افسانه هایی در مورد اختلال کم توجهی بیش فعالی

طبق آمار ها بیش از 6.4 میلیون نفر در ایالات متحده ی آمریکا، دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی هستند.

این اختلال با علائم و رفتاری های مشخص درونی و بیرونی همراه است.

این علائم در شخصی که به این اختلال دچار است، موارد زیر را ایجاد می کند:

• مشکل در تمرکز
• مشکل در داشتن نظم
• مشکل در به انجام رساندن کارها

علائم این اختلال همچنین می تواند برای دیگران ( برای مثال در خانه یا مدرسه) نیز آزارنده باشد.

این اختلال یک اختلال محدود به دوران کودکی نیست.در وافع 4 درصد افراد در آمریکا، دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی تشخیص داده شده اند.

در بعضی از مواقع، والدین زمانی متوجه این مشکل در خودشان می شوند که فرزندشان داری این اختلال تشخیص داده می شود.

بیسیاری از افراد، با حضور این اختلال زندگی می کنند اما هنوز هم  در نگاه عمومی این مشکل، بد برداشت می شود.

در ادامه اشتباهاتی در مورد این اختلال ذکر می شود که با دانستن آن ها، راحت تر می توانید با این مشکل مقابله کنید:

کم توجهی بیش فعالی یک اختلال نیست.

اختلال کم توجهی بیش فعالی توسط پزشگان، متخصصان روانپزشکی و روانشناسان به عنوان یک اختلال شناخته می شود.

اما یکی از دلایلی که افراد را در اختلال بودن این مشکل به شک می اندازد، عدم وجود تست مناسب برای تشخیص مشکل است.

برخلاف بسیاری از مشکلات پزشکی، یک پزشک نمی تواند از روی تصویر یا نتیحه ی آزمایش این اختلال را تشخیص دهد.

اما گرچه آزمون دقیقی برای تشخیص ااین اختلال وجود ندارد اما حدود و علائم مشخصی وجود دارد که برای تشخیص این اختلال باید بررسی شود.

پزشکان و روانپزشکان از این حدود و مشخصات استفاده می کنند و در کنار آن، سابقه ی بیکار و اطلاعاتی در مورد رفتار او را بررسی می کنند. تنها در این صورت است که پزشکان تشخیص خود را انجام می دهند.

فاکتور دیگر این است که علائم اختلال کم توجهی بیش فعالی، همیشه به طور واضح و مشخص در فرد دیده نمی شوند. بلکه علائم اختلال، شامل یک طیف گسترده از رفتار ها هستند.

همه ی ما در زمان هایی، مشکلات توجه و حافظه را تجربه کرده ایم اما برای فردی که به این اختلال دچار است،این علائم به قدری شدید می شود که زندگی روزانه ی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد.

علائم اختلال کم توجهی بیش فعالی همچنین ممکن است شبیه علائم برخی دیگر از بیماری ها باشد.بنابراین مشکلات دیگر پزشکی باید قبل از تشخیص اختلال کم توجهی بیش فعالی، بررسی شوند.

اختلال کم توجهی بیش فعالی بر اثر ضعف در فرزندپروری به وجود می آید.

پدر و مادر فرزندان داری اختلال کم توجهی بیش فعالی، معمولا نگران هستند که وضعیت فرزندشان، تقصیر ضعف در فرزندپروری آن ها باشد.

ما ضعف در فرزندپروری تنها عامل اختلال کم توجهی بیش فعالی نیست.

هر فرزندی، چه دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی باشد چه نباشد، اگر در محیطی دشوار و انتقادکننده رشد کند، دچار مشکل خواهد شد.

این محیط ها، کنار آمدن با اختلال کم توجهی بیش فعالی را برای فرزندان و والدین دشوار می کنند اما ایجاد کننده ی این اختلال نیستند.

با توجه به این موضوع، والدین بهتر است شیوه ی فرزندپروری خود را با توجه به ویژگی های این اختلال اصلاح کنند.

پژوهش ها نشان می دهد کودکان دارای ااین اختلال، در صورتی که در محیطی با انتظارات مشخص قرار بگیرند و در خانه روتین های مشخصی داشته باشند، بهبود بیشتری می یابند.

تنها کودکان دچار اختلال کم توجهی بیش فعالی می شوند.

علائم اختلال کم توجهی بیش فعالی باید تا قبل از 7 سالگی در فرد مشاهده شود تا بتوانیم تشخیص این اختلال را انجام دهیم. اما در بسیاری از افراد تا زمان بزرگسالی، این اختلال تشخیص داده نمی شود.

شایع است که در زمان تشخیص این اختلال در فرزندان، والدین نیز دارای این بیماری تشخیص داده شوند.

زیرا والدین هرچه بیشتر در مورد علائم بیماری مطالعه می کنند ممکن است آن علائم را در خودشان نیز مشاهده کنند.

ممکن است در مورد دوران کودکی خودشان دقیق تر شوند و متوجه شوند که برای مثال مشکلاتشان در مدرسه به این بیماری ربط داشته است.

اما فرقی نمی کند این مشکل در چه زمانی تشخیص داده شود. در هر صورت تشخیص این اختلال، با آسودگی ناشی از آگاهی همراه است.

دانستن اینکه برای رنجی که متحمل هستیم، اسمی وجود دارد و مهم تر این که راه حل هایی برای مدیریت آن وضعیت ارائه شده است، آرام کننده است.

بسیاری از کودکانی که دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی تشخیص داده می شوند، علائم را در نوجوانی و بزرگسالی نیز با خود به همراه دارند.

اما با افزایش سن ممکن است علائم اندکی تغییر کند.

بارای مثال، بیش فعالی با افزایش سن کاهش می یابد اما علائمی مانند خستگی، بی توجهی و نداشتن تمرکز در بزرگسالان بیشتر دیده می شود.

افراد بزرگسال دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی، معمولا در روابط و محیط شغلی خودشان مشکلات مزمنی را تجربه می کنند.

اختلال کم توجهی بیش فعالی در صورتی که تشخیص داده نشود ممکن است با مشکلاتی مانند افسردگی، اضطراب و سومصرف مواد مخدر همراه شود.