اختلال کمبود توجه/بیش فعالی بزرگسالان

اختلال کمبود توجه/بیش فعالی وضعیتی است که بر رشد مغز شما تأثیر می گذارد. این اختلال از کودکی شروع می شود. در کودکان، ADHD می تواند بر عملکرد مدرسه و مهارت های اجتماعی تأثیر بگذارد. این امر می تواند اثرات بسیار مشابهی در بزرگسالان داشته باشد و بر مواردی مانند عملکرد کاری، دوستی ها، روابط و سلامت روان تأثیر بگذارد. در این مقاله در خصوص انواع بیش فعالی بزرگسالان و راههای کنترل آن صحبت خواهیم کرد.

 بیش فعالی بزرگسالان چگونه بر بدن من تأثیر می گذارد؟

افراد مبتلا به ADHD ” عصبی واگرا ” هستند. این اصطلاح به معنای رشد مغز متفاوت است. زمانی که این تفاوت ها به اندازه کافی بزرگ باشند، می توانند شرایطی مانند ADHD ایجاد کنند. افرادی که این تفاوت‌های مغزی را ندارند «نوروتیپیک» هستند، به این معنی که مغزشان به روشی معمولی رشد می‌کند.

افراد مبتلا به ADHD تمایل به فعالیت کمتر از حد انتظار در مناطق خاصی از مغز دارند. نواحی آسیب دیده ارتباط بین سایر نواحی مغز را تنظیم می کند و مجموعه ای از توانایی ها را به شما می دهد که به عنوان “عملکردهای اجرایی” شناخته می شوند. این عملکردها شامل توانایی برای برنامه ریزی، استدلال، تصمیم گیری و هدایت و تمرکز توجه شما می شود. ADHD این توانایی ها را مختل می کند، علامتی که به عنوان ” اختلال عملکرد اجرایی ” شناخته می شود.

علائم چیست؟

علائم ADHD بزرگسالان بسیار شبیه به علائم دوران کودکی است. با این حال، ممکن است کمی متفاوت به نظر برسند زیرا زندگی بزرگسالی شامل فعالیت های متفاوتی است. برای مثال، ممکن است به جای علائم یا اثرات مربوط به مدرسه، علائم یا اثرات مربوط به شغل را تجربه کنید.

سه زیرگروه ADHD وجود دارد و علائم بسته به نوع فرعی شما می تواند متفاوت باشد. علائم شما تعیین می کند که آیا شما دارای بی توجهی، بیش فعالی / تکانشگری یا زیرگروه ترکیبی هستید. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین شدت ADHD شما را تعیین می کند. سطوح شدت عبارتند از:

• خفیف : این سطح به این معنی است که شما معیارهای تشخیصی را دارید، اما علائم شما فراتر از حداقل معیارها نیست.
• متوسط : این بدان معنی است که علائم شما باعث اختلالات قابل توجهی در کار یا تعاملات اجتماعی شما می شود.
• شدید : این بدان معناست که علائم شما به طور جدی بر کار و/یا زندگی اجتماعی شما تأثیر می گذارد. افرادی که علائم شدید دارند ممکن است در حفظ شغل و حفظ روابط با مشکل مواجه شوند.

علائم بی توجهی

علائم بی توجهی می تواند تأثیر منفی بر روابط اجتماعی، کار و مدرسه بگذارد. برای داشتن زیرگروه بی توجهی ADHD، باید حداقل شش مورد از موارد زیر را داشته باشید که بیش از شش ماه طول بکشد:

1.خطاهای ناشی از بی توجهی:

این امر منجر به اشتباهات بی دقت، از دست رفتن جزئیات و مشکلات دقت می شود. این  امر می تواند باعث مشکلاتی در عملکرد کاری و عملکرد تحصیلی شود (اگر در مدرسه هستید).

2. مشکل در متمرکز ماندن:

این امر می تواند باعث شود که توجه شما در طول مکالمات، جلسات، سخنرانی ها یا سمینارها و  مطالعه طولانی منحرف شود.

3.وقتی دیگران با شما صحبت می کنند در گوش دادن یا توجه کردن مشکل دارید

این امر  می تواند مانند حواس پرتی، رویاپردازی یا خیره شدن به فضا به نظر برسد.

4. مشکل در پیگیری و تکمیل وظایف .

این بدان معنی است که شما سریعاً کارها یا پروژه های جدید را شروع می کنید. با این حال،  در تکمیل آنها مشکل دارید.

5. مشکل در سازماندهی و اولویت بندی .

این بدان معناست که شما در برنامه ریزی و رسیدن به اهداف مشکل دارید، به خصوص اهدافی که برای رسیدن به آنها گام های متعددی برداشته می شود. این می تواند شما را نامرتب یا بی نظم جلوه دهد، یا باعث ایجاد مشکل در به موقع بودن یا رعایت ضرب الاجل ها شود.

6.دوست نداشتن یا اجتناب از کار خسته کننده .

این کار انجام کارهای خسته کننده یا بی فکری که نیاز به توجه شما دارند را برای شما سخت تر می کند. از جمله این موارد می توان به کارهای خانه و انجام کارهای پر مشغله اشاره کرد.

7.مستعد از دست دادن، جا انداختن یا فراموش کردن چیزها .

این مورد به نظر می رسد بی دقتی است. ممکن است اقلامی مانند کیف یا کیف پول، تلفن همراه یا کلید خود را به اشتباه قرار دهید. گاهی اوقات، شما اقلام را در مکان‌های عجیب و غریب می‌گذارید – برای مثال، ممکن است ناخواسته کلیدهای خود را در یخچال بگذارید و بعداً برای پیدا کردن آنها تلاش کنید.

8.به راحتی حواس پرت می شود .

این امر ممکن است به دلیل اتفاقاتی که در اطراف شما اتفاق می‌افتد یا به  سرگردانی حواس‌تان رخ دهد.

9.فراموشکار یا غافل در برنامه روزانه .

ممکن است برای نگه داشتن قرار ملاقات ها، انجام وظایف، پرداخت قبوض و خرید مایحتاج خانه دچار مشکل شوید.

علائم بیش فعالی / تکانشگری

بیش فعالی و تکانشگری در ADHD بسیار رایج است. تکانشگری می تواند مشکلاتی در مهارت های اجتماعی و تعاملات ایجاد کند. برای داشتن زیرگروه بیش فعالی/تکانشگری ADHD، باید حداقل شش مورد از موارد زیر را داشته باشید که بیش از شش ماه طول بکشد:

1.بی قراری مکرر.

این امر ممکن است مانند جهش پا، ضربه زدن به پاهایتان، بازی با خودکار یا چک کردن مکرر تلفنتان و موارد دیگر باشد.

2.زمانی که انتظار می رود نشستن مشکل است .

این باعث وقفه های مکرر برای ایستادن یا راه رفتن شما می شود.

3.فعالیت زیاد .

این امر در کودکان باعث رفتارهای دویدن و کوهنوردی می شود. در بزرگسالان، به نظر می رسد که احساس ناراحتی در بی حرکتی داشته باشند.

4.در انجام کارهایی که به آرامی از آنها لذت می برید مشکل دارید .

این امر به ویژه در زمان استراحت، سرگرمی ها یا سایر فعالیت های سرگرم کننده یا آرامش بخش صادق است. ممکن است با خود صحبت کنید یا به طور معمول کلمات یا عبارات بی معنی را با صدای بلند بگویید.

5.سطح فعالیت غیرمعمول بالا .

این کار باعث می شود به نظر برسید که مدام مشغول هستید یا عجله دارید. دیگران ممکن است در کنترل و ارتباط با شما مشکل داشته باشند.

6.زیاد حرف زدن  .

به نظر می‌رسد که طوری صحبت می‌کنید که گویی فیلتری ندارید.

7.مشکلات خویشتن داری مکالمه.

این بدان معنی است که شما در مکالمات مشکل دارید زیرا به طور تکانشی صحبت می کنید. شما اغلب حرف دیگران را قطع می کنید، جملات دیگران را تمام می کنید یا بدون اینکه فکر کنید دیگران در مورد آنچه می گویید چه احساسی خواهند داشت صحبت می کنید.

8.با صبور بودن مشکل دارید.

به عنوان مثال، داشتن مشکل در صف انتظار یا سخت بودن صبر برای چیزی که می خواهید یا نیاز دارید.

9.مشکل در حفط مرزهای اجتماعی موقعیتی.

این امر می تواند باعث شود که به طور مکرر در امور  دیگران را مداخله کنید یا صحبت آنها را قطع کنید. شما ممکن است خود را وارد مکالمات، فعالیت ها یا بازی ها کنید بدون اینکه متوجه شوید که دیگران ممکن است این  را بی ادبی بدانند.

علائم ترکیبی

این زیرگروه ADHD زمانی است که فرد حداقل شش مورد از علائم بیش فعالی/تکانشگری و حداقل شش مورد از علائم بی توجهی را داشته باشد.

چه چیزی باعث این وضعیت می شود؟

کارشناسان به طور کامل درک نمی کنند که چرا یا چگونه ADHD رخ می دهد. شواهدی وجود دارد که ممکن است شامل تفاوت هایی در ساختار مغز، شیمی مغز یا هر دو باشد. اما متخصصان می دانند که می تواند ژنتیکی باشد. این بدان معناست که شما می توانید ADHD را از یک یا هر دو والدین به ارث ببرید. با این حال، برخی افراد نیز بدون داشتن سابقه خانوادگی، خود به خود به آن مبتلا می شوند.

تفاوت ساختار مغز

داشتن ADHD به این معنی است که احتمالاً تفاوت های ظریف – اما مهم – در ساختار مغز خود دارید. بخش مهمی از نحوه عملکرد مغز شما این است که چگونه بین مناطق مختلف خود ارتباط برقرار می کند. به نظر می رسد افراد مبتلا به ADHD ارتباطات کمتری در مناطق خاصی دارند، یا ممکن است این نواحی کمی کوچکتر یا تراکم کمتر از افراد بدون ADHD باشند. مناطق آسیب دیده در مدیریت عملکردهای اجرایی کلیدی هستند.

تغییرات شیمیایی مغز

مغز شما به شبکه‌هایی از سلول‌های تخصصی به نام نورون‌ها متکی است که سیگنال‌ها را در سراسر مغز ارسال می‌کنند و رله می‌کنند. این سیگنال‌ها نحوه شکل‌گیری افکار، حرکت ماهیچه‌ها و موارد دیگر هستند. مغز شما برای انتقال سیگنال ها از نورون به نورون به مواد شیمیایی خاصی به نام انتقال دهنده های عصبی نیاز دارد.

تحقیقات نشان می‌دهد که بیش فعالی بزرگسالان ممکن است باعث عدم تعادل یا کمبود برخی از انتقال‌دهنده‌های عصبی، به‌ویژه دوپامین و نوراپی‌نفرین (همچنین به عنوان نورآدرنالین در بخش‌های خاصی از جهان شناخته می‌شود) شود. بدون مقدار مناسب یا ترکیبی از انتقال دهنده های عصبی، مغز شما نمی تواند آنطور که باید عمل کند.

ADHD در بزرگسالان چگونه تشخیص داده می شود؟

یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی، معمولا یک روانشناس یا روانپزشک، می تواند ADHD را بر اساس سابقه پزشکی و علائم فعلی شما تشخیص دهد. به عنوان بخشی از تشخیص ADHD، ارائه دهنده شما در مورد علائم و علائم فعلی شما که در دوران کودکی داشتید می پرسد. این امر معمولا شامل یک پرسشنامه است که به طور خاص برای تشخیص ADHD طراحی شده است. در حال حاضر، هیچ آزمایش آزمایشگاهی یا پزشکی وجود ندارد که بتواند به تشخیص ADHD کمک کند.

ADHD در بزرگسالان چگونه درمان می شود؟

هیچ درمان قطعی برای ADHD وجود ندارد، اما بسیار قابل درمان است.

داروها

دارو رایج ترین و موثرترین راه برای درمان ADHD است و انواع مختلفی از داروها می توانند آن را درمان کنند. چند نمونه از این انواع شامل محرک ها، غیر محرک ها و داروهای ضد افسردگی است.

ممکن است لازم باشد داروها و دوزهای متفاوتی را امتحان کنید تا داروی مناسب خود را پیدا کنید. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما همچنین می تواند در مورد عوارض احتمالی و عوارض جانبی این داروها به شما بگوید.

راهبردهای روان درمانی و سازگاری

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD از درمان هایی مانند روان درمانی سود می برند. آنها همچنین ممکن است از استراتژی‌های سازگاری مانند تنظیم روال‌های ثابت، نگه داشتن برنامه‌ریز یا دفترچه یادداشت و استفاده از برنامه‌های تلفن هوشمند استفاده کنند. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما می‌تواند درباره روش‌های درمانی و تنظیم سبک زندگی که ممکن است کمک کند، اطلاعات بیشتری به شما بدهد.

مراقبت از شرایط مرتبط

برای بزرگسالان مبتلا به ADHD معمول است که سایر شرایط سلامتی، به ویژه برخی از سلامت روان یا شرایط مرتبط با رشد مغز را داشته باشند. نمونه هایی از این موارد عبارتند از:

• اضطراب ، به ویژه اضطراب اجتماعی .
• افسردگی .
• اختلالات یادگیری خاص، مانند نارساخوانی یا نارساخوانی .
• استرس و مشکلات مربوط به سلامتی.
• اختلالات مصرف مواد

اگر ADHD بزرگسالان داشته باشم چه انتظاری می توانم داشته باشم؟

اگر بیش فعالی بزرگسالان دارید، اثراتی که تجربه می کنید بستگی به نوع فرعی شما و شدت علائم دارد. دارو، درمان و سایر رویکردهای مرسوم معمولا برای اکثر افراد برای مدیریت این بیماری کافی است. این درمان ها به اکثر افراد مبتلا به ADHD اجازه می دهد تا شغل، روابط و خانواده داشته باشند.

مزایای ADHD

افراد مبتلا به بیش فعالی بزرگسالان مغزهای متفاوتی دارند و این تفاوت ها همیشه منفی نیستند. تحقیقات نشان می دهد که این تفاوت اغلب می توانند به مزیت ها یا نقاط قوت تبدیل شوند. برخی از آنها عبارتند از:

• خلاقیت . افراد مبتلا به ADHD معمولاً در حرفه های خلاق برتری دارند. تفاوت در نحوه عملکرد مغز شما می تواند یافتن راه حل های غیر متعارف یا نوآورانه را آسان تر کند.
• انرژی و انگیزه . بیش فعالی می تواند یک نیروی محرکه قوی باشد و شما را به سمت رسیدن به اهداف سوق دهد.
• تمرکز بیش از حد . می توانید روی کارهای جالب یا سرگرم کننده “فوکوس بیش از حد” داشته باشید. به جای حواس پرتی، همه چیزهای دیگر را تنظیم می کنید و خود را کاملاً به کاری که انجام می دهید اختصاص می دهید. کارشناسان این توانایی را با سطوح بالاتر بهره وری و موفقیت مرتبط می دانند.
• توافق پذیری افراد مبتلا به ADHD اغلب با اطرافیان خود موافق تر و همدل تر هستند. شما می توانید یک “بازیکن قوی  تیم” باشید و اغلب می خواهید به دیگران کمک کنید.

کسب و کارها و شرکت ها نیز از جنبه های مثبت ADHD آگاه هستند. بسیاری از شرکت ها به دنبال استخدام افراد واگرای عصبی (از جمله کسانی که دارای ADHD هستند) برای موقعیت هایی هستند که تفاوت های مغزی آنها مزیت محسوب می شود.

ADHD بزرگسالان چقدر طول می کشد؟

ADHD یک بیماری مادام العمر است. از بین نمی رود و راهی برای درمان آن وجود ندارد. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که شدت علائم در افراد مسن به ویژه پس از 60 سالگی کاهش می یابد.

چشم انداز این وضعیت چیست؟

ADHD به خودی خود یک وضعیت خطرناک نیست. اگر ADHD بزرگسالان درمان نشود – به خصوص زمانی که شدیدتر باشد – می تواند از طرق مختلف بر زندگی شما تأثیر منفی بگذارد. این موارد شامل خطر بالاتر برای:

• جراحت . علائم کلیدی ADHD مانند تکانشگری، بیش فعالی و بی توجهی همگی می توانند به آسیب ها کمک کنند. همچنین می تواند خطر ابتلا به بیماری های روانی مانند اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را افزایش دهد .
• اختلالات مصرف مواد . افراد مبتلا به ADHD بیشتر احتمال دارد با الکل یا داروهای بدون نسخه خوددرمانی کنند. که به افزایش خطر اختلالات مصرف مواد کمک می کند.
• مشکلات حقوقی و حبس . داشتن ADHD به این معنی است که شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری هایی با پیوند قوی با رفتار مجرمانه، مانند اختلال شخصیت ضد اجتماعی و اختلال سلوک هستید . کارشناسان گمان می کنند که به همین دلیل است که نرخ ADHD بالاتر از حد متوسط ​​در میان افرادی است که محکومیت های کیفری دارند.

چگونه از خودم مراقبت کنم؟

اگر مبتلا به ADHD هستید، پزشک شما می‌تواند دارو تجویز کند و درمان‌ها و تنظیماتی را که می‌توانید در زندگی خود انجام دهید که می‌تواند به این وضعیت کمک کند، توصیه کند. برخی از بهترین کارهایی که می توانید انجام دهید عبارتند از:

• داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید . مهم است که داروهای ADHD را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید. استفاده از آن‌ها به این شکل، احتمال اینکه از مزایای کامل آن‌ها بهره مند شوید، بیشتر می‌کند. اگر داروهای محرک مصرف می کنید، مصرف آنها طبق دستور از وابستگی یا اعتیاد نیز جلوگیری می کند .
• یافتن راه هایی برای انطباق و جبران . ADHD می‌تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت به نظر برسد، بنابراین استراتژی‌هایی که به شما کمک می‌کنند جبران کنند، می‌توانند بسیار متفاوت باشند. آنچه برای شما مفید است را پیدا کنید و آن استراتژی ها را در زندگی خود بسازید. استراتژی ها می توانند زندگی با ADHD را آسان تر کنند و روی اثرات ADHD کار کنند.
• بهره گیری از تکنولوژی . برنامه های گوشی های هوشمند و سایر ابزارهای تکنولوژیکی می توانند به شما در سازگاری با این شرایط کمک کنند. همچنین جوامع آنلاینی وجود دارد که در آن افراد مبتلا به ADHD اطلاعات را به اشتراک می گذارند و تجربیات خود را مورد بحث قرار می دهند.  ابزارهای تکنولوژیکی می توانند منابعی برای کمک به درک بهتر و سازگاری با این شرایط باشند.

چه زمانی باید به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنم؟

شما باید طبق توصیه‌های خود به پزشک خود مراجعه کنید، به خصوص اگر دارو مصرف می‌کنید یا هر نوع درمان دیگری دریافت می‌کنید. اگر داروهای محرک مصرف می کنید، قوانین ایالتی یا ملی ممکن است از شما بخواهد که به طور منظم به پزشک خود مراجعه کنید تا بتواند به تجویز داروی شما ادامه دهد. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما می تواند در این مورد بیشتر به شما بگوید و برنامه ای را برای این دیدارها توصیه کند.

چه کسانی را تحت تأثیر قرار می دهد؟

ADHD می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد، اما  مردان احتمال بیشتری برای دریافت این تشخیص دارند. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ADHD در زنان اغلب تشخیص داده نشده یا اشتباه تشخیص داده می‌شود. همچنین در مورد اینکه آیا این بیماری بر اساس نژاد یا قومیت افراد را متفاوت تحت تأثیر قرار می دهد، اختلاف نظر وجود دارد. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا این عوامل می توانند باعث ایجاد تفاوت در نحوه تأثیر این بیماری بر افراد شوند، ضروری است.

این وضعیت چقدر شایع است؟

ADHD در بزرگسالان نسبتاً شایع است. کارشناسان تخمین می زنند که این بیماری بین 2.5 تا 6.76 درصد از بزرگسالان در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. یعنی این وضعیت بین 139 تا 360 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد.

کارشناسان تخمین می زنند که 15 تا 20 درصد بزرگسالانی که در کودکی تشخیص داده می شوند، هنوز به طور کامل معیارهای آن را دارند و 40 تا 60 درصد دیگر حداقل برخی از علائم را دارند.

تفاوت بین ADD بزرگسالان با ADHD بزرگسالان چیست؟

ADD یک نام قدیمی است که به زیرگروه بی توجهی ADHD اشاره دارد. در سال 1987، انجمن روانپزشکی آمریکا نام این بیماری را به نام «اختلال نقص توجه/بیش فعالی» گذاشت. جدیدترین ویرایش متنی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5-TR™)، این وضعیت را به زیرگروه های بی توجه، بیش فعالی/تکانشگری و ترکیبی تقسیم می کند.

یادداشت پایانی

اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) وضعیتی است که بر رشد مغز تأثیر می گذارد و باعث بیش فعالی، رفتار تکانشی یا بی توجهی می شود. این وضعیت در دوران کودکی شروع می شود و بسیاری از کودکان – اما نه همه –  باآن بزرگ میشوند. ADHD در بزرگسالان می تواند بر عملکرد کاری، روابط اجتماعی و موارد دیگر تأثیر بگذارد.

در حالی که این وضعیت می تواند مخل باشد، اما بسیار قابل درمان است. گزینه های دارویی و راه های دیگری برای درمان آن وجود دارد. حتی ممکن است اثرات این شرایط را به مزایایی تبدیل کنید که می تواند در محل کار و زندگی شخصی به شما کمک کند. اگر فکر می کنید مبتلا به ADHD هستید، تشخیص آن می تواند کمک کننده باشد. با درمان، می توان از اثرات آن استفاده کرد و آنها را به ابزاری برای موفقیت تبدیل کرد.