مشکلات خواب در میان کودکان مبتلا به طیف اوتیسم بسیار رایج است، به طوری که محققان تخمین می زنند بین 40 تا 80 درصد از کودکان اوتیستیک به این مشکل مبتلا هستند. دلایل آن مشخص نیست اما می تواند به دلیل اضطراب، حساسیت های حسی یا بی نظمی در چرخه خواب و بیداری آنها باشد.
نتیجه کم خوابی کمتر پیچیده است: بچه های خسته و استرس اضافی بر روی والدین که باید نیازهای فرزندشان را مدیریت کنند.
به عنوان والدین، ناتوانی در درک چگونگی کمک به خواب فرزندتان نیز می تواند باعث شود که شما احساس بی کفایتی کنید. “قرار نیست اینقدر سخت باشد” فکری است که اغلب در نیمه های شب آزارشان می دهد. اما هر چه کمتر بخوابید، یافتن راه حل دشوارتر است.
خواب برای سلامتی حیاتی است
پروفسور سارا بلاندن، روانشناس و رئیس تحقیقات خواب کودکان در دانشگاه مرکزی کوئینزلند می گوید: «بدون خواب چیزهای دیگر هم درست نمی شود».
کنترل احساسات، درک، یادگیری، به خاطر سپردن، تمرکز کردن، تنظیم رفتار بسیار دشوارتر است.
مشکلات رایج خواب در کودکان اوتیستیک:
- زمان طولانی برای به خواب رفتن
- مشکل در خواب ماندن پیوسته
- صبح خیلی زود بیدار شدن
- تشدید اضطراب در هنگام خواب
- الگوهای خواب نامنظم
- وحشت شدید و جیغ زدن حین خواب شب
- خواب آلودگی در طول روز(منبع: مجله اختلالات رشد عصبی)
کارشناسان چه راهکاری را پیشنهاد می کنند؟
یک روال تنظیم کنید
پروفسور بلاندن می گوید که باید حساسیت ها و اضطراب های کودک خود را بررسی کنید، زیرا “اگر کودک مبتلا به اوتیسم احساس درستی نداشته باشد، نمی خوابد”.
او به والدین توصیه می‌کند که روی زمانی که کودکشان علائم خواب‌آلودگی را نشان می‌دهد تمرکز کنند و از آن برای تنظیم برنامه‌ای برای آماده‌سازی برای خواب و تعیین زمان‌های منظم خواب و بیداری استفاده کنند.
او می‌گوید: «خیلی مهم است که [روال] قابل پیش‌بینی و قابل اعتماد و تحت کنترل آنها باشد».
وی پیشنهاد می‌کند که بچه‌ها بخش‌هایی از برنامه‌های روزمره خود را انتخاب کنند، مانند کتابی که می‌خوانند.
مطمئن شوید که اتاق خواب فرزندتان نیازهای حسی او را برآورده می کند.
به سطوح صدا و نور فکر کنید. صدا خیلی بلند است؟ خیلی ساکت است؟ آیا آنها به نور شب یا تاریکی کامل نیاز دارند؟ بوی اتاق چگونه است؟
نوع لباس خواب آنها و احساس راحتی ملحفه آنها را در نظر بگیرید. شاید آنها از یک پتوی سنگین یا یک بالش برای در آغوش گرفتن احساس آرامش کنند.
پروفسور بلاندن می‌گوید مهم است که والدین به خاطر داشته باشند که خودشان فرزندشان را بهتر می‌شناسند و از این دانش برای تشخیص اینکه چه چیزی باعث میشود فرزندشان احساس راحتی و آرامش کند، استفاده کنند.
تفکرات قبل خواب
کریس بونلو، سخنران اوتیستیک، به یاد می آورد که در نوجوانی ساعت ها بیدار در رختخواب دراز کشیده است.
او می‌گوید: من معمولاً در مورد سونیک جوجه تیغی، در ذهنم تصویرسازی می‌کردم و در حین بازی با یکی از آن شخصیت‌ها، داستان‌هایی را ابداع می‌کردم.
کریس هر شب تا زمانی که به خواب می رفت به داستان اضافه می کرد: “شاید این چیزی بود که به من کمک کرد بخوابم زیرا آخرین انرژی ذهنی را که برای روز داشتم می سوزاندم.”
او اکنون فوق لیسانس نویسندگی خلاق دارد و اولین رمانش در شرف انتشار است (درباره مشکلاتی که نوجوانان با نیازهای ویژه درگیرند).
او به والدین پیشنهاد می‌کند در طول روز که فرزندشان به رختخواب می‌رود، درباره اتفاقاتی که در طول روز افتاده صحبت کنند و روی نکات مثبت تمرکز کنند. آنها را خوشحال کنید به خصوص قبل از اینکه سر خود را پایین بیاندازند و بخواهند بخوابند.
قوانین کذایی را بشکنید
ایجاد احساس خوب در کودک ممکن است به معنای نادیده گرفتن یا تطبیق با “بایدها” و “نبایدها”هایی باشد که در مورد خواب می شنوید. پیشنهادهایی مانند اینکه کاری با آنها نداشته باشید، آنها یاد می گیرند که خودشان بخوابند.
پروفسور بلاندن می گوید روی آنچه برای خانواده شما مفید است تمرکز کنید.
تفکر رایج جامعه این است که شما باید تنها بخوابید… و باید بتوانید این کار را انجام دهید.
“والدین کودکان مبتلا به اوتیسم به من گفته‌اند: “می‌دانی، همه می‌گویند که باید خودشان بخوابند، اما نمی‌خواهند… و من نمی‌توانم با آنها بخوابم.”
در مورد گزینه های دارویی با پزشک خود صحبت کنید
گروهی از والدین کم خواب کودکان اوتیستیک را دور هم جمع کنید و طولی نمی کشد که کسی به ملاتونین اشاره کند. این مکمل سال‌هاست که وجود دارد. می‌توانید آن را در سوپرمارکت‌های ایالات متحده بخرید. اما آیا بی‌خطر است؟
ملاتونین با ریتم شبانه روزی بدن ما (ساعت داخلی ما) کار می کند و به ما می گوید که زمان خواب است.
پروفسور Blunden می گوید برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم سیستم ملاتونین ناکارآمدی دارند و اکنون شواهدی وجود دارد که نشان می دهد دادن ملاتونین به این کودکان به آنها کمک می کند بخوابند و مدت طولانی تری بخوابند.
او می‌گوید: «در آغاز، شاید 10 سال پیش، زمانی که ملاتونین مشتاقانه و بدون شواهد کافی استفاده می‌شد، مردد بودم.
شواهد درازمدت و طولانی مدت [استفاده از ملاتونین] وجود ندارد… و ما می دانیم که ملاتونین یک هورمون قدرتمند است.
“اگر [والدین] خوب نخوابند، نمی توانند کار کنند و صبور باشند و آنطور که می خواهند به فرزندشان رسیدگی کنند.”
دانشیار آماندا ریچدیل از مرکز تحقیقات اوتیسم اولگا تنیسون می گوید که باید در مورد ملاتونین یا سایر داروها با پزشک تصمیم بگیرید.
او می‌گوید: «امکان استفاده از نوعی داروی کوتاه‌مدت وجود دارد. بنابراین خواب به طور موقت بهبود می‌یابد، حداقل زمانی که آن روال‌ها و چرخه های مناسب و جدید را جایگزین می‌کنید، و سپس به حذف دارو نگاه می‌کنید.»
امنیت کودک
دکتر ریچدیل می‌گوید گاهی اوقات به این مساله میرسیم که مطمئن شویم محیط برای کودک امن است.
او می‌گوید: « والدینی داشتم که به من می‌گفتند، ما می‌دانیم فرزندمان هر شب بیدار میشود، اما او یاد گرفته است که در اتاق خوابش بماند و فقط بازی کند یا کارهایی را با صدای آرام انجام دهد، و این بهترین کاری است که می‌توانیم انجام دهیم».
این یک نگرانی است که کودک نخوابد اما حداقل بقیه اعضای خانواده میتوانند بخوابند.
به کودک خود کمک کنید احساس خستگی کند
Zoe Sandell شما را درک می کند. او دو پسر اوتیستیک دارد. کوچکترین پسر او برودی، 20 ساله، از حدود دو سالگی برای خوابیدن مشکل داشت.
او می گوید: “او در تمام ساعات شب از خواب بیدار می‌شد و مهارت این را نداشت که دوباره خودش را بخواباند، اما نمی‌خواست بیدار باشد، بنابراین نمی‌دانست با خودش چه کند. به معنای واقعی کلمه فقط فریاد میزد و نمی توانستی او را دلداری بدهی.”
زویی می‌گوید تنظیم یک روال منظم، مهربانی و همچنین ملاتونین به او کمک کرد تا الگوهای خواب بهتری داشته باشد.
حالا، به عنوان یک بزرگسال، اگر برودی نمی خوابد، ورزش میتواند به او کمک کند.
زوئی می گوید: ” وقتی به خانه می‌رسد، برای دوچرخه‌سواری می‌رود و سپس سگ را به پیاده‌روی می‌برد… و ما باهم ورزش انجام می‌دهیم. این کار را دو یا سه شب پشت سر هم انجام می‌دهیم، و سپس او بالاخره موفق میشود بخوابد. فقط باید به رختخواب برویم و این چرخه بیدار ماندن را می شکنیم.”
دوچرخه سواری در سراسر آمریکا با پسر اوتیستیکمان بهترین کاری بود که انجام دادیم
کاملا احساس درماندگی می کردم. من برای کار بین ایالتی بودم و تراویس با پچ که 38 ساعت بیدار بود در خانه بود. تراویس واقعاً در حال مبارزه بود و درخواستی را در فیس بوک به سایر مادران و پدران کودکان اوتیستیک ارسال کرد.
نظرات والدین کودکان مبتلا به اتیسم راجع به خواب فرزندشان:
یک مادر کودک اتیستیک نوشت: “امروز می خواهم بدانم که تنها نیستم. فقط باید داستان شما را بشنوم و بدانم که در جایی از دنیا کسی می فهمد که من و فرزندم در حال گذراندن چه معضلی هستیم.”
کامنت ها سرازیر شدند. “بعد از 30 سال ما هنوز نمی دانیم که او یک ساعت می خوابد یا 4 یا 5… لطفاً بدانید که ما روزهای سخت شما را درک میکنیم.”
و این: “من ساعت 3:00 صبح بیدار هستم در حالی که نوجوانم عمیقاً به خواب می رود. زیرا حتی در شب هایی که او خوب می خوابد، من نگران آینده او هستم.”
و یکی از پدر دیگری: “هی رفیق، من هم از ساعت 3:00 صبح بیدارم، می دانم چه احساسی داری.”
بسیاری از والدین کودکان اوتیستیک در تلاش هستند و استراتژی‌های خود را تغییر می‌دهند و امیدوارند که به بدخوابی کودک خود پایان دهند.
حرف آخر
خواب مساله ای حیاتی و تاثیرگذار در بسیاری از جنبه های زندگی است. مشکلات خواب کودکان اتیسم، بر رنج آن ها و خانواده‌شان می‌افزاید. انستیتو سلامت مغز دانا با بهره‌گیری از به‌روزترین و موثرترین روش های درمان شما را در این امر یاری می‌کند. برای اطلاعات بیشتر با کارشناسان تماس بگیرید.
(بیشتر بخوانید: نمود اوتیسم در مغز دختران و پسران متفاوت است؟)
منابع
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4271434/
درباره نویسنده
موژان پارسا پژوهشگر ارشد توان‌بخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی و همکار قطب عصب روان‌شناسی شناختی کشور است. جریان اصلی تحقیقات وی اختلالات عصب تحولی و به طور خاص متمرکز بر اوتیسم می باشد.