در چند دهه اخیر، تعداد افرادی که مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) تشخیص داده شده اند، به طور مداوم افزایش یافته است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا (CDC) پیشنهاد می‌کند که نمی‌توان تشخیص داد که آیا این افزایش ناشی از بیشتر شدن افراد مبتلا به ADHD است یا تفاوت معیارهای تشخیصی در تعداد افرادی که تشخیص داده می‌شوند.
با این حال، برخی از کارشناسان پیشنهاد کرده اند که این افزایش ممکن است تا حدی ناشی از تشخیص بیش از حد ADHD باشد.
ADHD یک نوع اختلال رایج است که با الگوهای بیش فعالی، بی توجهی و تکانشگری مشخص می شود. این اختلال اغلب در دوران کودکی شناسایی می شود، اما افزایش آگاهی در مورد ویژگی های ADHD منجر به افزایش تعداد افراد مبتلا به ADHD بزرگسالان شده است.
این آگاهی می تواند به بسیاری از کسانی که به پشتیبانی نیاز دارند کمک کند تا به آن دسترسی پیدا کنند. با این حال، شیوع رو به رشد آن بسیاری را به این فکر می‌اندازد که آیا ADHD بیش از حد تشخیص داده شده است یا خیر.
- تشخیص بیش از حد ADHD در یک نگاه
- چند نفر ADHD دارند؟
- آیا ADHD شایع است زیرا بیش از حد تشخیص داده شده است؟
- دلایلی که ADHD ممکن است بیش از حد تشخیص داده شود
- ویژگی های ADHD
- ویژگی های ADHD با نقاط قوت و چالش همراه است
- چگونه از تشخیص صحیح اطمینان حاصل کنیم
- بعد از تشخیص ADHD چه اتفاقی می افتد؟
- درمان های جدید بیش فعالی یا ADHD بدون دارو
تشخیص بیش از حد ADHD در یک نگاه
میزان تشخیص ADHD در چند دهه گذشته در کودکان و بزرگسالان افزایش یافته است. با این حال، متخصصان مطمئن نیستند که آیا این افزایش به این معنی است که افراد بیشتری به ADHD مبتلا هستند، دقت تشخیصی افزایش یافته است یا این وضعیت عصبی-رفتاری بیش از حد تشخیص داده شده است.
در صورتی که مبتلا به ADHD هستید، تشخیص صحیح بسیار مهم است تا نوع صحیح حمایت و تسهیلات را دریافت کنید که به پیشرفت شما کمک می کند. درک ویژگی‌های ADHD و جستجوی کارشناسانی که تجربه ADHD را دارند میتواند به شما کمک کند که نوع حمایت مناسبی را برای خود دریافت کنید.
چند نفر ADHD دارند؟
ADHD یکی از شایع ترین اختلالات عصبی رفتاری است که در کودکان تشخیص داده می شود.
CDC گزارش می دهد که شش میلیون کودک در ایالات متحده بین سنین 3 تا 17 سال در طول زندگی خود به ADHD مبتلا شده اند. این عدد نشان دهنده 9.8 درصد از کودکان بین این سنین است.
میزان تشخیص براساس گروه سنی متفاوت است:
- 2 درصد از بچه های 3 تا 5 ساله
- 10 درصد از کودکان بین 6 تا 11 سال
- 12 درصد از بچه های 12 تا 17 ساله
پسران نیز بیشتر از دختران به ADHD مبتلا می شوند. تقریباً 13 درصد از پسران در مقایسه با 6 درصد از دختران، تشخیص ADHD را دریافت می‌کنند. با این حال، این تفاوت تحت تأثیر این واقعیت است که ADHD اغلب در دختران و زنان کمتر تشخیص داده می‌شود.
آیا ADHD شایع است زیرا بیش از حد تشخیص داده شده است؟
بین سال‌های 1997 و 2016، شیوع ADHD از 6.1 درصد به 10.2 درصد افزایش یافته است. در حالی که کارشناسان معتقدند امروزه افراد بیشتری نسبت به گذشته مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، هیچ اتفاق نظری در مورد اینکه دقیقاً چه چیزی مسئول این روند است وجود ندارد.
یک متاآنالیز نشان می دهد که ADHD هم در کودکان و هم در نوجوانان بیش از حد تشخیص داده می شود. نگرانی در مورد تشخیص بیش از حد ADHD درمان بیش از حد ناشی از آن است، به ویژه از آنجایی که ADHD اغلب به داروهای محرک نیاز دارد.
محققان پیشنهاد می کنند که شکاف هایی در دانش در مورد تشخیص بیش از حد ADHD وجود دارد. آنها به متخصصان توصیه می کنند خود را آموزش دهند و اطمینان حاصل کنند که فرآیند غربالگری کامل را ارائه می دهند.
دلایلی که ADHD ممکن است بیش از حد تشخیص داده شود
تشخیص بیش از حد ADHD ممکن است به دلیل عوامل متعددی رخ دهد:
تورم تشخیصی:
معیارهای تشخیصی در طول سال‌ها تغییر کرده‌اند، و برخی پیشنهاد می‌کنند که گسترده‌تر شدن تعاریف و گنجاندن علائم خفیف یا مبهم به این معنی است که ممکن است برخی افراد به اشتباه تشخیص داده شوند که ADHD دارند، در حالی که آن را ندارند.
فقدان تجربه در مورد ADHD:
ADHD اغلب توسط پزشکان مراقبت های اولیه و متخصصان اطفال که ممکن است تجربه زیادی در کار با کودکان و بزرگسالان مبتلا به ADHD نداشته باشند، تشخیص داده می شود.
طبی سازی الگوهای رفتار عادی:
برخی از کارشناسان پیشنهاد می کنند که رفتارهای عادی دوران کودکی اغلب پزشکی و آسیب شناسی می شوند. رفتارهایی که برای یک کودک خردسال معمول است ممکن است به عنوان ویژگی های بیش فعالی و بی توجهی دیده شود.
ADHD ممکن است در گذشته کمتر تشخیص داده شده باشد
مهم است که بدانیم افزایش اخیر در تشخیص ADHD ممکن است نشان دهنده تشخیص بیش از حد این نوع اختلال نباشد. در عوض، ممکن است منعکس کننده یک عدم تشخیص سابقه دار باشد. افزایش آگاهی به این معنی است که والدین، معلمان و متخصصان از ویژگی های ADHD آگاهی بیشتری دارند.
همچنین به این معنی است که کودکان و بزرگسالانی که نیاز به حمایت بیشتر دارند، بیشتر در معرض تشخیص قرار می‌گیرند و حمایت و تسهیلات بیشتری دریافت می‌کنند تا به آنها کمک کند تا ویژگی‌هایی را مدیریت کنند که ممکن است عملکرد آنها را در زندگی روزمره دشوارتر کند.
گروه های خاصی هنوز در معرض تشخیص نادرست هستند. به عنوان مثال، دختران و زنان کمتر به این بیماری مبتلا می شوند زیرا احتمال بیشتری دارد که بی توجهی و سایر ویژگی های درونی را تجربه کنند. از آنجایی که صفات آنها برای دیگران کمتر مخل است، احتمال کمتری دارد که تشخیص دقیق دریافت کنند.
ویژگی های ADHD
تشخیص صحیح، و اجتناب از تشخیص بیش از حد ADHD، با درک ویژگی های این اختلال شروع می شود.
ADHD شامل الگوهای مداوم بی توجهی و بیش فعالی است.
این اختلال به سه نوع طبقه بندی می شود: در درجه اول بی توجه، در درجه اول بیش فعال، و یک نوع ترکیبی شامل بی توجهی و بیش فعالی.
صفات بی توجهی
نمونه هایی از بی توجهی عبارتند از:
- عدم توجه به جزئیات
- توجه محدود
- مشکل در تکمیل وظایف
- ناتوانی در اتمام کار در موعد مقرر
- با به موقع بودن مشکل دارند
- گم کردن مداوم وسایل مهم مانند کلید یا تلفن همراه
- اجتناب از کارهایی که نیاز به توجه شدید و مستمر دارند، مانند تکالیف مدرسه یا نوشتن گزارش
صفات بیش فعالی
بیش فعالی می تواند با علائم زیر ظاهر شود:
- بی قراری
- در حفظ مکالمات به دلیل قطع صحبت دیگران مشکل دارد
- به طور مداوم در هنگام نشستن ثابت، چه در کلاس، محل کار یا محیط های اجتماعی، دچار مشکل می شود
- قادر به لذت بردن از فعالیت های بی سر و صدا نیست
برخی ممکن است بی توجهی و بیش فعالی را همزمان تجربه کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است با یکی از آنها دست و پنجه نرم کنند. یک متخصص سلامت روان آموزش دیده می تواند ADHD را بررسی کند و سایر بیماری های جسمی یا روانی را رد کند.
ویژگی های ADHD با نقاط قوت و چالش همراه است
همچنین توجه به این نکته مهم است که در حالی که ADHD به عنوان یک اختلال عصب-رفتاری تشخیص داده می شود، به عنوان یک اختلال در نظر گرفته می شود زیرا انتظار می رود افراد مبتلا به این نوع رفتار در یک جامعه با انتظاراتی متفاوت قرار بگیرند.
مغز افراد مبتلا به ADHD متفاوت از مغز افراد بدون ADHD است. در حالی که این می تواند چالش هایی ایجاد کند، افراد دارای مغز ADHD نیز نقاط قوت زیادی دارند.
درک این نقاط قوت و نیازها می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا نوع حمایت مورد نیاز خود را دریافت کنند.
ADHD مادام العمر است. این صفات و ویژگی‌ها معمولاً برای اولین بار در دوران کودکی، یعنی زمانی که اکثر افراد تشخیص داده می‌شوند، مشاهده می‌شوند. ویژگی‌های ADHD همچنین میتواند در طول زمان تغییر کند، به این معنی که نیازهای حمایتی فرد نیز ممکن است تغییر کند.
چگونه از تشخیص صحیح اطمینان حاصل کنیم
تشخیص درست شامل آگاهی از ویژگی های خود و نحوه تأثیر آنها بر شما است. همچنین شامل مراجعه به پزشک یا متخصص سلامت روان است که در شناخت ویژگی های ADHD آموزش دیده و با تجربه است.
از اختلالاتی که علائم ADHD را تقلید می کنند آگاه باشید
هنگامی که به دنبال حمایت از سلامت روان برای علائم ADHD هستید، توجه داشته باشید که اختلالات دیگری نیز وجود دارند که ممکن است علائمی مشابه ویژگی های ADHD داشته باشند. برخی از اختلالات روانپزشکی دارای بی توجهی یا تکانشگری به عنوان بخشی از علائم خود هستند.
مثلا:
- اختلال شخصیت مرزی یک اختلال سلامت روان است که با رفتار تکانشی ظاهر می شود که می تواند شبیه به ADHD باشد.
- دوره های شیدایی که در اختلال دوقطبی رخ می دهد ممکن است گاهی با تکانشگری، بی قراری و بیش فعالی اشتباه گرفته شود که می تواند از ویژگی های ADHD باشد.
- بی توجهی و عدم تمرکزی که برخی از افراد مبتلا به ADHD نشان می دهند ممکن است گاهی با علائم افسردگی اشتباه گرفته شود.
از اختلالات همزمان آگاه باشید
همچنین این امکان وجود دارد که ADHD با سایر تشخیص ها همراه باشد.
اختلالات و بیماری های دیگری که گاهی اوقات با ADHD همراه است عبارتند از:
- اضطراب
- افسردگی
- اختلال نافرمانی مقابله ای
- اختلال رفتاری
- اختلالات یادگیری
- سندرم تورت
- اختلال طیف اوتیسم
اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان ممکن است ADHD داشته باشید، با یک پزشک یا متخصص سلامت روان که تجربه این نوع اختلال را دارد صحبت کنید. دیدن فردی با تجربه ADHD یا یک متخصص می تواند مفید باشد.
بعد از تشخیص ADHD چه اتفاقی می افتد؟
بعد از اینکه یک فرد مبتلا به ADHD تشخیص داده شد، گام بعدی تعیین حمایت یا تسهیلات مورد نیاز است. رویکرد مناسب برای شما یا فرزندتان به نیازهای شما و اینکه چگونه ویژگی های ADHD شما بر زندگی روزمره‌تان تأثیر می گذارد بستگی دارد.
درمان ADHD شامل دارو، روان درمانی و روش های درمانی نوین است:
داروهای ADHD
داروهای محرک به دلیل اثربخشی بالا، بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند، اما این بدان معنا نیست که برای همه مناسب است. محرک هایی که برای درمان ADHD استفاده می شوند می توانند سطوح مواد شیمیایی ضروری مانند دوپامین و نوراپی نفرین را در نواحی خاصی از مغز افزایش دهند. دوپامین در ایجاد انگیزه، لذت، توجه و حرکت نقش دارد.
روان درمانی برای ADHD
همچنین انواع مختلفی از تراپی وجود دارد که ممکن است برای مدیریت ADHD مفید باشد.
درمان شناختی-رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی است که ممکن است به برخی از افراد مبتلا به ADHD کمک کند. در این روش از روان درمانی ارتباط بین افکار، احساسات و اعمال ما به هم کشف می شود و به طور بالقوه می تواند به سازماندهی، مدیریت زمان و حواس پرتی کمک کند.
سایر انواع روان درمانی مفید عبارتند از درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی، رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)، روان درمانی حمایتی، روایت درمانی، درمان بین فردی و گروه درمانی.
داشتن مربی ADHD نیز می تواند مفید باشد. این یک نوع روان درمانی نیست، اما می تواند به افراد کمک کند نقاط قوت را شناسایی کنند، چالش ها را تشخیص دهند و استراتژی هایی برای دستیابی به اهداف توسعه دهند.
درمان های جدید بیش فعالی یا ADHD بدون دارو
نوروفیدبک
نوروفیدبک یک درمان غیر تهاجمی است که مغز را تشویق می‌کند تا الگوهای فعالیت سالم‌تری ایجاد کند. هدف درمان تنها تغییر طرز فکر و احساس شما نیست، بلکه تغییر مغز شما در سطح بیولوژیکی برای عملکرد بهتر است.
اگر علاقه مندید راجع به اینکه چگونه نوروفیدبک برای درمان بیش فعالی و نقص توجه بیش فعالی به کار می رود، بیشتر بدانید مطلب زیر را بخوانید:
واقعیت مجازی
شواهد اخیر نشان می‌دهد که واقعیت مجازی میتواند به تقویت برخی از چالش‌های اصلی درمان ADHD مانند توجه، حل مسئله و مدیریت رفتارهای تکانشی کمک کند. به عنوان مثال، استفاده از VR میتواند سناریوهای مجازی ایجاد کند که میتواند مهارت‌هایی مانند بازداری پاسخ و کنترل احساسی را تقویت و توانمند کند.
واقعیت مجازی محیط های همه جانبه ای را فراهم می کند. ایده این است که کاربر بتواند مانند زندگی واقعی ببیند، بشنود و احساس کند. در این حالت، محیط یک کلاس درس را با معلم شبیه‌سازی می‌کنند که در آن حواس‌پرتی‌های مختلفی ظاهر می‌شود. می‌توان عوامل حواسپرتی را در طول جلسات کنترل، افزایش و کاهش داد. هدف این است که کودکان را “تربیت” کنیم تا یاد بگیرند که آنها را نادیده بگیرند و بتوانند به راحتی آنها را تحت کنترل درآورند. هنگامی که بیمار به فعال شدن محرک های حواسپرتی عادت می کند، پاسخ های ذاتی به نوعی کاهش می یابد که به بیمار کمک می کند بر این اختلال غلبه کند.
تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال TMS
TMS از ارتباط بین مغناطیس و الکتریسیته برای تأثیرگذاری بر فعالیت الکتریکی در مغز به صورت غیر تهاجمی و بدون درد استفاده می کند. این را می توان در درمان ADHD با استفاده از امواج مغناطیسی برای تشویق تولید مقدار مناسب انتقال دهنده های عصبی مهار کرد.
این کار به روشی ملایم و تا حد زیادی بدون عوارض جانبی انجام می شود. در طول بسیاری از درمان‌ها طی چند هفته، TMS میتواند برای تغییر جهت تولید انتقال‌دهنده‌های عصبی و کمک به تعادل فعالیت الکتریکی در بخش‌های مناسب مغز مورد استفاده قرار گیرد.
برای دیدن مطلب کامل درمان بیش فعالی و نقص توجه ADHD با TMS، روی این لینک کلیک کنید:
امروزه با پیشرفت علم تکنیک های مختلفی برای درمان اختلالات روانی ایجاد شده است که بسته به شرایط شما میتواند مورد استفاده قرار بگیرد. میتوانید از کارشناسان انستیتو سلامت مغز دانا کمک بگیرید تا بهترین و موثرترین درمان برای خود را بیابید. برای اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.
درباره نویسنده
موژان پارسا پژوهشگر ارشد توان‌بخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی و همکار قطب عصب روان‌شناسی شناختی کشور است. جریان اصلی تحقیقات وی اختلالات عصب تحولی و به طور خاص متمرکز بر اوتیسم می باشد.