تصور کنید که شما بعنوان Covid-19 مثبت تشخیص داده شده اید. مقامات بهداشتی افرادی را که با آن ها در تماس بوده اید، ردیابی می کنند و از شما می خواهند آن ها را شناسایی کنید. افرادی که در وحله اول به ذهن خطور می کنند – خانواده، همکاران هستند. اما در مورد فردی که در مقابل شما در صف داروخانه در هفته گذشته، یا مردی که مواد غذایی شما را بسته بندی کرده است چطور؟ یا هر غریبه دیگری که ممکن است در 14 روز گذشته به آنها نزدیک شده باشید؟
تیمی به سرپرستی محققان MIT و از جمله متخصصان بسیاری از موسسات، در حال توسعه سیستمی هستند که ضمن حفظ حریم خصوصی همه افراد، ردیابی تماس را توسط مقامات بهداشت عمومی تقویت می کند. این سیستم به سیگنالهای بلوتوث با برد کوتاه ساطع شده از تلفن های هوشمند مردم متکی است. این سیگنالها رشته های تصادفی از اعداد را شبیه سازی می کنند که به “chirps” تشبیه شده اند و سایر تلفن های همراه نزدیک می توانند دریافت آنها را به خاطر بسپارند.
اگر تست شخصی مثبت باشد، می تواند لیستی که تلفن در 14 روز گذشته در یک پایگاه داده بارگذاری کرده است را نشان دهد. سپس افراد دیگر می توانند پایگاه داده را اسکن کنند. یک اعلان به آن شخص اطلاع می دهد که احتمالاً در معرض ویروس بوده و اطلاعات مربوطه به مقامات بهداشت عمومی در مورد اقدامات بعدی فرستاده می شود. در واقع، تمام این روند در حالی که حریم خصوصی افرادی که Covid-19 مثبت هستند حفظ می شود، انجام می شود. درخواست کسانی که مایل به بررسی وضعیت ارتباط با یک فرد آلوده هستند نیز انجام می شود.
ران ریوست، استاد مؤسسه MIT اظهار می کند: “من آنچه را که منتشر شده و دریافت شده پیگیری می شود، و این به ما این امکان را می دهد تا بفهمیم کسی در نزدیکی فرد آلوده بوده است یا خیر.” بازپرس پروژه “اما برای این انتشارها، ما از تکنیک های رمزنگاری برای تولید اعداد تصادفی و چرخشی استفاده می کنیم که نه تنها این افراد ناشناس می مانند بلکه دارای نام مستعار هستند، که مرتباً شناسه خود را تغییر می دهند و نمی توان آنرا برای شخص بخصوصی پیدا کرد.”
تبادل بلوتوث
تلفن های هوشمند در حال حاضر این امکان را دارند که از طریق بلوتوث، حضور خود را در دستگاه های دیگر اعلام کنند. به عنوان مثال ویژگی “یافتن من” اپل، آیفون یا MacBook گم شده از chirps برای جلب توجه سایر دستگاه های اپل استفاده می کند و به صاحب دستگاه گمشده کمک می کند تا در نهایت آن را پیدا کند.
“اگر تلفن من گم شود، می تواند پخش سیگنال بلوتوث را که فقط یک عدد تصادفی است، ارسال کند. مثل تابیدن نور در وسط اقیانوس است. اگر شخصی با فعال کردن بلوتوث به عبور و مرور بپردازد، تلفن آنها از من چیزی نمی داند؛ این فقط به اپل می گوید، “سلام، من این چراغ را دیدم”
این تیم با داشتن سیستم خود در اصل از یک تلفن می خواهد که این نوع سیگنال تصادفی را برای همیشه ارسال کند و این سیگنال ها را به خاطر بسپرد. در همان زمان، تلفن کاراکتری را که از تلفن های دیگر برداشته است، ردیابی می کند و فقط مواردی را که برای ردیابی مخاطب از نظر پزشکی قابل استفاده هستند، ثبت می کند – آنهایی که از شعاع تقریبی 6 فوت ساطع می شوند و برای مدت معینی از زمان، مثلا 10 دقیقه، انتخاب می شوند.
صاحبان تلفن با بارگیری برنامه ای که این سیستم را فعال می کند، درگیر می شوند. پس از تشخیص مثبت، شخص کد QR را از یک مقام بهداشت دریافت می کند. با اسکن کد از طریق آن برنامه، آن شخص می تواند ورود خود را به ابر بارگذاری کند. هرکسی که برنامه دارد می تواند تلفنهای خود را برای اسکن فعال کند. یک اعلان می تواند به کاربر بگوید چه مدت در نزدیکی یک فرد آلوده و چه فاصله تقریبی بوده اند.
فناوری حفظ حریم خصوصی
برخی از کشورها که در معرض گسترش Covid-19 هستند، از رویکردهای مبتنی بر تلفن های هوشمند برای انجام ردیابی تماس با افراد آلوده استفاده می کنند، اما محققان توضیح می دهند که این رویکردها همیشه از حریم شخصی افراد محافظت نمی کند. به عنوان مثال، کره جنوبی برنامه هایی را اجرا کرده است که اگر فرد تشخیص داده شده خانه خود را ترک کرده باشد، به مقامات اطلاع داده می شود و می تواند به داده های GPS افراد دسترسی داشته باشد تا مشخص کند شخص مورد نظر دقیقاً در کجا واقع شده است.
دانیل ویتزنر، دانشمند اصلی تحقیقات در آزمایشگاه علوم کامپیوتر و هوش مصنوعی MIT خاطر نشان می کند: “ما مکان را ردیابی نمی کنیم، از GPS استفاده نمی کنیم، شناسه شخصی یا شماره تلفن افراد را به هیچ یک از این شماره های تصادفی که از تلفن افراد منتشر می شود، پیوست نکردیم.”
“آنچه ما می خواهیم این است که همه را قادر سازیم در یک فرآیند مشترک، اگر احتمالاً با یک فرد آلوده در تماس بوده اند، بدون فاش کردن یا مجبور کردن کسی به افشای هر چیزی، متوجه این تماس شوند.”
دادن حق انتخاب به افراد مهم است. ویتزنر این سیستم را به عنوان یک ضربه مجازی روی در می بیند که حق مردم را برای پاسخ ندادن به آن حفظ می کند. با این حال، امید این است که هرکسی می تواند، برای کمک به گسترش Covid-19، این کار را انجام دهد. ما به درصد زیادی از جمعیت نیاز داریم تا بتوانند در این سیستم مشارکت کنند. ما به هر دستگاه بلوتوثی که وجود دارد اهمیت می دهیم.”
تأثیر بر بهداشت عمومی
در طول فرآیند توسعه، محققان همکاری نزدیکی با یک تیم مشاوره پزشکی داشته اند تا اطمینان حاصل کنند که این سیستم به طور مؤثر در تماس با تلاش های ردیابی کمک خواهد کرد. این تیم به سرپرستی لوئیز ایورز، یک متخصص بیماری های عفونی، استادیار دانشکده پزشکی هاروارد و مدیر اجرایی مرکز بیمارستان عمومی ماساچوست برای بهداشت جهانی است.
” ایالات متحده برای مبارزه با این بیماری همه گیر، باید رویکرد مؤثرتری داشته باشد که به ما اجازه بدهد مخاطبین گسترده ای را برای موارد تایید شده ردیابی کنیم. این رویکرد خودکار و محافظت از حریم خصوصی می تواند توانایی ما برای کنترل همه گیر بیماری را در اینجا کنترل کند و می تواند برای استفاده در سایر تنظیمات جهانی سازگار باشد.
“نکته جالب دیگر این است که این فناوری می تواند انعطاف پذیر با نحوه کار مسئولان بهداشت عمومی برای مدیریت تماس با موارد در معرض در منطقه ی خاص خود باشد که ممکن است با گذشت زمان تغییر کند.”
به عنوان مثال، این سیستم می تواند به کسی اطلاع دهد که از طریق برنامه درخواست کند تا با متخصصان در مورد علائم روزمره و بهزیستی ارتباط برقرار کند. در شرایط دیگر، مقامات بهداشت عمومی می توانند در صورت عدم توجه به یک دسته از پرونده ها درخواست کنند که این فرد نیاز به آزمایش دارد.
امکان انجام ردیابی مخاطب به سرعت و در مقیاس وسیع می تواند نه تنها در صاف کردن منحنی شیوع، بلکه در ایجاد امکان ورود افراد با امنیت کامل هنگامی که یک جامعه در سمت نزولی منحنی قرار دارد، مؤثر باشد.
“ما می خواهیم به مردم اجازه دهیم با دقت و محافظت بیشتر به زندگی عادی برگردند و در عین حال این توانایی را داشته باشند که به دقت قرنطینه کنند و بردارهای خاصی از شیوع بیماری را شناسایی کنند.”
به سمت اجرای این روش
مهندسان آزمایشگاه لینکلن نمونه اولیه سیستم را رهبری کرده اند. یکی از سخت ترین چالش های فنی دستیابی به قابلیت همکاری است. در اواخر هفته گذشته آزمایشی در آزمایشگاه ثابت کرد که آنها به این توانایی دست پیدا کرده اند و می توان از طریق تلفنهای دیگر از مدلهای مختلف آن را جمع آوری کرد.
گام بعدی مهم برای پیاده سازی، مشارکت با تولید کنندگان تلفن های هوشمند و توسعه دهندگان نرم افزار – Apple ، Google و Microsoft است. آنها در اینجا نقش اساسی دارند. هدف از نمونه اولیه این است که به این توسعه دهندگان ثابت شود که این کار برای آنها امکان پذیر است. ” با تشکیل این همکاری ها، این تیم همچنین سیستم نمونه اولیه خود را به سازمان های دولتی و ایالتی فدرال نشان می دهد.
ریوست تأکید می کند که همکاری این پروژه را ممکن ساخته است. این همکاران شامل مرکز بیمارستان عمومی ماساچوست برای بهداشت جهانی ، CSAIL، آزمایشگاه MIT لینکلن، دانشگاه بوستون، دانشگاه براون، آزمایشگاه MIT Media، مؤسسه علوم ویزمن و SRI International هستند.
این تیم همچنین قصد دارد تا با تلاشهای دیگر در سراسر کشور و اروپا برای توسعه سیستم های مشابه، حفظ حریم شخصی، ارتباطات محوری را با هماهنگی سایر کشورها ایفا کند.
این پروژه به سبک دانشگاهی واقعی انجام می شود. این یک مسابقه نیست؛ این تلاش جمعی از طرف بسیاری از افراد است تا بتوانند یک سیستم مفید را راه اندازی کنند. “
برای اطلاعات بیشتر به موسسه سلامت مغز دانا و Senses Cultural Academy of Health مراجعه کنید.
منبع:
MIT News
درباره نویسنده
دکتر علی محمد کمالی فارغ التحصیل دکترای تخصصی علوم اعصاب از دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بیش از 15 سال است که در زمینه پژوهش، تدریس و فعالیت های اجرایی در حوزه علوم اعصاب فعالیت و تجربه دارد. وی همچنین در ارتقا عملکرد های شناختی با استفاده از نوروتکنولوژی و مطالعات خواب تخصص ویژه ای دارد. او یکی از بنیانگذاران انستیتو سلامت مغز دانا است، (گروهی که سلامت مغز را اولویت جامعه می داند).