تفاوت بین بیش فعالی و اوتیسم چیست؟

اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) و اختلال طیف اوتیسم (ASD)

دو نوع شایع اختلالات عصبی رشدی هستند که در دوران کودکی ایجاد می شوند و بر نحوه یادگیری، تفکر، برقراری ارتباط و رفتار فرد تأثیر می گذارند. تفاوت بین بیش فعالی و اوتیسم شامل چه مواردی هست؟

بیش فعالی و اوتیسم می توانند بر زندگی شخصی، اجتماعی، تحصیلی و کاری بیمار تأثیر بگذارند. با این حال، نحوه تأثیر آنها بر این بخش های زندگی متفاوت است.

بیش فعالی در درجه اول بر توجه و تکانشگری تأثیر می گذارد که می تواند منجر به طرد اجتماعی شود. اوتیسم مستقیماً بر ارتباطات و تعامل اجتماعی تأثیر می گذارد، که می تواند فرد را از توسعه و حفظ روابط باز دارد. زیرا ممکن است نتواند رفتار خود را با شرایط مختلف اجتماعی تنظیم کند.

در ایالات متحده، حدود 10٪ از کودکان و 4٪ از بزرگسالان دارای بیش فعالی هستند. حدود 2٪ یا 3٪ از کودکان و بزرگسالان در ایالات متحده دارای اوتیسم هستند.

علائم بیش فعالی در مقابل اوتیسم

در حالی که هر دو بیش فعالی و اوتیسم بر دامنه توجه، تعاملات اجتماعی، گفتار، حرکت، خودکنترلی و تکانشگری تأثیر می‌گذارند، روش‌های خاصی که بر هر ناحیه تأثیر می‌گذارند می‌تواند متفاوت باشد. با هر دو شرایط، افراد دیگر ممکن است این علائم را به عنوان فقدان مرزها یا ناهنجاری اجتماعی درک کنند که ممکن است منجر به انزوای اجتماعی یا طرد شود.

تفاوت

اگرچه بیش فعالی و اوتیسم دو اختلال رشدی شایع هستند، اما از نظر شیوع، شدت، زمان ظاهر شدن، نحوه تشخیص و نحوه درمان متفاوت هستند.

بیش فعالی شایع تر است

بیش فعالی شایع ترین اختلال عصبی رشدی در دوران کودکی است که می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. ADHD حدود 10% از کودکان و 4% از بزرگسالان را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد.

عوامل خطر بیش فعالی عبارتند از:

• تفاوت در خلق و خو
• وزن کم هنگام تولد
• سابقه کودک آزاری و بی توجهی
• قرار گرفتن در معرض سمومی که به سیستم عصبی آسیب می رساند
• عفونت ها یا قرار گرفتن در معرض الکل در دوران بارداری.

تحقیقات همچنین نشان می دهد که ژنتیک در ایجاد ADHD نقش دارد.

بر اساس جدیدترین داده‌ها، از هر 36 کودک، یک کودک مبتلا به اوتیسم است. عوامل خطر اوتیسم شامل داشتن یک خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم، داشتن شرایط ژنتیکی یا کروموزومی خاص، تجربه عوارض در بدو تولد و تولد از والدین مسن‌تر است.

اوتیسم معمولاً زودتر تشخیص داده می شود

اگرچه هر دو اختلال در کودکان قابل تشخیص هستند، علائم اوتیسم معمولاً زودتر قابل تشخیص هستند. علائم اوتیسم را می توان در سن 12 تا 24 ماهگی کودک مشاهده کرد. علائم ADHD در ابتدا در 12 سال اول زندگی قابل مشاهده است، اگرچه ADHD اغلب زمانی که کودک در مدرسه ابتدایی است تشخیص داده می شود.

اختلاف سن در هنگام تشخیص به دلیل تفاوت در علائم بیماری است. اوتیسم را می توان در نوزادانی که نقاط عطف رشد خود را برای ارتباط، تعامل اجتماعی، یا مهارت های حرکتی و شناختی برآورده نمی کنند، شناسایی کرد.

در همین حال، ADHD اغلب زمانی شناسایی می‌شود که کودک مدرسه ابتدایی را شروع می‌کند، زیرا در این زمان است که بی‌توجهی می‌تواند آشکارتر و مخرب‌تر باشد. اگر کودکی زودتر مبتلا به ADHD تشخیص داده شود، مثلاً در دوران پیش دبستانی، علامت اصلی که منجر به تشخیص آن می شود، معمولا بیش فعالی است.

علائم مرتبط با اوتیسم نیز می تواند آشکارتر باشد. مانند تاخیر در زبان و مهارت های اجتماعی. علائم بیش فعالی می تواند به گونه ای ظاهر شود که برخی ممکن است رفتارهای عادی در کودکان نوپا را در نظر بگیرند. مانند فعالیت حرکتی بیش از حد، بنابراین ممکن است در تشخیص تاخیر وجود داشته باشد.

متخصصین از تست های تشخیصی متفاوتی استفاده می کنند

ADHD می تواند توسط متخصصان سلامت روان یا متخصص اطفال، تشخیص داده شود. متخصصین به معیارهایی از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) برای شناسایی علائم برای تشخیص مراجعه می کنند. ADHD همچنین می‌تواند با استفاده از ارزیابی عصب‌روان‌شناختی تشخیص داده شود، که نحوه عملکرد مغز را ارزیابی می‌کند و ممکن است شامل آزمایش‌هایی بر روی عواملی مانند حافظه باشد.

تشخیص اوتیسم می تواند پیچیده تر باشد. کودکان معمولاً در طول معاینات روتین سلامتی خود برای تأخیر در رشد غربالگری می شوند. در صورت تشخیص، ممکن است برای آزمایش بیشتر به تیمی از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ارجاع داده شوند. این تیم می تواند شامل متخصصان مغز و اعصاب کودک، متخصصان اطفال رشد، متخصصین علوم اعصاب، آسیب شناسان گفتار زبان، روانشناسان و روانپزشکان کودک، متخصصان آموزشی و کاردرمانگران باشد.

گزینه های درمانی بیش فعالی و اوتیسم یکسان نیستند

در حالی که علائم بیش فعالی و اوتیسم را می توان از طریق دارو مدیریت کرد، درمان های مداوم درمانی بسیار متفاوت است.

کودکان مبتلا به بیش فعالی را می توان با رفتار درمانی درمان کرد و مراقبان آنها می توانند آموزش های مدیریت رفتار را برای کمک به فرزندان خود برای مقابله با آن بگذرانند. بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی می توانند علائم خود را با روان درمانی (گفتار درمانی) و مربیگری مهارت مدیریت کنند. کودکان و بزرگسالان در جلسات درمانی خود می توانند مهارت های سازمانی و تکنیک های آرامش بخشی را بیاموزند.

درمان اوتیسم متنوع تر است. شامل یادگیری مهارت های اجتماعی، ارتباطی و زبانی است. یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های روانی ممکن است به شما کمک کند رفتارهایی را که در عملکرد روزانه اختلال ایجاد می‌کنند کاهش دهد و به آموزش مهارت‌های زندگی برای زندگی مستقل کمک کند.

درمان اوتیسم

می تواند شامل تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی باشد. در این روش درمانگران رفتارها و مهارت هایی را تشویق می کنند که به فرد کمک می کند تا با اوتیسم خود کنار بیایید. سایر اشکال درمان، از جمله گفتار و زبان درمانی، کاردرمانی (OT) و درمان شناختی رفتاری (CBT) نیز ممکن است دخیل باشند.

OT نوعی درمان توانبخشی است که به فرد کمک می کند توانایی خود را برای انجام کارهای روزانه بهبود بخشد. CBT شکلی از درمان است که به بیمار کمک می کند افکار و رفتارهایی را که ممکن است بر زندگی شما تأثیر منفی بگذارد شناسایی کنید و آنها را به الگوهای مثبت و سالم تر بازسازی کنید.

بیش فعالی و اوتیسم از دوران کودکی شروع می شوند و در بین پسران رایج تر هستند

بیش فعالی و اوتیسم هر دو در دوران کودکی شروع می شوند. گاهی اوقات این شرایط تا بزرگسالی تشخیص داده نمی شود. این بدان معنا نیست که این بیماری در دوران کودکی وجود نداشته است. این فقط به این معنی است که تشخیص داده نشده است. در واقع، یکی از معیارهای تشخیصی بیش فعالی این است که علائم باید قبل از این سن وجود داشته باشد.

در حالی که هر دو شرایط از کودکی شروع می شود، هر دو تا بزرگسالی نیز ادامه می یابند. با این حال، برای برخی از افراد، علائم بیش فعالی ممکن است در طول سال ها خفیف تر شوند، به همین دلیل است که میزان بیش فعالی در میان بزرگسالان کمتر از کودکان است.

بیش فعالی و اوتیسم در مردان بیشتر از زنان تشخیص داده می شود. حدود 13 درصد از پسران و 6 درصد از دختران به بیش فعالی مبتلا هستند. این در حالی است که اوتیسم در بین پسران چهار برابر بیشتر از دختران است.

دارو می تواند به مدیریت علائم کمک کند

در حالی که هیچ دارویی وجود ندارد که بتواند به معکوس کردن کامل بیش فعالی و اوتیسم منجر شود، داروهایی برای کمک به مدیریت علائم در دسترس هستند.

بیش فعالی ممکن است با محرک ها و غیر محرک ها کنترل شود. محرک ها بر کودکان مبتلا به ADHD که بیش فعال هستند، اثر آرام بخش دارند. داروهای غیرمحرک می توانند تمرکز، توجه و تکانشگری را بهبود بخشند. در صورت داشتن عوارض جانبی محرک ها معمولاً داروهای غیر محرک تجویز می شوند. آنها همچنین ممکن است همراه با محرک ها برای افزایش اثربخشی تجویز شوند.

داروها نمی توانند علائم اصلی اوتیسم را درمان کنند. اما می توانند به مدیریت علائم همزمان کمک کنند. به عنوان مثال، برخی داروها می توانند به مدیریت سطوح بالای انرژی، ناتوانی در تمرکز، یا رفتارهای خودآزاری مانند ضربه زدن به سر یا گاز گرفتن دست کمک کنند. دارو همچنین می تواند به مدیریت شرایط همزمان مانند اضطراب یا افسردگی کمک کند.

برای درمان موثر بیش فعالی در اولین فرصت وقت ویزیت خود را رزرو کنید.

منبع: https://www.health.com/adhd-vs-autism-8643840

Dr.Kh.Rahimi Jaberi

درباره نویسنده

خجسته رحیمی جابری، پژوهشگر دکترای تخصصی علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز و نویسنده وب سایت انستیتو سلامت مغز دانا. زمینه کاری تخصصی ایشان مشکلات حافظه و آلزایمر است وی بیش از 20 مقاله معتبر بین المللی در این زمینه به چاپ رسانده است. می توانید پژوهش های او را در اینجا (کلیک کنید) دنبال کنید.