نشانه های این سطح از همه گیری بیماری نه تنها نمود جسمی، بلکه نمود روانی، احساسی، سیاسی و اقتصادی دارد.در هفته ای که روز جهانی سلامت در آن قرار دارد، مهم است که به تاثیرات روانی همه گیری کرونا ویروس، نگاهی بیاندازیم و این موضوع را بررسی کنیم که چه آموزه هایی را از آخرین همه گیری ابولا (EVD)، در جمهوری دموکراتیک کنگو می توانیم به کار گیریم.
“جان سالم به در بردن از مرگ بار ترین شیوع”
مردم ساکن کنگو در حال دست و پنجه نرم کردن با آسیب های خشونت و دسترسی ضعیف به آب پاکیزه و خدمات بهداشتی بودند که ابولا در اواسط 2018 در این کشور شیوع دوباره پیدا کرد.بنا به گزارش حقوق بشر در انتهای سال، تلاش ها برای کنترل و ریشه کردن ابولا، توسط گروه های مختلف خنثی می شد.زمانی که سازمان جهانی بهداشت، پایان همه گیری ابولا را در ماه جوئن 2020 اعلام کرد، 2287 نفر مرگ و 1171 نجات یافته از این عفونت در طی 2 سال آمار ایجاد شده بود. با متوسط نرخ تلفات 50 درصد، ممکن است تصور کنید نجات یافته های ابولا،حس نجات یافتگی و خوش شانسی داشته باشند. اما متاسفانه، برعکس این مسئله برای بسیاری از آن ها وجود داشت. در کنار سر و کله زدن با درد های فیزیکی مزمن، مثل درد ماهیچه و درد مفاصل، خستگی، سردرد، مشکلات چشم و بینایی و از دست دادن اشتها، این افراد با چالش های روانی زیادی هم روبرو بودند:
- ننگ بیماری
- سوگواری
- حس گناه بازماندگی
- تبعیض
- بیکاری
- از دست دادن اموال شخشی
- اخراج
- حملات شخصی
این موارد موجب گسترش افسردگی، اضطراب و اختلال اضطراب پس از سانحه شد. کمبود اطلاعات در کنار اطلاعات غلط در رسانه های اجتماعی مجازی، آسیب روانی را تشدید می کند.
پاسخ به استرس جهانی
ما امروزه مشاهده می کنیم که بسیاری از مردم از آثار جسمی و روانی این همه گیری بدون پایان؛ گیج و کلافه اند. جمهوری دموکراتیک کنگو تا کنون نزدیک 11 هزار کیس کرونا و بیش از 275 مرگ گزارش کرده است. اثرات روانشناختی ناشی از کووید 19 گیج کننده است.
پزشکانی را در نظر بگیرید که افراد و حتی همکاران و نزدیکان خود را دیده اند که در حال مرگ از این بیماری اند در حالی که آنان در حال مبارزه برای نجات جانشان هستند. به خانواده هایی فکر کنید که در زمان مرگ عزیزانشان نتوانستد کنار انها باشند با این امید که پزشکان و کادر درمان کنار او هستند.به بیمارانی که در بیمارستان در کما به سر می برند و بعد از بیدار شدن از کما متوجه می شوند که زندگیشان تا حد زیادی تغییر کرده است فکر کنید. افراد زیادی در این مدت در خانه های خود پناه گرفتند، شغلشان را از دست دادند، و از ابتلا به ویروس در وحشتند.
ما نباید تنها به راه های انتقال این بیماری فکر کنیم. باید متوجه بحران سلامت روانی که این بیماری ایجاد کرده است هم باشیم.
فرهنگ، تکنولوژی، آموزش، ارتباطات و روش های مختلف باید همه در نظر گرفته شود. در کشور هایی مثل کنگو کمتر کسی می تواند علائم بیماری های روانی را نام ببرد یا آن ها را بشناسد.سلامت روان یک حق انسانی است و باید همه برای رسیدن به آن تلاش کنیم.
منبع: