آینده ای را تصور کنید که هیچ کس نمی میرد- درعوض، ذهن ما در یک دنیای دیجیتالی بارگذاری می شود و ممکن است در یک محیط واقع بینانه و شبیه سازی شده با جسم آواتارها زندگی کند، درحالیکه هنوز هم قادر است در دنیای بیولوژیکی حضور یابد.
بارگذاری ذهن جذابیت زیادی دارد – اما برای اسکن کردن مغز یک شخص و سپس بارگذاری ذهن چه چیزی لازم است؟
چالش اصلی اسکن یک مغز با جزئیات کافی برای گرفتن اطلاعات ذهن و ایجاد مجدد آن به صورت کاملاً مصنوعی است. اما ابتدا باید بدانیم که چه چیزی را اسکن کنیم؟
مغز انسان حاوی حدود 86 میلیارد نورون است که حداقل با صد تریلیون سیناپس به هم وصل می شوند. الگوی اتصال در بین سلولهای عصبی مغز، یعنی همه نورونها و تمام اتصال آنها به یکدیگر، کانکتوم نامیده می شود.
ما هنوز کانکتوم وهمچنین سیگنال های عصبی را نقشه برداری نکرده ایم.
این صدها، احتمالاً هزاران نوع مختلف از اتصالات یا سیناپس ها است. هر عملکرد متفاوت است. برخی سریعتر کار می کنند، برخی کندتر. برخی در روند یادگیری به سرعت رشد می کنند یا کوچک می شوند: برخی با گذشت زمان پایدارتر هستند.
فراتر از تریلیون اتصالات دقیق یک به یک بین نورونها، برخی از سلولهای عصبی نیز انتقال دهنده های عصبی را متلاشی می کنند که خیلی از نورون های دیگر را به یکباره تحت تأثیر قرار می دهد.
برای آپلود کردن ذهن یک شخص، باید همه این نوع تعامل های مختلف نقشه برداری شود. همچنین تأثیر زیادی بر روی سیگنالینگ عصبی وجود دارد که به خوبی درک نشده یا کشف نشده است. برای ذکر فقط یک مثال، الگوهای فعالیت بین نورون ها به احتمال زیاد تحت تأثیر نوعی سلول بنام گلیا قرار دارند.
گلیا نورون ها را احاطه کرده و به گفته برخی دانشمندان، حتی ممکن است به ازای هر یک نورون ده گلیا وجود داشته باشد. قبلا تصور می شد که گلیا صرفاً برای پشتیبانی ساختاری بوده است و هنوز هم کارکرد آنها به صورت کامل درک نشده است، اما حداقل می دانیم برخی از آنها می توانند سیگنال های خود را تولید کنند که بر پردازش اطلاعات تأثیر می گذارد.
در حال حاضر، ما می توانیم با استفاده از بهترین روش اسکن غیر تهاجمی، MRI، یک مغز انسان زنده را با وضوح حدود نیم میلی متر اسکن کنیم. برای تشخیص سیناپس، باید با وضوح حدود میکرون – هزارم میلی متر اسکن انجام شود.
برای تشخیص نوع سیناپس و دقیق بودن هر سیناپس، به وضوح بهتری نیاز داریم. MRI به میدان مغناطیسی قدرتمند بستگی دارد. اسکن با وضوح به اندازه کافی برای تعیین جزئیات هر سیناپس، نیاز دارد.
با فرض اینکه ما سرانجام مغز را به خوبی درک کنیم که بدانیم چه چیزی را باید اسکن کنیم و فناوری را برای اسکن ایمن در آن وضوح تهیه کنیم، چالش بعدی بازآفرینی آن اطلاعات به صورت دیجیتالی خواهد بود. موانع اصلی برای انجام این کار محاسبه قدرت و فضای ذخیره سازی است که هر دو در حال بهبود هستند.
شبکه های عصبی مصنوعی قبلاً موتورهای جستجوی اینترنتی، دستیاران دیجیتالی، اتومبیلهای خودران، الگوریتم های تجاری Wall Street و تلفن های هوشمند ما را اجرا می کنند. هنوز کسی با 86 میلیارد نورون، شبکه مصنوعی ایجاد نکرده است، اما با پیشرفت فناوری محاسبات، پیگیری چنین مجموعه های عظیم داده ممکن است.
در هر مرحله از روند اسکن و بارگذاری، باید مطمئن شویم که تمام اطلاعات لازم را به طور دقیق ضبط کرده ایم – یا نتوان گفت نسخه غیر دقیقی از ذهن ممکن است ایجاد شود.
در حالی که بارگذاری ذهن به صورت تئوری امکان پذیر است، ما احتمالاً صدها سال از فناوری و درک علمی دور مانده ایم که آن را به واقعیت تبدیل می کند. این واقعیت با ملاحظات اخلاقی و فلسفی همراه خواهد بود.
برای اطلاعات بیشتر به موسسه سلامت مغز دانا مراجعه کنید.
منبع:
Medium
درباره نویسنده
دکتر علی محمد کمالی فارغ التحصیل دکترای تخصصی علوم اعصاب از دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بیش از 15 سال است که در زمینه پژوهش، تدریس و فعالیت های اجرایی در حوزه علوم اعصاب فعالیت و تجربه دارد. وی همچنین در ارتقا عملکرد های شناختی با استفاده از نوروتکنولوژی و مطالعات خواب تخصص ویژه ای دارد. او یکی از بنیانگذاران انستیتو سلامت مغز دانا است، (گروهی که سلامت مغز را اولویت جامعه می داند).
دکتر کمالی بیش از 50 مقاله پژوهشی (h-index 13) در مجلات معتبر علمی به چاپ رسانده و در حال حاضر مدیر عامل انستیتو سلامت مغز دانا است. بعلاوه به عنوان پژوهشگر ارشد واحد مغز، شناخت و رفتار دپارتمان علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز مشغول فعالیت می باشد. می توانید پژوهش او را در Google Scholar دنبال کنید.
دکتر کمالی علاوه بر تخصص در زمینه علوم اعصاب، سال ها است که به عنوان مدیر اجرایی مجله علوم پزشکی پیشرفته و فناوری های کاربردی (JAMSAT) مشغول به فعالیت است. همچنین به عنوان دبیر اجرایی انجمن علوم اعصاب ایران شاخه فارس فعالیت می کند.