همه چیز درباره اوتیسم!

همه چیز درباره اوتیسم! با هم بشنویم:

اوتیسم چی هست؟

اوتیسم که به عنوان اختلال طیف اوتیسم نیز شناخته می شود، یک اختلال رشدی است که با چالش های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری مشخص می شود. این وضعیت مادام العمر است و علائم می تواند به طور قابل توجهی از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.

علائم شامل چالش ها یا تفاوت در مهارت های حرکتی و توانایی های فکری و اجتماعی است. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است متفاوت از افرادی که اختلال طیف اوتیسم ندارند یاد بگیرند، عمل کنند، فکر کنند، ارتباط برقرار کنند و تعامل داشته باشند.

اوتیسم به عنوان یک طیف اختلال نامیده می شود، زیرا از نظر نوع علائمی که افراد تجربه می کنند و شدت آن علائم، تنوع بسیار زیادی وجود دارد.

علائم

در حالی که علائم اغلب بسیار متغیر هستند، معمولاً قبل از سه سالگی ظاهر می شوند. والدین ممکن است متوجه علائم مرتبط با نحوه تعامل اجتماعی کودکان، پاسخگویی آنها به تحریک و توانایی آنها در برقراری ارتباط شوند.

علائم اوتیسم شامل رفتارهای تکراری، علایق محدود و مشکلات در تعامل است.

در حالی که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است همه این علائم را نشان ندهند، معمولاً چندین مورد زیر را نشان می دهند:

• مشکل در برقراری تماس چشمی
• مشکل در پیگیری و درگیر شدن در گفتگوها
• پریشانی شدید زمانی که روال ها حتی اندکی مختل شوند
• حالات صورت که با ارتباط کلامی مطابقت ندارد
• علاقه شدید به موضوعات خاص
• عدم لذت بردن از فعالیت ها
• مشکلات در بیان احساسات یا نیازها با کلمات
• عدم شرکت در بازی «تظاهر»
• پاسخ آهسته یا عدم پاسخ به افرادی که سعی در جلب توجه آنها دارند
• حساسیت به محرک های حسی از جمله چشایی، نور و بو
• رفتارهای تحریک کننده (به عنوان مثال، اعمال تکراری مانند تکان دادن، راه رفتن روی انگشتان پا، یا تکان دادن دست ها)
• مشکل در دیدن چیزها از دیدگاه شخص دیگر
• مهم است که به خاطر داشته باشید زیرا اوتیسم یک بیماری طیفی است، افراد ممکن است علائمی داشته باشند که به عنوان خفیف، متوسط یا شدید توصیف می‌شوند.
• برخی از افراد ممکن است چندین یا چند علامت داشته باشند اما آنها را فقط در حد خفیف تجربه کنند.

در موارد دیگر، افراد ممکن است فقط چند علامت کلیدی داشته باشند، اما در نتیجه آن علائم، اختلالات شدیدی را تجربه کنند.

افرادی که علائم اوتیسم خفیف‌تری دارند:

اغلب می‌توانند در زندگی روزمره خود فعالیت کنند، اما ممکن است بیشتر به سایر نگرانی‌های مربوط به سلامت روان از جمله استرس بیش از حد، رفتارهای وسواسی، مسائل حسی، اضطراب و افسردگی مبتلا شوند.

اوتیسم معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می شود و می تواند در افراد با هر زمینه اقتصادی، نژاد و قومیت رخ دهد.

تشخیص

علائم اوتیسم معمولاً ابتدا توسط والدین مشاهده می شود، اما ممکن است توسط سایر مراقبان، معلمان و پزشکان نیز مشاهده شود.

غربالگری و ارزیابی اولیه مهم است. اگر در مورد رفتار کودک خود نگران هستید، مهم است که با پزشک کودک خود صحبت کنید. هر چه زودتر تشخیص داده شود، مداخلات زودتر شروع می شود.

ارزیابی ها

در طی معاینات منظم رشد در دوران کودکی، پزشکان تعدادی از نقاط عطف رشد را دنبال می‌کنند و انواع مختلف تأخیرهای رشدی را بررسی می‌کنند. زمانی که کودکان به نقاط عطف خاصی نرسند، ممکن است ارزیابی بیشتری دریافت کنند.

در طی یک ارزیابی اضافی، گروهی از متخصصان که ممکن است شامل یک متخصص اطفال رشد، یک روانپزشک کودک و یک آسیب شناس گفتار-زبان باشند، تعدادی از موارد از جمله رفتارهای مناسب سن، مهارت های شناختی و توانایی های زبانی را ارزیابی خواهند کرد.

برخی از انواع تست‌هایی که ممکن است در تشخیص اوتیسم استفاده شوند عبارتند از:

• پرسشنامه علائم اوتیسم
• نظارت بر رشد
• تست های شنوایی
• تست های هوش

تشخیص در بزرگسالی

در حالی که اوتیسم اغلب در اوایل کودکی تشخیص داده می شود. در دوران نوجوانی و بزرگسالی نیز قابل تشخیص است. تشخیص در مراحل بعدی زندگی ممکن است گاهی دشوارتر باشد. زیرا برخی از علائم اوتیسم را می توان با سایر شرایط سلامت روان مانند اضطراب، OCD و ADHD اشتباه گرفت.

در حالی که محققان هنوز در حال مطالعه انواع روش‌های درمانی برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم هستند، تشخیص آن می‌تواند برای درک مشکلات فعلی و گذشته مفید باشد. همچنین می تواند به شما کمک کند تا یاد بگیرید که چگونه نقاط قوت خود را بشناسید و در زمینه هایی که ممکن است در آن مشکل دارید کمک بگیرید.

تشخیص زودهنگام معمولا ایده آل است. اما برای ارزیابی، تشخیص و درمان اوتیسم هرگز دیر نیست. اگر علائمی را تجربه می کنید که ممکن است مربوط به اوتیسم باشد، برای کسب اطلاعات بیشتر با پزشک خود صحبت کنید. همین الان با ما در کلینیک سلامت مغز دانا تماس بگیرید.

علل

در حالی که دلایل دقیق آن مشخص نیست، تحقیقات نشان می دهد که احتمالاً یک جنبه ژنتیکی در این بیماری وجود دارد.

داده های تحقیقاتی مربوط به ارتباط ژنتیکی شامل مطالعاتی است که نشان می دهد کودکانی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم هستند.

با این حال، تحقیقات همچنین نشان داده است که تنها حدود 20٪ می تواند مستقیماً به علل ژنتیکی نسبت داده شود. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر اینکه چگونه جهش‌ها یا تغییرات ژنتیکی خاص ممکن است در ایجاد اختلال طیف اوتیسم نقش داشته باشند، مورد نیاز است.

در حالی که تصور می‌شود ژن‌ها عامل اصلی این بیماری هستند، مطالعات نشان داده‌اند که تولد زودرس و سن پدری نیز با شروع اوتیسم مرتبط است.
مصرف برخی داروها در دوران بارداری با خطر بالاتر اختلال طیف اوتیسم مرتبط است.

انواع

هنگامی که یک فرد مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شود، سطح عملکردی او نیز شناسایی می شود. سه سطح مختلف از اختلال طیف اوتیسم وجود دارد:

سطح 1: عملکرد بالا
2: نسبتاً شدید
3: شدید
این سطوح برای توصیف چگونگی تأثیر شدید رفتارها و مهارت های اجتماعی استفاده می شود.

1

سطح 1 یک نوع خفیف اوتیسم در نظر گرفته می شود. افرادی که این نوع را دارند ممکن است در روابط اجتماعی و رفتارهای محدود کننده دچار مشکل شوند. آنها معمولاً فقط به حداقل حمایت نیاز دارند تا در زندگی عادی روزمره خود عمل کنند.

2

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح 2 نیاز به حمایت بیشتری دارند. مشکلات اجتماعی آنها آشکار است، ممکن است در برقراری ارتباط مشکل داشته باشند و ممکن است برای مدیریت رفتارهای مشکل ساز به کمک نیاز داشته باشند.

3

افراد مبتلا به اوتیسم سطح 3 علائمی دارند که در توانایی آنها برای زندگی و عملکرد مستقل اختلال ایجاد می کند. افراد مبتلا به اختلال اوتیسم اغلب به صورت کلامی ارتباط برقرار نمی کنند، با تغییرات دست و پنجه نرم می کنند، رفتارهای تکراری یا محدودکننده دارند و ممکن است به محرک های حسی حساس باشند.

برای دریافت اطلاعات بیشتر و آشنایی با درمان های جدید اوتیسم همین حالا با ما در کلینیک سلامت مغز دانا تماس بگیرید.

 

منبع: https://www.verywellmind.com/autism-definition-symptoms-traits-causes-treatment-5080048