ارتباط سبک دلبستگی و شبکه های اجتماعی
سایت ها و شبکه های اجتماعی مانند اینستاگرام و فیس بوک، برای گرد آوردن افراد در کنار هم طراحی شده اند و با وجود همه نبرد های سیاسی، تبلیغات و نشر اطلاعات، این شبکه ها همچنان برای بسیاری از افراد به عنوان راهی برای همراه و همگام شدن با دوستان و خانواده عمل می کنند. اما دقیقا چرا ما همچنان امیدواریم از این نوع از ارتباطات خارج شویم؟
با وجود گستردگی شبکه افرادی که یک فرد معمولی از طریق این رسانه ها با آنها در ارتباط است، رسانه های اجتماعی می توانند راهی برای دریافت اعتبار و پشتیبانی از دیگران باشند. دیدن فرایند اضافه شدن “پسندین ها” خوشحال کننده خواهد بود و یا در صورت پست کردن خبرهای بد، از سوی دیگران، پیام های دلگرم کننده ابراز همدردی را دریافت خواهید کرد. با این وجود، میزان شخصی بودن و صمیمت تعملات شما در این رسانه ها با محدودیت هایی روبه روست. به این معنا که همزمان که رسانه های اجتماعی به شما این امکان را می دهند که با تعداد زیادی از افراد ارتباط برقرار کنید، آنها رادر یک فاصله امن از شما نگه می دارند و به افراد توانایی حفظ زندگی اجتماعی خود را بدون نزدیک شدن بیش از حد به دیگران می دهد.
در مقاله ای که اخیرا منتشر شد و مروری بر پژوهش های انجام شده درباره شبکه های اجتماعی و روابط افراد داشت، لین ماری استیون و فیلیپ یورک هرزبرگ این ایده را دنبال کردند که رسانه های اجتماعی می توانند راحتی و پشتیبانی را فراهم کنند ، اما همچنین به ما کمک می کنند تا روابطمان با افراد را از فاصله دور نگه داریم ، تا درک کنیم چرا افراد سبک های مختلف دلبستگی ممکن است به سمت این سایت ها و شیوه استفاده از آنها گرایش پیدا کنند.
سبک دلبستگی چیست؟
سبک دلبستگی به روش معمول ما در ارتباط با دیگران اشاره دارد. در حالی که ایده دلبستگی از سوی روان شناسان رشد و در مطالعه پیوندهای والدین و فرزندان مطرح شد ، پژوهشگران این مطالعه، اظهار داشتند که چنین پیوندهایی در روابط بین بزرگسالان نیز وجود دارد. دلبستگی دارای دو بعد است:
اضطراب ناشی از رها شدن (که گاهی اوقات آن را اضطراب دلبستگی می نامند) که میزان نگرانی یک فرد در این باره است که دیگران به اندازه کافی او را دوست ندارند یا اینکه شریک زندگی اش او را ترک خواهد کرد.
اجتناب از صمیمیت (که گاهی اجتناب از دلبستگی نامیده می شود): میزان خودداری فرد از نزدیک شدن عاطفی به دیگران.
دلبستگی سالم و ایمن به این معناست که اضطراب ناشی از رها شدن تنها به میزان اندکی وجود داشته باشد و با صمیمیت عاطفی نیز احساس راحتی داشته باشید.
در بیشتر مطالعات در مورد دلبستگی بزرگسالان ، محققان این دو بعد را اندازه گیری می کنند که ترکیب آنها می تواند انواع سبک های دلبستگی را شکل دهند. بنابراین ، یک فرد می تواند همانطور که در بالا توضیح داده شده دلبستگی ایمن داشته باشد ، یا می تواند یکی از سه شکل مختلف دلبستگی ناایمن را داشته باشد.
کسانی که سبک دلبستگی مشغول دارند ، سطح بالایی از اضطراب رهاشدگی را تجربه می کنند، اما با صمیمیت کاملاً راحت هستند. افراد دارای این نوع دلبستگی، نیازمند و متمایل به وابستگی به افراد دیگر به نظر می رسند.
افرادی که سبک دلبستگی منفی دارند از صمیمیت اجتناب می کنند ، اما نگران رها شدن نیستند. این افراد وقتی دیگران سعی می کنند با انها نزدیک و صمیمی شوند احساس راحتی ندارند، از روابط نزدیک اجتناب می کنند و ترجیح می دهند استقلال داشته باشند. در آخر ، کسانی که سبک دلبستگی ترسناک دارند نیز سطح بالایی از اضطراب ترک و هم جلوگیری از صمیمیت را تجربه می کنند. آنها مانند افراد با دلبستگی منفی از نزدیک شدن بیش از حد ناراحت هستند و از ارتباط صمیمی با دیگران خودداری می کنند. اما برخلاف آنها، از صمیمیت اجتناب می کنند زیرا به دیگران اعتماد نمی کنند که آنها را بپذیرند و از اینکه دیگران آنها را ناامید کنند وحشت دارند – نه به این دلیل که ترجیح می دهند استقلال داشته باشند.
سبک دلبستگی چگونه با استفاده از شبکه های اجتماعی مرتبط است؟
استیون و هرزبرگ 17 مطالعه در مورد سبک دلبستگی و استفاده از شبکه های اجتماعی را بررسی کردند. آنها دریافتند که افرادی که سطح اضطراب بیشتری در زمینه رها شدن دارند ، تمایل دارند از رسانه های اجتماعی به عنوان راهی برای افزایش احساس تعلق و احساس دوست داشتنی و خوشایند شمرده شدن توسط افراد دیگر استفاده کنند. آنها همچنین بیشتر به دنبال توجه و بازخورد دیگران بودند و این امر به ویژه زمانی که احساسات منفی مانند غم یا استرس را تجربه می کردند بیشتر اتفاق می افتاد. از دیدگاه آنها ، رسانه های اجتماعی راهی برای کسب این اطمینان خاطر بودند که دیگران آنها را دوست دارند و به آنها اهمیت می دهند ، به خصوص هنگامی که خلق آنها پایین است و احساس خوبی ندارند.
از طرف دیگر، افراد با سبک اجتناب از صمیمیت، الگوی رفتاری مخالف را نشان می دهند. به ویژه به نظر نمی رسید آنها برای بازخورد به دیگران مراجعه کنند. در واقع یکی از مطالعات نشان داد که افرادی که اجتناب شدیدی از دلبستگی دارند ، بیشتر با افراد مشهور در شبکه های اجتماعی ارتباط برقرار می کردند، در واقع یک موقعیت اجتماعی را انتخاب می کردند که ارتباط صمیمانه غیرممکن باشد.
این الگو در مدت زمانی که مردم در شبکه های اجتماعی سپری می کنند نیز مشاهده شد. کسانی که سبکهای دلبستگی مضطرب دارند، تمایل دارند زمان بیشتری را در شبکه های اجتماعی بگذرانند، در حالی که کسانی که اجتناب بیشتری دارند زمان کمتری را سپری می کنند. افراد دارای اضطراب دلبستگی همچنین تعدادی رفتارها مشکل ساز را در این فضا ها نشان دادند. این افراد بیشتر احتمال داشت که مطالب را بیش از حد با دیگران به اشتراک بگذارند، رفتاری تکانشی داشته باشند و از رسانه های اجتماعی به شیوه ای اجباری یا ناخوانده استفاده کنند.
رفتاری که که هم در افرادی با پرهیز از صمیمیت و هم با اضطراب دلبستگی دیده شد ، تمایل به ارائه تصویر مثبت تر از خود در اینترنت ، با نشان دادن بهترین ها و پنهان کردن ویژگیهای کمتر مطلوب بود. اگرچه مطالعات این رفتار را به طور مستقیم را بررسی نکرده اند ، اما ممکن است انگیزه این رفتار، در بین افرادی با اضطراب دلبستگی تمایل به دوست داشته شدن، و در افراد با سبک دلبستگی اجتنابی تمایل به حفظ فاصله با دیگران باشد.