اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات سلامت روان است. در واقع مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری تخمین می زند که بیش از 6 میلیون کودک تنها در ایالات متحده به این اختلال مبتلا شده اند. مردان و پسران تقریباً سه برابر بیشتر از زنان و دختران در معرض ابتلا به این اختلال هستند.
برخلاف بسیاری از اختلالات سلامت روانی که در دوران بلوغ یا اوایل بزرگسالی ظاهر می‌شوند، علائم ADHD معمولاً در کودکان 3 تا 6 ساله ظاهر می‌شوند. حتی اگر علائم برای اولین بار زمانی که کودک بسیار کوچک است ظاهر می‌شود، میانگین سن تشخیص ADHD مشخص نیست. تا 7 سالگی با این حال، این فقط کودکان نیستند که به ADHD مبتلا می شوند. برخی از افراد آن را در دوران کودکی خود می گذرانند و هرگز تا بزرگسالی تشخیص داده نمی شوند.
با این حال، روند تشخیص ADHD هر ساله با افزایش موارد با سرعت هشدار دهنده ای همراه است. تعداد موارد در هشت سال بیش از 42 درصد افزایش یافته است. عددی که با هیچ اختلال روانی دیگری قابل مقایسه نیست.
چرا مهم است که یک فرد مبتلا به ADHD تشخیص داده شود و برای درمان این اختلال چه کاری می توان انجام داد؟
ADHD دقیقا چیست؟
و آیا تفاوتی با ADD دارد؟
بسیاری از مردم اصطلاح “ADD” را شنیده اند که ظاهراً به جای عبارت “ADHD” استفاده می شود. اگر در مورد تمایز بین این دو گیج شده اید، نگران نباشید، شما تنها نیستید. ADD مخفف اختلال نقص توجه است و اغلب در بین عوام به معنای همان ADHD استفاده می شود. با این حال، اصطلاح ADD در حال حاضر از دیدگاه پزشکی منسوخ و نادرست در نظر گرفته می شود.
ADHD نام صحیح این بیماری است. هنگامی که انجمن روانشناسی آمریکا نسخه پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی را در سال 2013 منتشر کرد، نام آن به طور رسمی به ADHD تغییر یافت. تشخیص قبلی ADD به یک تشخیص فرعی ADHD به نام «ADHD عمدتاً بی توجه» تغییر یافت. بنابراین به عبارت دیگر ADD نوعی ADHD است. از آنجایی که ADD در واقع یک تشخیص فرعی ADHD است، ADD را می توان به همان روش های ADHD درمان کرد.
ADHD یک بیماری سلامت روان است که باعث ایجاد سطوح بالاتر از متوسط رفتارهای تکانشی و بیش فعالی در فرد می شود. به دلیل این بیش فعالی، کسانی که از ADHD رنج می برند، می توانند در تمرکز حواس خود بر روی یک کار در یک زمان مشکل داشته باشند. حتی ممکن است برای مدت طولانی در یک مکان بمانند. اگرچه ما معمولاً به کودکانی فکر می کنیم که با اختلالات کمبود توجه تشخیص داده می شوند، هم کودکان و هم بزرگسالان می توانند تحت تأثیر این اختلال قرار گیرند.
علائم ADHD
طیف گسترده ای از علائم مختلف وجود دارد که با ADHD مرتبط هستند. برخی از رایج‌ترین علائم شامل مشکل در تمرکز است. به طور مشابه، یک فرد مبتلا به ADHD ممکن است در انجام کارهایی که شروع می کند فراموش کند یا در انجام به موقع وظایف خود دچار مشکل شود.
علاوه بر این، افرادی که از ADHD رنج می برند، حتی در یک محیط نسبتا آرام می توانند به راحتی حواسشان پرت شود. به همین دلیل، افراد مبتلا به ADHD در یک جا نشستن مشکل دارند و می‌خواهند هر چیزی را در محیط اطرافشان که حواسشان را پرت میکند بررسی و کشف کنند. شایع‌ترین علامت ADHD این است که فردی که از این اختلال رنج می‌برد، احتمالاً هنگامی که درگیر بحث می‌شود، صحبت‌های دیگران را به طور مکرر قطع میکند. از آنجایی که به راحتی حواسشان پرت می شود، برایشان سخت است که برای مدت طولانی روی یک موضوع بمانند و بخواهند به موضوع جدیدی که وارد سرشان شده و حواسشان را از گفتگوی مورد نظر منحرف کرده، تغییر دهند.
همانطور که می بینید علائم ADHD می تواند در زندگی فرد بسیار مختل کننده باشد. اگرچه بسیاری از اختلالات روانی دارای علائمی هستند که شدیدتر از ADHD هستند، اما اگر این اختلال درمان نشود، می تواند در زندگی فرد بسیار مخرب باشد. بنابراین چگونه می توان ADHD را به طور ایمن و مقرون به صرفه درمان کرد؟ خوب برای درک اینکه چگونه می توان ADHD را درمان کرد، ابتدا باید بفهمید که چه چیزی باعث این اختلال می شود.
حروف ADHD خلاصه علائم آن است
ADHD شامل انواع مختلفی از علائم است که می تواند اثرات نامطلوبی در زندگی فرد مبتلا داشته باشد.
چه چیزی باعث ADHD می شود؟
و برای رفع آن علل چه می توان کرد؟
مانند بسیاری دیگر از مشکلات سلامت روان، ADHD ناشی از عدم تعادل در میزان انتقال دهنده های عصبی تولید شده در مغز است. ADHD به طور خاص تا حدودی ناشی از کمبود در انتقال دهنده های عصبی نوراپی نفرین و دوپامین است.
انتقال دهنده های عصبی (به ویژه نوراپی نفرین) مسئول مسیرهای بیوشیمیایی هستند که سلول ها برای برقراری ارتباط از آنها استفاده می کنند. وجود نوراپی نفرین در انتهای عصب به سلول ها اجازه می دهد تا به وضوح ارتباط برقرار کنند. این به سلول های مغز اجازه می دهد تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و مغز را به طور مناسب حفظ کنند. با این حال، هنگامی که کمبود نوراپی نفرین وجود دارد، ارتباط بین سلول های مغز کارآمدتر و موثرتر می شود.
هنگامی که کمبود مواد شیمیایی مورد نیاز مغز وجود داشته باشد، می تواند از تعادل خارج شود. وقتی سلول‌ها در برقراری ارتباط با یکدیگر مشکل دارند، مغز نمی‌تواند به درستی کار کند، زیرا مناطق مختلف نمی‌توانند آنچه را که انجام می‌دهند یا نیاز ندارند، به هم بگویند. و این بدان معناست که ساختارهای درون مغز تغذیه و منابع مناسبی را که برای عملکرد صحیح نیاز دارند دریافت نمی کنند. این می تواند منجر به تغییرات شدید در عملکرد و رفتار فرد شود.
درمان های ADHD
رایج ترین اشکال درمان ADHD شامل نوعی روان درمانی و تجویز دارو است. به طور معمول آموزش رفتار درمانی برای والدین توصیه شده است. این رفتار درمانی اغلب با قرص های تجویزی تکمیل می شود. اینها معمولاً نوعی محرک هستند. در بین 70 تا 80 درصد از کودکان مبتلا به ADHD با تجویز این داروها علائم کاهش می یابد. به طور مشابه، بزرگسالان مبتلا به ADHD با تجویز داروهای مشابه، علائم خود را کاهش می دهند.
با این حال، مانند هر نوع دارو، داروهایی که برای درمان ADHD تجویز می‌شوند، عوارض جانبی نامطلوبی دارند. اگرچه محرک ها علائم ADHD را کاهش می دهند، اما اغلب ارزش عوارض جانبی مصرف روزانه دارو را ندارند.
عوارض جانبی رایج تجویز داروهای محرک شامل از دست دادن اشتها، تحریک پذیری و نوسانات خلقی، سردرد، افسردگی، سرگیجه و مشکل در خواب است. اساساً، هر وقت که فکر کنید در طول روز بدبخت هستید، می تواند ناشی از مصرف روزانه داروهای محرک تجویزی باشد. برای بسیاری از مردم این مبادله برای آنها ارزشش را ندارد. آنها ترجیح می دهند با اثرات نامطلوب ADHD مقابله کنند تا با عوارض جانبی نامطلوب داروها. اما دارو تنها گزینه نیست.
تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال یک جایگزین بی خطر برای قرص های تجویزی است
برای کسانی که به دنبال یک گزینه درمانی ADHD هستند که پول کمتری را به صنعت داروسازی برساند، خبر خوبی وجود دارد. تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) یک درمان ابتکاری جدید برای کسانی است که از ADHD رنج می برند.
TMS شامل تأثیرگذاری بر فعالیت الکتریکی در مغز انسان است. این کار برای درمان انواع مختلف اختلالات سلامت روان انجام می شود. بسیاری از اختلالات ناشی از سطح غیرمعمول فعالیت عصبی در بخش‌هایی از مغز یا تولید نامناسب انتقال‌دهنده‌های عصبی است. دانشمندان مدت‌هاست می‌دانستند که ذهن برای عملکرد به فعالیت الکتریکی متکی است و فکر می‌کردند که اگر بتوانید فعالیت الکتریکی را تغییر دهید، میتوانید اختلالات سلامت روان را درمان کنید.
TMS چگونه کار میکند؟
TMS از ارتباط بین مغناطیس و الکتریسیته برای تأثیرگذاری بر فعالیت الکتریکی در مغز به صورت غیر تهاجمی و بدون درد استفاده می کند. با تمرکز امواج مغناطیسی در مناطقی از مغز که سطح فعالیت غیرعادی دارند، دانشمندان می توانند بدون درد امواج مغناطیسی را از طریق جمجمه بفرستند و مستقیماً بخشی از مغز را که به تحریک اضافی نیاز دارد، هدف قرار دهند.
این را می توان در درمان ADHD با استفاده از امواج مغناطیسی برای تشویق تولید مقدار مناسب انتقال دهنده های عصبی مهار کرد. این کار به روشی ملایم و تا حد زیادی بدون عوارض جانبی انجام می شود. در طول بسیاری از درمان‌ها طی چند هفته، TMS میتواند برای تغییر جهت تولید انتقال‌دهنده‌های عصبی و کمک به تعادل فعالیت الکتریکی در بخش‌های مناسب مغز مورد استفاده قرار گیرد. دانشمندان می توانند با اطمینان از سطوح مناسب انتقال دهنده های عصبی و میزان تحریک پذیری مناسب نورون ها به کاهش اثرات ADHD کمک کنند.
ذهن هر کسی که از ADHD رنج می برد به هم ریخته می شود. هنگامی که انتقال دهنده های عصبی نامناسب برای تسهیل این ارتباطات در دسترس هستند، ارتباطات بین نورون ها مختل و مخدوش می شود. با بازیابی توانایی مغزبرای برقراری ارتباط صحیح، می توان حالت عصبی گیج کننده ای را که باعث بیش فعالی می شود، کاهش داد.
آیا TMS عوارض جانبی هم دارد؟
ارتباط فیزیکی زیربنایی بین مغناطیس و الکتریسیته توسط دستگاه‌های TMS برای تأثیرگذاری بر الکتریسیته در مغز انسان به روشی غیرتهاجمی و بدون درد مهار می‌شود.
اگرچه بسیاری از والدین از تجویز دارو برای فرزندان خود نگران هستند، اما همیشه مهم است که به توصیه های پزشک خود گوش دهید. اگرچه TMS نتایج امیدوارکننده‌ای را در درمان ADHD در بزرگسالان نشان داده است، برخی از پزشکان توصیه می‌کنند در استفاده از این درمان برای کودکان احتیاط شود. مغز یک انسان بالغ قبلاً رشد و تکامل خود را به پایان رسانده است. اگرچه TMS عوارض جانبی بسیار محدودی را بر روی یک مغز کاملاً توسعه یافته نشان می‌دهد، هیچ مطالعه بالینی وجود ندارد که نشان دهد چه تأثیری بر سلامت مغزی که هنوز در حال رشد است میتواند داشته باشد. به این ترتیب، هرگونه تغییر در گزینه درمانی فعلی فرزندتان را با پزشک در میان بگذارید تا مطمئن شوید که در معرض خطرات غیرضروری یا ناشناخته قرار نمی گیرند.
ا‌مروزه با پیشرفت علم تکنیک های مختلفی برای درمان اختلالات روانی ایجاد شده است که بسته به شرایط شما میتواند مورد استفاده قرار بگیرد. میتوانید از کارشناسان انستیتو سلامت مغز دانا کمک بگیرید تا بهترین و موثرترین درمان برای خود را بیابید. برای اطلاعات بیشتر تماس بگیرید.
منابع:
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0924933813766604
https://www.mytransformations.com/post/tms-therapy-for-adhd-everything-you-need-to-know
درباره نویسنده
موژان پارسا پژوهشگر ارشد توان‌بخشی شناختی دانشگاه شهید بهشتی و همکار قطب عصب روانشناسی شناختی کشور است. جریان اصلی تحقیقات وی اختلالات عصب تحولی و به طور خاص متمرکز بر اوتیسم می باشد.