شاید شما هم جزئ آن دسته از افرادی باشید که هنگام پیاده روی، پادکست گوش میدهید، حتی برنامه ریزی کرده یا کتاب صوتی را تمام کنید،پژوهش های جدید پرده از راز multitasking و چند کار هم زمان در مغز ، برداشته است.
الگوهای راه رفتن زمانی بهبود می‌یابد که افراد همزمان کارهای شناختی را انجام می‌دهند. این نشان می‌دهد که افراد در حین راه رفتن و انجام وظایف نسبت به زمانی که صرفاً روی راه رفتن تمرکز می‌کنند. ثبات بیشتری دارند.
یک پژوهش
دانشمندان مؤسسه علوم اعصاب دل مونته در دانشگاه روچستر نشان داده‌اند که مغز سالم می‌تواند در حین راه‌رفتن چند کار را انجام دهد. بدون اینکه چگونه انجام هر یک از فعالیت‌ها را قربانی کند.
دیوید ریچاردسون. دانشجوی MD/PhD در پنجمین سال خود در برنامه آسیب شناسی و زیست شناسی سلولی بیماری و اولین نویسنده این مطالعه که اخیراً در . مجله NeuroImage منتشر شده است. گفت: «این تحقیق به ما نشان می دهد که مغز انعطاف پذیر است و می تواند بارهای بیشتری را تحمل کند «یافته‌های ما نشان داد که الگوی راه رفتن شرکت‌کنندگان زمانی که یک کار شناختی را همزمان انجام می‌دادند. بهبود می‌یابد. که نشان می‌دهد در واقع در حین راه رفتن و انجام کار. نسبت به زمانی که صرفاً روی راه رفتن متمرکز بودند. ثبات بیشتری داشتند.
در طی این آزمایش‌ها. محققان از یک سیستم تصویربرداری متحرک مغز/بدن یا MoBI استفاده کردند که در آزمایشگاه نوروفیزیولوژی شناختی فردریک جی و ماریون شیندلر مؤسسه دل مونته قرار دارد. این پلتفرم واقعیت مجازی. نظارت بر مغز و فناوری ضبط حرکت را ترکیب می کند. در حالی که شرکت‌کنندگان روی تردمیل راه می‌روند یا اشیاء روی میز را دستکاری می‌کنند. 16 دوربین سرعت بالا نشانگرهای موقعیت را با دقت میلی‌متری ضبط می‌کنند و همزمان فعالیت مغز آنها را اندازه‌گیری می‌کنند.
یک دستگاه جالب
MoBI برای ثبت فعالیت مغزی شرکت‌کنندگان در حین راه رفتن روی تردمیل استفاده شد و از آنها خواسته شد تا وظایف خود را تغییر دهند. فعالیت مغز آنها نیز در حالی که همین وظایف را در حالت نشسته انجام می دادند. ثبت شد. تغییرات مغزی بین وظایف مشخص شده اندازه‌گیری شد و نشان داد که در طول وظایف سخت‌تر. تفاوت عصبی فیزیولوژیکی بین راه رفتن و نشستن بیشتر بود – برجسته کردن انعطاف‌پذیری یک مغز سالم و نحوه آماده‌سازی و اجرای وظایف بر اساس سطح دشواری.
ادوارد فریدمن. Ph.D. نویسنده اصلی این مطالعه گفت: MoBI به ما اجازه می دهد تا درک بهتری از عملکرد مغز در زندگی روزمره داشته باشیم. نگاهی به این یافته‌ها برای درک اینکه چگونه یک مغز جوان سالم می‌تواند وظایف خود را تغییر دهد. بینش بهتری را در مورد آنچه که در مغز مبتلا به یک بیماری تخریب‌کننده عصبی مانند بیماری آلزایمر اشتباه است. به ما می‌دهد.
ریچاردسون می‌گوید: «درک اینکه چگونه یک مغز جوان سالم می‌تواند با موفقیت «راه برود و صحبت کند» یک شروع مهم است. اما ما همچنین باید بفهمیم که چگونه این یافته‌ها در مغز افراد مسن سالم و بزرگسالان مبتلا به بیماری‌های نورودژنراتیو متفاوت است. “مرحله بعدی گسترش این تحقیق است تا گروه متنوع تری از مغزها را شامل شود.”
نویسندگان دیگر عبارتند از جان فاکس. دکترا. کوین مازورک. دکترای تخصصی. و نیکلاس آبراهام از دانشگاه روچستر. این تحقیق توسط موسسه ملی سلامت کودک و توسعه انسانی یونیس کندی شرایور و برنامه آزمایشی علوم اعصاب دل مونته تامین شده است.
کمی درباره انعطاف پذیری عصبی
نوروپلاستیسیتی چیست؟
همه ما جملاتی مانند “مغز یک ساختار پیچیده است!” شنیده ایم. یا “مغز به تمام عملکردهای بدن فرمان می دهد!” اما چیزی که کمتر ما می دانیم این است که مغز بدون تغییر در داخل جمجمه ما قرار ندارد. همیشه در حال تطبیق با انواع چیزها و موقعیت های مختلف است. پس از پایان خواندن این مقاله. ما تضمین می کنیم که مغز شما متفاوت خواهد بود!
مغز از طریق فرآیندی به نام نوروپلاستیسیته تغییر می کند! توانایی مغز برای تغییر ساختار و عملکرد خود در
پاسخ به رویدادهای زندگی.
اجازه دهید این کلمه را رمزگشایی کنیم. نوروپلاستیسیتی ترکیبی از دو اصطلاح عصبی و پلاستیسیته است. وقتی در مورد چیزی مربوط به مغز صحبت می کنیم. از پیشوند neuro استفاده می کنیم. اصطلاح دوم. پلاستیسیته. به این واقعیت اشاره دارد که مغز همیشه در حال تغییر شکل است. وقتی با کسی ملاقات می کنید یا یک واقعیت جدید را یاد می گیرید. مغز شما ساختار و عملکرد خود را تغییر می دهد.
محیط می تواند مغز ما را تغییر دهد. حتی اگر ما از آن آگاه نباشیم. برخی رویدادها با تقویت یا تضعیف این ارتباط. نحوه ارتباط سلول های مغز با یکدیگر را تغییر می دهند. رویدادهای دیگر نحوه تفسیر مغز از چیزها را شکل خواهند داد. تمام این تغییرات منجر به اصلاح رفتارهای ما می شود!
قبل از اینکه به سراغ مثال ها برویم. باید دو موضوع را در نظر بگیریم. اول. نوروپلاستیسیته با افزایش سن تغییر می کند. همانطور که ما بزرگتر می شویم. مغز همچنان به یافتن راه های مختلف برای برخورد با چیزها و موقعیت های جدید ادامه می دهد. توانایی انجام این کار با سلامت مغز مرتبط است.
چرا افراد مسن‌تری که همیشه ورزش کرده‌اند و کتاب‌های جذاب زیادی خوانده‌اند. کمتر
فراموش می‌کنند؟
زیرا یک مغز فعال و سالم می‌تواند منابع ذهنی را ذخیره کند که وقتی بزرگتر می‌شود. برای اصلاح خود استفاده می‌شود. دومین مسئله ای که باید در نظر بگیریم این است که برخی از رویدادهای عصبی پلاستیک ممکن است برای ما مفید نباشند و حتی ممکن است بسیار مضر باشند! این همان چیزی است که ما آن را انعطاف پذیری ناسازگار می نامیم.
شکل مضر پلاستیسیته. مانند شکلی که در سندرم اندام فانتوم رخ می دهد.
تجربیات اجتماعی و نوروپلاستیسیته
بنابراین. ما می دانیم که همیشه باید سعی کنیم فعالیت های جذابی را برای تقویت توانایی های مغز انجام دهیم و اگر بخواهیم با بالا رفتن سن. مغز سالمی داشته باشیم. این بسیار مهم است. اما آیا نوروپلاستیسیتی برای مغز جوان‌تر فوایدی دارد؟ پاسخ قطعی بله است! دانشمندان دریافته‌اند که چارچوب‌های زمانی خاصی در زندگی ما وجود دارد که در طی آن یادگیری و رشد مغز تقویت می‌شود. این در مورد سیستم های مختلف مانند سیستم بینایی و حتی برای سیستم های پیچیده تر مانند سیستم شناخت اجتماعی صادق است.
مجموعه ای از مهارت ها و مناطق مغزی که هم مسئول درک قوانین اجتماعی و هم هدایت رفتار اجتماعی ما هستند. که گروهی از مناطق مغز است که به ما در درک اطلاعات اجتماعی کمک می کند. ما این لحظات انعطاف پذیری بالا را دوره های بحرانی می نامیم.
چارچوب زمانی که در آن رشد برخی از مناطق مغز و یادگیری افزایش می یابد. دوره های بحرانی برای نوروپلاستیسیتی نیز وجود دارد.
https://neurosciencenews.com/walking-cognition-19957/
https://kids.frontiersin.org/articles/10.3389/frym.2020.522413
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!