ترک الکل با دارو: داروهای بدون عوارض چیست

افرادی که به الکل وابسته شده اند، اغلب هنگام تلاش برای ترک الکل دوباره هوس الکل می کنند که ترک آن را سخت تر می کند. اما خبر خوب این است که ترک الکل با دارو به مدیریت میل به الکل کمک کنند، که می تواند به بهبودی اختلال مصرف الکل (AUD) کمک کند.

در اینجا ما فهرستی از داروهای تایید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای درمان AUD را ارائه می‌دهیم که اثراتی به عنوان یک داروی ولع مصرف الکل دارند. ما همچنین در این مطلب داروهای دیگری را که برای ترک الکل تحت بررسی هستند و همچنین جایگزین‌های غیردارویی برای مدیریت هوس مجدد هنگام ترک نوشیدن به اشتراک می‌گذاریم.

داروهای ترک الکل مورد تایید FDA

FDA سه دارو را برای درمان اعتیاد به الکل تایید کرده است که دو مورد از آنها ممکن است به مدیریت هوس نوشیدن الکل کمک کند: نالترکسون و آکامپروسات.

ویویترول (نالترکسون)

نالترکسون گیرنده های خاصی را در مغز مسدود می کند (گیرنده های مواد افیونی) که لذتی که فرد از نوشیدن الکل تجربه می کند را کاهش می دهد. این می تواند در نهایت به کاهش هوس الکل کمک کند.

Vivitrol یک نسخه با نام تجاری نالترکسون تزریقی یک بار در ماه است که با مهار افزایشی که افراد هنگام نوشیدن الکل تجربه می کنند، عمل می کند. نالترکسون به صورت قرص در فرم عمومی نیز موجود است.

آکامپروسات

Acamprosate قبلاً به عنوان Campral به بازار عرضه می شد و ناراحتی جسمی و ناراحتی عاطفی را که افراد هنگام ترک الکل تجربه می کنند را کاهش می دهد. نحوه عملکرد آن به عنوان یک داروی ترک الکل به طور کامل شناخته نشده است، اما محققان بر این باورند که به بازیابی عدم تعادل شیمیایی در سیستم پاداش مغز کمک می کند که با اعتیاد طولانی مدت الکل تغییر می کند.

Acamprosate به کسی کمک نمی کند که الکل را ترک کند. در عوض، این دارو برای کسانی که قبلاً نوشیدن الکل را ترک کرده‌اند تجویز می‌شود. از آنجایی که عوارض جانبی معمولاً خفیف هستند و به خوبی قابل تحمل هستند، معمولاً تا 12 ماه پس از ترک الکل تجویز می‌شود.

سومین داروی مورد تایید FDA

سومین داروی مورد تایید FDA برای درمان اعتیاد به الکل آنتابوس (دی سولفیرام) است. این دارو هوس الکل کردن را هدف قرار نمی دهد، اما با ایجاد یک واکنش نامطلوب شدید زمانی که فردی که دارو مصرف می کند الکل مصرف می کند، به ترک الکل کمک می کند.

سایر داروهایی که ممکن است میل به الکل را کاهش دهند

علاوه بر داروهای مورد تایید FDA، سایر داروها ممکن است اثرات مثبتی بر ترک الکل داشته باشند. برخی برای درمان ترک الکل بدون برچسب تجویز می شوند، برخی برای این استفاده در حال آزمایش هستند و برخی دیگر برای درمان وابستگی به الکل در خارج از ایالات متحده تأیید شده اند.

سایر موارد ترک الکل با دارو عبارتند از:

توپاماکس (توپیرامات):

توپاماکس یک داروی ضد صرع است که برای کمک به مدیریت اختلال مصرف الکل، به ویژه در افرادی که هوس الکل کرده اند، نویدبخش است.

نورونتین (گاباپنتین):

نورونتین یکی دیگر از داروهای ضد صرع است که برخی تحقیقات نشان داده است ممکن است برای کاهش میل به الکل موثر باشد.

Zofran (Ondansetron):

دارویی که برای کاهش حالت تهوع و استفراغ در افرادی که تحت درمان سرطان هستند استفاده می شود، اندانسترون همچنین می تواند هوس را در افراد مبتلا به اعتیاد به الکل زودرس کاهش دهد – اگرچه می تواند هوس را در افراد مبتلا به اعتیاد به الکل دیررس افزایش دهد.

Selincro (Nalmefene):

استفاده از Selincro در اروپا برای کمک به کاهش میل به الکل تأیید شده است، اگرچه در مورد این تأیید به دلیل کمبود شواهد همراه با خطرات ایمنی بالقوه اختلاف نظر وجود دارد.

باکلوفن:

باکلوفن یک شل کننده عضلانی است که در مقایسه با دارونما، در چندین مطالعه مشخص شده است که میل به الکل را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. برای درمان اعتیاد به الکل در فرانسه تایید شده است.

بروموکریپتین (پارلودل):

این دارو را می توان برای درمان علائم مرتبط با سطوح بالای پرولاکتین در بدن مانند ناباروری و فقدان قاعدگی تجویز کرد، اما به نظر می رسد که هوس ها را کاهش می دهد و از ترک الکل حمایت می کند.

مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs):

در یک مطالعه کوچک دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما، گروهی متشکل از 10 نفر با وابستگی به الکل که سیتالوپرام دریافت کردند، هوس کمتری برای مصرف الکل داشتند.

انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) استفاده از داروهای ضد افسردگی را که شامل SSRI ها می شود در درمان اعتباد به الکل توصیه نمی کند، مگر اینکه اختلال دیگری وجود داشته باشد که بتواند به درمان آن کمک کند.

جایگزین دارو ترک الکل

داروها تنها گزینه‌ها برای کاهش میل به الکل نیستند. روش های زیر نیز می توانند با یا بدون دارو مورد استفاده قرار گیرند.

درمان شناختی رفتاری (CBT)

درمان شناختی رفتاری شکلی از روان درمانی یا تراپی است که در درمان اختلالات مصرف مواد از جمله اعتیاد به الکل استفاده می شود. درمان شناختی رفتاری برای کمک به قالب بندی مجدد افکار افراد و تغییر اعمال آنها عمل می کند. با کمک به فرد در ایجاد مکانیسم‌های مقابله‌ای برای زمانی که رخ می‌دهد، می‌تواند در رسیدگی به هوس‌ها مفید باشد.

گروه های پشتیبانی

شرکت در یک گروه کمک متقابل می تواند حمایت بیشتری را ارائه دهد. این نوع گروه ها دسترسی به اطلاعاتی را فراهم می کنند که می تواند برای مقابله با میل مجدد به الکل مفید باشد.

راهکارهای نوروتکنولوژی

در حال حاضر مطالعات زیادی نشان داده اند که راهکار های غیر دارویی مانند استفاده از نوروتکنولوژی (تحریک فراجمجمه ای مغز، تنظیم سیستم اتونوم و…) می توانند در روند بهبودی و درمان اعتیاد به الکل بسیار موثر باشند. همچنین همراهی روانشناسان در روند ترک می تواند تا حدود زیادی از بازگشت مجدد فرد به الکل جلوگیری کند.

Mozhan Parsa

درباره نویسنده
موژان پارسا پژوهشگر ارشد توان‌بخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی و همکار قطب عصب روان‌شناسی شناختی کشور است. جریان اصلی تحقیقات وی اختلالات عصب تحولی و به طور خاص متمرکز بر اوتیسم می باشد.