بیماری مینیر یک بیماری گوش داخلی است که بر سیستم دهلیزی و شنوایی بدن تأثیر می گذارد. سیستم دهلیزی گوش بخشی است که به افراد احساس تعادل و حرکت می دهد. سیستم شنوایی به افراد حس شنوایی می دهد. این بیماری به افتخار پزشک فرانسوی پروسپر مینیر نامگذاری شده است.
بیماری مینیر بخش داخلی گوش به نام لابیرنت را درگیر می کند. لابیرنت گوش داخلی یا هزارتوی استخوانی از سه قسمت تشکیل شده است که عبارتند از:
- دهلیز
- کانال های نیم دایره
- حلزون گوش
اندام های گوش داخلی با نوعی مایع خاص پر شده است که به ارسال سیگنال به مغز کمک می کند. هنگامی که به بیماری مینیر مبتلا هستید، مایعات بیش از حد، اندام های کوچک گوش داخلی را که شنوایی و تعادل را تنظیم می کنند، مسدود می کند.
در نتیجه، بیماری مینیر باعث ایجاد مشکلاتی در موارد زیر می شود:
- تعادل
- جنبش
- حالت تهوع
- شنیدن
علائم و نشانه ها
بیماری مینیر به راحتی با علائم آن تشخیص داده می شود.
افراد مبتلا به این بیماری معمولاً موارد زیر را تجربه می کنند:
سرگیجه باعث می شود احساس کنید در حال چرخش، سرگیجه و سبکی سر هستید و تعادل خود را از دست می دهید.
طبق گفته آکادمی آمریکایی گوش و حلق و بینی-جراحی سر و گردن، افراد مبتلا به بیماری مینیر می توانند این علائم را هر بار بین 20 دقیقه تا 4 ساعت تجربه کنند.
آنها همچنین معمولاً این بیماری را در یک گوش دارند. با این حال، مواردی وجود دارد که افراد مبتلا به این بیماری در هر دو گوش هستند.
با افزایش شدت بیماری، شنوایی به تدریج بدتر می شود. در نهایت، در اکثر افراد، منجر به از دست دادن دائمی شنوایی در گوش آسیب دیده می شود .
بهترین رژیم غذایی برای بیماری مینیر
بیماری مینیر هیچ علت یا درمان شناخته شده ای ندارد. با این حال، با درمان مناسب – که اغلب شامل رژیم غذایی و مکمل‌ها است – می‌توانید ناتوان‌کننده‌ترین جنبه‌های این بیماری را مدیریت کنید.
بیماری مینیر به مایعات و سیستم خونی بدن بستگی دارد .
رژیم غذایی برای مدیریت این وضعیت باید بر روی موارد زیر تمرکز کند:
- از بین بردن موادی که باعث احتباس آب در بدن می شود
- معرفی دیورتیک های بیشتر برای کاهش حجم مایعات در بدن
- محدود کردن مواد مضری که جریان خون را محدود می کنند
- محدود کردن مکمل های غذایی و مواد رایجی که علائم بیماری مینیر را بدتر می کنند
آب و دیورتیک ها
احتباس آب بیماری مینیر را بدتر می کند، اما این بدان معنا نیست که باید نوشیدن مایعات را متوقف کنید.
مهم‌تر این است که از مایعاتی که حاوی مقادیر زیادی شکر و نمک هستند، مانند نوشابه یا آب‌میوه‌های غلیظ که باعث حفظ آب می‌شوند، اجتناب کنید.
در عوض، مایعات زیر را به طور مساوی در طول روز بنوشید:
- آب
- شیر
- آب میوه های کم قند
دیورتیک ها بخش مهمی از مدیریت منییر نیز هستند.
دیورتیک ها داروهایی هستند که کلیه ها را وادار می کنند ادرار بیشتری تولید کنند که باعث کاهش حجم، سطح نمک و فشار مایعات در بدن می شود. این کاهش ها به شما کمک می کند تا وضعیت خود را بهتر مدیریت کنید.
برخی از داروهای ادرارآور رایج که برای بیماری مینیر تجویز می شوند عبارتند از:
- کلرتالیدون (تالیتون)
- فوروزماید (Lasix)
عوارض جانبی استفاده از دیورتیک ها می تواند شامل موارد زیر باشد:
- فشار خون پایین (هیپوتانسیون)
- ضعف
- گرفتگی عضلات
- کم آبی بدن
مصرف نمک و شکر را محدود کنید
غذاهای با محتوای قند یا نمک بالا باعث احتباس آب می شوند که می تواند علائم بیماری مینیر را بدتر کند.
شکر پاسخ انسولین را از بدن تحریک می کند و انسولین سدیم را حفظ می کند. سدیم باعث می شود بدن آب را حفظ کند.
سعی کنید از غذاهایی با غلظت قندهای ساده خودداری کنید، مانند:
- شکر سفید
- عسل
- شربت ذرت با فروکتوز بالا
- آب نبات
- شکلات
در عوض، روی غذاهایی با سطوح بالاتر قندهای پیچیده تمرکز کنید ، مانند:
- حبوبات ، مانند آجیل، لوبیا و عدس
- غلات کامل
- برنج قهوه ای
- سیب زمینی های شیرین
همین قانون در مورد مصرف نمک نیز صدق می کند . کاهش سدیم دشوار است زیرا بسیاری از رژیم غذایی غربی ما مملو از نمک است.
با این حال، طبق گفته کلینیک مایو، افراد مبتلا به بیماری مینیر باید روزانه کمتر از 2300 میلی گرم سدیم مصرف کنند.
مصرف باید به طور مساوی در طول روز پخش شود. خیلی بیشتر از این باعث احتباس آب می شود.
غذاهایی که بطور طبیعی سدیم کمی دارند عبارتند از:
- میوه ها و سبزیجات تازه
- دانه های فرآوری نشده
- گوشت تازه، مرغ و ماهی
از مصرف الکل، تنباکو و کافئین خودداری کنید
از مصرف کافئین باید اجتناب شود زیرا محرک است و می تواند وزوز گوش را بلندتر کند.
کافئین و الکل همچنین با توانایی بدن شما برای تنظیم سطح مایعات تداخل می کنند که می تواند گوش داخلی را بدتر کند و باعث سردرد، فشار و سرگیجه شود.
نیکوتین موجود در سیگار و سایر محصولات تنباکو می تواند جریان خون را در گوش داخلی منقبض کند و همه علائم را بدتر کند. اگر به بیماری مینیر مبتلا هستید، بهتر است از مصرف نیکوتین و تنباکو خودداری کنید.
داروهای بدون نسخه (OTC).
به غیر از داروهایی که ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما تجویز می کند، برخی از داروها و مکمل های OTC می توانند به علائم بیماری مینیر کمک کنند یا از آنها جلوگیری کنند.
داروهای OTC مفید
عوارض شایع بیماری مینیر و سرگیجه عبارتند از:
- سرگیجه
- حالت تهوع
- دریازدگی
برخی از داروهایی که می توانند به تسکین این علائم کمک کنند عبارتند از:
- داروهای ضد تهوع، مانند درامامین
- آنتی هیستامین ها مانند بنادریل
درامامین مفید است زیرا به پیشگیری از سرگیجه ، دریازدگی و حالت تهوع کاربرد دارد.
تورم در گوش نیز می تواند به سرگیجه منجر شود. مصرف گاه به گاه داروهای ضد التهاب می تواند مفید باشد.
کاهش تورم در گوش، حالت تهوع و سرگیجه مرتبط با سرگیجه را مهار می کند.
داروهای مضر OTC
در عین حال، داروهای رایج OTC وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنید زیرا با بیماری مینیر تداخل دارند.
سعی کنید از موارد زیر اجتناب کنید:
- آنتی اسیدها
- آسپرین
- داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
آنتی اسیدها مملو از سدیم هستند که باعث احتباس آب می شود.
داروهایی مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین)، که یک NSAID است، همچنین می‌تواند باعث احتباس آب شده و تعادل الکترولیت‌ها را مختل کند. تعادل الکترولیت برای تنظیم مایع گوش داخلی مهم است.
طبق گفته انجمن اختلالات دهلیزی، آسپرین می تواند علائم وزوز گوش را بدتر کند .
سایر گزینه های درمانی
تغییر رژیم غذایی یک راه ساده و ارزان برای کمک به تسکین علائم مینیر در خانه است.
با این حال، اگر یک رژیم غذایی جدید کارساز نباشد، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است دارو یا جراحی را برای کمک به درمان بیماری مینیر توصیه کند.
داروی تجویزی
سرگیجه شایع ترین و ناتوان کننده ترین جنبه بیماری مینیر است. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است دارویی برای کمک به کاهش و مدیریت این علامت و سایر علائم تجویز کند.
بنزودیازپین هایی مانند دیازپام (والیوم) یا لورازپام (آتیوان) را می توان برای کوتاه کردن یک دوره از علائم استفاده کرد.
داروهای ضد تهوع مانند پرومتازین یا مکلیزین می توانند برای درمان و مدیریت تهوع و استفراغ مرتبط با سرگیجه استفاده شوند.
عمل جراحی
جراحی معمولاً تنها زمانی یک گزینه درمانی برای بیماری مینیر است که همه درمان‌های دیگر جواب نداده باشند.
جراحی در درجه اول برای از بین بردن دوره های ناتوان کننده سرگیجه استفاده می شود. گزینه های جراحی شامل برداشتن فشار مایع در گوش داخلی یا قطع عصب برای درمان دائمی دوره های سرگیجه است.
زندگی با بیماری مینیر
در حالی که در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد، بیماری مینیر را می توان به طور موثر مدیریت کرد و به افراد مبتلا به این بیماری اجازه می دهد زندگی رضایت بخشی و کاملی داشته باشند.
یک رژیم غذایی سالم و همکاری با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای ایجاد یک رویکرد آگاهانه برای دارو و سایر گزینه های درمانی می تواند به بهبود شما کمک کند.
دانشجوی دکتری پژوهشی ارگونومی شناختی، عاشق یادگیری، عاشق خواب و مباحث مرتبط با آن و عاشق دانستن درباره عملکردهای شناختی انسان… خوشحالم که در این بستر، فرصت اشتراک اطلاعات با شما عزیزان را دارم.