افراد مبتلا به میوکلونوس اغلب علائم و نشانه های خود را به عنوان حرکات تند و سریع، تکانه‌ها و یا اسپاسم‌هایی با مشخصات زیر توصیف می کنند :
- ناگهانی
- کوتاه
- غیرارادی
- شوک مانند
- متغیر در شدت و فرکانس
- ممکن است در یک بخش از بدن و یا سراسر بدن رخ دهند
- گاها به اندازه‌ای شدید هستند که در غذا خوردن، صحبت کردن و یا راه رفتن اختلال ایجاد می‌کنند
دانشمندان در مورد میوکلونوس چه می دانند؟
مطالعات نشان می‌دهند که مکان‌های زیر در مغز در ایجاد میوکلونوس نقش دارند:
- قشر مغز که شایع ترین منشاء میوکلونوس است.
- ساقه مغز ، که نزدیک به ساختارهایی است که مسئول واکنش مبهوت کننده هستند – یک واکنش خودکار به یک محرک غیرمنتظره که شامل انقباض سریع عضلانی است.
با این حال، مکانیسم‌های خاص زیربنای میوکلونوس هنوز به طور کامل شناخته نشده است:
- دانشمندان بر این باورند که برخی از انواع میوکلونوس حساس به محرک ممکن است. شامل تحریک پذیری بیش از حد قسمت هایی از مغز باشد که حرکت را کنترل می کند.
- مطالعات آزمایشگاهی نشان می‌دهد که عدم تعادل بین مواد شیمیایی به نام انتقال‌دهنده‌های عصبی ممکن است باعث ایجاد میوکلونوس شود. که نتیجه نهایی آن عدم مهار در برخی سطوح است (مهار عبارت است از کاهش سرعت واکنش شیمیایی یا پیشگیری از آن).
انتقال دهنده های عصبی پیام ها را بین سلول های عصبی حمل می کنند. آنها توسط یک سلول عصبی آزاد می شوند و به پروتئینی به نام گیرنده در سلول های همسایه (دریافت کننده) متصل می شوند. ناهنجاری ها یا کمبودهای گیرنده های انتقال دهنده های عصبی خاص ممکن است به برخی از اشکال میوکلونوس، از جمله گیرنده های زیر کمک کند:
- سروتونین که در تعدیل خلق و خو، شناخت، پاداش، یادگیری، حافظه، فرآیندهای فیزیولوژیکی و غیره نقش دارد.
- اسید گاما آمینوبوتیریک (GABA) که در کنترل حرکتی نقش دارد
- گلایسین ، برای کنترل عملکردهای حرکتی و حسی در نخاع مهم است
- مواد افیونی ، در عملکردهای مختلف مربوط به بی دردی، درد و افسردگی نقش دارند.
تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه چگونه این ناهنجاری های گیرنده باعث ایجاد یا کمک به میوکلونوس می شوند، مورد نیاز است.
چگونه میوکلونوس تشخیص داده می شود؟
پس از بررسی تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی فرد، پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی را برای تأیید تشخیص میوکلونوس تجویز کند:
- الکترومیوگرافی (EMG) ، که فعالیت الکتریکی عضله را اندازه گیری می کند، روش رایجی است که برای تشخیص میوکلونوس و همچنین اختلال عملکرد عصبی و عضلانی استفاده می شود.
- الکتروانسفالوگرافی (EEG) از الکترودهای متصل به پوست سر برای ثبت فعالیت الکتریکی مغز استفاده می کند. که ممکن است باعث تحریک میوکلونیک شود.
- مطالعات پتانسیل برانگیخته ، فعالیت الکتریکی مغز، ساقه مغز و نخاع را که توسط محرک‌های خاص برانگیخته می‌شود (یعنی تحریک لمسی، شنوایی، بصری) ثبت می‌کند.
- آزمایش ادرار یا خون آزمایشگاهی برای علل احتمالی و برای رد سایر شرایطی که ممکن است علائمی شبیه میوکلونوس ایجاد کنند.
- تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)، با استفاده از امواج رادیویی تولید شده توسط کامپیوتر و یک میدان مغناطیسی، برای تولید تصاویر سه بعدی از مغز، نخاع، عصب و سایر بافت ها (از جمله عضلات).
میوکلونوس چگونه درمان می شود؟
اولین ملاحظه معکوس کردن یا درمان هر علت زمینه ای یا منشاء میوکلونوس است. با این حال، اگر میوکلونوس ناتوان کننده باشد، بسیاری از موارد نیاز به درمان علامتی دارند.
چندین گزینه برای کمک به درمان میوکلونوس در دسترس است:
چه تحقیقاتی در حال انجام است؟
ماموریت موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی ( NINDS ) جستجوی دانش اساسی در مورد مغز و سیستم عصبی و استفاده از آن دانش برای کاهش بار بیماری های عصبی است. NINDS یکی از مؤسسات ملی بهداشت، حامی پیشرو فدرال تحقیقات زیست پزشکی در جهان است. به عنوان بخشی از مأموریت خود، NINDS از تحقیقات بر روی میوکلونوس در آزمایشگاه های خود در بتسدا، مریلند و از طریق کمک های مالی به مؤسسات تحقیقاتی بزرگ در سراسر کشور پشتیبانی می کند.
علاوه بر NINDS ، سایر مؤسسات و مراکز NIH از تحقیقات در مورد اختلالات حرکتی که شامل میوکلونوس است، پشتیبانی می کنند. اطلاعات بیشتر از طریق NIH Reporter ، یک پایگاه داده قابل جستجو از تحقیقات فعلی و قبلاً تأمین شده، و همچنین نتایج تحقیقات و انتشارات در دسترس است.
بسیاری از اختلالات عصبی گزینه های درمانی موثری ندارند. مطالعات بالینی برای بسیاری از مردم امیدوار کننده است. و فرصتی برای کمک به محققان برای یافتن راه‌های بهتر برای شناسایی، درمان یا پیشگیری از بیماری است.
سایر علل احتمالی
ابتلا به سندورم پرش عضلانی خوش‌خیم نادر است و همچنان عامل اصلی ابتلا به آن ناشناخته مانده اما یک نظریه این مشکل را به عفونت‌های ویروسی ربط می‌دهد. جدا از این نوع بیماری، بروز پرش عضلانی حتی بدون ابتلا به این نوع از سندورم می تواند از عوامل متعددی ازجمله مواد و داروهای آلرژی زا نیز نشأت گیرد.
داروهایی زیر می‌توانند در بروز سندورم پرش لرزه نقش داشته باشند:
- – بتا آگونیست ها
- – کلرفنیرامین
- – درامامین
- – دیفن هیدرامین (بنادریل)
- – نورتریپتیلین (پامولور)
- – متیل فنیدات (ریتالین)
- – Pseudoefhedrine
این لرزه‌ها معمولا با قطع مصرف داروهای فوق متوقف شده و سندورم ماهیچه لرزه را دیگر تجربه نخواهد کرد. تکان خوردگی عضلات همچنین می‌تواند نتیجه ضربه خوردن، زخم و یا نشانه‌ای از افسردگی یا اضطراب باشد. این لرزش‌ها همچنین ممکن است با دیگر بیماری‌هایی مرتبط با استرس مانند سندرم روده تحریک‌پذیر، سوزش سر دل و سردرد نیز مرتبط باشد.
برخی از افراد که در بعضی از مواد معدنی مانند کلسیم یا منیزیم کمبود دارند؛ لرزش ماهیچه در آنها نیز مشاهده‌شده است. برخی دیگر از عوامل سطحی و فعالیت مانند موارد زیر نیز در بروز این بیماری نقش دارند.
- – تمرین‌های ورزشی دشوار
- – نوشیدن الکل
- – سیگار کشیدن
- – خستگی
- – مصرف کافئین
درمان اضطراب مرتبط با بیماری پرش عضلات
اضطراب را می‌توان با مصاحبه و افزایش ارتباط کاهش داد. به طوری که نگهداری از گیاه و یا حیوانات مفید خانگی می‌تواند مؤثر باشد. به‌محض شناسایی این بیماری، درمان بر روی مدیریت نشانه‌های برآمده متمرکز خواهد شد.
در حال حاضر روش درمان قطعی و دائمی برای از بین بردن نشانه‌های این بیماری وجود ندارد. بااین‌حال دکتر شما ممکن است درمان‌های دارویی برای رفع لرزش و گرفتگی را تجویز نماید. برخی داروهای ضدالتهاب و آرام‌کنندگان عضلات می‌توانند در تسکین درد و خستگی و درمان التهاب، مؤثر باشند. در صورت شناسایی کمبود مواد معدنی، ممکن است نیاز به مصرف مکمل‌ها نیز در برنامه وی قرار گیرد.
با توجه به ارتباط بین این سندروم و اضطراب و استرس، افراد مبتلا بایستی تا حد ممکن میزان فشار روانی و ذهنی روزمره را کاهش دهند.
از روش‌های زیر برای کاهش استرس و اضطراب استفاده نمایید.
- – مدیتیشن با استفاده از یوگا یا گوش دادن به موسیقی آرامش‌دهنده
- – گذراندن وقت با گیاه و یا حیوانات مفید خانگی
- – بهره‌مندی از برنامه غذایی سالم و سرشار از مواد مغذی
- – مصرف مواد پروبیوتیک که می‌توان آن را در ماست، کفیر، کرفس و کلم ترش یافت.
درمان سندورم پرش لرزه خوش‌خیم شاید یک چالش بزرگ باشد اما با تغییر سبک زندگی می تاوند تا بخش بزرگی از آن را کنترل کرد.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر علائم میو کلونوس در شما مکرر و مداوم دیده می‌شود، برای ارزیابی بیشتر و تشخیص و انجام درمان مناسب با پزشک خود صحبت کنید. میوکلونوس ممکن است ناشی از انواع مشکلات زمینه‌ای باشد. پزشکان اغلب انواع میوکلونوس را بر اساس علل وقوع آن دسته‌بندی می‌کنند. که روش‌های درمان هرکدام متفاوت خواهد بود.
دانشجوی دکتری پژوهشی ارگونومی شناختی، عاشق یادگیری، عاشق خواب و مباحث مرتبط با آن و عاشق دانستن درباره عملکردهای شناختی انسان… خوشحالم که در این بستر، فرصت اشتراک اطلاعات با شما عزیزان را دارم.