هنگامی که یک کودک در سن مدرسه نمی تواند بر روی وظایف یا در مدرسه تمرکز کند، والدین ممکن است فکر کنند فرزندشان به اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) مبتلا است. مشکل در تمرکز روی تکالیف؟ بی قراری و مشکل در نشستن؟ ناتوانی در برقراری یا حفظ تماس چشمی؟ همه اینها علائم ADHD هستند.
این علائم با آنچه که اکثر مردم در مورد اختلال رشد عصبی رایج درک می کنند مطابقت دارد. حتی بسیاری از پزشکان ممکن است به سمت این تشخیص گرایش پیدا کنند. با این حال، ADHD ممکن است تنها پاسخ نباشد.
قبل از اینکه تشخیص ADHD انجام شود، ارزش آن را دارد که بدانیم چگونه ADHD و اوتیسم می توانند اشتباه گرفته شوند و درک کنیم که چه زمانی با هم تداخل دارند.
ADHD در مقابل اوتیسم
ADHD یک اختلال عصبی رشدی شایع است که اغلب در کودکان دیده می شود. تقریباً 9.4 درصد از کودکان ایالات متحده بین 2 تا 17 سال مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند.
سه نوع ADHD وجود دارد :
- عمدتا بیش فعال- تکانشی
- عمدتا بی توجه
- ترکیبی
نوع ترکیبی ADHD، که در آن علائم بی توجهی و بیش فعالی- تکانشی را تجربه می کنید، رایج ترین است.
میانگین سن تشخیص 7 سال است و پسران بیشتر از دختران به ADHD مبتلا می شوند. اگرچه ممکن است به این دلیل باشد که ظاهر متفاوتی دارد.
اختلال طیف اوتیسم (ASD) ، یکی دیگر از بیماری های دوران کودکی، بر تعداد فزاینده ای از کودکان نیز تأثیر می گذارد.
ASD گروهی از اختلالات پیچیده است. این اختلالات بر رفتار، رشد و ارتباطات تأثیر می گذارد. از هر 68 کودک آمریکایی، 1 نفر مبتلا به ASD تشخیص داده شده است. پسران چهار و نیم برابر بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اوتیسم هستند.
علائم ADHD و اوتیسم
در مراحل اولیه، غیرعادی نیست که ADHD و ASD با دیگری اشتباه گرفته شوند. کودکان مبتلا به هر دو بیماری ممکن است در برقراری ارتباط و تمرکز دچار مشکل شوند. اگرچه آنها شباهت هایی دارند، اما هنوز دو شرط متمایز هستند.
در اینجا مقایسه این دو بیماری و علائم آنها وجود دارد:
| علائم ADHD | علائم اوتیسم | |
| به راحتی حواس و توجه پرت میشود | ✓ | |
| پریدن مکرر از کاری به کار دیگر یا به سرعت از انجام وظایف خسته می شود | ✓ | |
| به محرک های رایج پاسخ نمی دهد | ✓ | |
| مشکل در تمرکز و محدود کردن توجه به یک کار | ✓ | |
| تمرکز شدید روی یک آیتم منحصر به فرد | ✓ | |
| بی وقفه صحبت کردن | ✓ | |
| بیش فعالی | ✓ | |
| مشکل در نشستن | ✓ | |
| قطع مکالمات یا فعالیت ها | ✓ | |
| عدم نگرانی یا ناتوانی در واکنش به عواطف یا احساسات دیگران | ✓ | ✓ |
| حرکات تکراری، مانند تکان دادن یا چرخش | ✓ | |
| اجتناب از تماس چشمی | ✓ | |
| رفتارهای گوشه گیر | ✓ | |
| اختلال در تعامل اجتماعی | ✓ | |
| نقاط عطف رشد با تاخیر | ✓ |
هنگامی که آنها با هم رخ می دهند
ممکن است دلیلی وجود داشته باشد که تشخیص علائم ADHD و ASD از یکدیگر دشوار باشد. هر دو می توانند در یک زمان رخ دهند. برای مثال، برخی از افراد مبتلا به ADHD ممکن است علائمی مانند تمرکز شدید روی یک مورد را تجربه کنند که خارج از معیارهای تشخیصی ADHD است.
پزشک ممکن است تشخیص دهد که تنها یکی از اختلالات مسئول علائم کودک شما است. در موارد دیگر، کودکان ممکن است هر دو بیماری را داشته باشند.
با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، 14 درصد کودکان مبتلا به ADHD نیز ASD دارند. در یک مطالعه در سال 2013، کودکان مبتلا به هر دو بیماری نسبت به کودکانی که ویژگی های ASD را نشان نمی دادند، علائم ناتوان کننده تری داشتند.
به عبارت دیگر، کودکان مبتلا به علائم ADHD و ASD نسبت به کودکانی که تنها یکی از این شرایط را داشتند، بیشتر در معرض مشکلات یادگیری و اختلال در مهارت‌های اجتماعی بودند.
درک ترکیب این دو اختلال
برای سال‌ها، پزشکان در تشخیص کودک مبتلا به ADHD و ASD مردد بودند. به همین دلیل، تعداد کمی از مطالعات پزشکی به تأثیر ترکیب شرایط بر کودکان و بزرگسالان پرداخته اند.
انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) سال‌ها اعلام کرد که این دو بیماری را نمی‌توان در یک فرد تشخیص داد. در سال 2013، APA تغییر موضع داد . با انتشار کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، APA بیان می کند که این دو وضعیت می توانند همزمان رخ دهند.
در یک بررسی در سال 2014 از مطالعاتی که به بررسی همزمانی ADHD و ASD پرداختند. محققان دریافتند که بین 30 تا 50 درصد افراد مبتلا به ASD علائم ADHD نیز دارند. محققان به طور کامل علت هر یک از این عارضه ها و یا اینکه چرا آنها به طور مکرر با هم رخ می دهند را درک نمی کنند.
هر دو شرایط ممکن است به ژنتیک مرتبط باشند. یک مطالعه ژن نادری را شناسایی کرد که ممکن است با هر دو بیماری مرتبط باشد. این یافته می تواند توضیح دهد که چرا این شرایط اغلب در یک فرد اتفاق می افتد.
هنوز تحقیقات بیشتری برای درک بهتر ارتباط بین ADHD و ASD مورد نیاز است.
دریافت پشتیبانی مناسب
اولین قدم برای کمک به فرزندتان برای دریافت حمایت مناسب، تشخیص درست است. ممکن است لازم باشد به دنبال متخصص اختلال رفتار کودک باشید.
بسیاری از پزشکان اطفال و پزشکان عمومی آموزش تخصصی برای درک ترکیب علائم ندارند. پزشکان اطفال و پزشکان عمومی نیز ممکن است شرایط اساسی دیگری را که برنامه های حمایتی را پیچیده می کند، از دست بدهند.
مدیریت علائم ADHD می تواند به فرزند شما کمک کند تا علائم ASD را نیز مدیریت کند. تکنیک های رفتاری که کودک شما یاد خواهد گرفت ممکن است به کاهش علائم ASD کمک کند. به همین دلیل است که تشخیص مناسب و حمایت کافی بسیار حیاتی است.
رفتار درمانی می تواند برای ADHD مفید باشد و به عنوان اولین خط حمایت برای کودکان زیر 6 سال توصیه می شود. برای کودکان بالای 6 سال، رفتار درمانی با دارو توصیه می شود.
برخی از داروهایی که معمولا برای درمان ADHD استفاده می شوند عبارتند از:
- متیل فنیدات (ریتالین، متادیت، کنسرتا، متیلین، فوکالین، دی ترانا)
- نمک آمفتامین مخلوط ( Aderall )
- دکستروآمفتامین (زنزدی، دکسدرین)
- لیسدگزامفتامین (ویوانس)
- گوانفاسین (Tenex، Intuniv)
- کلونیدین (Catapres، Catapres TTS، Kapvay)
رفتار درمانی نیز اغلب به عنوان ابزاری برای کمک به ASD نیز استفاده می شود. ممکن است برای درمان علائم نیز دارو تجویز شود. در افرادی که هم مبتلا به ASD و هم ADHD تشخیص داده شده اند، داروهای تجویز شده برای علائم ADHD نیز ممکن است به برخی از علائم ASD کمک کند.
پزشک کودک شما ممکن است قبل از یافتن روشی که علائم را مدیریت می کند، نیاز داشته باشد چندین روش حمایتی را امتحان کند. یا ممکن است چندین روش حمایتی به طور همزمان استفاده شود.
چشم انداز
ADHD و ASD شرایط مادام العمری هستند که می توان با حمایتی که برای فرد مناسب است مدیریت کرد. صبور باشید و برای امتحان گزینه های مختلف آماده باشید. همچنین ممکن است نیاز داشته باشید که با بزرگتر شدن فرزندتان و تکامل علائم، به روش های حمایتی جدید بروید.
دانشمندان به تحقیق در مورد ارتباط بین این دو شرایط ادامه می دهند. تحقیقات ممکن است اطلاعات بیشتری در مورد علل و گزینه های پشتیبانی بیشتری در دسترس باشد.
با پزشک خود در مورد روش های حمایتی جدید یا آزمایشات بالینی صحبت کنید. اگر کودک شما فقط مبتلا به ADHD یا ASD تشخیص داده شده است و فکر می کنید ممکن است هر دو بیماری را داشته باشد، با پزشک خود صحبت کنید. در مورد تمام علائم کودک خود و اینکه آیا پزشک فکر می کند تشخیص باید تنظیم شود یا خیر بحث کنید. تشخیص صحیح برای دریافت حمایت موثر ضروری است.
دانشجوی دکتری پژوهشی ارگونومی شناختی، عاشق یادگیری، عاشق خواب و مباحث مرتبط با آن و عاشق دانستن درباره عملکردهای شناختی انسان… خوشحالم که در این بستر، فرصت اشتراک اطلاعات با شما عزیزان را دارم.