احساس ناراحتی شدید صبحگاهی (ویار)، یا بیماری صبحگاهی در زنان باردار یک بیماری ناتوان کننده است که حدود 1-2 درصد از زنان باردار را تنها در انگلیس تحت تأثیر قرار می دهد. این یکی از مهمترین دلایل بستری شدن در دوران بارداری است و می تواند تا زمان تولد فرزند ادامه یابد. زنان ممکن است هفته ها در بستر خود بمانند، دچار کم آبی و کاهش وزن شوند و اغلب قادر به کار یا مراقبت از کودکان دیگر خود نیستند.
این مطالعه نشان داد که تقریبا نیمی از زنان مبتلا به ویار یا بیماری صبحگاهی دچار افسردگی قبل از زایمان و تقریباً 30 درصد از آنها دچار افسردگی پس از تولد هستند. در زنان فاقد این بیماری، فقط شش درصد افسردگی قبل از زایمان را تجربه کرده و هفت درصد افسردگی پس از زایمان را تجربه کرده اند.
دکتر نیکولا میچل جونز، نویسنده اصلی این مطالعه، معتقد است که تأثیر روانشناختی این بیماری توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی و عموم مردم به اندازه کافی جدی گرفته نمی شود.
“مطالعه ما نشان می دهد زنان مبتلا به ویار یا بیماری صبحگاهی حدود هشت برابر بیشتر دچار افسردگی قبل از زایمان و چهار برابر بیشتر دچار افسردگی پس از زایمان می شوند.”
“برخی از زنان در این مطالعه حتی درمورد ابتلا به ویار یا بیماری صبحگاهی به فکر خودآزاری نیز بوده اند. این ارقام تکان دهنده هستند و باید در درمانی که زنان دریافت می کنند منعکس شود. ما نیاز به کارهای دیگری بیش از درمان علائم جسمی داریم؛ ارزیابی سلامت روان نیز باید برای هر زنی که به این بیماری مبتلا است به صورت روتین انجام شود. ”
در این مطالعه 214 زن در سه بیمارستان لندن – بیمارستان چلسی و بیمارستان وست مینستر NHS Foundation Trust، بیمارستان ملکه شارلوت و چلسی و بیمارستان سنت مری (هر دو بخشی از Imperial College Healthcare NHS Trust) – در سه ماهه اول بارداری مورد بررسی قرار گرفتند.
نیمی از آنها هنگام پذیرش در بیمارستان با علائم ویار یا بیماری صبحگاهی جذب شدند. یک گروه کنترل مشابه، بدون حالت تهوع یا استفراغ قابل توجه، از طریق یک کلینیک پیش از زایمان بررسی شدند. در سال گذشته هیچ یک از شرکت کنندگان در مطالعه به دلیل شرایط بهداشت روان تحت درمان قرار نگرفته بودند. زنان از نظر سلامت روانشناختی در سه ماهه اول بارداری و شش هفته پس از زایمان ارزیابی شدند.
از میان زنان مبتلا به ویار یا بیماری صبحگاهی 49 درصد در دوران بارداری افسردگی را تجربه کرده اند. در حالی که در گروه شاهد این میزان فقط شش درصد بوده است.
هفت درصد از گروه کنترل، افسردگی پس از تولد داشتند، در حالی که در گروه ویار یا بیماری صبحگاهی این آمار 29 درصد بود. نیمی از زنان مبتلا به ویار یا بیماری صبحگاهی مجبور شدند چهار هفته یا بیشتر از کار را در حین یا بعد از بارداری تعطیل کنند.
اگرچه در این مطالعه هیچ ارتباط مستقیمی بین ویار و پیوند مادر و نوزاد وجود ندارد، اما تحقیقات دیگر نشان داده است که افسردگی می تواند بر این پیوند تأثیر منفی بگذارد. متأسفانه، هشت زن مبتلا به ویار که در این مطالعه ثبت نام شده بودند، علیرغم ابراز تمایل به نگه داشتن نوزاد، بارداری خود را خاتمه دادند.
دکتر میچل جونز، که در اولین بارداری خود در سال 2018 از ویار رنج می برد، گفت: “اگرچه نمی توانیم بگوییم ویار دلیل اصلی این تصمیمات بوده، اما مطمئناً نقشی منفی داشته است.”
وی یادآور شد: “من در بیمارستان و خارج از بیمارستان بودم، نزدیک به شش ماه را در رختخواب گذراندم – اما من آنقدر خوش شانس بودم که کارفرما و خانواده من از من حمایت کردند”
وی افزود: “بسیاری از زنان نمی توانند این مقدار وقت را برای مرخصی از کار خود صرف کنند یا مادرانی هستند که در خانه با بچه های کوچک تنها می مانند تا از آنها مراقبت کنند. غالباً شریک، اقوام و یا همکاران شغلی آنها پشتیبانی لازم را ارائه نمی دهند. زیرا آنها شدت آنچه این زنان تجربه می کنند را درک نمی کنند. ما باید به آنها و همچنین متخصصان مراقبت های بهداشتی آموزش دهیم. ”
دکتر میچل-جونز امیدوار است که یافته های وی بتواند به درک بهتر ویار و رهنمودهای بالینی در مورد چگونگی درمان زنان مبتلا کمک کند، تا در صورت لزوم غربالگری روانشناختی و ارجاع به متخصص انجام شود.
برای کسب اطلاعات بیشتر به مؤسسه سلامت مغز دانا مراجعه کنید.
منبع:
Nicola Mitchell-Jones et al. Association between hyperemesis gravidarum and psychological symptoms, psychosocial outcomes and infant bonding: a two-point prospective case–control multicentre survey study in an inner city setting, BMJ Open (2020)