07136476172 - 09172030360 [email protected]

نکاتی درباره ی بیماری مننژیت

توسط | مرداد 11, 1398 | سلامت مغز

مننژیت التهاب مننژ است ، غشاهای خارجی که مغز و نخاع را پوشانده اند. این التهاب ممکن است در اثر عفونت با ویروس ها ، باکتری ها ، میکرو ارگانیسم ها یا دلایل غیر عفونی ایجاد شود. مننژیت ویروسی شایع تر و معمولاً خوش خیم تر از مننژیت باکتریایی است ، اما همه موارد مشکوک، مننژیت باکتریایی در نظر گرفته می شوند، مگر اینکه خلاف آن ثابت شود.

بیماری مننژوکوک به مننژیت و یا سپتیسمی ناشی از Neisseria meningitidis (مننژوکوک) اطلاق می شود. این بیماری به عنوان مننژیت باکتریایی (15٪ موارد) ، سپتیسمی (25٪ موارد) یا ترکیبی از هر دو (60٪ موارد) وجود دارد .

 

 

برای اطلاعات بیشتر در مورد بیماری های سیستم عصبی به موسسه سلامت مغز دانا مراجعه کنید.

 

  • شیوع سالانه مننژیت حاد باکتریایی در کشورهای توسعه یافته 1-2 در 100000 تخمین زده می شود.
  • بهداشت عمومی انگلستان گزارش سالانه ای در مورد بیماری تهاجمی مننژوکوک  منتشر می کند. در سال 2017-2018، (شروع ژوئیه تا پایان ژوئن)، 755 مورد تایید شده در انگلیس وجود داشته است ، مشابه 748 مورد گزارش شده در سال 2016-2017 .
  • جداول در مورد موارد مننژیت حاد در انگلستان و ولز نیز موجود است – در سال 2017 436 مورد وجود داشته است ، در مقایسه با 1،251، 10 سال پیش از آن در سال 2007 .
  • اپیدمیولوژی مننژیت باکتریایی در طی دو دهه گذشته در انگلستان با یک برنامه واکسیناسیون در حال تحول و تغییر است.
  • مننژیت در افراد در همه گروههای سنی اتفاق می افتد ، اما شیرخوارگان بیشترین خطر مننژیت باکتریایی و بیماری مننژین را دارند و اوج دیگری در نوجوانان و بزرگسالان وجود دارد.
  • مننژیت ویروسی شایع ترین است، بیش از نیمی از موارد را شامل می شود، اما مننژیت باکتریایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، به ویژه که مرگ و میر بالایی دارد. تصور می شود بسیاری از موارد مننژیت ویروسی گزارش نشده است – برای مثال در سال 2005-6 ، افرادی که با تشخیص مننژیت ویروسی در بیمارستان بستری بودند ده برابر گزارش ها در مورد آمار این بیماری بود.
  • تخمین زده می شود که یک پزشک عمومی متوسط ​​در طول دوره کاری خود فقط یک یا دو مورد از مننژیت باکتریایی را مشاهده می کند.
  • میزان بروز مننژیت نوزادی در کشور های توسعه یافته 0.3 در هر 1000 تولد زنده تخمین زده می شود.
 

عوامل خطر

  • همانطور که در بالا ذکر شد ، سن جوانی مهمترین عامل خطر است.
  • سرکوب ایمنی.
  • سیگار کشیدن.
  • بیمارانی که دارای نقص CSF یا نقص dural هستند.
  • بیمارانی که رویه های نخاعی دارند (به عنوان مثال ، بی حسی نخاعی) در معرض خطر بیشتری قرار دارند و از نظر سودوموناس در معرض خطر هستند. پس ممکن است این ناهنجاری خود علتی برای این بیماری باشد.
  • از دیگر عوامل خطرزای آن می توان به اندوکاردیت باکتریایی ، دیابت قندی ، الکل و سیروز ، سوء مصرف مواد مخدر به صورت داخل وریدی ، نارسایی کلیوی ، نارسایی آدرنال ، بدخیمی (افزایش خطر ابتلا به عفونت لیستریا) ، هیپوپاراتیروئیدیسم ، تالاسمی ماژور و فیبروز کیستیک اشاره کرد.
  • اسپلنکتومی و بیماری سلول داسی، خطر ابتلا به مننژیت ثانویه در ارگانیسم های محصور را افزایش می دهد.
  • زندگی کردن در جمع (به عنوان مثال ، سربازان و دانشجویان) خطر شیوع  مننژیت را افزایش می دهد.

علل ویروسی از همه شایع تر است.

علل مشترک سن های خاص:

  • نوزادان: استرپتوکوکهای گروه B ، لیستریا مونوسیتوژنزها ، اشرشیاکلی .
  • نوزادان و خردسالان: Haemophilus آنفلوانزا نوع b ، اگر کوچکتر از 4 سال و واکسینه نشده باشد. Neisseria meningitidis ، Streptococcus pneumoniae .
  • بزرگسالان و کودکان بزرگتر: S. pneumoniae ، H. آنفلوانزا از نوع b ، N. meningitidis ، باسیلهای گرم منفی (مانند غیر نوع b H. آنفلوانزا ، کلبسیلا ، سودوموناس ، انتروباکتر ) ، استافیلوکوکها ، گونههای انتروکوک ، استرپتوکوکی و L. مونوسیتوژنز
  • سالخورده: S. pneumoniae ، L. monocytogenes ، سل (سل) ، ارگانیسم های گرم منفی.

 

مننژیتیدیس N. می تواند باعث شیوع محلی در بزرگسالان جوان شود. شیوع آن در اواخر زمستان یا اوایل بهار افزایش یافته است. مننژیت در بخش هایی از آفریقا ، هند و سایر کشورهای در حال توسعه وجود دارد. همه گیری های دوره ای در صحرای آفریقا و همچنین در بین زائران مذهبی که برای انجام حج به عربستان سعودی سفر می کنند اتفاق می افتد.

 

مننژیت نوزادی

 

  • نوزادان بیشتر در معرض خطر مننژیت هستند. عوامل خطر برای ایجاد مننژیت شامل وزن کم هنگام تولد (زیر 2500 گرم) ، زایمان زودرس ، پارگی زودرس غشاها ، زایمان آسیب زا ، هیپوکسی جنین و عفونت محیطی مادر است.
  • آنتی بیوتیک های پیشگیری کننده انتهای زایمان در مادران باردار که دارای استرپتوکوکی گروه B هستند و یا در معرض خطر قرار دارند ، در کاهش خطر ابتلا به مننژیت استرپتوکوکی گروه B نوزادان اولیه ، مؤثر است ، اگرچه یکی از شایع ترین ارگانیسم های ایجاد کننده است.
  • E.coli یکی دیگر از بیماریهای متداول در این گروه و به ویژه در نوزادان با وزن بسیار کم است.
  • سزارین خطر انتقال ویروس تبخال سیمپلکس (HSV) را هنگام حضور و فعال شدن در مادر کاهش می دهد.
  • در کشورهای توسعه یافته ، شیوع و مرگ و میر کلی ناشی از مننژیت باکتریایی در نوزادان کاهش یافته است اما در عوارض طولانی مدت مانند فلج مغزی ، ناتوانی در یادگیری ، تشنج و اختلال شنوایی، کاهش چشمگیری مشاهده نشده است.
  • مرگ و میر ناشی از عفونت HSV سیستم عصبی مرکزی 4-14٪ است. HSV-1 و HSV-2 خطر یکسان در مرگ و میر دارند اما HSV-2 بیشتر با عوارض طولانی مدت مانند فلج مغزی ، ناتوانی در یادگیری عمومی ، تشنج ، میکروسفالی و اختلال بینایی همراه است.
 

مننژیت آسپتیک 

CSF سلول دارد اما گرم لکه ای منفی است و هیچ باکتری را نمی توان در محیط استاندارد کشت داد. علل آن عبارتند از:

  • عفونت ویروسی – به عنوان مثال ، enteroviruses (اکووویروس ، Coxsackievirus) ، اوریون ، ویروس HSV و تبخال زوستر ، HIV ، سرخک ، آنفولانزا ، آربوویروس. انتروو ویروس ها شایع ترین علت مننژیت در بزرگسالان در انگلیس است. البته اتیولوژی دقیق ویروس بین کشورها متفاوت است .
  • عفونت قارچی: مننژیت قارچی نادر است اما می تواند تهدید کننده زندگی باشد. افراد دارای نقص ایمنی (به عنوان مثال ، ایدز ، لوسمی ، داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی) در معرض خطر بیشتری هستند. علل قارچی مننژیت شامل عفونت با گونه های کریپتوکوک ، هیستوپلاسما و کوکسیدیوئیدها است.
  • انگلها – به عنوان مثال ، مننژیت ائوزینوفیلیک ناشی از آنژیواستروژنیازیاز.
  • ارگانیسم های احتمالی دیگر عبارتند از سل آتیپیک ، سفلیس ، بیماری لایم ، لپتوسپیروز ، لیستریوز و تب مالت.
  • بیماری کاوازاکی.
  • مننژیت مولارت.
  • مننژیت باکتریایی تا حدی درمان می شود.

مننژیت غیر عفونی

التهاب مننژال می تواند در اثر مننژل ناشی از:

  • سلولهای بدخیم (لوسمی ، لنفوم ، تومورهای دیگر).
  • مننژیت شیمیایی (عوامل داخل رحمی ، آلاینده ها).
  • داروها (داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDS) ، تری متئوپریم).
  • سارکوئیدوز
  • لوپوس اریتماتوی سیستمیک

علائم بالینی مننژیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • ویژگی های غیر اختصاصی: تب ، سردرد ، استفراغ ، حالت تهوع ، بی حالی ، تحریک پذیری ، دردهای عضلانی یا مفاصل ، امتناع از غذا / نوشیدنی ، علائم تنفسی. علائم غیر اختصاصی کمتر متداول شامل لرز ، اسهال ، درد شکم ، گلو درد ، علائم کروریال است
  • بثورات بدون جوش.
  • سفتی پشت
  • فونتنل بلغاری (در نوزادان).
  • فتوفوبیا
  • درد پا.
  • زمان پر کردن مویرگی> 2 ثانیه ، دست و پا سرد است.
  • رنگ غیرمعمول پوست.
  • حالت روانی تغییر یافته ، بیهوش بودن ، حالت سمی / بدخلقی.
  • شوک: از دیگر علائم شوک می توان به تاکی کاردی و یا فشار خون بالا ، پریشانی تنفسی ، ضعف خروج ادرار علاوه بر افزایش زمان پرشدن مویرگی ، حالت روانی تغییر یافته ، درد پا ، سردی دست و پا و رنگ غیرمعمول پوست اشاره کرد.
  • علامت Kernig (درد و مقاومت در برابر باز شدن غیرفعال زانو با لگن کاملاً انعطاف پذیر).
  • علامت برودینسکی (خم شدن باسن به سمت خم کردن سر به جلو).
  • پارزیس ، نقص عصبی کانونی (از جمله درگیری عصب جمجمه)
  • تشنج

این بیماری اغلب در مراحل اولیه مراقبت های اولیه یک مشکل تشخیصی را ارائه می دهد:

  • در مرحله اولیه مننژیت ، ویژگی ها می توانند مبهم و غیرمستقیم باشند ، مشابه سایر شرایط عفونی، تشخیص به عنوان یک چالش در مراقبت های اولیه و اطلاعات مربوط به شبکه ایمنی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این بیماری می تواند خیلی سریع پیشرفت کند.
  • علائم کلاسیک در نوزادان مشهود نیست و همچنین اغلب در افراد مسن دیده نمی شود.
  • تب به ویژه در نوزادان لزوماً وجود ندارد.
  • کودکان و نوجوانان زیر 16 سال با علائم و نشانه های خاص تر احتمال ابتلا به مننژیت باکتریایی یا سپتی سمی مننژوکوک را دارند و ممکن است علائم و نشانه ها به مرور زمان شدیدتر و خاص تر شوند.
  • مطالعه ای در مورد کودکان در سن 16 سال یا کمتر با بیماری مننژین ، نشان داد که علائم کلاسیک مانند بثورات خونریزی ، مننژیسم و ​​آگاهی از اختلال تا بعد از 13-22 ساعت به نظر نمی رسد. با این حال ، ویژگی های غیر اختصاصی دیگری مانند درد پا ، سردی دست و پا و رنگ غیر طبیعی پوست بسیار زودتر با شروع متوسط ​​7-12 ساعت ظاهر می شود. این ویژگیهای اولیه از این رو در تشخیص زودرس بسیار مهم هستند و بنابراین شروع زودتر از درمان بالقوه نجات دهنده زندگی است .
  • بیشتر بیماران مبتلا به مننژیت ویروسی با علائم عصبی حاد در طی 1 تا 7 روز بروز می کنند. علائم مزمن که بیش از یک هفته طول بکشد ، حاکی از مننژیت ناشی از برخی ویروس ها و همچنین سل ، سیفلیس یا قارچ ها است. مننژیت ویروسی ممکن است از مننژیت باکتریایی، از نظر بالینی قابل تشخیص نباشد اما ویژگی ها ممکن است خفیف تر و عوارض آن (مانند نقص عصبی کانونی) کمتر دیده شود. 

شناخت زودهنگام مننژیت باکتریایی / بیماری مننژوکوک برای بهبود پیش آگهی ضروری است.

 
  • سایر علل پیرکسیا و عفونت شدید.
  • آبسه داخل جمجمه .
  • سایر دلایل تغییر حالت ذهنی و اغماء – به عنوان مثال ، آنسفالیت ، خونریزی ، تومورهای مغزی .
  • سایر علل بثورات پوستی / خلط آور . ( به دلیل سرفه ، عطسه یا استفراغ رخ دهد).

بررسی ها نباید معالجه را به تأخیر بیندازد. تشخیص تنها در مراقبت های ثانویه با سوراخ شدن کمر و به دنبال آن آزمایش CSF قابل تأیید است.

 

پونکسیون لومبار

 

پونکسیون لومبار (LP)

برای مقادیر طبیعی و تفسیر یافته های غیر طبیعی CSF ، مقالات مربوط به مشتقات کمری و مایع مغزی باید مشاهده شود.

LP بلافاصله به شرط عدم وجود علائم فشار داخل جمجمه افزایش یافته (کاهش هوشیاری ، سردرد بسیار بد ، تنگی مکرر) انجام می شود، عصب شناسی کانونی ، شوک شدید انجام می شود. در حالت ایده آل ، LP باید در طی یک ساعت بعد از ورود به بیمارستان انجام شود و درمان بلافاصله پس از آن شروع می شود، به این دلیل LP قبل از شروع درمان با آنتی بیوتیک ها انجام می شود تا بهترین فرصت برای تشخیص قطعی ارگانیسم ایجاد کننده و متعاقباً درمان مناسب باشد. نمونه های CSF معمولاً برای شمارش گلبول های سفید و دیفرانسیل ، گلوکز ، پروتئین ، لاکتات ، کشت و واکنش زنجیره ای پلیمراز مننژوکوک و پنوموکوکی (PCR) ارسال می شود. اگر در ابتدا هیچ علت شناسی مانند ویروس شناسی و غیره مشاهده نشود ، آزمایش های بیشتر روی CSF ذخیره شده می تواند انجام شود ، اگر ممکن است در مراحل اولیه مننژیت ، CSF طبیعی باشد ، بنابراین در صورت ادامه علائم و نشانه ها، LP معمولاً تکرار می شود.

آزمایشاتی که در مراقبت های ثانویه بر روی کودکان و جوانان انجام می شود

اگر کودک یا نوجوان زیر 16 سال مبتلا به بثورات غیرقابل توصیف و تب (یا سابقه تب) باشد ، تحقیقات زیر اغلب در مراقبت های ثانویه انجام می شود:

  • FBC
  • CRP
  • صفحه انعقادی
  • کشت خون.
  • PCR کل خون برای N. meningitidis .
  • قند خون.
  • گازهای خون.
 

سایر بررسی ها برای همه سنین

جدا از موارد فوق ، آزمایشات دیگری که اغلب مورد نیاز است شامل موارد زیر است:

  • تست عملکرد کلیه
  • مشخصات انعقاد: به خصوص اگر انعقاد داخل عروقی انتشار شود مشکوک است.
  • CXR (آبسه ریه).
  • کشت ادرار ، سواب های نازوفارنکس و مدفوع (ویروس شناسی).
  • سی تی اسکن معمولاً برای کسانی که دارای ویژگیهای خاص بالینی نامطلوب هستند و یا مشکوک  به ماستوئیدیت هستند، محفوظ است. معمولاً انجام آن قبل از LPمشخص یا توصیه نمی شود ، زیرا ممکن است درمان مناسب را به تاخیر بیاندازد و برای شناسایی فشار داخل جمجمه افزایش یافته قابل، اطمینان نیست. ممکن است زمانی قبل از LP استفاده شود که علائم تغییرات عملکرد مغز مانند عصب شناسی کانونی یا کاهش نمره مقیاس کما گلاسکوو وجود داشته باشد. (سطح دقیق نمره قابل بحث است و مطالعه جدید نشان می دهد که انجام LP قبل از سی تی اسکن در بیماران دارای آگاهی تغییر یافته در حقیقت می تواند مرگ و میر را کاهش دهد).

مدیریت شامل درمان حمایتی (از جمله مایعات ، ضد تب ، آنتی بیوتیک ها) ، درمان ارگانیسم مسبب و درمان هرگونه عارضه – به عنوان مثال ، تشنج ، افزایش فشار داخل جمجمه است. همچنین مقالات مربوط به عفونت های خاص را برای مدیریت علل نادر مننژیت مانند سل ، قارچ ها و انگل ها باید مشاهده کرد.

مدیریت مننژیت ویروسی 

  • اصول کلی مدیریت برای همه مننژیت های ویروسی شامل درمان حمایتی است – به عنوان مثال ، ضد درد ، ضد تب ، حمایت از تغذیه و هیدراتاسیون. هیچ درمانی خاص برای مننژیت ویروسی وجود ندارد.
  • مننژیت enteroviral: معمولاً خود محدود کننده است و هیچ درمانی خاص لازم نیست مگر اینکه هیپوگاماگلوبولینمی وجود داشته باشد (ایمونوگلوبولینهای مورد نیاز).
  • Aciclovir در درمان عفونت های ویروسی تبخال مفید است ، اما تنها در صورت ابتلا به این عفونت بسیار زودرس و شواهد برای سودمندی محدود است. اگر شک و تردید در ابتلا به آنسفالیت تبخال وجود داشته باشد ، باید آکلووویر وریدی بلافاصله آغاز شود. شواهد سودمند برای انسفالیت است نه مننژیت.
  • گانسیکلوویر برای عفونت های سیتومگالوویروس (CMV) مؤثر است اما از نظر سمیت کلیوی قابل توجه است و نظارت دقیق بر آن اجباری است.
 

مدیریت در مراقبت های ثانویه

  • مدیریت شامل درمان حمایتی با ضد درد ، ضد تب ، حمایت از تغذیه و هیدراتاسیون است. اختلالات متابولیک و گردش خون باید در صورت لزوم پیش بینی و اصلاح شود
    • (هیپوگلیسمی ، اسیدوز ، هیپوکالمی ، هیپوکلسمی ، هیپومگنیسمی ، کم آبی ، کم خونی و انعقاد خون).
    • مایعات نباید محدود شوند مگر اینکه شواهدی از افزایش فشار داخل جمجمه یا افزایش ترشح هورمون ضد ادراری (ADH) وجود داشته باشد.
    • انتخاب آنتی بیوتیک ها و مدت زمان درمان باید با تشخیص میکروبیولوژیکی هدایت شود اما باید ابتدا استفاده از آنتی بیوتیک بلافاصله آغاز شود.
    • توصیه NICE برای کودکان (بالای 3 ماه) این است که دگزامتازون در اسرع وقت به مننژیت باکتریایی مشکوک یا تأیید شده، داده شود (15/0 میلی گرم در کیلوگرم به حداکثر دوز 10 میلی گرم ، چهار بار در روز به مدت چهار روز). به همین ترتیب ، رهنمودهای بزرگسالان ، 10 میلی گرم دگزامتازون داخل وریدی را چهار بار در روز توصیه می کنند ، در صورت تأیید عفونت ذات الریه پنوموکوکی، به مدت چهار روز ادامه یابد ، اما در صورت یافتن یا ظن دلیل دیگری باید متوقف شود. این مبتنی بر توازن خطرات و فواید و یافته های یک بررسی  در مورد استفاده از استروئیدها در مننژیت است  .

    درمان اولیه ‘کور’

    • کودکان 3 ماه و بالاتر ، افراد جوان و بزرگسال زیر 60 سال باید قبل از شناسایی ارگانیسم ایجاد کننده، سفتریاکسون داخل وریدی به عنوان روش تجربی تجویز داده شوند. اگر تزریق های کلسیم به طور همزمان لازم باشد ، سفوتاکسیم ترجیح داده می شود. افراد بالای 60 سال و افرادی که دچار نقص سیستم ایمنی هستند باید علاوه بر این آمپی سیلین یا آموکسی سیلین داخل وریدی نیز مصرف کنند.
    • به کودکان کمتر از 3 ماه باید سفوتاکسیم داخل وریدی به علاوه آموکسی سیلین یا آمپی سیلین داده شود. توجه : سفتریاکسون نباید در نوزادان نارس یا در نوزادان مبتلا به زردی ، هیپوآلبومینمی یا اسیدوز استفاده شود ، زیرا باعث تشدید هیپربیلیروبینمی می شود.
    • انتخاب آنتی بیوتیک ممکن است به محض شناسایی ارگانیسم مسبب، اصلاح شود.

    مننژیت ناشی از مننژوکوک (N. meningitidis)

    • سفتریاکسون داخل وریدی حداقل به مدت حداقل هفت روز استفاده می شود. رهنمودهای بزرگسالان توصیه می کنند که سفوتاکسیم ممکن است به عنوان یک جایگزین استفاده شود.
    • پیشگیری از موارد ثانویه برای تماس نزدیک افراد مبتلا به مننژیت مننژیت ، معمولاً همراه با سیپروفلوکساسین یا ریفامپیسین است.

    همچنین مقاله جداگانه بیماری مننژوک را مشاهده کنید.

    مننژیت ناشی از S. pneumoniae

    • در کودکان بالای 3 ماه ، سفتریاکسون به مدت 14 روز توصیه می شود.
    • در بزرگسالان ، اگر ارگانیسم حساس به پنی سیلین باشد ، ممکن است بنزیلپنی سیلین داده شود ، اما بسته به حساسیت ، از سفتریاکسون ، سفوتاکسیم ، وانکومایسین و ریفامپیسین نیز ممکن است استفاده شود.

    مننژیت ناشی از H. آنفلوانزا نوع b

    • کودکان 3 ماهه و افراد مسن و بزرگتر – سفتریاکسون داخل وریدی به طور کلی به مدت 10 روز داخل بدن استفاده می شود، مگر آنکه با نتایج حساسیت های آنتی بیوتیکی روبرو شود.
    • در بزرگسالان ، سفوتاکسیم یا سفتریاکسون در ابتدا توصیه می شود.

    مننژیت ناشی از استرپتوکوکهای گروه B
    این به طور عمده در نوزادان بین سنین 7-90 روز اتفاق می افتد. حداقل 4 روز سفوتاکسیم داخل وریدی باید داده شود.

    مننژیت ناشی از لیستریوز
    برای کودکان زیر 3 ماه ، آموکسی سیلین یا آمپی سیلین داخل وریدی در کل به مدت 21 روز ، به علاوه جنتامایسین حداقل برای هفت روز اول. در بزرگسالان ، آموکسی سیلین به عنوان اولین تجویز توصیه می شود ، و کوتریموکسازول به عنوان گزینه دیگر جایگزین است.

    • فوری: شوک سپتیک ، از جمله انعقاد داخل عروقی منتشر ، اغما با از دست دادن رفلکس های هوایی محافظ ، مجاری مغزی و افزایش فشار داخل جمجمه ، آرتریت سپتیک ، افیوژن پریکارد و آنمی همولیتیک ( H. آنفلوانزا ).
    • افیون های زیر جلدی یک عارضه شایع در کودکان خردسال است. عوامل خطر شامل سن جوانی ، شروع سریع بیماری ، تعداد کم سلولهای سفید محیطی و پروتئین بالا CSF است.
    • سندرم ترشح نامناسب هورمون ضد دیورتیک (SIADH).
    • تشنج: بیشتر در مرحله حاد بیماری رخ می دهد.
    • تأخیر: کاهش شنوایی یا ناشنوایی. سایر اختلالات عصب جمجمه ، تشنج های متعدد ، فلج کانونی ، هیدروسفالی ، نقص فکری ، آتاکسی ، نقص بینایی ، سندرم واترهاوس -فریدشیکسن و گانگرن محیطی.
    • 30-50٪ از بازماندگان مننژیت حاد باکتریایی عواقب عصبی دائمی دارند و طی سالهای اخیر کاهش مرگ و میر کلی، با کاهش میزان عوارض مطابقت ندارد .
    • مننژیت یکی از ده علت اصلی مرگ ناشی از عفونت در سراسر جهان است ، و راهنمایی NICE می گوید که این عامل اصلی عفونی مرگ در کودکان در انگلستان است.
    • پیش آگهی بستگی به عامل بیماری زا ، سن و وضعیت بیمار و شدت بیماری حاد دارد.
    • بیمارانی که اختلال عصبی شدید در هنگام بروز و یا با ابتلا به بیماری دارند ، حتی اگر سریعاً تحت درمان قرار بگیرند ، میزان مرگ و میر بسیار بالایی دارند.
    • خطر مرگ قابل توجهی در مننژیت باکتریایی وجود دارد. بیماری مننژوکوک در هنگام همراهی مننژیت با سپتی سمی پیش بینی بهتری دارد. تا 57٪ از مبتلایان به سپینس مننژوکوک زنده نمی مانند. 30٪ از مبتلایان به مننژیت پنوموکوکی بدون سپسیس می میرند. مننژیت ذات الریه پنوموکوکی نسبت به سایر علل باکتریایی با میزان مرگ و میر و عوارض بالاتر همراه است .
    • عوامل پیش آگهی ضعیف در افراد زیر 18 سال شامل علائمی است که بیش از 48 ساعت قبل از پذیرش ، کما / اختلال آگاهی ، تشنج طولانی مدت ، تب طولانی مدت ، شوک ، نارسایی گردش خون محیطی ، پریشانی تنفسی و سینه پنومونیه وجود دارد..
    • پیش آگهی مننژیت ویروسی معمولاً طی 10 روز. ممکن است عواقب طولانی مدت از جمله سردرد و مشکلات شناختی و روانشناختی وجود داشته باشد.
     

     

    برنامه واکسیناسیون. در انگلستان ، این در حال حاضر شامل :
    • واکسیناسیون کودکی در برابر H. آنفلوانزا نوع b ، گروه های مننژوکوک B و C و S. pneumoniae .
    • واکسن چهار گانه (گروه مننژوکوک A ، C ، W ، Y) برای نوجوانان.
    • واکسیناسیون پنوموکوکی در سن 65 سالگی.
    • غربالگری داخل زایمان برای استرپتوکوک گروه B و پیشگیری با استفاده از آنتی بیوتیک.
    • مننژیت و عفونت مننژوکک بیماریهای قابل توجه در انگلیس هستند. پیشگیری مناسب با استفاده از آنتی بیوتیک  توسط تیم بهداشت عمومی محلی تنظیم می شود.
       
    •  
به این مقاله امتیاز دهید