عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت، مانند درآمد و دسترسی به غذای سالم، مدتها قبل از ورود افراد به مراکز درمانی، بر بهزیستی و سلامتی آن ها تأثیر می گذارد. با آگاهی روزافزون در مورد چگونگی تعیین سلامت توسط بیماری های اجتماعی، متخصصان حیطه سلامت و پزشکان رویکردهای جامع تری در مورد سلامتی در نظر می گیرند.
شهر نیویورک شهری پر جنب و جوش و سرزنده است. هیچ کس بهتر از مردمی که در Upper East Side آن زندگی می کنند این را نمی داند. ساکنان این محله منهتن از دسترسی آسان به پارک مرکزی، رستوران ها و بازارهای درجه یک و برخی از مشهورترین موزه ها و اماکن فرهنگی کشور برخوردار هستند.
ساکنان Upper East Side به طور متوسط 86.4 سال طول عمر دارند که این رقم با صلح آمیزترین و مرفه ترین کشورهای جهان برابر است. این که جمعیتی از یک طول عمر گرانبها برخوردار شوند نشان دهنده دستاوردهای تاریخی در آموزش، زیرساخت ها و مراقبت های بهداشتی است.
هنوز این دستاوردهای سخت بدست آمده به طور مساوی توزیع نشده اند. فقط 15 مایل دورتر، در محله بروکلین در براونزویل، میانگین امید به زندگی یک دهه کامل کوتاه تر است.
چنین شکافهای طول عمر در سراسر ایالات متحده معمول است. ساکنان محله شیکاگو در خیابان استروویل می توانند با خیال راحت بدانند که به طور متوسط 90 سال عمر می کنند.
با این حال، محله Englewood شیکاگو طول عمر در حدود 60 سال دارند. این ده سال کمتر از متوسط جهان است – در مرفه ترین کشور جهان. این پدیده فقط یک آسیب شهری نیست. در کل، اعضای جامعه روستایی امید به زندگی کمتری دارند، زیرا احتمال مرگ و میر ناشی از این پنج علت عمده بیشتر از همسالان ساکن شهر است.
گرچه ممکن است ربط دادن این شکافها در نتیجه انتخاب سبک زندگی یا بدشانسی وسوسه انگیز باشد، اما اینگونه نیست. اینها برآیند یک ارتباط پیچیده بین شرایط اجتماعی، محیطی و فرهنگی است که تحت “عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت” قرار می گیرند.
شما می توانید بهترین درمان ها، بهترین پزشکان، بهترین امکانات را داشته باشید، اما تا زمانی که نیازهای غیر بالینی بیمار برطرف نشود، هیچ یک از آنها تفاوتی نخواهد داشت.
قانون سلامتی 80/20
عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت، شرایطی هستند که در زندگی و محیط زندگی فرد وجود دارد که می تواند به سلامتی وی کمک کند یا آن را تخریب کند.
این خدمات شامل اشتغال، تحصیل، در دسترس بودن غذا، شرایط زندگی، حمایت جمعی، کیفیت محل زندگی، وضعیت اقتصادی اجتماعی و سیستم های گسترده تری است که این شرایط را شامل می شوند.
وقتی چنین عوامل تعیین کننده ای مفید نباشند، سلامتی آنها مدتها قبل از ورود شخصی به بیمارستان کاهش می یابد – در آن زمان، متخصصان بهداشت ممکن است تنها چند دقیقه فرصت داشته باشند تا روند سالها سلامت فرسایش یافته را تغییر دهند.
“شما نمی توانید برای مسائل اجتماعی دارو تجویز کنید، و این، به نوعی، سیستمی است که ما ایجاد کرده ایم. ما در حال تلاش برای درمان پزشکی جهت خطرات اجتماعی و عوامل اجتماعی هستیم. شما می توانید بهترین درمان ها، بهترین پزشکان، بهترین امکانات را داشته باشید، اما تا زمانی که نیازهای غیر بالینی بیمار برطرف نشود، هیچ یک از آنها تغییری ایجاد نمی کند. ”
امروزه، متخصصان به طور کلی بر سر این مسئله توافق دارند که 20 درصد پیامدهای بهداشتی از مراقبت های دریافت شده در مراکز درمانی، 80 درصد از مراقبت های غیر بالینی ناشی از شیوه زندگی، محیط و شرایط اجتماعی فرد حاصل می شود.
داده ها این موضوع را اثبات می کنند. هزینه های مراقبت های بهداشتی ایالات متحده از سال 1980 تقریباً چهار برابر شده است و این کشور سرمایه زیادی را در بیمارستان ها، مراکز پرستاری، تولید داروهای تجویز شده و آموزش متخصصان پزشکی سرمایه گذاری کرده است.
هر کدام در نوع خود ارزشمند است، اما به عنوان یک کل سیستماتیک، این سرمایه گذاری عظیم سودهای متناسب بهداشتی را به دست نیاورده است.
علاوه بر شکاف های زندگی در سراسر کشور، ایالات متحده یکی از کمترین امید به زندگی و طول عمر زندگی، بالاترین میزان خودکشی، بیشترین بار بیماری مزمن و بالاترین میزان چاقی را در مقایسه با سایر کشورهای مهم OECD دارد.
کشورهای دیگر OECD بیشتر از ایالات متحده برای سلامتی هزینه نمی کنند. ایالات متحده به راحتی از این کشورها بیشتر هزینه می کند. در عوض، این کشورها بخش بیشتری از تولید ناخالص داخلی خود را صرف خدمات اجتماعی می کنند و مدتها قبل از مراجعه به بیمارستان به کاهش عوامل مضر اجتماعی کمک می کنند.
“انسان ها برای به دست آوردن عدالت سلامت به عدالت اجتماعی نیاز دارید.”
جهت کسب اطلاعات بیشتر به مؤسسه سلامت مغز دانا مراجعه کنید.