ADHD چیست؟
ADHD یک اختلال مغزی است که بر توجه و رفتار تأثیر می گذارد. همچنین به عنوان یک اختلال رشدی نیز در نظر گرفته می شود، زیرا روند طبیعی رشد را کند یا متوقف می کند.
علائم این بیماری در دوران کودکی دیده می شود اما می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد.
علائم معمولا از سه سالگی تا 12 سالگی ظاهر می شوند.
برخی علائم ADHD عبارتند از:
- مشکل سازماندهی وظایف در مدرسه یا خانه
- ناتوانی در انجام کارهای خانه یا تکالیف
- بی قراری
- زیاد حرف زدن
- در گوش دادن و پاسخ به دستورالعمل ها یا جزئیات مشکل دارند
تشخیص ADHD
تشخیص ADHD در کودکان کمتر از 4 سال دشوار است. به این دلیل که بچه های کوچکتر خیلی سریع تغییر می کنند. همچنین تشخیص ADHD هنگامی که کودک به نوجوانی می رسد دشوارتر است.
هیچ آزمایش واحدی برای ADHD وجود ندارد. این فرآیند نیازمند چندین مرحله است و شامل جمع آوری اطلاعات زیادی از منابع متعدد است. شما، فرزندتان، مدرسه فرزندتان و سایر مراقبان باید در ارزیابی رفتار فرزندتان مشارکت داشته باشند.
چرا تشخیص ADHD سخت است؟
اکثریت قریب به اتفاق افراد مبتلا به کمبود توجه حداقل یک بیماری عصبی دیگر نیز دارند که شناسایی علائم و درمان را مشکل می کند. در اینجا، متخصصان ADHD توضیح می دهند که چگونه می توان اطمینان حاصل کرد که بهترین ارزیابی ممکن را دریافت می کنید.
تشخیص ADHD آسان نیست. برخلاف دیابت یا بیماری قلبی، ADHD را نمی توان با آزمایش خون تشخیص داد. جوئل نیگ، دکترای روانپزشکی، پروفسور روانپزشکی اطفال و علوم اعصاب رفتاری در دانشگاه بهداشت و علوم اورگان می‌گوید: مانند سایر تشخیص‌های روانپزشکی، مرزهای ADHD مبهم هستند، بنابراین قضاوت پزشک نقش مهمی ایفا میکند.
این واقعیت که آموزش رسمی کمی در مورد ADHD در دانشکده پزشکی وجود دارد، به مشکل اضافه می کند. دکتر توماس براون، استادیار بالینی روانپزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه ییل، می گوید: بیشتر متخصصان اطلاعات کافی در مورد نحوه ارزیابی ADHD و درمان آن ندارند.
بنابراین بهترین راه برای تشخیص دقیق چیست؟ در حالی که هیچ آزمایش واحدی برای بررسی ADHD وجود ندارد، ارزیابی های متعددی وجود دارد که می تواند یک پزشک ماهر را برای تشخیص دقیق راهنمایی کند.
بلوک های سازنده یک تشخیص خوب ADHD
اریکا مریل براگا، 45 ساله، به یاد می آورد که از کودکی مشکلاتی با دامنه توجه خود داشته است. او می گوید: می توانم کلاس سومم را به یاد بیاورم. “من همیشه آشفته بودم.” والدین اریکا او را نزد چندین مشاور بردند تا علت مشکلات او در مدرسه را بفهمند، اما هیچ کس نتوانست مشکلش را تشخیص دهد. “آنها گفتند که من انگیزه کافی ندارم یا تنبل هستم.”
مشکلات اریکا تا بزرگسالی ادامه یافت. اریکا که در وست پورت ماساچوست زندگی می کند، در انجام وظایف در محل کار و منظم ماندن در خانه مشکل داشت. او با چند روانشناس و پزشک صحبت کرد و حتی این ایده را مطرح کرد که ممکن است ADHD داشته باشد، اما همه آنها معتقد بودند که او یک اختلال خلقی دارد. او می گوید: پزشکم به من گفت که بزرگسالان ADHD ندارند.
با این حال، زمانی که اریکا یک متخصص سلامت روان دارای مجوز را در یک کلینیک عمومی پیدا کرد تا او را ویزیت کند، بالاخره نتیجه داد. پس از یک ارزیابی دو ساعته، به براگا گفته شد که او دچار اختلال بی توجهی است. او می‌گوید: احساس می‌کردم کسی یک چک میلیون دلاری به من داده است.
از اینجا شروع کنید
در بسیاری از موارد، اگر شما یا فرزندتان مشکوک به ADHD هستید، پزشک اولین فردی است که با او مشورت می کنید. او می‌تواند آزمایش‌های اولیه را انجام دهد تا مشکلات پزشکی مشابه ADHD مانند سطوح پایین آهن و عدم تعادل تیروئید را رد کند. نیگ می گوید: قبل از مراجعه به متخصص ADHD، مطمئن شوید که فرزندتان سالم است.
پزشک خود را برای تشخیص تحت فشار قرار ندهید. تا تشخیص های نادرست داده نشود. نیگ می افزاید: “والدین اصرار دارند کاری انجام شود، بنابراین پزشک اطفال احساس می کند که باید اقدام کند.” اگر پزشک شما شروع به نوشتن نسخه ای برای داروی ADHD کرد، او را متوقف کنید و اصرار کنید که مساله ابتدا با یک متخصص تشخیص ADHD پیگیری شود.
چه کسی می تواند ADHD را تشخیص دهد؟
پیدا کردن یک متخصص ADHD واجد شرایط کار آسانی نیست. بهترین متخصص ADHD سالها تجربه در تشخیص و درمان ADHD داشته است. بزرگسالان به متخصصی نیاز دارند که در ADHD بزرگسالان تجربه داشته باشد، که تشخیص آن دشوارتر است. ویلیام دادسون، دکتر، روانپزشک از دنور، کلرادو، می گوید: فقدان افراد آموزش دیده برای تشخیص ADHD بزرگسالان وجود دارد.
اولین جلسه با یک متخصص ADHD باید طولانی باشد. باید با یک بحث طولانی شروع شود تا به او کمک کند شما یا فرزندتان را بشناسد، و باید نگاهی دقیق به مشکلات و چالش هایی که شما را به دفتر او کشانده است، بیاندازد.
این مهم است که هنگام پاسخ دادن به سؤالات صادق و باز باشید. به عنوان مثال، یک مشکل خانوادگی، یک نقل مکان یا طلاق، می تواند باعث ایجاد مشکلات رفتاری در کودک شود که ربطی به ADHD ندارد. بر اساس این مصاحبه، هر متخصص ممکن است از مجموعه ابزارهای متفاوتی برای ارزیابی بیشتر کودک و اینکه آیا مشکلات او نشان دهنده ADHD است استفاده کند.
انستیتو سلامت مغز دانا برای کمک به شما در این امر فعالیت میکند.
اختلالاتی که با ADHD همراه است
تعیین اینکه آیا یک کودک مبتلا به ADHD دارای یک اختلال ثانویه است یا خیر، ساده نیست. شواهد یک اختلال ثانویه ممکن است در طول مصاحبه غربالگری آشکار شود، و می توان آن را با سوالات اضافی و مقیاس های رتبه بندی استاندارد شده برای اختلالات خلقی، اضطراب یا سایر مشکلات بررسی کرد.
حتی اگر یک اختلال ثانویه آشکار نباشد، متخصص باید سوالاتی در مورد احتمال آن بپرسد، مانند سابقه خانوادگی مسائل مربوط به سلامت روان، اضطراب گرفتن از کارهای معمول، یا سابقه اختلالات خلقی. اگر پزشک به مشکل شناختی مشکوک باشد، ممکن است با آزمایش هوش، حافظه و توانایی خواندن، ناتوانی یادگیری را بررسی کند. نیگ می‌گوید: یک مصاحبه و ارزیابی بالینی خوب این مشکلات همراه را به طور معمول در نظر می‌گیرد.
ابزارهای پیشرفته برای تشخیص ADHD
در جولای 2013، سازمان غذا و داروی ایالات متحده یک دستگاه جدید را بر اساس عملکرد مغز برای تشخیص ADHD تأیید کرد. این دستگاه که Neuropsychiatric EEG-Based Assessment Aid (NEBA) نام دارد، تکانه های الکتریکی را که توسط مغز منتشر می شود، ثبت می کند.
بررسی اجمالی نقشه برداری مغز یا QEEG
QEEG روشی برای ردیابی فعالیت مغز است. گاهی اوقات در تشخیص ADHD استفاده می شود.
QEEG نباید جایگزین معاینه بالینی شود. بلکه باید به صورت کمک تشخیصی به کار برود.
QEEG چیست؟ چگونه در تشخیص ADHD استفاده می شود؟
QEEG فعالیت الکتریکی مغز را اندازه گیری می کند. می توان آن را به عنوان “نقشه برداری مغز” در نظر گرفت.
مراحل تست QEEG شامل موارد زیر است:
• الکترودها روی پوست سر فرد قرار می گیرند. الکترودها صفحات فلزی کوچکی هستند. آنها فعالیت الکتریکی مغز را دریافت می کنند.
• الکترودها دارای سیم هایی هستند که به دستگاه متصل می شوند. سیم‌ها سیگنال‌هایی را از فعالیت الکتریکی مغز به دستگاه می‌رسانند.
• دستگاه به کامپیوتری متصل می شود که اطلاعات مربوط به فعالیت مغز را ثبت می کند. مانیتور کامپیوتر (صفحه نمایش) الگوهای فعالیت الکتریکی را نشان می دهد
این دستگاه نسبت قدرت یا رابطه قدرت را بین دو نوع موج مغزی اندازه گیری می کند.
فعالیت مغز (یا “امواج مغزی”): تتا و بتا. هدف این است که ببینیم کدام نوع قوی تر است.
سپس متخصصان نتایج را تجزیه و تحلیل می کنند. آنها به دنبال:
• فعالیت غیر معمول بالای تتا در جلوی مغز
• فعالیت تتا بالاتر از فعالیت بتا
هستند.
اگر هر یک رخ دهد، ممکن است نشان دهد که فرد قادر به توجه یا تمرکز نیست. برخی از کارشناسان فکر می کنند که این مساله نشان می دهد که فرد ممکن است ADHD داشته باشد.
خلاصه
در ADHD، گاهی اوقات از دستگاه QEEG برای تشخیص استفاده می شود. این دستگاه نسبت قدرت یا رابطه قدرت بین دو نوع فعالیت مغزی (یا امواج مغزی) را اندازه گیری می کند: تتا و بتا. هدف این است که ببینیم کدام نوع قوی تر است.
آیا qEEG می تواند ADHD را تشخیص دهد؟
FDA استفاده از الکتروانسفالوگرام (EEG) را برای تشخیص ADHD در سال 2013 تایید کرد. این اسکن غیرتهاجمی که سیستم کمک ارزیابی مبتنی بر EEG عصبی (NEBA) نام دارد، امواج آهسته مغزی به نام امواج تتا و امواج سریع مغزی به نام امواج بتا را اندازه گیری می کند.
ADHD چگونه در EEG نشان داده می شود؟
قوی ترین ویژگی EEG مرتبط با ADHD، افزایش قدرت امواج آهسته (4 تا 7 هرتز “تتا”) و/یا کاهش قدرت امواج سریع (14 تا 30 هرتز “بتا”) است که معمولاً روی الکترودهای پیشانی-مرکزی ضبط می شود، که گاهی با نسبت تتا/بتا (TBR) نشان داده میشوند.
منابع
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4633088/https://www.webmd.com/add-adhd/eeg-diagnose-adhdhttps://www.additudemag.com/adhd-diagnosis-problems-adult/https://www.healthychildren.org/English/health-issues/conditions/adhd/Pages/Diagnosing-ADHD-in-Children-Guidelines-Information-for-Parents.aspx#:~:text=It%20is%20difficult%20to%20diagnose,no%20single%20test%20for%20ADHD
درباره نویسنده
موژان پارسا پژوهشگر ارشد توان‌بخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی و همکار قطب عصب روان‌شناسی شناختی کشور است. جریان اصلی تحقیقات وی اختلالات عصب تحولی و به طور خاص متمرکز بر اوتیسم می باشد.