وسواس ما برای کسب دستاورد، به اضطراب دامن می زند.راهکار چیست؟

در جامعه ی به شدت رقابتی ای که ما در آن زندگی می کنیم، کسب دستاورد به عنوان یکی از اولویت های مهم تعریف شده است.

بر اساس یک پژوهش انجام شده روی 10 هزار دانشجو، بیش 80 درصد افراد، موفقیت یا خوشبختی را به عنوان مهم ترین ارزش هایشان معرفی کرده اند.  و فقط 20 درصد از این افراد، کمک به دیگران را یک ارزش در نظر گرفته اند.

جوانان بیش از هر زمان دیگری تمایل به موفقیت دارند. حتی اگر این موضوع به قیمت سلامت روانشان تمام شود.

یک گزارش در مورد عوامل تهدید کننده ی سلامت نوجوانان، در کنار فقر، بی عدالتی، شبکه های اجتماعی و اینترنت، فشار برای موفقیت را نیز برشمرده است.

در این پژوهش، داده های 40000 کالج در آمریکا و انگلستان بررسی شده اند. این داده ها نشان می دهد کمالگرایی در حال افزایش است. این موضوع می تواند یکی از عوامل رشد افسردگی و اضطراب در جوانان و نوجوانان باشد.

دیدگاه نوجوانان در مورد معنای موفقیت، از بزرگسالان اطراف به آن ها می رسد.

این موضوع جای تعجبی ندارد. کودکان و نوجوانان، گام های بزرگسالان را دنبال می کنند و آن ها را الگو قرار می دهند. آن ها می بینند ما چه طور با موفقیت و مفید بودن برخورد می کنیم و آن را ارج می نهیم.

ما به کودکان و نوجونان نیز، به خاطر “خوب”بودن و نمره ی خوب گرفتن یا بردن در تیم ورزشی، جایزه می دهیم و آن ها را تشویق می کنیم.

ما ممکن است به فرزندان خود بگوییم مهربانی و همدلی؛ ارزش های مهمی هستند اما این ارزش ها را با جدیت زیادی اعمال نمی کنیم.

کمک به نسل جوان برای داشتن وضعیت روانی بهتر, از کمک به خودمان شروع می شود.

ما نیاز به بازنگری در نحوه ی زندگی خود و ارزش هایمان داریم.

ما با کمالگرایی، سطح انتظارات از خودمان و جهان پیرامونمان را به نحوی غیرمنصفانه بالا برده ایم.

ما از خودمان توقع داریم پول کافی به دست آوریم، در کارمان پیشرفت کنیم و در صدر قرار بگیریم؛ فرزندان کاملی داشته باشیم؛ خانه ی زیبایی داشته باشیم و زندگی اجتماعی مان نیز کاملا راضی کننده باشد.

اضطراب می تواند بر اثر انتظارات و باید های شخصی افزایش پیدا کند.

یک پژوهش در سال 2018 نشان می دهد که 40 درصد از افراد شرکت کننده در این پژوهش، بیش از سال گذشته  اضطراب داشته اند. این وضعیت در دوران همه گیری کرونا بدتر نیز می شود.

ما خودمان را تا مرز فرسودگی خسته می کنیم و درمقابل از دادن زمان استراحتی به خودمان نیز اجتناب می کنیم.

پژوهش ها نشان می دهند مهارت همدلی نیز در سال های گذشته در افراد کاهش پیدا کرده است.

هر چه که ما بیشتر به سمت اهداف شخصی خود حرکت می کنیم، ممکن است بیشتر دیگران را فراموش کنیم و کنار بزنیم.

ممکن است دیگران را صرفا به دید رقبایی ببینیم که باید شکست دهیم تا در عالی ترین جایگاه ها قرار بگیریم.

چه طور در مورد مفهوم موفقیت، متفاوت نگاه کنیم؟

وسواس کنونی ما برای موفق شدن، اضطراب زیادی را به دنبال دارد.

اگر بخواهیم این وضعیت را بهبود دهیم باید در مورد رابطه ی خودمان با موفقیت بازنگری کنیم.

این فرایند از اینجا آغاز می شود که موفقیت رابه معنی خوشحالی پایدار در نظر نگیریم.

برای مثال ما به عنوان والدین، بسیار فرزند های خود را تشویق می کنیم که موفق باشند و گمان می کنیم که این در نهایت باعث حوشبختی و خوشحالی آن هاست.

انگیزه ی پشت این پیام خیرخواهانه است. اما این دیدگاه در برخی افراد درنهایت باعث کمالگرایی می شود. ما فراموش می کنیم که با موفقیت چالش های زیادی همراه است. به ویژه افرادی که موفقیت بیشتری کسب می کنند در معرض فشار بیشتری هستند زیرا مسئولیت بیشتری دارند.

زمانی که من جوانتر بودم تصور می کردم پرشک شدن برابر با خوشبختی است.

زمان زیادی نگذشت که متوجه خطای فکری خودم شدم.

گرچه بودن در این حرفه لحظات معناداری را برای من ایجاد کرده است، اما این شغل با فرسودگی و استرس زیادی نیز همراه است.

اگر شما موفقیت را با معیارهای فردی ای مانند قدرت، پول یا شهرت بسنجید، به احتمال زیاد سرخورده خواهید شد.

خوشبختی زمانی اتفاق نمی افتد که شما به طور مداوم خودتان را با دیگران مقایسه کنید و به این نتیجه برسید که دیگران از شما پولدارتر، مشهور تر یا پرقدرت تر هستند.

در یک پژوهش در مورد افراد ثروتمند، بیشتر شرکت کننده ها پیش بینی می کردند که با افزایش درآمدشان، احساس خوشبختی بیشتری خواهند کرد.

در نهایت به عنوان سخن آخر بیایید این باور اشتباه را کنار بزنیم که مهربانی مانع دستاور است.

یک تصور اشتباه وجود دارد که می گوید مهربانی نشانه ی ضعف است. برعکس این موضوع برقرار است.شواهد نشان می دهد که کودکانی که به دیگران مهربانی می کنند موفقیت های بیشتری نسبت به آن ها که نمی کنند، کسب می کنند.

یک فرد می تواند همزمان مهربان باشد و به اهداف خود نیز برسد.

اشتیاق ما به موفقیت الزاما چیز بدی نیست. این اشتیاق می تواند اثرات مثبتی نیز داشته باشد.مشکل زمانی ایجاد می شود که موفقیت را تنها برای انگیزه های شخضی و به هرقیمتی بخواهیم. در این صورت سلامت روان ما تحت تاثیر قرار می گیرد.