پژوهشگران گزارش می دهند که (پدر) پدرانی که نگرش مثبت تری در مورد توانایی های فرزندپروری خود و به طور کلی پدر بودن دارند. تفاوت هایی در مغز خود نسبت به کسانی که ندارند نشان می دهند.
اگرچه همه‌گیری کووید-19 عمیقاً تمام ترتیبات کار و زندگی ما را تحت تأثیر قرار داد. یک چیز مخصوصاً برای پدران برجسته بود. در طول قرنطینه سراسری، پدران دفتر را رها کردند و میلیون‌ها نفر به خانه برگشتند. مؤسسه پدری انگلستان، یک اندیشکده، متوجه شد که این یک آزمایش اجتماعی منحصر به فرد است. و در بهار 2020 تحقیقی را در مورد “پدران قرنطینه” انجام داد تا پیامدهای آن را بررسی کند.
این مطالعه که 2045 پدر بریتانیایی را مورد بررسی قرار داد. نشان داد که بسیاری از آنها گزارش دادند که در طول قرنطینه، زمان بیشتری را نسبت به معمول برای مراقبت از کودکان و آموزش اختصاص داده‌اند. پدران نیز عمدتاً نشان دادند که از این تجربه به عنوان والدین با اعتماد به نفس بیشتری بیرون آمدند و در روابط بهتری با فرزندان خود داشتند.
اکنون تحقیق جدید ما که در مجلات Child Development and Social Neuroscience منتشر شده است. نشان می دهد که چقدر می توان این اعتماد را عمیقاً ردیابی کرد. ما متوجه شدیم که پدرانی که نگرش مثبت تری در مورد توانایی های والدینی خود و به طور کلی در مورد پدر بودن دارند. تفاوت هایی در مغز خود نسبت به کسانی که ندارند نشان می دهند.
یافته های ما
یافته های ما به موقع است. در بسیاری از جوامع، مشارکت پدران در نقش والدین به طور چشمگیری افزایش یافته است. و همانطور که مطالعه مؤسسه پدری انگلستان نشان داد، این تأثیرات گسترده ای دارد. از جمله اینکه پدران در مورد نقش مراقبتی شریک زندگی خود اطلاعاتی کسب می کنند.
و از اهمیت وقت گذرانی پدران با فرزندان خود آگاه می شوند. بسیاری از پدران در آن مطالعه گزارش دادند. که می خواهند برخی از تغییرات را حفظ کنند، مانند ساعات کاری انعطاف پذیرتر و فرصت کار بیشتر از خانه پس از پایان همه گیری
گفته می‌شود، پدرانی که از هم جدا شده‌اند، کمتر فرزندان خود را در طول قرنطینه می‌دیدند. و تنها تعداد کمی از این پدران گزارش دادند که قرنطینه را ترک کرده‌اند و نسبت به توانایی‌شان برای کمک به تکالیف مدرسه اعتماد بیشتری داشتند. این امر اهمیت حمایت از پدران را با دادن زمان و فضای بیشتری به آنها برای پیوند با فرزندانشان – صرف نظر از وضعیت رابطه آنها – نشان می دهد.
چه کار کردیم
تعداد مطالعات علمی در مورد نقش (پدر) پدران در رشد کودک در چند سال اخیر به طور پیوسته افزایش یافته است. با این وجود، اکثریت قریب به اتفاق تحقیقات موجود در مورد فرزندپروری بر روی مادران متمرکز شده است. که تا حدی به مادران مربوط می شود که از لحاظ تاریخی بیشتر بار مراقبت از کودک را بر دوش می کشند و بیشتر به عنوان شرکت کنندگان در تحقیق در دسترس هستند. برای پر کردن این شکاف، ما می‌خواستیم به طور خاص رابطه پدر و فرزند را از منظر دلبستگی و مراقبت بررسی کنیم.
در اولین قدم، ما 66 پدر و بچه های پنج تا شش ساله آنها را به آزمایشگاه خود دعوت کردیم. و از آنها خواستیم پازل ها را حل کنند. آنها این کار را با هم یا به طور مستقل انجام دادند. در حالی که ما مغز پدران و بچه‌ها را با طیف‌سنجی عملکردی مادون قرمز نزدیک (fNIRS) اسکن کردیم.
این روشی است که فعالیت مغز را با کمک حسگرهای نوری که به کلاهک سر متصل می شوند ثبت می کند. سپس آزمایش کردیم که آیا مغز(پدر) پدران و بچه‌ها در طول حل معما با یکدیگر «همگام» می‌شوند. چنین هماهنگی زمانی به وجود می آید که کاهش و افزایش همزمان فعالیت در همان ناحیه مغز تقریباً در یک زمان وجود داشته باشد.
در مرحله دوم، آناتومی مغز 50 پدر را با تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) ارزیابی کردیم. حوزه اصلی مورد علاقه ما هیپوتالاموس بود. هیپوتالاموس در فرآیندهای فیزیولوژیکی مختلف مانند تولید هورمون و حفظ دمای بدن درگیر است، اما همچنین نقش کلیدی در پیوند جفت، والدین و مراقبت دارد.
قراردادن پرسشنامه
در نهایت، پدران به دو پرسشنامه مربوط به باورهای مراقبتی خود پاسخ دادند. با “پرسشنامه نقش پدر “، ما ارزیابی کردیم که پدران تا چه حد معتقدند که می توانند پدر خوبی باشند. باید نسبت به فرزندان خود حساس باشند و در رشد کودک مشارکت داشته باشند. پرسشنامه دیگری نشان داد که پدران چقدر از گذراندن وقت با فرزندان خود لذت می برند
یافته‌های ما نشان داد که مغز پدران و فرزندانشان در حل معما بیشتر هماهنگ بود. زمانی که پدران در اولین پرسشنامه نمره بالاتری کسب کردند. چقدر قویاً معتقد بودند که پدران خوبی هستند.
ما همچنین مشاهده کردیم که در همان (50 از 66) پدر، آناتومی مغز، و به طور خاص اندازه هیپوتالاموس، با باورهای مراقبتی پدران مرتبط بود: هر چه پدران در پرسشنامه اول امتیاز بیشتری کسب کردند، حجم هیپوتالاموس آنها بیشتر بود.
علاوه بر این، حجم هیپوتالاموس پدران نیز با میزان لذت بردن آنها از تعامل با فرزندانشان مرتبط بود.
نتایج ما یک همبستگی را نشان داد. بنابراین ما نمی دانیم که آیا حجم هیپوتالاموس تعیین می کند. که مردان چقدر در پدر شدن خوب هستند یا اینکه تمایل به پدر خوب بودن منجر به افزایش حجم هیپوتالاموس می شود. برای پاسخ به این سوال تحقیقات بیشتری لازم است.
چه معنایی دارد؟
قبلاً نشان داده شده بود که نگرش پدران نسبت به فرزندپروری یک پیش بینی کننده قوی برای مشارکت و توانایی آنها بوده است. یافته های جدید ما بر اهمیت باورهای مراقبتی پدران در سطح نوروبیولوژیکی تاکید می کند
این بینش های جدید مهم هستند، زیرا همگامی مغز به مغز با هماهنگی و ارتباط تسهیل شده بین کودکان و والدین مرتبط است.
تحقیقات ما همچنین آناتومی مغز پدران، به ویژه نقش هیپوتالاموس را روشن می کند. بیشتر داده‌های موجود در مورد آن از مطالعات حیوانی ناشی می‌شود و نتایج اندکی که در انسان‌ها به‌دست می‌آید. بیشتر بر روی مادران متمرکز شده است نه پدران. ما این یافته های اولیه را با بررسی سایر نواحی مغز در مغز پدری دنبال خواهیم کرد.
پدران بیش از هر زمان دیگری درگیر مراقبت از کودکان هستند. و همانطور که تحقیقات ما نشان می‌دهد، به نظر می‌رسد نگرش‌های مراقبتی آنها تأثیرات منفی بر رابطه با فرزندانشان دارد.
بنابراین، ترویج اهمیت مشارکت پدران در مراقبت از کودک در یک زمینه اجتماعی گسترده تر. بسیار مناسب و موجه به نظر می رسد. و به آنها زمان و فضای کافی برای پیوند با فرزندان خود می دهد. انجام این کار نه تنها اعتماد به نفس و توانایی های پدران را افزایش می دهد.
بلکه برای آنها، فرزندان و شرکایشان پاداش خواهد داشت. به هر حال، پدرها – مانند مادران – از نظر بیولوژیکی برای پدر و مادر شدن آماده هستند.
https://neurosciencenews.com/caring-dad-brain-19644/
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!