.مطالعات متعدد نشان داده‌اند که رقصیدن می‌تواند به بهبود سلامت روان و سلامت کلی کمک کند. صرف نظر از سن افراد.محققان به بررسی این موضوع می پردازند که چرا برخی از مردم برای رقصیدن متولد شده اند.
در هر سنی که هستیم، رقصیدن می تواند تأثیر بسیار مفیدی بر سلامت جسمی و روانی ما داشته باشد. این می تواند به ما در حفظ یا ساخت تون ماهیچه، انعطاف پذیری و استقامت کمک کند، در حالی که اندورفین را نیز آزاد می کند که می تواند علائم استرس و اضطراب را کاهش دهد.
با این حال، به نظر می‌رسد برخی از افراد استعداد طبیعی دارند که به آنها اجازه می‌دهد تا پله‌های رقص را با سهولت ظاهری بلند کنند، در حالی که برخی دیگر حرکت کردن را به طرز زیبایی دشوار می‌دانند.
اغلب تصور می شود که برخی از مردم “به دنیا آمده برای رقصیدن” هستند، در حالی که برخی دیگر “دو پای چپ” دارند – اما در واقع، ترکیبی از تجربه واقعی و علم به ما نشان می دهد که تقریباً هر کسی می تواند با آموزش صحیح رقصیدن را یاد بگیرد. .
فقط از چند ماهگی شروع می شود، زمانی که نوزادان می توانند ضربان یک قطعه موسیقی را تشخیص دهند و می توانند با ریتم حرکت کنند. در واقع، ما تنها گونه‌ای نیستیم که به موسیقی پاسخ ریتمیک می‌دهیم – طوطی‌ها و یک گونه از فیل نیز می‌توانند.
مطالعه دوستان پر ناوگان ما ممکن است به کشف بیشتر چگونگی تکامل رقص و اینکه چرا ممکن است صرفاً به پیوند اجتماعی و ارزیابی جفت‌های بالقوه مربوط باشد کمک کند.
اما متولد شدن با توانایی پاسخ دادن به موسیقی از کل داستان بسیار دور است، و بسیاری از عوامل دیگر تعیین می‌کنند که چه چیزی برخی از افراد را قادر می‌سازد تا به عنوان رقصنده‌های حرفه‌ای پیشرفت کنند، در حالی که برخی دیگر به طرز ناخوشایندی در دیسکوی مدرسه اختلاط می‌کنند.
اولین عامل مهم ویژگی های بدنی یک رقصنده است. آنها معمولا پاهای کوچکی دارند – دو سایز کفش کوچکتر از حد متوسط – و کمی بلندتر از حد متوسط، یک یا دو سانتی متر.
عوامل ژنتیکی که ارتباطات اجتماعی را با تغییر سطوح مواد شیمیایی در مغز ما تقویت می‌کنند، در رقصندگان حرفه‌ای رایج‌تر هستند و به آنها توانایی بیشتری برای ابراز احساسات از طریق رقص می‌دهند.
فواید شگفت انگیز آموزش رقص
اما حتی اگر ویژگی‌های ژنتیکی و فیزیکی متخصصان را نداشته باشیم، باز هم می‌توانیم با کار سخت پیشرفت کنیم. برای رقصیدن نیاز به ادغام موسیقی، حرکت و آگاهی فضایی است که همگی توسط مغز کنترل می شوند. اینجاست که ما شاهد تاثیرات قابل توجه سالها آموزش کدگذاری شده هستیم.
تمرین رقص باعث ایجاد تغییرات ظریف در مغز می شود. این توسط فرآیندی به نام پلاستیسیته اتفاق می‌افتد، جایی که مغز در پاسخ به تجربیات خود را تطبیق می‌دهد. رقصیدن می تواند انعطاف پذیری را در سراسر مغز، حتی در افراد مسن، افزایش دهد.
هنگامی که می رقصیم، قشر پیش حرکتی و ناحیه حرکتی تکمیلی، که در نزدیکی جلوی مغز ما قرار دارند. خاطرات ما از اعمال قبلی را از طریق آموزش با آگاهی فضایی ما پیوند می دهند.
سیگنال‌ها به قشر حرکتی اولیه می‌رسند، که این دستورالعمل‌ها را از طریق نخاع به ماهیچه‌ها منتقل می‌کند و رقص شروع می‌شود.
هر چه بیشتر این کار را انجام دهیم، انجام آن بدون تلاش آگاهانه برای بدن ما آسان تر می شود. این پایه عصبی حافظه عضلانی است که می شنویم رقصندگان حرفه ای در مورد آن صحبت می کنند
در همین حال، در پشت مغز ما، مخچه ما اطلاعات مهمی از جمله پیام هایی از سیستم شنوایی و بینایی ما دریافت می کند. و ناحیه ای به نام ورمیس قدامی به همگام سازی مراحل رقص ما با موسیقی کمک می کند.
مخچه همچنین تعادل و هماهنگی را تنظیم می کند و اطلاعاتی را از اندام های دهلیزی دریافت می کند
که به ما می گوید احساس سرگیجه می کنیم.
جالب اینجاست که ناحیه ای که ورودی دهلیزی دریافت می کند.
در رقصندگان باله کلاسیک بسیار کوچکتر است.
از طریق پلاستیسیته، آموزش آنها ورودی هایی را که می تواند باعث سرگیجه ناشی از احساس سرگیجه
شود، از هم جدا می کند و منجر به پیروت های زیبا و چرخش های فوق العاده می شود. در اینجا، آموزش
مهمتر از ژنتیک است
فداکاری و آموزش می تواند به رقصندگان کمک کند تا هنر خود را اصلاح و توسعه دهند، و این نشان می دهد که همه ما می توانیم رقصندگان بهتری باشیم.
این یک پیگیری ارزشمند است، زیرا رقص فواید زیادی دارد. تمرین تانگو آرژانتینی می‌تواند راه رفتن و وضعیت بدن را در بیماران مبتلا به پارکینسون بهبود بخشد. در حالی که رقص مادام‌العمر خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش می‌دهد.
لطف انعطاف پذیری مغز
به لطف انعطاف پذیری مغز، حتی رقصندگانی که شنوا نیستند. نیز می توانند رقصیدن را تا حد فوق العاده ای یاد بگیرند. که این امر فراگیر بودن رقص و توانایی آن در گرد هم آوردن مردم را نشان می دهد.
استفاده از آینه و پیروی از نشانه های بصری مانند. تقلید کردن به رقصندگان ناشنوا اجازه می دهد تا حرکات فیزیکی رقص را بدست آورند.
برای رسیدن به زمان بسیار چشمگیر خود برای موسیقی، رقصندگان بدون شنوایی گزارش می دهند. که از ارتعاشات برای دنبال کردن آهنگ موسیقی استفاده می کنند. مغز آنها در ناحیه ای به نام قشر شنوایی سازگاری دارد که در پاسخ به ارتعاشات به جای صدا فعال می شود .
نمونه دیگری از انعطاف پذیری. با ورود گروه های رقص کم شنوایی مانند DMD که عناصر زبان اشاره را در اجراهای خود ادغام می کنند. دسترسی به رقص فقط می تواند به رشد خود ادامه دهد.
اگرچه برخی از مغزها به دلیل تفاوت در ژن‌هایی که به احساسات و ارتباطات کمک می‌کنند، برای رقصیدن سیم‌کشی شده‌اند.
اما همه ما می‌توانیم مغزمان را به گونه‌ای تنظیم کنیم که رقصندگان بهتری باشیم. و در عین حال از مزایای سلامتی و اجتماعی زیادی که رقص می‌تواند به همراه داشته باشد، لذت می‌بریم.
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!