بیماری گریوز

در بیماری گریوز، سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی هایی به نام ایمونوگلوبولین های محرک تیروئید ایجاد می کند. سپس این آنتی بادی ها به سلول های تیروئید سالم متصل می شوند. آنها می توانند باعث شوند تیروئید شما هورمون تیروئید بیش از حد تولید کند.

هورمون‌های تیروئید بر بسیاری از جنبه‌های فرآیندهای بدن، از جمله عملکرد سیستم عصبی ، رشد مغز، دمای بدن و سایر موارد مهم تأثیر می‌گذارند.

عدم درمان، پرکاری تیروئید در نهایت می تواند منجر به موارد زیر شود:

• کاهش وزن
• اضطراب
• بی قراری
• تحریک پذیری
• افسردگی
• خستگی ذهنی یا جسمی

بیماری گریوز و پرکاری تیروئید علائم مشابهی دارند.

این علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:

• ضربان قلب سریع ( تاکی کاردی )
• لرزش دست
• حساسیت یا عدم تحمل گرما
• کاهش وزن
• مشکلات خواب
• عصبی بودن و تحریک پذیری
• ضعف عضلانی
• گواتر (تورم در غده تیروئید شما)
• اجابت مزاج مکرر
• دوره های نامنظم
• مشکل باردار شدن

درموپاتی گریوز

برخی از افراد مبتلا به بیماری گریوز درموپاتی گریوز را تجربه خواهند کرد.

با این وضعیت، متوجه قرمزی و ضخیم شدن پوست در اطراف ساق پا یا بالای پاهای خود خواهید شد. در حالی که درموپاتی گریوز اغلب خفیف است، به طور بالقوه می تواند باعث ایجاد درد و ناراحتی شود.

اپتالموپاتی گریوز

بیماری گریوز همچنین می تواند باعث افتالموپاتی گریوز (GO) شود .

این وضعیت زمانی ایجاد می شود که سیستم ایمنی بدن شما شروع به حمله به بافت و ماهیچه چشم می کند و حفره های چشم شما متورم و ملتهب می شود. این التهاب می تواند باعث جمع شدن پلک های شما شود که باعث می شود چشمان شما بزرگ و برآمده به نظر برسند.

همچنین ممکن است متوجه علائم زیر  شوید:

• تاری یا دوبینی
• چشم های تحریک شده یا خشک
• حساسیت به نور
• درد یا احساس فشار در چشم

این موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیوی (NIDDK) تخمین می زند که حدود 30 درصد از افرادی که به بیماری گریوز مبتلا می شوند، یک مورد خفیف GO را دریافت خواهند کرد. تا 5 درصد علائم شدیدتری خواهند داشت.

موارد خفیف GO ممکن است به خودی خود بهبود یابد. با این حال، از آنجایی که عوارض نادر می تواند شامل از دست دادن بینایی باشد، بهتر است علائم چشمی را که تجربه می کنید، حتی علائم خفیف، به تیم مراقبت خود ذکر کنید. مطمئن شوید که هر دستورالعمل درمانی توصیه شده را دنبال کنید.

سیستم ایمنی بدن شما معمولاً پروتئین هایی به نام آنتی بادی تولید می کند تا با مهاجمان خارجی مانند ویروس ها و باکتری ها مبارزه کند.

اگر شما یک بیماری خودایمنی مانند بیماری گریوز دارید، سیستم ایمنی بدن شما شروع به مبارزه با بافت ها و سلول های سالم در بدن شما می کند.

در بیماری گریوز، به جای تولید آنتی بادی برای هدف قرار دادن یک مهاجم خاص، سیستم ایمنی بدن شما به اشتباه ایمونوگلوبولین های محرک تیروئید تولید می کند. سپس این آنتی بادی ها سلول های تیروئید سالم شما را هدف قرار می دهند.

دانشمندان می دانند که افراد می توانند توانایی ساخت آنتی بادی علیه سلول های سالم خود را به ارث ببرند. اما آنها هنوز نتوانسته اند دلیل واضحی برای بیماری گریوز پیدا کنند یا مشخص کنند چه کسی به آن مبتلا خواهد شد.

کارشناسان بر این باورند که ممکن است ژن‌های شما و یک ویروس یا سایر محرک‌های خارجی هر دو در توسعه آن نقش داشته باشند.

چند عامل مختلف ممکن است بر شانس ابتلا به بیماری گریوز تأثیر بگذارد:

• ژنتیک (سابقه خانوادگی این بیماری)
• فشار
• سن
• جنسیت

این بیماری معمولاً در افراد جوان‌تر از 40 سال ایجاد می‌شود. اگر یکی از اعضای خانواده به بیماری گریوز مبتلا باشد، خطر شما نیز به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد.  زنان 7 تا 8 برابر بیشتر از مردان به آن مبتلا می شوند.

همچنین در صورت ابتلا به بیماری خودایمنی دیگری، خطر شما افزایش می یابد. مثالها عبارتند از:

• روماتیسم مفصلی
• دیابت نوع 1
• بیماری کرون

اگر پزشک شما فکر کند که ممکن است بیماری گریوز داشته باشید، ممکن است آزمایش‌های آزمایشگاهی را درخواست کند. اگر فردی در خانواده شما مبتلا به بیماری گریوز بوده است، پزشک شما ممکن است بتواند تشخیص را بر اساس سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی شما محدود کند.

آنها همچنان باید تشخیص را از طریق آزمایش خون تیروئید تأیید کنند.

پزشک شما همچنین ممکن است برخی از آزمایشات زیر را درخواست کند:

• آزمایش خون
• سونوگرافی تیروئید
• تست جذب ید رادیواکتیو
• آزمایش هورمون محرک تیروئید
• تست ایمونوگلوبولین محرک تیروئید

نتایج ترکیبی اینها ممکن است به پزشک شما کمک کند تا متوجه شود که آیا شما بیماری گریوز یا نوع دیگری از اختلال تیروئید دارید.

سه گزینه درمانی برای افراد مبتلا به بیماری گریوز در دسترس است:

• داروهای ضد تیروئید
• درمان با ید رادیواکتیو
• جراحی تیروئید

تیم مراقبت شما ممکن است استفاده از یک یا چند مورد از این گزینه ها را برای درمان این بیماری پیشنهاد کند.

داروهای ضد تیروئید

پزشک شما ممکن است داروهای ضد تیروئید، از جمله پروپیل تیوراسیل و متیمازول، یا بتا بلوکرها را تجویز کند .

مسدودکننده های بتا خود این بیماری را درمان نمی کنند، اما می توانند به کاهش اثرات علائم شما کمک کنند تا زمانی که سایر درمان ها شروع به کار کنند.

درمان با ید رادیواکتیو

درمان با ید رادیواکتیو یکی از رایج ترین درمان های بیماری گریوز است. این درمان مستلزم مصرف دوزهای ید رادیواکتیو-131 است.

این روش  معمولاً مستلزم قورت دادن مقادیر کمی به شکل قرص است. پزشک شما هرگونه اقدامات احتیاطی مهمی را که باید با این درمان انجام دهید را توضیح خواهد داد.

جراحی تیروئید

اگرچه جراحی تیروئید یک گزینه است، اما پزشک ممکن است فوراً آن را پیشنهاد نکند. اگر درمان‌های قبلی مؤثر نبوده یا اگر مشکوک به سرطان تیروئید هستند، ممکن است جراحی را توصیه کنند ، اگرچه سرطان تیروئید در بیماری گریوز نادر است.

همچنین اگر باردار هستید و نمی توانید داروهای ضد تیروئید مصرف کنید، ممکن است جراحی تیروئید را توصیه کنند. در این صورت، به دلیل خطر سقط جنین، تا سه ماهه دوم شما منتظر انجام جراحی خواهند بود.

اگر جراحی لازم باشد، پزشک کل غده تیروئید شما را برمی دارد، این روش به نام تیروئیدکتومی کامل شناخته می شود . هدف از این جراحی حذف خطر بازگشت پرکاری تیروئید است. تیروئیدکتومی کامل استاندارد مراقبت برای افراد مبتلا به بیماری گریوز است.

پس از جراحی، شما به طور مداوم به درمان جایگزینی هورمون تیروئید نیاز خواهید داشت.

بدون درمان، بیماری گریوز می تواند منجر به مشکلات قلبی، استخوان های ضعیف و شکننده و عوارض بارداری شود. با این حال، درمان سریع می تواند علائم شما را بهبود بخشد و به کاهش احتمال عوارض سلامتی کمک کند.

پزشک یا متخصص مراقبت های بهداشتی شما می تواند اطلاعات بیشتری در مورد گزینه های درمانی شما، به علاوه مزایا و خطرات آنها ارائه دهد.