچیده بود.
آیا انواع خاصی از ورزش با خطر کمتر پارکینسون مرتبط است یا خیر.
در طی سه دهه، 1074 شرکت‌کننده در مطالعه به پارکینسون مبتلا شدند. محققان دریافتند که این خطر در میان زنانی که در 10 سال گذشته بیشترین فعالیت بدنی را داشته اند، کمترین میزان بوده است. حتی با در نظر گرفتن عواملی مانند سن، وزن و رژیم غذایی. یک چهارم زنانی که بیشترین تحرک را داشتند، 25 درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به پارکینسون در مقایسه با یک چهارم آنها که کمتر فعال بودند، داشتند.
مشکل این است که پارکینسون به طور معمول دارای یک فاز طولانی “پردرومال” است. دوره ای که ممکن است افراد علائم خاصی داشته باشند، اما این بیماری هنوز به طور کامل آشکار نشده است. بنابراین ممکن است برخی از زنان در آن مرحله از بیماری فعالیت خود را محدود کرده باشند.
برای توضیح آن، محققان عادات ورزشی شرکت کنندگان را تا 20 سال قبل از تشخیص پارکینسون بررسی کردند. آنها دریافتند که ورزش همچنان با خطر کمتری مرتبط است، اگرچه قدرت این ارتباط کمتر بود.
دلایلی وجود دارد که معتقد باشیم ورزش می تواند محافظت کننده باشد. به عنوان مثال، تحقیقات دیگر نشان داده است که ورزش می تواند به محافظت از سلول های مغز در برابر آسیب های استرس اکسیداتیو کمک کند. استرس اکسیداتیو، یکی از مکانیسم های دخیل در پارکینسون کمک کند.
دکتر مایکل اوکون، مشاور ملی پزشکی بنیاد غیرانتفاعی پارکینسون است. به گفته او، این یافته ها بسیار مهم اند.
او خاطرنشان کرد که تعداد انگشت شماری از مطالعات گذشته ورزش را تنها با کاهش خطر پارکینسون در مردان مرتبط دانسته اند. (میزان پارکینسون در مردان بیشتر از زنان است.) این مطالعه جدید و بزرگ نشان می دهد که هم مردان و هم زنان ممکن است بخواهند ورزش “مادام العمر” را به عنوان راهی برای کاهش خطر پارکینسون و پیشگیری از پارکینسون در نظر بگیرند.
زنان در این مطالعه در ابتدا به طور متوسط 49 سال سن داشتند و این سطح فعالیت آنها در 10 تا 20 سال گذشته بود که در خطر پارکینسون آنها اهمیت داشت. «بنابراین مهم است که در اوایل زندگی ورزش کنیم تا بتوانیم از بروز یک اختلال عصبی مانند بیماری پارکینسون جلوگیری کنیم یا آن را به تاخیر بیندازیم. برای پیشگیری از پارکینسون، ورزش یک راه لذت بخش و سالم است.
برای اطلاعات بیشتر و دریافت مشاوره تخصصی، با ما در انستیتو سلامت مغز دانا در تماس باشید.
منبع: https://www.medicinenet.com/parkinsons_disease_symptoms_and_signs/symptoms.htm
https://www.medicinenet.com/preventing_parkinsons_bonus_of_exercise/news.htm
درباره نویسنده
خجسته رحیمی جابری، پژوهشگر دکترای تخصصی علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز و نویسنده وب سایت انستیتو سلامت مغز دانا. زمینه کاری تخصصی ایشان مشکلات حافظه و آلزایمر است وی بیش از 20 مقاله معتبر بین المللی در این زمینه به چاپ رسانده است. می توانید پژوهش های او را در اینجا (کلیک کنید) دنبال کنید.