همه ما یک نوع موسیقی خاصی را دوست داریم
و از شنیدن آن لذت می بریم، بعضی از ما نیز توانایی نواختن یک ساز را داریم،، تحقیقات متعددی از اینکه، ساز زدن، چه تاثیری بر مغز دارد، همچنان در حال انجام است.
صرف نظر از توانایی تشخیص صدا، مغز نوازندگان ارتباط قوی تری نسبت به افرادی که سازی را نمی
نوازند، دارد.
بر اساس تحقیقات جدید مجله علوم اعصاب ، مغز نوازندگان بدون در نظر گرفتن توانایی تشخیص و نواختن صدا به همان شکل، ارتباطات ساختاری و عملکردی قوی تری در مقایسه با افراد غیر نوازنده دارد.
چندین سال، آموزش دیدنِ موسیقی به طور قابل توجهی، مغز را شکل می دهد. تعداد کمی از نوازندگان مثل موتزارت و مایکل جکسون هستند که می توانند لحن موسیقی و صدا را تشخیص دهند بدون آنکه مرجع آن را بدانند.
اما هنوز مشخص نیست که این توانایی چگونه بر مغز تأثیر می گذارد.
در یکی از بزرگترین پژوهش ها، مغز نوازندگان حرفه ای را ، (بعضی با توانایی صدای مطلق یعنی اینکه بلافاصه پس از آنکه موسیقی را شنیدند، بنوازند، و برخی دیگر بدون داشتن این توانایی ) ، با غیر موسیقی دان ها مقایسه کردند.
در کمال تعجب ، هیچ تفاوت معناداری بین مغز نوازندگان با توانایی صدای مطلق و بدون توانایی صدای مطلق وجود نداشت. این بدان معناست که توانایی داشتن صدای مطلق ممکن است به روش های ظریف تری مغز را شکل دهد.
در مقایسه با غیر موزیسین ها ، هر دو نوع نوازنده دارای ارتباط عملکردی قوی تر – و فعالیت همزمان مناطق مغزی – در مناطق شنوایی هر دو نیمکره مغز هستند.
نوازندگان همچنین ارتباط ماده سفید قوی تری بین نواحی شنوایی و لوب های درگیر در انواع مختلف
پردازش سطح بالا داشتند.
نوازندگانی که آموزش خود را در سنین جوانی آغاز کردند ، ارتباط ساختاری قوی تری در مغز خود نسبت به نوازندگان با شروع دیر تر یادگیری داشتند.
این نتایج نشان می دهد که چگونه تجربه ، به ویژه در اوایل زندگی ، مغز را شکل داده و مهارت های موسیقی پیشرفته را در مغز ما نشان می دهد.
منبع: http://neurosciencenews.com
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!