موسیقی برای روح خوب است. موسیقی درمانی ممکن است پاسخ مناسبی برای مبتلایان به بیماری پارکینسون و سایر اختلالات حرکتی باشد. افرادی که با بیماری پارکینسون زندگی می‌کنند معمولاً لرزش در اندام‌ها و صورت، سفتی بدن و مشکل در حرکت سریع را تجربه می‌کنند. این بیماری گاهی اوقات به افسردگی و اضطراب نیز کمک می‌کند.
طبق یک ضرب المثل قدیمی موسیقی جانور وحشی را هم آرام می کند. محققان در حال انجام تحقیقاتی هستند تا دریابند که آیا موسیقی می تواند مهارت های حرکتی را در بیماران پارکینسونی بهبود بخشد؟
مطالعات نشان داده‌اند که موسیقی واقعاً ممکن است به حرکت و جنبه‌های احساسی بیماری پارکینسون کمک کند. یک مطالعه منتشر شده در Frontiers of Neurology اشاره می کند که نواختن و گوش دادن به موسیقی ممکن است مفید باشد.
ریتم ممکن است پیوند بین گوش دادن و حرکت را تقویت کند. همچنین بهبودهایی را در طول و زمان گام، هماهنگی، تعادل و وضعیت بدن ایجاد می کند.
انجمن روانشناسی آمریکا (APA) گزارش می دهد که طبق مطالعه دکتر دانیل جی لویتین و دکتر مونالیزا چاندا موسیقی توانایی تقویت عملکرد سیستم ایمنی و کاهش استرس را دارد.
Buard استادیار پژوهشی در گروه نورولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه Colorado، اخیراً مطلبی را در این زمینه انتشار داده است. این مطالعه، اثرات نوع خاصی از درمان توانبخشی مبتنی بر موسیقی به نام “موسیقی درمانی عصبی” را بر بیماران پارکینسون ارزیابی می‌کند. این درمان از ترکیب خاصی از ریتم و حرکت برای “برنامه ریزی مجدد” فرکانس های خاص در مغز استفاده می کند.
طبق گفته این محقق: در پارکینسون، بیشترین احتمالی که وجود دارد این است که فرکانس‌های بتا دچار اختلال شوند. ایده این مطالعه استفاده از ریتم‌های خارجی است که این فرکانسها را در سطوح متفاوتی جذب می کند. سپس این فرکانسها را برای برگرداندن هموستاز مغز تعدیل می‌کند.
ریتم و تمپو موسیقی
در مطالعه Buard که توسط مؤسسه ملی بهداشت حمایت شد درمانگران موسیقی، سه بار در هفته با بیماران پارکینسون کار می کردند. جلسات با تمرینات مهارتی و حرکات موزون دست و انگشت شروع می شد. سپس بیماران از سازهای کوبه ای به نام کاستنت و یک صفحه کلید استفاده می کردند. این موارد برای افزایش مهارت هایی از جمله مهارت حرکتی ظریف استفاده می شد. در چهار روز دیگر هفته، بیماران تمرینات را در خانه انجام می دادند. تعداد حرکات تمپو در هر هفته از درمان افزایش می یافت.
Buard مطالعه خود را به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم کرد:
اولین گروه که اصلاً درمانی دریافت نکردند. دومین گروه تحت مراقبت استاندارد کاردرمانی قرار گرفتند. سومین گروه موسیقی درمانی نورولوژیک را دریافت کردند که در آن بیمار ریتم را از طریق حرکات خود دیکته می کند. چهارمین گروه نیز موسیقی درمانی عصبی را که در آن ریتم توسط مترونوم دیکته می شد دریافت کردند. (مترونوم دستگاهی است که نوازندگان برای حفظ سرعت ثابت از آن استفاده می کنند.)
فرضیه او این است که بیماران در گروهی که از مترونوم استفاده می‌کنند بیشترین پیشرفت را خواهند دید. زیرا به نظر می‌رسد «نشانه های ریتمیک خارجی» توانایی دور زدن مسیرهای عصبی آسیب‌دیده در بیماران پارکینسون را دارد. به مغز حرکتی نیز کمک می‌کند تا یک توالی حرکتی مناسب را اجرا کند.
او می‌گوید: «ایده این است که اگر حرکات انجام شده توسط خود فرد تنظیم شود، به حلقه‌های عصبی حرکتی متکی هستند که در پارکینسون مختل شده‌اند، بنابراین در انجام حرکات با مشکلاتی مواجه می‌شوند، آهسته هستند و یا هماهنگ نیستند.
وقتی حرکت شما توسط ریتم های بیرونی هدایت می شود، به نظر می رسد انجام حرکت آسان تر باشد. شبکه‌ها عصبی در گیر در حرکات درونی در مقابل حرکات بیرونی بسیج می‌شوند و جنبه‌های مختلفی از نظر بسیج شبکه‌های مغزی معنی‌دار می شود.
خلاق شدن و راه رسیدن به یک درمان استاندارد
یکی دیگر از اجزای جلسات موسیقی درمانی نورولوژیک، چه از حرکات بیرونی استفاده شود یا نه، دوره زمانی است که بیماران می توانند با پیانو بداهه نوازی کنند.
تولید موسیقی توسط افراد با یک رضایت عاطفی بزرگ در آنها همراه است که دلیل آن هنوز مشخص نیست. نواختن موسیقی کیفیت زندگی برخی افراد را افزایش می دهد. بسیاری از مردم در ابتدا از بداهه نوازی احساس ناراحتی می کنند، اما در پایان، آن را بسیار دوست دارند.
Buard و تیمش در طول مطالعه داده‌ها را جمع‌آوری کردند و مهارت انگشت را از طریق یک “آزمایش، تخته شیاردار” اندازه‌گیری نمودند. این تخته یک مجموعه 25 گیره ای است که باید در موقعیت‌های خاصی بچرخند تا به درستی قرار بگیرند. آنها کیفیت زندگی و سطح اضطراب و افسردگی بیماران را نیز اندازه گیری کردند.
به گفته Buard ، داده‌های مکانیکی جمع‌آوری‌شده ممکن است به تحقیقات آینده کمک کند. احتمالاً این مداخلات درمانی و توانبخشی به بیماران مبتلا به پارکینسون و دارای اختلالات عقده‌های قاعده‌ای و سایر بیماری‌های عصبی کمک می کند. همچنین ممکن است دانش بیشتری در مورد فرآیندهای عصبی مرتبط با موسیقی به ما بدهد.
او امیدوار است که این مطالعه در نهایت منجر به یک مداخله موسیقی استاندارد شده برای کمک به بهبود مهارت های حرکتی در بیماران مبتلا به پارکینسون شود.
موسیقی درمانی:
ممکن است در کمک به افراد مبتلا به پارکینسون نقش داشته باشد. یکی از تکنیک ها به عنوان نشانه شنیداری ریتمیک شناخته می شود. در این روش از ریتم برای تسهیل حرکت و بهبود راه رفتن استفاده می شود. افراد مبتلا به پارکینسون اغلب متوجه می شوند که حرکت یا راه رفتن همراه با یک ریتم به بهبود حرکت آنها کمک می کند. استفاده از ریتم برای کمک به افراد مبتلا به پارکینسون اغلب توسط کارشناسان توانبخشی پارکینسون استفاده می شود. موسیقی یک راه عالی برای ارائه این ریتم است.
رقص:
انواع مختلفی از رقص در افراد مبتلا به پارکینسون مورد مطالعه قرار گرفته است، از جمله تانگو، رقص باله، و حتی رقص گام ایرلندی.
آواز خواندن:
هم آواز فردی و هم شرکت در گروه های کر برای افراد مبتلا به پارکینسون مطالعه شده است. آواز خواندن به دلایل زیر ممکن است در پارکینسون مفید باشد:
1. افزایش حجم و کیفیت صدا : PD می تواند باعث هیپوفونیا (حجم صدای کم) و گفتار یکنواخت شود. آواز خواندن به عنوان درمان می تواند این علائم را بهبود بخشد.
2. بهبود تنفس و بلع: برخی مطالعات نشان داده اند که آواز خواندن می تواند عضلات مسئول بلع و تنفس را نیز تقویت کند.
همه این فعالیت ها ممکن است مزایای بیشتری داشته باشند از جمله:
فراهم کردن راه هایی برای اجتماعی شدن: کار با دیگران برای اجرای یک رقص یا یک آهنگ فرصتی برای اجتماعی شدن و همکاری فراهم می کند.
افزایش خلق و/یا عملکرد شناختی: برخی از مطالعات از توانایی درمان های مبتنی بر موسیقی برای بهبود خلق و خو و شناخت حمایت می کنند.
Buard می‌گوید:
در حال حاضر، اگر به دلیل پارکینسون در مهارتهای ظریف حرکتی مشکل دارید، داروهای شما کمکی به آن نمی‌کنند. داروها به راه رفتن و تعادل کمک می کنند و برخی از داروها به لرزش کمک می کنند. اما مهارتهای حرکتی ظریف واقعاً با دارودرمانی به خوبی مدیریت نمی‌شوند. این واقعا یک رویکرد علامتی است. بنابراین اگر متوجه شدیم که برای پارکینسون موثر است، یک کارآزمایی بالینی بزرگتر انجام خواهیم داد. موسیقی درمانی ممکن است بتواند به عنوان یکی از درمان های بالینی برای مهارتهای ظریف حرکتی مورد استفاده قرار بگیرد.
برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت موسسه سلامت مغز دانا مراجعه نمایید.
زهرا اسماعیلی هستم. پژوهشگر دکترای تخصصی علوم اعصاب و نویسنده وبسایت انستیتو سلامت مغز دانا.
ما در اینجا با انتشار مطالب علمی تلاش میکنیم سهم کوچکی در افزایش آگاهی یکدیگر در شناخت مغز داشته باشیم.
ممنونم که با ما همراه هستید..