یک مطالعه جدید گزارش داد ، عنکبوت های پرشی می توانند بین اجسام زنده و غیر زنده تفاوت قائل شوند. این را به لیست حواس تند و تیز زندگی واقعی اضافه کنید: محققان هاروارد نشان داده اند که عنکبوت های پرشی قادر به تشخیص تفاوت بین اشیا غیر زنده و اشیا بی جان هستند – توانایی قبلاً فقط در مهره داران از جمله انسان شناخته شده است.
تیم دانشمندان با استفاده از یک سیستم تردمیل تخصصی و یک انیمیشن نمایش نقطه ای ، دریافتند که این عنکبوت ها قادر به تشخیص حرکت بیولوژیکی هستند. این نوع حرکت به حرکات بینایی مربوط می شود که از موجودات زنده هنگام حرکت ناشی می شود. نشانه بصری این است که چگونه افراد ، حتی نوزادان ، فقط با توجه به نحوه حرکت بدنشان می توانند افراد را از هم تشخیص دهند. بسیاری از حیوانات نیز می توانند این کار را انجام دهند.
این توانایی که برای بقا بسیار حیاتی است ، از نظر تکاملی بسیار قدیمی است زیرا در بین مهره داران بسیار گسترده است. اعتقاد بر این است که مطالعه از تیم هاروارد اولین نمایش تشخیص حرکت بیولوژیکی در یک بی مهره است. این یافته ها سوالاتی اساسی در مورد تاریخچه تکاملی توانایی و پردازش بصری پیچیده در افراد غیر مهره دار ایجاد می کند.
این احتمال را ایجاد می کند که چنین سازوکاری در سراسر حیوانات گسترده باشد و لزوماً به اجتماع مربوط نباشد. ”
محققان عنکبوت های پرشی را برای آزمایش نشانه های حرکتی بیولوژیکی انتخاب کردند زیرا حیوانات از نظر بصری در میان بندپایان ماهرترین هستند. به عنوان مثال ، با هشت چشم ، بینایی نقش اصلی را در طیف وسیعی از رفتارها بازی می کند.
آنها عنکبوت های پرشی ، گونه ای به نام Menemerus semilimbatus را در یک آزمایش انتخاب اجباری قرار دادند. آنها عنکبوتها را بالای تردمیل کروی معلق کردند تا پاهای آنها بتواند با آن تماس برقرار کند. عنکبوت ها در یک موقعیت ثابت نگه داشته می شوند ، بنابراین فقط پاهای آن می توانند حرکت کنند ، جهت مورد نظر خود را به کره ای منتقل می کنند که به دلیل جریان مداوم هوای فشرده زیر آن ، آزادانه می چرخد.
(سلب مسئولیت دوستانه: در طول آزمایش هیچ عنکبوتی آسیب ندید و همه در همان مکانی که پس از آن اسیر شد آزاد شدند).
هنگامی که در موقعیت قرار گرفتند ، دو انیمیشن عنکبوت به عنوان محرک ارائه شدند. این انیمیشن ها نمایش نور-نقطه ای نامیده می شدند که هر کدام شامل حدوداً دوازده چراغ کوچک (یا نقاط) بودند که به اتصالات اصلی عنکبوت دیگر متصل بودند تا بتوانند حرکات آن را ثبت کنند. بدن خود قابل مشاهده نیست ، اما نقاط دیجیتالی طرح کلی بدن و برداشت از یک موجود زنده را می دهد. به عنوان مثال ، در انسان فقط حدود یازده نقطه از مفاصل اصلی بدن طول می کشد تا ناظران بتوانند آن را به عنوان یک شخص دیگر به درستی شناسایی کنند.
برای عنکبوت ها ، نمایشگرها حرکت یک عنکبوت دیگر را در حال راه رفتن دنبال می کنند. بیشتر نمایش ها تصور دیدن یک حیوان زنده را ایجاد می کردند. برخی از نمایشگرها نسبت به سایر نمایشگرها از واقعیت کمتری برخوردار بوده و یکی از آنها به عنوان نمایشگر تصادفی تصور نمی کند که زندگی می کند.
محققان سپس مشاهده کردند که عنکبوت ها چگونه واکنش نشان می دهند و به کدام نمایشگر روی تردمیل تبدیل می شوند. آنها دریافتند که عنکبوت ها در برابر نمایشگرهای مختلف نور نقطه ای با چرخش و روبرو شدن مستقیم با آنها واکنش نشان می دهند ، که نشان می دهد عنکبوتها قادر به تشخیص حرکت بیولوژیکی هستند.
این تیم دریافت که عنکبوت ها چرخش را به سمت نمایشگرهای مصنوعی تر و همیشه به سمت صفحه تصادفی ترجیح می دهند که بخشی از انتخاب است. آنها در ابتدا تصور می کردند که بیشتر به سمت نمایشگرهایی شبیه می شوند که عنکبوت دیگر و خطر احتمالی را شبیه سازی می کنند ، اما این رفتار در زمینه پرش عنکبوت و نحوه کار مجموعه ثانویه چشم آنها برای رمزگشایی اطلاعات معنا پیدا کرد.
“چشم های ثانویه به این نمایش نور نقطه ای حرکت بیولوژیکی نگاه می کنند و از قبل می تواند آن را درک کند ، در حالی که حرکت تصادفی دیگر عجیب است و آنها نمی فهمند که چه چیزی وجود دارد.” محققان امیدوارند که بتوانند به شناسایی حرکت بیولوژیکی سایر مهرگان مانند سایر حشرات یا نرم تنان بپردازند. De Agrò گفت ، این یافته ها می تواند به درک بیشتر نحوه درک این موجودات از جهان منجر شود.
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!