همه ما در جامعه برای حفظ سلامت روان در مقابله با بیماری همه گیر کرونا COVID-19 با بحران روبرو شده ایم. یک بررسی از 1895 بزرگسال آمریکایی نشان داد که 72 درصد آمریکایی ها اعتقاد دارند اگر ماندن در خانه تا ژوئن ادامه یابد، به یک نقطه شکست روانشناختی خواهند رسید. با توجه به اینکه استرس ویروس کرونا COVID-19 و کاهش ظرفیت برای زندگی عادی روزمره هنوز وجود دارد، این مسئله برای بسیاری از افراد باعث افزایش مشکلات روانشناختی شده است.
از آنجا که افراد بیشتری به دنبال کمک به سلامت مغز و روانشناختی جامعه هستند، همچنین باید در نظر بگیرید که چگونه درمانگران با چالش هایی که ویروس کرونا COVID ایجاد کرده است، مقابله می کنند. به همان میزان، اینکه چگونه آنها استرس خود را مدیریت می کنند مهم است، زیرا آنها به نیازهای مراجعه کنندگان و جامعه خود نیز باید پاسخ بدهند.
افزایش اهمیت ارتباط کلامی: درمانگران معتقدند، آنچه در دنیای مدرن بیشتر از همه لطمه خورده است، ارتباط و اتصال است. جلسات به طور ناگهانی به سمت درمان های مجازی پیش رفته اند تا بتوانند به کمک کردن به مراجعان ادامه دهند. در حالی که این در حال حاضر ایمن ترین گزینه است، عدم تماس واقعی چهره به چهره، تمرکز پزشکان را بر روی نشانه های ظریف، دشوار می کند که رعایت آن – در یک روش سنتی – آسان تر خواهد بود. در نتیجه، درمانگران در حال تأکید بر تکنیکهایی هستند که بر ارتباط کلامی متمرکز هستند. برای مراجعه کننده و درمانگر- به ویژه در این زمان چالش برانگیز – ایجاد یک گزارش مناسب و یک فضای امن مجازی راحت برای گفتگو درمانی بسیار مهم است.
کمک به مراجعان برای انطباق با این شرایط: تصور کنید که مراجع شما دارای مشکلات زناشویی می باشد و شما سعی می کنید استدلال ها را برای درمانگر خود توضیح دهید و از او می خواهید احساسات و دیدگاه خود را به اشتراک بگذارد، در حالی که همسر او در اتاق کناری است؟ درمانگران با تشویق آنها به حضور در جلسات در سایر مکانهای امن مانند پیاده روی، پارک و یا داخل ماشین پارک شده خود، می توانند روشهای خلاقانه ای برای کاهش اضطراب مراجعه کننده در این مواقع پیدا می کنند.
چگونه خود درمانگران این شرایط را مدیریت می کنند:
هیچ یک از ما از فشار ذهنی اساسی انزوای اجتماعی، از جمله درمانگران، مصون نیستیم. بنابراین مهم است که همگی درمانگر خوبی برای خود باشیم.
تمرین صبر: وقتی روشهای جدید زندگی در این شرایط را یاد می گیریم، باید صبور باشیم و به خودمان اجازه دهیم احساسات خاصی را تجربه کنیم – و به آنها گوش کنیم.
حفظ روابط: فاصله اجتماعی به معنای انزوا اجتماعی یا حرفه ای نیست. برای همه ضروری است که به گفتگو با دوستان و همکاران خود ادامه دهند، موارد چالش برانگیز و اتفاقات موفقیت آمیز را به اشتراک بگذارند و درمورد حمایت عاطفی عمومی با خانواده و دوستان گفتگو کنند.
حفظ ساختار: حفظ روال این امر می تواند مفید باشد اما تشخیص اینکه چه موقع تغییراتی در آن روال ممکن است تعادل سالم تری را ایجاد کند، مهم است. برای یک استراحت سالم در روز کاری خود و راهی برای حفظ تعادل رضایت بخش کار / زندگی، یک روز پیاده روی با اعضای خانواده را در نظر بگیرید. اگر زندگی قبل از بیماری همه گیر شما از جمله ترک هر روز منزل به قصد کار، روال مشخصی داشته است، پس حفظ آن را تمرین کنید.
خود شفقتی: غالباً، انتظار داریم که خودمان مواردی را به روشی معین کنترل کنیم. به این معنی که تشخیص دهیم که این یک رویداد بی سابقه است و همه ما بهترین کاری را که می توانیم، انجام می دهیم. حتماً احساسات خوبی را که به دیگران یا بیماران خود عطا می کنید به خودتان نیز ببخشید.
درست مانند بسیاری از مردم که از راه دور کار می کنند و با چالش های دنیای جدید مجازی روبرو هستند، متخصصان سلامت روان نیز می توانند از بقیه درخواست همدلی کنند – از مشکلات جلسات مجازی گرفته تا نبود ساختار در یک روز. یاد بگیرید که خود را کمی آرام کنید، در مورد راههایی که در ارتباط باشید، خلاق باشید و درک کنید که برخی از تغییرات می توانند سالم باشند. زیرا یاد می گیریم در این فضای جدید و غیرقابل توصیف به زندگی خود تحرک و پویایی ببخشیم.
برای اطلاعات بیشتر به موسسه سلامت مغز دانا مراجعه کنید.
منبع:
Psychology Today
درباره نویسنده
دکتر علی محمد کمالی فارغ التحصیل دکترای تخصصی علوم اعصاب از دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بیش از 15 سال است که در زمینه پژوهش، تدریس و فعالیت های اجرایی در حوزه علوم اعصاب فعالیت و تجربه دارد. وی همچنین در ارتقا عملکرد های شناختی با استفاده از نوروتکنولوژی و مطالعات خواب تخصص ویژه ای دارد. او یکی از بنیانگذاران انستیتو سلامت مغز دانا است، (گروهی که سلامت مغز را اولویت جامعه می داند).