- عادت های مرتبط با ورزش می توانند روی احساس هدفمندی ما در زندگی تاثیر بگذارند.
- احساس هدفمندی نیز از سمت دیگر می تواند روی نحوه ی ورزش کردن ما تاثیر بگذارد.
- در این زمینه، یک پژوهش جدید انجام شده است که تاثیر احساس هدفمندی و داشتن معنا در زندگی را بررسی می کند.
این پژوهش بیش از 18000 نفر از افراد میانسال (زن و مرد) را بررسی می کند و نشان می دهد که افرادی که احساس هدفمندی بیشتری داشتند، با احتمال بیشتری فعالیت بدنی خود را افزایش می دهند. و برعکس این قضیه نیز برقرار است.
این پژوهش بار دیگر بر تاثیر متقابل سلامت جسمی و سلامت روان تاکید می کند و نشان می دهد این دو چه طور می توانند همدیگر را تغییر دهند.
علم تا به امروز شواهد زیادی نشان داده است که فعالیت جسمی چه طور می تواند به سلامت روان ما در کنار سلامت جسمی کمک کند.
پژوهش بعد از پژوهش نشان می دهد که زنان و مردانی که ورزش می کنند، با احتمال کمتری دچار افسردگی یا اضطراب می شوند.
پژوهش های بیشتر نشان می دهد که برعکس این قضیه نیز برقرار است. به این صورت که افرادی که افسردگی یا اضطراب دارند، با تداوم کمتری به ورزش می پردازند.
اما بیشتر این پژوهش های قبلی بر ارتباط بین ورزش و خلق پایین تمرکزکرده اند.
تعداد کمی پژوهش روی احساسات مثبت و ارتباط آن با فعالیت جسمی مانور داده اند.
این موضوع ذهن Ayse Yemiscigil، یک پژوهشگر پست دکترا را به خود مشغول کرد.
” احساس هدفمندی، احساسی است که شما با داشتن هدف ها و برنامه ریزی هایتان در زندگی به دست می آورید. این احساس به شما جهتی برای حرکت می دهد و زندگی را معنادار می کند.”
این پژوهشگر متوجه شد میان این تعریف از هدفمندی و انگیزه هایی که ورزشکاران برای ورزش و فعالیت جسمی خود بیان می کنند، اشتراکات زیادی وجود دارد.
” افراد فعال معمولا از این موضوع صحبت می کنند که ورزش چگونه به زندگی آن ها نظم و معنا می دهد.”
او می گوید :” ورزش برای افراد هدف و دستاورد فراهم می کند.”
بنا بر این مشاهدات، او تصمیم گرفت ارتباط بین ورزش و احساس هدفمندی را در زندگی بررسی کند.
اما در آغاز پژوهش، شواهد کمی برای پشتیبانی از این ایده وجود داشت. پس برای این پژوهش جدید، که در ماه آپریل در مجله ی Behavioral Medicine ، چاپ شد، او و همکارانش شروع به جمع آوری داده کردند.
آن ها روی داده های افراد زیادی که سن 50 سال یا بالاتر داشتند پژوهش را انجام دادند.
در این پژوهش ابتدا از افراد پرسیده می شود که وضعیت سلامت روان و جسمی آن ها و فعالیت های روزانه شان به چه صورت است.
همچنین از آن ها پرسیده می شود چه قدر با عبارت های زیر موافق هستند:
- ” من در زندگی جهت مشخصی برای حرکت دارم و احساس هدفمندی می کنم.”
- “فعالیت های روزانه ی من معمولی هستند و هدف خاصی ندارند.”
پژوهشگران این سوالات را بعد از چند سال دوباره از شرکت کنندگان آزمایش پرسیده اند.
این پژوهشگران همچنین از 14159 نفر از این شرکت کنندگان داده ی ضبط شده دریافت کردند. برای بزرگ کردن جامعه ی آماری این پژوهش ،آن ها همچنین داده ی قابل مقایسه ی 4041 نفر از زنان و مردان از یک پژوهش دیگر با سوالات مشابه را جمع آوری کردند.
در نهایت این داده ها مقایسه و ارزیابی شد. پژوهشگران سعی کردند شدت ورزش و میزان احساس هدفمندی در زندگی را ارزیابی کنند.
سپس میزان ارتباط این دو فاکتور با هم بررسی شد. این ارتباط در طی سال ها رصد شد و پژوهشگران متوجه یک ارتباط واضح بین این دو فاکتور شدند.
افرادی که ورزش می کردند، در طی سال ها، احساس هدفمندی و معنای بیشتری را احساس کرده بودند.
همچنین افرادی که در ابتدای پژوهش ذکر کرده بودند که احساس هدفمندی دارند، با احتمال بیشتری در سال های بعدی، یک فعالیت فیزیکی را شروع کرده بودند.
پژوهشگر این مقاله می گوید:
” به طور خاص برای ما خیلی جالب بود که این ارتباط را در افراد مسن تر نیز مشاهده کردیم.”
“نکته ی جالب این است که بسیاری از افراد مسن، کاهش احساس هدفمندی را گزارش می کنند و بیشتر آن ها نیز فعالیت جسمانی زیادی ندارند.”
” افراد معمولا بعد از ورزش کردن، احساس کفایت بیشتری را گزارش می کنند.”
این احساس باعث می شود افراد، برای هدفگذاری یا ساختن برنامه های جدید در زندگی شان احساس توانمندی بیشتری داشته باشند.
و در مقابل نیز زمانی که شما هدفی در زندگی دارید، تمایل دارید سلامت و پرانرژی باشید تا بتوانید به سمت آن حرکت کنید.
منبع : nytimes