سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم انقباض مداوم عضلانی، گزگز یا بی حسی در یک یا چند عضله است. انقباضات عضلانی معمولاً دلیلی برای نگرانی نیست. با این حال، بسیاری از مردم هنوز هم آنها را برای جلوگیری از عوارض جدی توسط پزشک معاینه می کنند.
سندرم فاسیکلاسیون خوش خیم (BFS) نادر است و می تواند با اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) اشتباه گرفته شود که به عنوان بیماری لو گریگ نیز شناخته می شود. به دلیل این سردرگمی احتمالی، ضروری است که پزشکان یک تشخیص کامل را انجام دهند.
درمان بر مدیریت علائم و کاهش سطح استرس برای کمک به افراد برای حفظ استاندارد بالای زندگی متمرکز است.
سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم چیست؟
فاسیکولاسیون معمولاً به عنوان انقباض عضلانی شناخته می شود. انقباضات عضلانی طبیعی است و اکثریت افراد در برخی مواقع آن را تجربه خواهند کرد. نمونه های معمولی عبارتند از انقباض پلک یا اسپاسم پا.
این انقباض معمولاً آنقدر قوی است که فرد آن را احساس کند. با این حال، باعث تکان ناگهانی یا انقباض کامل در عضله نمی شود.
ماهیچه ها شامل واحدهای حرکتی هستند که گروهی از ماهیچه ها و رشته های عصبی هستند که با هم کار می کنند تا عضله را منقبض کنند. هنگامی که بدن به حرکت آنها نیاز دارد، می توانند آنی را انجام دهند.
Fasciculations زمانی رخ می دهد که یک یا چند واحد موتوری خود به خود فعال میشوند. این فعالیت خارج از کنترل مغز است و حرکت حاصل می تواند غیرمنتظره باشد.
افراد مبتلا به BFS دچار انقباض، گزگز یا بی حسی مداوم در یک یا چند ماهیچه خود می شوند.
BFS باعث انقباض مزمن عضلانی می شود که می تواند برای مدت زمان طولانی ادامه داشته باشد یا به طور منظم عود کند. انقباضات ممکن است در عضلات بصورت تصادفی ظاهر شوند و با گذشت زمان بهتر یا بدتر شوند.
علل سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم
BFS نادر است و علت دقیق آن هنوز ناشناخته است. یک نظریه این است که BFS پاسخی به عفونت ویروسی است.
فاسیکولاسیون ها می توانند دلایل مختلفی داشته باشند، از جمله استفاده از برخی مواد یا داروها، به ویژه داروهای آلرژی.
داروهایی که ممکن است فاسیکولاسیون را تحریک کنند عبارتند از:
- بتا آگونیست ها
- کلرفنیرامین (کلرفن SR)
- دیمن هیدرینات (درامامین)
- دیفن هیدرامین ( بنادریل )
- نورتریپتیلین (Pamelor)
- متیل فنیدات (ریتالین)
- سودوافدرین (Sudafed)
این انقباضات معمولاً با قطع مصرف دارو از بین می‌روند و باعث ایجاد BFS نمی‌شوند.
انقباضات عضلانی همچنین ممکن است به دلیل ضربه و آسیب باشد یا ممکن است علائم اضطراب یا افسردگی باشد. آنها گاهی اوقات می توانند با سایر علائم مرتبط با استرس مانند سندرم روده تحریک پذیر ، سوزش سر دل و سردرد مرتبط باشند.
برخی از افرادی که فاقد برخی مواد معدنی مانند منیزیم یا کلسیم هستند نیز ممکن است دچار انقباضات عضلانی شوند.
فاسیکولاسیون ممکن است با سایر عوامل معمولی مانند:
- تمرین های ورزشی دشوار
- نوشیدن الکل
- سیگار کشیدن
- خستگی
- مصرف کافئین
علائم سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم
انقباض در ساق پا و ران اغلب اتفاق می افتد. با این حال، ممکن است تقریباً در هر نقطه از بدن اتفاق بیفتد. فاسیکولاسیون ها ممکن است به طور تصادفی ظاهر شوند یا ممکن است برای مدت طولانی در یک عضله باقی بمانند.
این انقباض زمانی که بدن در حالت استراحت است بیشتر محسوس خواهد بود. پس از مدتی، فرد ممکن است درد در عضله آسیب دیده را نیز تجربه کند. عضله ممکن است به خوبی به ورزش پاسخ ندهد و بسیاری از افراد نیز احساس ضعف می کنند.
بر اساس مقاله ای در مجله Neurology ، بیش از 70 درصد افراد سالم فاسیکولاسیون های خوش خیم را تجربه می کنند که به ندرت با یک اختلال عصبی عضلانی جدی همراه است. این افراد همچنین ممکن است دچار بی حسی و گرفتگی در عضلات آسیب دیده شوند.
همچنین به نظر می رسد علائم BFS برای افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، عامل استرس و اضطراب باشد.
مشخص نیست که آیا این استرس و اضطراب علائم را بدتر می کند یا خیر، اگرچه بسیاری از مردم گزارش می دهند که این کار را می کند. اگر استرس علائم را تشدید کند، برخی از افراد ممکن است خود را در چرخه ای از علائم BFS و اضطراب بیابند.
محققان خاطرنشان کردند که مطالعات بیشتری مورد نیاز است تا مشخص شود که درمان بیماران BFS برای اضطراب آنها چه تأثیری بر علائم فیزیکی آنها دارد.
علائم دیگر می تواند متفاوت باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ناتوانی در ورزش کردن
- لرزش در عضلات
- انقباضات ناگهانی سریع و تکان دهنده یا اسپاسم عضلانی غیرارادی
- سفتی، سختی
- خستگی عمومی
- علائم اضطراب، مانند یک توده در گلو، سردرد، یا تنگی نفس
تشخیص سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم
هنگام تشخیص BFS، پزشکان به دنبال موارد مختلفی هستند. آنها رفلکس‌های تاندون فرد را آزمایش می‌کنند و در مورد سابقه پزشکی، سابقه شخصی و سطح استرس او می‌پرسند. پزشک معمولاً تست های قدرت و مقاومت را نیز انجام می دهد.
بسیاری از تشخیص ها بر روی رد سایر اختلالات جدی تر، مانند ام اس (MS) یا ALS متمرکز است.
اگر پزشک فکر می‌کند که ممکن است یک فرد شرایط جدی‌تری داشته باشد، ممکن است آزمایش‌های عصبی، آزمایش خون و الکترومیوگرافی را برای رد آسیب عصبی انجام دهد. BFS با آسیب عصبی مرتبط نیست، بنابراین یافتن هر گونه آسیب عصبی می تواند نشانه ای از یک اختلال متفاوت باشد.
درمان سندرم فاسیکلاسیون خوش خیم
پزشکان ممکن است داروهایی را برای درمان لرزش یا گرفتگی عضلات تجویز کنند. برخی از داروهای ضد التهابی یا شل کننده های عضلانی ممکن است به افراد مبتلا به درد، خستگی و التهاب کمک کنند. اگر آزمایش خون هر گونه کمبود مواد معدنی را مشخص کند، فرد می‌تواند از مکمل‌ها استفاده کند.
به دلیل ارتباط قوی سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم با استرس و اضطراب، برای افرادی که این بیماری تشخیص داده شده است، مهم است که سعی کنند استرس و اضطراب روزانه خود را کاهش دهند.
یک فرد می تواند به کاهش اضطراب کمک کند:
- مدیتیشن، تمرین یوگا یا گوش دادن به موسیقی آرام بخش
- گذراندن وقت با حیوان خانگی، که نشان داده شده است برای کاهش استرس، ترس و اضطراب
- داشتن یک رژیم غذایی متعادل و سرشار از مواد غذایی کامل و مواد مغذی
- خوردن پروبیوتیک ها که در غذاهایی مانند کلم ترش، کیمچی، ماست، میسو و کفیر یافت می شود.
درمان فاسیکولاسیون های خوش خیم ممکن است چالش برانگیز باشد. با این حال، بسیاری از مردم متوجه می شوند که می توانند علائم خود را با تغییر سبک زندگی مدیریت کنند.
اگر علائم ادامه یافت، بدتر شد یا با کیفیت زندگی فرد تداخل داشت، باید به پزشک مراجعه کند تا در مورد گزینه های درمانی صحبت کند.
سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم در مقابل ALS
سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم و ALS ممکن است علائم مشابهی را نشان دهند. با این حال، آنها اختلالات متفاوتی هستند.
یکی از علائم کلیدی ALS چیزی است که به عنوان تحلیل عضلانی شناخته می شود. عضلات آسیب دیده به مرور زمان آتروفی می شوند یا کوچکتر می شوند. این همچنین به این معنی است که فرد مبتلا به ALS با پیشرفت بیماری شروع به احساس ضعف می کند. تحلیل عضلانی معمولا با سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم اتفاق نمی افتد.
در حالی که هر دو شرایط باعث ایجاد فاسیکولاسیون عضلانی میشوند، به نظر می‌رسد که فاسیکلاسیون در BFS گسترده‌تر است. این انقباض عضله را در هنگام استراحت نیز تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، زمانی که فرد شروع به استفاده از عضله کند، متوقف می شود.
در ALS، لرزش می تواند از یک مکان شروع شود. با این حال، اغلب به‌جای اینکه در مکان‌های تصادفی ظاهر شود، به مناطق نزدیک به آن نقطه شروع گسترش می‌یابد.
بسیاری از افراد مبتلا به BFS می ترسند که ممکن است به ALS تبدیل شود. با این حال، این دو اختلال متفاوت هستند و به نظر نمی‌رسد که ارتباط معنی‌داری با یکدیگر داشته باشند.
هر کسی که از علائم خود مطمئن نیست باید برای تشخیص به پزشک مراجعه کند.
چشم انداز سندرم فاسیکلاسیون خوش خیم
سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم هیچ علت شناخته شده یا درمان دائمی ندارد. و علائم می تواند زندگی روزمره را مختل کند. تغییراتی در سبک زندگی وجود دارد که می تواند به ایجاد تفاوت در برخی افراد کمک کند.
اگر فردی دچار انقباضات عضلانی مداوم است و هنوز تشخیص داده نشده است، باید با پزشک صحبت کند. پزشک ممکن است نیاز داشته باشد که سایر علل احتمالی یا شرایط زمینه ای را رد کند.
با همکاری مستقیم با پزشک برای تشخیص سندرم فاسیکولاسیون خوش خیم و ایجاد یک برنامه درمانی، بسیاری از افراد متوجه می شوند که می توانند علائم خود را به خوبی مدیریت کنند.
دانشجوی دکتری پژوهشی ارگونومی شناختی، عاشق یادگیری، عاشق خواب و مباحث مرتبط با آن و عاشق دانستن درباره عملکردهای شناختی انسان… خوشحالم که در این بستر، فرصت اشتراک اطلاعات با شما عزیزان را دارم.