وقتی صحبت از کمک به افراد در تمرین مهارت های جدید رهبری می شود ، یک انسان مجازی می تواند به خوبی یک گوشت و خون باشد. این نتیجه گیری از تحقیقات جدید منتشر شده در مجله Frontiers in Virtual Reality است که به ارزیابی کارایی شخصیت های تولید شده توسط رایانه در یک سناریو آموزش در مقایسه با بازیگران واقعی نقش انسانی در یک محیط معمولی می پردازد.
از تکنیک های آموزش مبتنی بر تمرین ، از جمله نقش آفرینی ، گاهی اوقات برای کمک به بهبود نتایج آموزش استفاده می شود. با این حال ، اجرای این روش ها می تواند گران باشد و اغلب برای ایجاد محیط های آموزشی واقع بینانه ، به دانش تخصصی و حتی بازیگران حرفه ای نیاز دارند. بعلاوه ، برخی از کارآموزان می توانند در این سناریوهای نقش آفرینی احساس رعب و وحشت کنند.
سوال آغازین پژوهش
محققان در آزمایشگاه فناوری رابط انسانی نیوزلند در دانشگاه کانتربری می خواستند دریابند که آیا نقش آفرینان رایانه ای در تنظیمات واقعیت مجازی و مخلوط می توانند از نظر تأثیرگذاری برای رفع برخی از اشکالات تکنیک های آموزش سنتی ، سطح مشابهی داشته باشند.
در واقعیت مجازی ، شرکت کنندگان کاملاً در دنیای دیجیتال غرق شده اند. در واقعیت مخلوط (MR) ، عناصر دنیای دیجیتال بر روی
دنیای فیزیکی پوشانده می شوند.
شروع پژوهش
برای این مطالعه ، محققان با استفاده از نرم افزار و سخت افزار تجاری موجود ، هشت انسان مجازی و همچنین محیط های واقع بینانه VR و MR را طراحی کردند. آنها 30 نفر را به کار گرفتند ، به سه گروه تقسیم شدند ، که با استفاده از یک مدل رهبری مشهور آموزش می بینند.
- یک گروه شامل تعاملات بین کارآموزان رهبری و دو بازیگر نقش انسانی بود که به عنوان زیردستان عمل می کردند.
- گروه دوم با زیردستان انسانی مجازی در دنیای VR ارتباط برقرار کردند.
- گروه سوم در یک محیط MR ملاقات کردند که شرکت کنندگان می توانستند انسانهای مجازی را در یک فضای اداری واقعی ببینند.
کارآموزان در مورد اینکه سبک رهبری آنها بر اساس معیارهای از پیش تعیین شده قبل و بعد از مربیگری چقدر مطابقت دارد ، نمره گرفتند.
نتیجه: هر سه گروه عملکرد خود را بین جلسه قبل و بعد از آموزش بهبود دادند ، در حالی که گروه MR از نظر آماری افزایش معنی
داری داشت.
گونزالو سوارز ، نویسنده اصلی مقاله ، گفت: “قابل توجه ترین یافته این است که نشان داده شده است که نقش آفرینان مجازی انسانی به اندازه نقش آفرینان واقعی انسانی برای حمایت از تمرین مهارت های رهبری موثر هستند.”
سوارز گفت که یک دلیل احتمالی برای نتایج بهتر این است که تنظیمات MR واقعیت را با هم آمیخته و به شرکت کنندگان این اجازه را می دهد تا در یک محیط یادگیری ایمن با ویژگی های شناخته شده عمل کنند.
وی خاطرنشان کرد: “شرکت کنندگان قادر بودند بدن واقعی و خصوصیات اتاق فیزیکی محل آزمایش را هنگام تعامل با انسانهای مجازی درک کنند.” “از طرف دیگر ، تجربه ارائه شده توسط سناریوی VR برای شرکت کنندگان کاملا جدید بود.”
مطالعات قبلی درباره فناوری های واقعیت گسترده (XR) – اصطلاحی که به تمام محیط ها با استفاده از گرافیک و پوشیدنی های رایانه ای اشاره دارد – نشان داده است که آنها می توانند هم آموزش فنی موثر و هم مهارت های اجتماعی را ارائه دهند ، به گفته سوارز. یک مزیت این است که XR به فراگیران اجازه می دهد مهارت ها و دانش خود را در چندین سناریو تمرین کنند که تکرار آن در دنیای واقعی بسیار خطرناک یا گران است.
همه گیری کنونی نمونه دیگری از نحوه استفاده از فناوری های XR است. سوارز خاطرنشان کرد: “موسساتی مانند مدارس و دانشگاه ها می توانند با استفاده از این فن آوری ها سود زیادی ببرند.”
با این حال ، هنوز موانعی برای پذیرش گسترده این فناوری وجود دارد. به عنوان مثال ، تجهیزات ارائه تجربیات XR با کیفیت بالا می توانند گران قیمت باشند و توسعه آن می تواند به تخصص چندین نوع حرفه ای نیاز داشته باشد.
سوارز گفت که او معتقد است سرانجام این موانع برطرف می شوند. وی گفت: “ابزارهای پیچیده و خودکار تولید محتوا به مرور زمان بوجود می آیند و اجرای آنها فقط باعث تقویت پذیرش فناوری های XR برای ایجاد تجارب یادگیری م موثرتر و جذاب می شود.” “در واقع ، بسیاری از این موضوعات در حال حاضر در پروژه های HIT Lab NZ در حال کار هستند.”
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!