درمان اوتیسم در شیراز و مداخله های موثر جهت کاهش علائم آن

درمان اوتیسم در شیراز با هم بشنویم:

درمان‌های کنونی برای اختلال طیف اوتیسم (ASD) به دنبال کاهش علائمی هستند که با عملکرد روزانه و کیفیت زندگی تداخل دارند.    ASD روی هر فرد متفاوت تأثیر می گذارد، به این معنی که افراد مبتلا به ASD نقاط قوت و چالش های منحصر به فردی دارند و نیازهای درمانی متفاوتی دارند.   بنابراین، برنامه های درمان اوتیسم معمولاً شامل چندین تخصص می شود و به فرد ارائه می شود.

درمان اوتیسم می‌توانند در محیط‌های آموزشی، بهداشتی، اجتماعی یا خانگی یا ترکیبی از تنظیمات انجام شوند.  مهم است که ارائه دهندگان با یکدیگر و فرد مبتلا به ASD و خانواده اش ارتباط برقرار کنند تا اطمینان حاصل شود که اهداف و پیشرفت درمان اوتیسم مطابق انتظارات است.

همانطور که افراد مبتلا به ASD از دبیرستان خارج می شوند و به بزرگسالی می رسند، خدمات اضافی می تواند به بهبود سلامت و عملکرد روزانه کمک کند و مشارکت اجتماعی و جامعه را تسهیل کند.  برای برخی، ممکن است به حمایت هایی برای ادامه تحصیل، تکمیل آموزش شغلی، یافتن شغل و مسکن و حمل و نقل ایمن نیاز باشد.

انواع درمان

انواع مختلفی از درمان های موجود وجود دارد.  این درمان ها به طور کلی می توانند به دسته های زیر تقسیم شوند، اگرچه برخی از درمان ها بیش از یک رویکرد را شامل می شوند:

• رفتاری
• رشدی
• آموزشی
• اجتماعی-روابطی
• فارماکولوژیک
• روانشناسی
• مکمل و جایگزین

رویکردهای رفتاری

رویکردهای رفتاری با درک آنچه قبل و بعد از رفتار اتفاق می افتد، بر تغییر رفتارها تمرکز می کنند.  در واقع رویکردهای رفتاری بیشترین شواهد را برای درمان علائم ASD دارند.  آنها به طور گسترده ای در بین مربیان و متخصصان مراقبت های بهداشتی پذیرفته شده اند. و در بسیاری از مدارس و کلینیک های درمان اوتیسم استفاده می شوند.  یک درمان رفتاری قابل توجه برای افراد مبتلا به ASD، آنالیز رفتار کاربردی (ABA) نام دارد.  ABA رفتارهای مطلوب را تشویق می کند و از رفتارهای نامطلوب برای بهبود مهارت های مختلف جلوگیری می کند.  پیشرفت ردیابی و اندازه گیری می شود.

دو سبک آموزشی ABA عبارتند از : آموزش آزمایشی گسسته (DTT) و آموزش پاسخ محوری (PRT) .

• DTT از دستورالعمل های گام به گام برای آموزش رفتار یا پاسخ دلخواه استفاده می کند.  درس ها به ساده ترین بخش های خود تقسیم می شوند و پاسخ ها و رفتارهای مورد نظر پاداش می گیرند.  پاسخ ها و رفتارهای نامطلوب نادیده گرفته می شود.
• PRT در یک محیط طبیعی به جای محیط کلینیک انجام می شود.  هدف PRT بهبود “مهارت محوری” است که به فرد کمک می کند بسیاری از مهارت های دیگر را بیاموزد.  یکی از نمونه های مهارت محوری، شروع ارتباط با دیگران است.

رویکردهای توسعه

رویکردهای رشدی بر بهبود مهارت‌های رشدی خاص، مانند مهارت‌های زبانی یا مهارت‌های فیزیکی، یا طیف وسیع‌تری از توانایی‌های رشدی به هم پیوسته تمرکز دارند.  این رویکردها اغلب با رویکردهای رفتاری ترکیب می شوند.

رایج ترین درمان رشدی برای افراد مبتلا به ASD، گفتار و زبان درمانی است.  گفتار و زبان درمانی به بهبود درک و استفاده فرد از گفتار و زبان کمک می کند.  برخی از افراد مبتلا به ASD به صورت کلامی ارتباط برقرار می کنند.  دیگران ممکن است از طریق استفاده از علائم، حرکات، تصاویر یا یک دستگاه ارتباط الکترونیکی ارتباط برقرار کنند.

کاردرمانی مهارت هایی را آموزش می دهد که به فرد کمک می کند تا حد امکان مستقل زندگی کند.  مهارت ها ممکن است شامل لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و ارتباط با افراد باشد.  کاردرمانی همچنین می تواند شامل موارد زیر باشد:

• درمان یکپارچگی حسی برای کمک به بهبود پاسخ‌ها به ورودی‌های حسی که ممکن است محدودکننده یا طاقت‌فرسا باشند.
• فیزیوتراپی می تواند به بهبود مهارت های فیزیکی مانند حرکات ظریف انگشتان یا حرکات بزرگتر تنه و بدن کمک کند.

مدل دنور شروع اولیه (ESDM) یک رویکرد توسعه ای گسترده بر اساس اصول تحلیل رفتار کاربردی است.  برای کودکان 12 تا 48 ماهه استفاده می شود.  والدین و درمانگران از بازی، تبادلات اجتماعی و توجه مشترک در محیط های طبیعی برای بهبود مهارت های زبانی، اجتماعی و یادگیری استفاده می کنند.

رویکردهای آموزشی

درمان های آموزشی در یک محیط کلاس درس داده می شود.  یکی از انواع رویکردهای آموزشی، رویکرد درمان اوتیسم و آموزش کودکان اوتیستیک و معلولان ارتباطی مرتبط (TEACCH) است.  TEACCH بر این ایده استوار است که افراد مبتلا به اوتیسم در سازگاری و یادگیری بصری پیشرفت می کنند.  این به معلمان راه هایی برای تنظیم ساختار کلاس و بهبود نتایج تحصیلی و سایر نتایج ارائه می دهد.  به عنوان مثال، روال های روزانه را می توان نوشت یا ترسیم کرد و در دید واضح قرار داد.  مرزها را می توان در اطراف ایستگاه های یادگیری تنظیم کرد.  دستورالعمل های شفاهی را می توان با دستورالعمل های بصری یا نمایش های فیزیکی تعریف کرد.

رویکردهای روابط اجتماعی

درمان‌های روابط اجتماعی بر بهبود مهارت‌های اجتماعی و ایجاد پیوندهای عاطفی تمرکز دارند.  برخی از رویکردهای اجتماعی-روابطی شامل والدین یا مربیان همسالان است.

• مدل رشدی، تفاوت‌های فردی، مبتنی بر رابطه (که به آن «زمان طبقه» نیز گفته می‌شود) والدین و درمانگران را تشویق می‌کند تا از علایق فرد برای گسترش فرصت‌های ارتباطی پیروی کنند.
• مدل مداخله توسعه روابط (RDI) شامل فعالیت هایی است که انگیزه، علاقه و توانایی برای مشارکت در تعاملات اجتماعی مشترک را افزایش می دهد.
• داستان‌های اجتماعی توضیحات ساده‌ای از آنچه در یک موقعیت اجتماعی باید انتظار داشت ارائه می‌کنند.
• گروه‌های مهارت‌های اجتماعی فرصت‌هایی را برای افراد مبتلا به ASD فراهم می‌کنند تا مهارت‌های اجتماعی را در یک محیط ساختاریافته تمرین کنند.

رویکردهای دارویی

هیچ دارویی برای درمان علائم اصلی ASD وجود ندارد.  برخی از داروها علائم همزمانی را که می‌توانند به عملکرد بهتر افراد مبتلا به ASD کمک کنند، درمان می‌کنند.  برای مثال، دارو ممکن است به مدیریت سطوح بالای انرژی، ناتوانی در تمرکز، یا رفتار آسیب‌رسان به خود، مانند ضربه زدن به سر یا گاز گرفتن دست کمک کند.  دارو همچنین می تواند به مدیریت شرایط روانی همزمان مانند اضطراب یا افسردگی، علاوه بر شرایط پزشکی مانند تشنج، مشکلات خواب، معده یا سایر مشکلات گوارشی کمک کند.

هنگام در نظر گرفتن استفاده از دارو، مهم است که با پزشکی که در درمان اوتیسم تجربه دارد، کار کنید.  این امر هم در مورد داروهای تجویزی و هم برای داروهای بدون نسخه صدق می کند.  افراد، خانواده ها و پزشکان باید برای نظارت بر پیشرفت و واکنش ها با یکدیگر همکاری کنند تا مطمئن شوند که عوارض جانبی منفی دارو بر فواید آن بیشتر نیست.

رویکردهای روانشناختی

رویکردهای روانشناختی می تواند به افراد مبتلا به ASD کمک کند تا با اضطراب، افسردگی و سایر مشکلات سلامت روان کنار بیایند.  درمان شناختی رفتاری (CBT) یک رویکرد روانشناختی است که بر یادگیری ارتباطات بین افکار، احساسات و رفتارها تمرکز دارد.  در طول CBT، یک درمانگر و فرد با هم کار می کنند تا اهداف را شناسایی کنند و سپس نحوه تفکر فرد در مورد یک موقعیت را تغییر دهند تا نحوه واکنش آنها به موقعیت را تغییر دهند.

درمان های مکمل و جایگزین

برخی از افراد و والدین از درمان هایی استفاده می کنند که در هیچ یک از دسته های دیگر قرار نمی گیرند.  این درمان ها به عنوان درمان های مکمل و جایگزین شناخته می شوند.  درمان های مکمل و جایگزین اغلب برای تکمیل رویکردهای سنتی تر استفاده می شود.  آنها ممکن است شامل رژیم های غذایی خاص، مکمل های گیاهی، مراقبت های کایروپراکتیک، حیوان درمانی، هنر درمانی، تمرکز حواس یا درمان های آرامش بخش باشند.  افراد و خانواده ها باید همیشه قبل از شروع یک درمان مکمل و جایگزین با پزشک خود صحبت کنند.

ممکن است درمان های دیگری برای افراد مبتلا به ASD وجود داشته باشد.  برای دریافت خدمات درمانی و مداخله ای فوق الذکر و کسب اطلاعات بیشتر با همکاران ما در انیستیتو سلامت مغز دانا در ارتباط باشید.