براساس مطالعه ای که اخیرا منتشر شده است، تنهایی در زندگی بزرگسالان بسته به سن متفاوت است. این تحقیق نتیجه می گیرد که هیچ رویکردی با اندازه یکسان برای کاهش تنهایی وجود ندارد، زیرا عوامل مرتبط با آن مانند تماس با دوستان و خانواده، درک سلامت یا اشتغال ممکن است در مراحل مختلف زندگی بزرگسالان با رینج های سنی مختلف، متفاوت باشد.
“بیشتر مطالعات انجام شده بر روی تنهایی تاکنون در گروه های سنی خاص مانند سالمندان یا نوجوانان یا افراد با شرایط سلامت خاص انجام شده است. هیچ یک از این عوامل مرتبط با تنهایی در بزرگسالان و اینکه چگونه این افراد با افزایش سن تغییر می کنند، مطالعه نشده است. ”
تیمی از محققان در دانشگاه ماستریخت و در خدمات بهداشت عمومی South-Limburg در هلند از داده های جمع آوری شده در هلند از سپتامبر تا دسامبر سال 2016 برای بررسی ارتباط بین عوامل جمعیتی، اجتماعی و عوامل مرتبط با سلامتی و تنهایی در 6143 جوان استفاده کردند (19- 34 سال) ، 8،418 نفر در سنین میانسال (49-35 سال) و 11 هزار و 758 بزرگسال در اواخر میانسالی (50-65 سال).
به طور کلی، 10309 نفر (44.3٪) از افراد گزارش کردند که تنهایی را تجربه کرده اند. در میان افراد جوان، 2،042 (39.7٪) از افراد احساس تنهایی کردند، در مقایسه با 3108 نفر (43.3٪) از افراد میانسال.
برخی از عوامل به تنهایی در همه گروههای سنی مشترک بود. این موارد شامل زندگی به تنهایی، فراوانی تماس با همسایگان، پریشانی روانشناختی و بهزیستی روانشناختی و عاطفی بود. قوی ترین فاکتور مرتبط با تنهایی در کسانی نمایان شد که احساس محرومیت و دوری از جامعه را داشتند.
برخی از عوامل مرتبط با تنهایی فقط در گروههای سنی خاص وجود داشت. جوانان بیشترین ارتباط بین فراوانی تماس با دوستان و تنهایی را نشان دادند. ارتباط بین وضعیت اشتغال و تنهایی فقط در افراد میانسال وجود داشت. فراوانی تماس با خانواده تنها در بزرگسالان، اوایل و اواخر میانسالی با تنهائی همراه بود. سطح سلامت نسبت به تنهایی فقط با اواخر میانسالی، همراه بود.
نویسندگان می گویند اگر افراد برای گروه سنی خود مانند اتمام مدرسه، شاغل بودن، داشتن شریک زندگی یا داشتن فرزندان از حالت استاندارد خود خارج شوند، ممکن است احساس تنهایی کنند. از آنجا که عوامل مختلف برای گروههای سنی مختلف به عنوان یک هنجار تلقی می شوند، این ممکن است تفاوت عوامل مرتبط با تنهایی بین گروههای سنی را توضیح دهد.
“شناسایی عوامل مرتبط با تنهایی لازم است تا بتوانیم مداخلات مناسب را توسعه داده و هدف گذاری کنیم. متأسفانه به نظر می رسد بیشتر مداخلات فعلی از نظر تأثیر محدود است. یک دلیل احتمالی ممکن است این باشد که بیشتر مداخلات برای بزرگسالان جهانی است. نتایج این مطالعه نشان داد که مداخلات برای گروههای سنی خاص باید انجام گیرد. ”
نویسندگان خاطر نشان می کنند، برخی از عواملی که ممکن است بر درک افراد از تنهایی تأثیر بگذارد، از جمله کیفیت روابط، در مطالعه حاضر گنجانده نشده اند، زیرا بخشی از جمع آوری داده های اصلی نیستند. با توجه به ماهیت مقطعی مطالعه، نمی توان علت و معلول را تعیین کرد.
“نتایج ما همچنین نشان می دهد که در طول ویروس همه گیر کرونا COVID-19، ممکن است احساس تنهایی در بزرگسالان با توجه به عوامل مهم مرحله زندگی آنها از راه های مختلفی تحت تأثیر قرار گیرد. به عنوان مثال، جوانان دیگر قادر به تعامل با دوستان یا همکلاسی های خود نیستند. این ممکن است هنگام بررسی تأثیر بر تنهایی بیماری همه گیر فعلی مورد توجه قرار گیرد. ”
برای اطلاعات بیشتر به موسسه سلامت مغز دانا مراجعه کنید.
منبع:
درباره نویسنده
دکتر علی محمد کمالی فارغ التحصیل دکترای تخصصی علوم اعصاب از دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بیش از 15 سال است که در زمینه پژوهش، تدریس و فعالیت های اجرایی در حوزه علوم اعصاب فعالیت و تجربه دارد. وی همچنین در ارتقا عملکرد های شناختی با استفاده از نوروتکنولوژی و مطالعات خواب تخصص ویژه ای دارد. او یکی از بنیانگذاران انستیتو سلامت مغز دانا است، (گروهی که سلامت مغز را اولویت جامعه می داند).
دکتر کمالی بیش از 50 مقاله پژوهشی (h-index 13) در مجلات معتبر علمی به چاپ رسانده و در حال حاضر مدیر عامل انستیتو سلامت مغز دانا است. بعلاوه به عنوان پژوهشگر ارشد واحد مغز، شناخت و رفتار دپارتمان علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز مشغول فعالیت می باشد. می توانید پژوهش او را در Google Scholar دنبال کنید.
دکتر کمالی علاوه بر تخصص در زمینه علوم اعصاب، سال ها است که به عنوان مدیر اجرایی مجله علوم پزشکی پیشرفته و فناوری های کاربردی (JAMSAT) مشغول به فعالیت است. همچنین به عنوان دبیر اجرایی انجمن علوم اعصاب ایران شاخه فارس فعالیت می کند.