امروزه افزایش چشمگیری در درخواست‌های تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان دیده میشود. اماADHD چیست و چرا به طور ناگهانی به چیزی تبدیل شده است که عموم مردم و متخصصان باید از آن آگاه باشند؟
ADHD چیست؟
ADHD یک اختلال عصبی رشدی مادام العمر است که در آن مغز به طور متفاوتی رشد می کند. این مساله منجر به عملکرد ناقص موادشیمیایی درگیر در لذت و پاداش می شود.
نام ADHD کمی غلط‌انداز است زیرا مبتلایان به این اختلال از نظر توجه کمبود ندارند، آنها بیشتر توانایی کنترل آنچه را که به آن توجهمی کنند ندارند. حتی در مورد قسمت بیش فعالی، حداقل همیشه اینطور نیست.
ADHD معمولاً با مشکلات شناختی مربوط به “عملکرد اجرایی” مرتبط است. اینها مهارتهایی مانند برنامه ریزی، مدیریت کار، بازداریشناختی و حافظه فعال هستند.
اگرچه اغلب به عنوان یک اختلال “جدید” دیده می شود که عمدتاً در کودکان دیده می شود، ADHD برای اولین بار در متون پزشکیمربوط به منبع معتبر قرن هجدهم توصیف شد. و اگرچه معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده میشود، اما بیشتر افراد در تمام زندگیبزرگسالی خود با ADHD زندگی می‌کنند.
ADHD در بزرگسالان
اخیراً تعداد فزاینده‌ای از مردم برای اولین بار علائم ADHD را در بزرگسالی گزارش می‌کنند که بخشی از آن به دلیل تأثیر رسانه‌هایاجتماعی است.
در حقیقت، تصور می شود حدود 2.8٪ از بزرگسالان با ADHD زندگی می کنند، که اکثریت قریب به اتفاق آنها تشخیص داده نشدهاند.
علیرغم این آگاهی رو به رشد، مشکلات مربوط به منابع معتبر، درک ضعیف منبع مورد اعتماد در بین متخصصان، و نگرانی در موردبرچسب خوردن با این اختلال، بسیاری از بزرگسالان برای تشخیص این بیماری تلاش نمی کنند.
مبنای عصبی این اختلال به این معنی است که مغزهای دچار ADHD اغلب به دنبال راه هایی برای تحریک مواد شیمیایی هستند کهعملکرد ناقصی دارند، به همین دلیل است که افراد مبتلا به این اختلال می توانند برخی یا همه ویژگی های اصلی این اختلال را تجربهکنند: بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری.
ویژگی های اصلی این اختلال می توانند خود را به روش های مختلفی نشان دهند، از جمله:
- ناتوانی در انجام کارهای طولانی یا ناتوانی در شروع آنها.
- حواسشان به راحتی توسط کارها یا افکار دیگر پرت می شود.
- انجام فعالیت‌هایی، که گاهی اوقات شامل رفتارهای مخاطره‌آمیز میشود، که پاداشی فوری ارائه می‌کنند.
- بی قراری، چه از نظر بیرونی و چه درونی.
- بدون قصد بخواهند حرف دیگران را قطع کنند.
علائم ADHD تا حد زیادی در بزرگسالان و کودکان مشابه است، اگرچه ADHD با افزایش سن می تواند متفاوت ظاهر شود. به عنوانمثال، بی توجهی پایدارترین علامت در بزرگسالان است و بیش فعالی کمتر آشکار می شود.
ADHD در صورت عدم درمان می تواند بسیار ناتوان کننده باشد. این بیماری با کاهش کیفیت زندگی، افزایش خطر مصرف مواد،بیکاری یا کم کاری، صدمات تصادفی، خودکشی و مرگ زودرس و سایر مسائل مرتبط است.
علاوه بر این، تصور میشود که ADHD درمان‌نشده هزینه‌های قابل‌توجهی برای جامعه به همراه داشته باشد، با تخمین‌ها حدود 18000 پوند – حدود 24400 دلار – هر سال برای هر بزرگسال ADHD درمان نشده.
فراتر از ویژگی‌های اصلی ADHD، مجموعه‌ای از بیماری‌های هم‌زمان مرتبط دیگری نیز در بزرگسالان ADHD گزارش شده است.
این شرایط شامل خطر بیش از سه برابری اختلالات خلقی در مقایسه با بزرگسالان غیر ADHD، افزایش دو برابری خطر ابتلا بهاختلال اضطراب و افزایش خطر ابتلا به اختلالات خوردن و چاقی است.
علاوه بر این، حدود 70 درصد از بزرگسالان مبتلا به ADHD نیز اختلالات عاطفی را تجربه می‌کنند که کنترل واکنش‌های هیجانی رادشوار میکند. اعتقاد بر این است که تقریباً همه بزرگسالان مبتلا به ADHD مبتلا به نارسایی حساس به رد شدن(RSD) هستند،وضعیتی که در آن طرد یا انتقاد واقعی یا حتی درک شده می‌تواند باعث حساسیت یا آسیب شدید عاطفی شود.
آیا آمار ADHD در حال افزایش است؟
تاریخچه بررسی ADHD
در سال 1798، پزشک اسکاتلندی سر الکساندر کرایتون مجموعه ای از کتاب ها را منتشر کرد که در آنها مطالعات موردی بیماری ها و اختلالات روانی را ارائه کرد. یک فصل به آنچه او «توجه» و «بیماری‌های آن» می‌خواند اختصاص داشت. او توضیح داد که چگونه توجه یک فرد دارای محدوده طبیعی است، و اینکه حواس پرتی همیشه غیر طبیعی نیست. او نوشت، کمبود توجه زمانی رخ می‌دهد که فردی با «حفظ توجه در کارها یا فعالیت‌های بازی» مشکل داشت و حواسش به راحتی پرت می‌شد.
کرایتون تنها کسی نبود که سعی کرد کمبود توجه را مورد بررسی قرار دهد. بیش از یک قرن بعد، در اوایل دهه 1900، یک پزشک در لندن ناتوانی در تمرکز را به عنوان فقدان “کنترل اخلاقی” توصیف کرد و هشدار داد که می تواند منجر به جنایت شود. در دهه 1920، تحقیقات در ایالات متحده زمانی که پزشکان کودکانی را که به آنسفالیت مبتلا شده بودند و بعداً بی توجهی یا بیش فعالی نشان دادند، مطالعه کردند، دانشمندان شروع به پیدا کردن ارتباط کمبود توجه با آسیب مغزی کردند.
اگرچه دانشمندان بعداً آن را رد کردند، اما نظریه آسیب مغزی تا دهه 1960 ادامه یافت، زیرا دانشمندان این سوال را مطرح کردند که آیا عدم تعادل جنبشی باعث بی توجهی و بیش فعالی در کودکان می شود یا خیر. ویرایش دوم کتابچه راهنمای آماری تشخیصی اختلالات روانی (DSM) در سال 1968 حتی آن را یک گام فراتر برد و آن را به عنوان “واکنش هایپر جنبشی دوران کودکی” توصیف کرد.
خوشبختانه، در دهه‌های بعد، محققان درک بهتری از آنچه به عنوان اختلال کمبود توجه (ADD) و بعداً اختلال نقص توجه بیش فعالی (ADHD) یاد می‌کردند، به دست آوردند. علائم در دسته‌های مختلف سازمان‌دهی شد، معیارهای تشخیص ساده شد و دانشمندان دریافتند که این یک سندرم است، نه یک بیماری، و نه نتیجه آسیب مغزی.
آیا اتفاق نظر در ماهیت ADHD وجود دارد؟
علیرغم این پیشرفت ها در درک ماهیت ADHD، دانشمندان هنوز در مورد علل این سندرم به اتفاق نظر نرسیده اند. نگران‌کننده‌تر، برخی از محققان مطمئن نیستند که آیا کودکان در طول تشخیص به درستی ارزیابی می‌شوند یا خیر، زیرا غربالگری می‌تواند چندین ساعت طول بکشد و هزاران دلار هزینه داشته باشد. و این امر تشخیص اینکه آیا تعداد کودکان مبتلا به ADHD واقعاً در حال افزایش است یا خیر – یا اینکه میانبرها در ارزیابی (و همچنین دسترسی نابرابر به مراقبت) به اشتباه خلاف آن را نشان می‌دهند، دشوار است.
تشخیص ADHD
همانطور که آگاهی عمومی از ADHD بزرگسالان افزایش می یابد، آشکار شده است که تشخیص ADHD به عنوان یک بزرگسال دربریتانیا می تواند به خصوص دشوار باشد.
در برخی مناطق گزارش هایی از زمان ارجاع تا 5 سال یا بیشتر گزارش شده است. این زمان انتظار گسترده به دلیل نیاز به تشخیصروانپزشک متخصص است.
حتی با مراجعه به متخصص، باز هم چالش هایی وجود دارد. فرد باید شواهد واضحی از تعداد قابل توجهی از ویژگی‌های ADHD نشان دهد، شواهدی مبنی بر وجود این ویژگی‌ها از دوران کودکی، و شواهدی مبنی بر اینکه این اختلال تأثیر قابل توجهی بر دو بخشجداگانه از زندگی فرد دارد، مانند ایجاد مشکلات در کار، تحصیل. ، یا در حفظ روابط. یعنی با اثر گذاری بر تنها یک بعد زندگیفرد،نمیتوان سریع و راحت تشخیص ADHD داد.
چرا در بعضی افراد ADHD تشخیص داده نمیشود؟
در حالی که در حال حاضر شناخت فزاینده ای از ADHD در بزرگسالان وجود دارد، بسیاری از مردم هنوز به دلایلی بدون تشخیص باآن زندگی می کنند.
درک این بیماری در بزرگسالان، جدی گرفتن آن به عنوان یک اختلال، افزایش آگاهی در مورد آن در جامعه و در میان متخصصان وسرمایه گذاری در خدمات برای بهبود زمان تشخیص برای مقابله با این موضوع رو به رشد ضروری است.
بهبود دسترسی به تشخیص ADHD راه را برای درمان باز می کند، که می تواند تأثیر قابل توجهی بر زندگی با این اختلال داشته باشد– مانند بهبود عزت نفس، بهره وری و کیفیت زندگی بالاتر.
درباره نویسنده
موژان پارسا پژوهشگر ارشد توان‌بخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی و همکار قطب عصب روان‌شناسی شناختی کشور است. جریان اصلی تحقیقات وی اختلالات عصب تحولی و به طور خاص متمرکز بر اوتیسم می باشد.