مقدمه
حدود 61 درصد از بزرگسالان مورد بررسی در 25 ایالت از ایالات متحده گزارش دادند که حداقل یک ACE را در دوران کودکی خود تجربه کرده اند. از هر 6 نفر، یک نفر گفت که چهار یا بیشتر ACE را تجربه کرده اند. تجربه یک یا چند مورد از این موقعیت ها لزوماً به این معنی نیست که فرد دچار استرس پس از سانحه پیچیده می شود. اما هر چه فرد ACE های بیشتری را تجربه کرده باشد، احتمال ابتلا به آن بیشتر می شود.
نکته: تجارب تروماتیک دوران کودکی، همچنین به عنوان تجربیات نامطلوب دوران کودکی (ACEs) شناخته می شود.
تاثیر بر جوامع حاشیه نشین
تعداد و نوع ACE هایی که یک فرد تجربه می کند به عوامل مختلفی بستگی دارد. می تواند به فرهنگ، نژاد، قومیت، مذهب و سایر عوامل شناسایی فرد بستگی داشته باشد. نابرابری های اجتماعی در ایالات متحده اثرگذار است. به این معنی است که افراد از گروه های به حاشیه رانده شده تاریخی می توانند ACE های بیشتری را تجربه کنند.
تحقیقات نشان می دهد که 61 درصد از کودکان سیاه پوست غیر اسپانیایی و 51 درصد از کودکان اسپانیایی تبار در ایالات متحده حداقل یک ACE را تجربه کرده اند. در مقایسه با 40 درصد از کودکان غیر اسپانیایی سفید پوست و 23 درصد از کودکان غیر اسپانیایی آسیایی.
در اکثر مناطق ایالات متحده، شیوع ACE در میان کودکان سیاه پوست غیر اسپانیایی بالاترین میزان است. به طور کلی، میزان شیوع PTSD در طول زندگی در میان افراد سیاهپوست نسبت به سایر گروه‌ها بالاتر است.
نابرابری‌های اجتماعی و دسترسی متناقض به بیمه درمانی و درمان نیز موثرند. به این معنا که افراد گروه‌های به حاشیه رانده شده ممکن است دسترسی کافی به درمان بهداشت روانی مناسب را نداشته باشند. بنابراین به طور بالقوه علائم مرتبط با تروما را بدتر می‌کند.
چگونه پزشکان استرس پس از سانحه پیچیده را تشخیص می دهند؟
ICD-11 بیان می کند که یک پزشک باید قبل از تشخیص PTSD پیچیده تعیین کند که یک فرد تمام معیارهای PTSD معمولی را دارد. علاوه بر این، فرد باید مشکلات خود تنظیمی، عزت نفس پایین، احساس شرم یا گناه مربوط به آسیب های گذشته و مشکلات حفظ روابط با دیگران را نشان دهد.
قبل از اینکه WHO معیارهای تشخیصی خود را برای PTSD پیچیده به‌روزرسانی کند، پزشکان ممکن است تشخیص دهند که فردی با تغییر شخصیت پایدار پس از یک تجربه فاجعه‌آمیز یا دارای اختلالات استرس شدیدی است که به طور دیگری مشخص نشده است.
هدف این است که تشخیص جدید PTSD پیچیده جایگزین این تشخیص های قدیمی شود. پزشکان از تفاوت های بین PTSD و PTSD پیچیده آگاه تر می شوند. با این حال، از آنجایی که PTSD پیچیده یک تشخیص نسبتاً جدید است، برخی از پزشکان هنوز هم می توانند وضعیت دیگری را تشخیص دهند.
تشخیص افتراقی اختلال استرس پس از سانحه
آنها ممکن است به دلیل ارتباط نزدیک این بیماری با سابقه تروما، اختلال شخصیت مرزی (BPD) را تشخیص دهند. در حالی که بین PTSD پیچیده و BPD همپوشانی وجود دارد. این دو شرایط تفاوت هایی دارند. مطالعه‌ای در سال 2014 انجام شد. نشان داد که افراد مبتلا به PTSD پیچیده تصورات خود را به طور مداوم منفی می‌دانند.
در حالی که افراد مبتلا به BPD تصوراتی از خود ناپایدار و متغیر داشتند. افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه پیچیده ممکن است مشکلاتی را در روابط خود تجربه کنند.
آنها ممکن است تمایل به اجتناب از دیگران داشته باشند. درنتیجه احساس کمبود ارتباط کنند. از سوی دیگر، BPD می‌تواند باعث شود که فرد بین ایده‌آل‌سازی و کم ارزش‌شدن دیگران در نوسان باشد. این می تواند منجر به مشکلات روابط شود.
ممکن است یک فرد مبتلا به BPD نیز اختلال استرس پس از سانحه پیچیده را تجربه کند. این ترکیب ممکن است منجر به علائم اضافی شود. این می تواند تشخیص PTSD پیچیده را چالش برانگیزتر کند.
درمان اختلال استرس پس از سانحه پیچیده
تحقیقات نشان می دهد که افراد مبتلا به PTSD و PTSD پیچیده ممکن است به درمان شخصی نیاز داشته باشند. یک پزشک باید به تاریخچه ترومای فرد خاص نگاه کند. بتواند بهترین دوره درمانی را ایجاد کند. با این حال، PTSD پیچیده ممکن است به درمان طولانی‌تری نسبت به PTSD معمولی و مداخلات متنوع‌تری نیاز داشته باشد. به‌ویژه آنهایی که بر مسائل مربوط به خود سازمان‌دهی تمرکز دارند.
گزینه های درمان عبارتند از:
روان درمانی
روان درمانی ممکن است به صورت یک به یک یا در یک محیط گروهی انجام شود. در ابتدا، درمان بر تثبیت فرد متمرکز خواهد بود تا بتواند:
- به احساسات آنها از جمله بی اعتمادی و جهان بینی منفی رسیدگی کنید.
- ارتباطات خود را با دیگران بهبود بخشند.
- با فلاش بک ها و اضطراب سازگارانه برخورد کنید.
درمانگر ممکن است از انواع خاصی از درمان متمرکز بر تروما، از جمله درمان شناختی رفتاری (CBT) یا رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) استفاده کند. CBT بر جایگزینی الگوهای فکری منفی با الگوهای مفیدتر تمرکز دارد. DBT به افراد کمک می کند تا با استرس، تمایلات خودآزاری و افکار و رفتارهای خودکشی مقابله کنند.
حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم
حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR) تکنیکی است که ممکن است به افراد مبتلا به PTSD یا PTSD پیچیده کمک کند. پس از آماده سازی و تمرین، درمانگر از فرد می خواهد که خاطره آسیب زا را به خاطر بیاورد. درمانگر انگشت خود را از یک طرف به سمت دیگر حرکت می دهد و فرد حرکت را با چشمان خود دنبال می کند.
در صورت مؤثر بودن، این فرآیند به بی‌حساسیتی فرد نسبت به تروما کمک می‌کند. تا در نهایت بتواند خاطره را بدون واکنش نامطلوب قوی به خاطر بیاورد. EMDR بحث برانگیز است زیرا مکانیسم دقیق عملکرد آن نامشخص است.
درمان با مواجهه طولانی مدت
قرار گرفتن در معرض طولانی مدت (PE) یکی دیگر از روش های درمانی برای اختلال استرس پس از سانحه است. این بخشی از CBT است. بر این ایده متمرکز است که افراد مبتلا به PTSD به طور ناخودآگاه از هر چیزی که آنها را به یاد تجربیات آسیب زاشان می اندازد اجتناب می کنند.
هدف PE کاهش اجتناب از خاطرات تروماتیک است. به فرد در داشتن واکنش های کمتر شدید به خاطرات و محرک های تروما کمک می کند. PE معمولاً از دو بخش تشکیل شده است:
- قرار گرفتن در معرض خیالی
- قرار گرفتن در معرض درون تنی.
مورد اول شامل بحث در مورد رویدادهای آسیب زا با یک درمانگر در زمان حال است. همچنین کار کردن از طریق احساساتی است که باعث این مسئله می شود. در مورد دوم، فرد با محرک های خارج از درمان به عنوان بخشی از برنامه ای که با درمانگر خود بر سر آن توافق می کند، مواجه می شود.
دارو
برخی از داروهای افسردگی ممکن است علائم اختلال استرس پس از سانحه پیچیده را کاهش دهند. این داروها ممکن است به ویژه در ترکیب با روان درمانی مؤثر باشند.
فرد ممکن است بسته به شدت علائم و اثربخشی درمان، دارو را برای کوتاه مدت یا طولانی مدت مصرف کند. پزشک ممکن است یکی از داروهای ضد افسردگی زیر را برای PTSD پیچیده تجویز کند:
- فلوکستین (پروزاک)
- پاروکستین (پاکسیل)
- سرترالین (Zoloft)
مطالعات تحقیقاتی نشان داده است که در موارد PTSD مزمن، استفاده از کانابیدیول ممکن است به تسکین علائم کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تعیین اثربخشی و ایمنی آن در طول زمان مورد نیاز است.
بازیابی و چشم انداز
بهبودی از اختلال استرس پس از سانحه پیچیده زمان بر است. برای برخی از افراد، این وضعیت ممکن است چالش های مادام العمر باشد. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که درمان طولانی مدت متمرکز بر تروما می تواند به کاهش قابل توجه علائم کمک کند.
یکی از اهداف درمان تلاش برای ایجاد یا بازپس گیری احساس اعتماد به دیگران و جهان است. این ممکن است زمان ببرد. اما شرکت در روابط سالم یک قدم مثبت است. با درمان مناسب، دارو و تغییرات سبک زندگی، افراد می توانند علائم خود را مدیریت یا کاهش دهند.درنتیجه سلامت کلی خود را بهبود بخشند.
چنان چه از مشکلات مربوط به اختلالات خلقی-رفتاری رنج می برید، ما در انستیتو سلامت مغز دانا در کنارتان هستیم.
منبع: Complex PTSD (CPTSD): Causes, symptoms, behaviors, recovery (medicalnewstoday.com)
درباره نویسنده
خجسته رحیمی جابری، پژوهشگر دکترای تخصصی علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز و نویسنده وب سایت انستیتو سلامت مغز دانا. زمینه کاری تخصصی ایشان مشکلات حافظه و آلزایمر است وی بیش از 20 مقاله معتبر بین المللی در این زمینه به چاپ رسانده است. می توانید پژوهش های او را در اینجا (کلیک کنید) دنبال کنید.