سندرم تونل کارپال/درد در مچ دست
یک بیماری عصبی شایع است که باعث درد، بی حسی و گزگز در دست و انگشتان می شود. زمانی رخ می دهد که عصب مدین، که از ساعد تا کف دست شما امتداد دارد، فشرده می شود. این اتفاق در خانم ها رایج است و باعث درد در مچ دست می شود.
صدمات مچ دست، تغییرات هورمونی در دوران بارداری یا یائسگی، حرکات مکرر مچ دست و برخی بیماری‌های خاص مانند آرتریت یا دیابت می‌تواند منجر به ایجاد سندرم تونل کارپال شود. درمان بر تسکین علائم و جلوگیری از آسیب طولانی مدت عصبی متمرکز است و ممکن است شامل استفاده از آتل مچ دست، تمرینات مچ دست و دارو باشد. موارد شدید ممکن است نیاز به درمان جراحی داشته باشد.
بین 1 تا 5 درصد بزرگسالان به سندرم تونل کارپال مبتلا هستند که بیشتر در افراد بین 40 تا 60 سال دیده می شود.
علائم سندرم تونل کارپال
سندرم تونل کارپال باعث ایجاد درد در دست‌ها و مچ دست می‌شود که مانند احساس بی‌حسی، سوزش یا گزگز، به‌ویژه در انگشتان شست، اشاره، وسط و انگشت حلقه احساس می‌شود.
علائم سندرم تونل کارپال معمولاً به تدریج ظاهر می شوند. ممکن است ایجاد شوند و از بین بروند. ممکن است متوجه شوید علائم ابتدا در شب در یک یا هر دو دست ظاهر می شوند. اگرچه دست غالب شما ممکن است بیشتر تحت تأثیر قرار گیرد.
سایر علائم رایج سندرم تونل کارپال عبارتند از:
- درد، سوزن سوزن شدن، یا احساس سوزش در کف دست و مچ دست که ممکن است به سمت ساعد تابیده شود. و به ویژه در حین فعالیت هایی که شامل خم کردن یا خم کردن مچ است، قابل توجه است.
- احساس تورم در انگشتان
با پیشرفت بیماری، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- احساس سوزن سوزن شدن در انگشتان دست در طول روز
- درد در دست(ها) و مچ(ها) که در شب بدتر می شود
- کاهش دامنه حرکتی (حرکت) انگشتان
- قدرت گرفتن ضعیف، که ممکن است انجام کارهای حرکتی ظریف مانند استفاده از خودکار/مداد، بستن دکمه‌های پیراهن، یا نگه داشتن اشیاء کوچک را دشوار کند.
- از دست دادن حساسیت به دما در نوک انگشتان (به عنوان مثال، نمی توان تفاوت بین گرم و سرد را احساس کرد).
چه چیزی باعث ایجاد سندرم تونل کارپال می شود؟
سندرم تونل کارپال زمانی اتفاق می‌افتد که عصب مدین- یکی از سه عصب اصلی مچ دست – تحت فشار قرار می‌گیرد. اگر به کف دست خود نگاه کنید، می توانید تونل کارپال را به عنوان یک مسیر محافظ و باریک تصور کنید که چندین تاندون، عروق خونی و عصب میانی از آن عبور می کنند. تاندون‌ها به حرکت انگشتان شما کمک می‌کنند در حالی که عصب میانی سیگنال‌هایی را از دست شما به مغز شما منتقل می‌کند و به انقباضات ماهیچه‌های کوچک دست اجازه می‌دهد تا احساساتی مانند دمای سرد و گرم را احساس کند.
زمانی که تونل کارپ باریک می شود یا بافت اطراف تاندون ها ملتهب یا متورم می شود، به عصب میانی فشار وارد می کند. جریان خون را کاهش می دهد. این منجر به علائمی مانند درد، سوزش، گزگز و بی حسی در انگشتان و دست می شود.
عوامل خطر
عوامل متعددی می توانند خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال و درد در مچ دست را افزایش دهند، مانند:
- آسیب به مچ دست، مانند شکستگی استخوان یا رگ به رگ شدن
- شرایط پزشکی که مفاصل یا اعصاب را تحت تأثیر قرار می دهند، مانند دیابت یا آرتریت روماتوئید
- کیست یا تومور در مچ دست
- حرکات تکراری با دست و مچ، مانند انجام کارهای خط مونتاژ، بافتنی، پیامک یا استفاده مکرر از ابزارهای لرزان مانند مته، سنباده، آسیاب، چکش و چمن زنی.
- تغییرات هورمونی که باعث تورم و مایعات اضافی می شود، مانند دوران بارداری یا یائسگی
- اختلالات تیروئید
- سن بالاتر
- سابقه خانوادگی سندرم تونل کارپال
تشخیص
سندرم تونل کارپال از طریق معاینه فیزیکی و آزمایش های تشخیصی تشخیص داده می شود. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی به دنبال شناسایی علائم مشخصه این بیماری و رد سایر علل بالقوه ناراحتی دست و مچ خواهند بود.
در طول معاینه فیزیکی، پزشک دست و مچ دست شما را از نظر علائم تورم، حساسیت، گرما یا ضعف عضلانی ارزیابی می‌کند. آنها همچنین ممکن است اختلال در حس انگشتان شما را بررسی کنند و قدرت گرفتن و رفلکس های شما را با آزمایش های زیر آزمایش کنند.
علامت تینل: برای این آزمایش، پزشک به آرامی روی عصب میانی مچ ضربه می زند یا فشار می دهد تا احساس سوزن سوزن شدن یا شوک الکتریکی را ارزیابی کند. که این می تواند نشان دهنده فشردگی عصب باشد.
مانور فالن: این آزمایش شامل خم کردن مچ دست به مدت یک دقیقه برای دیدن علائمی مانند بی حسی یا سوزن سوزن شدن است یا خیر.
اگر پزشک شما مشکوک به سندرم تونل کارپال باشد، ممکن است آزمایش‌های تشخیصی را برای تأیید تشخیص تجویز کند.
مطالعه هدایت عصبی (NCS)/ نوار عصب: NCS سرعت و قدرت سیگنال های الکتریکی را هنگام حرکت در امتداد عصب میانی اندازه گیری می کند تا مشخص کند آیا عصب به درستی کار می کند یا خیر.
الکترومیوگرافی (EMG): EMG فعالیت الکتریکی عضلات را اندازه گیری می کند و می تواند به ارزیابی عملکرد عصب مدین و تعیین میزان آسیب شدید عصب کمک کند.
اولتراسوند: برای ایجاد تصویری از ساختارهای مچ دست، از جمله عصب میانی، برای جستجوی علائم تورم یا فشرده سازی استفاده می شود.
درمان های سندرم تونل کارپال/درد در مچ دست
درمان سندرم تونل کارپال بر تسکین علائم درد در مچ دست، بهبود عملکرد دست و جلوگیری از آسیب بیشتر عصبی تمرکز دارد. رویکرد درمانی خاص به شدت علائم و آسیب عصبی بستگی دارد.
اصلاح سبک زندگی
انجام تنظیمات کوچک در فعالیت های روزانه می تواند فشار روی مچ دست شما را به حداقل برساند تا به کاهش علائم کمک کند. این می تواند شامل موارد زیر باشد:
- در حین انجام کار، وضعیت بدنی خوب را تنطیم کنید و همراستایی مناسب دست و مچ را حفظ کنید
- با کارفرمای خود در مورد تطبیق محل کار و تنظیم تقاضاهای شغلی برای کاهش استرس روی مچ دست صحبت کنید.
- از وسایل کمکی یا ابزارهای ارگونومیکی که برای کاهش فشار روی مچ طراحی شده اند استفاده کنید
- در صورت امکان از حرکات مکرر دست و مچ خودداری کنید. و هنگام انجام کارهای تکراری به طور منظم استراحت کنید
- برای کاهش درد و التهاب از کمپرس یخ/سرد روی مچ دست خود استفاده کنید
- از آتل مچ دست در طول فعالیت های روزانه، کارهای کاری و هنگام خواب استفاده کنید تا مچ دست خود را در وضعیت صاف (خنثی) نگه دارید.
- اگر شرایط پزشکی دیگری باعث یا بدتر شدن علائم شما شده است، درمان این بیماری (به عنوان مثال، دیابت، آرتریت روماتوئید) ممکن است به کاهش یا حذف علائم تونل کارپ کمک کند.
تمرینات مچ دست
تمرینات تونل کارپال می تواند به کاهش سفتی، بهبود انعطاف پذیری و تقویت عضلات اطراف مچ کمک کند. برای کمک به کاهش تنش در مچ دست و کاهش فشار از عصب میانی، می‌توانید چندین بار در روز حرکات کششی و تمرینی انجام دهید. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما ممکن است شما را به یک فیزیوتراپیست معرفی کند یا ورزش‌ها یا حرکات کششی خاصی را برای سندرم تونل کارپال توصیه کند، مانند:
همانطور که تمرینات و کشش های تونل کارپال را انجام می دهید، به یاد داشته باشید که به آرامی و آهسته حرکت کنید و در صورت احساس درد یا ناراحتی حرکت را قطع کنید.
داروها
داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی بدون نسخه (OTC) مانند ادویل (ایبوپروفن)، ناپروکسن یا تیلنول (استامینوفن)، می توانند به کاهش التهاب و درد مچ دست برای کاهش علائم کمک کنند. سندرم تونل کارپال برای موارد شدیدتر ممکن است داروهای NSAID قوی یا تزریق کورتیکواستروئید تجویز شود.
عمل جراحی
در مواردی که علائم تونل کارپال شدید هستند یا درمان‌های غیرجراحی تسکین کافی را ایجاد نکرده‌اند، ممکن است جراحی – به نام آزادسازی تونل کارپال – در نظر گرفته شود. در طی این عمل، رباط کارپال عرضی که به عنوان “سقف” تونل کارپال عمل می کند، بریده شده و تقسیم می شود تا فضای تونل کارپال گسترش یابد و فشار روی عصب میانی کاهش یابد. این روش به یکی از دو روش انجام می شود:
آزادسازی تونل کارپال باز: یک برش کوچک در کف دست برای دسترسی به تونل کارپال ایجاد می‌شود و رباط عرضی کارپال برای کاهش فشار روی عصب میانی بریده می‌شود.
رهاسازی تونل کارپال آندوسکوپی: یک روش جراحی کم تهاجمی که در آن برش های کوچکی در نزدیکی مچ ایجاد می شود و یک آندوسکوپ (دوربین) به جراح کمک می کند تا رباط عرضی کارپ را ببیند و رها کند.
جلوگیری
شما می توانید با انجام برخی اقدامات پیشگیرانه، خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال را کاهش دهید یا تشدید علائم را کاهش دهید:
- از حرکات مکرر دست و مچ دست خودداری کنید
- وضعیت خوبی داشته باشید تا مچ دست خود را در وضعیتی صاف و خنثی نگه دارید
- به طور منظم برای کشش و استراحت دست و مچ خود استراحت کنید. به خصوص در حین فعالیت هایی که شامل حرکات تکراری است
- فضای کاری خود را به روشی ارگونومیک دوستانه تنظیم کنید تا از تراز مناسب مچ دست و دست خود برای کاهش فشار اطمینان حاصل کنید.
- هنگام خواب از خم کردن مچ دست خودداری کنید. استفاده از آتل مچ دست در شب می تواند به اطمینان حاصل شود که مچ دست شما به درستی در یک راستا قرار می گیرد.
برای اطلاعات بیشتر با ما در کلینیک سلامت مغز دانا در تماس باشید.
منبع: https://www.health.com/carpal-tunnel-syndrome-7503371
درباره نویسنده
خجسته رحیمی جابری، پژوهشگر دکترای تخصصی علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشکی شیراز و نویسنده وب سایت انستیتو سلامت مغز دانا. زمینه کاری تخصصی ایشان مشکلات حافظه و آلزایمر است وی بیش از 20 مقاله معتبر بین المللی در این زمینه به چاپ رسانده است. می توانید پژوهش های او را در اینجا (کلیک کنید) دنبال کنید.