خیلی از افراد ممکن است به هر دلیلی، ورزش کردن را کنار گذاشته باشند، یا آن را اولویت زندگی خود قرار ندهند. حال آنکه می تواند نقش قابل توجهی در رشد مغزی افراد داشته باشد و حتی از اسکیزوفرنی و سایر چالش های روانی جلوگیری کرده یا سرعت پیشرفتشان را کاهش دهد.
اگرچه اسکیزوفرنی به طور فزاینده ای به عنوان یک اختلال در رشد عصبی شناخته می شود ، گفته شده که عوامل محیطی نقش مهمی در شروع و پیشرفت بیماری دارند. محققان ژاپنی دریافته اند که ورزش در یک دوره خاص پس از زایمان ممکن است از بروز رفتارهای مرتبط با اسکیزوفرنی جلوگیری کند.
در تحقیقی که در گروه تحقیقاتی بیوشیمیایی و بیوفیزیکی دانشگاه تسوکوبا انجام شد، آن ها نشان دادند که ورزش با شدت کم در دوران نوجوانی (که یک دوره رشد مهم است) رفتارهای غیرعادی را در مدل موش اسکیزوفرنی به طور قابل توجهی کاهش می دهد.
تاثیر محیط
مشخص شده است که یک محیط غنی شده در طی دوران رشد مغز ، تأثیرات مثبتی بر عملکرد مغز دارد. از جمله پیشگیری از اختلالات رشد عصبی. اگرچه به نظر می رسد ورزش تأثیر مهمی دارد ، اما ترکیبی از متغیرهای موجود در محیط های غنی شده ، فهمیدنِ اینکه دقیقا کدام متغیر یا مورد در محیط ، تاثیر مثبتی بر مغز دارد را با مشکل روبرو می کند.
برای حل این مسئله ، محققان دانشگاه تسوکوبا مدل تمرینی جدیدی را ایجاد کردند که در آن موش ها با سرعت ثابت روی تردمیل می دویدند. آنها سپس آزمایش کردند که آیا دویدن روی تردمیل با شدت کم از بروز رفتارهای غیرطبیعی در مدل موش اسکیزوفرنی جلوگیری می کند.
سرپرست این تحقیقات می گوید: “مطالعات قبلی نشان داده است که ورزش می تواند انتقال نورون ها را تقویت کرده و اثرات مفید دیگری نیز داشته باشد.” با این حال ، شدت ، مدت زمان و دفعات ورزش در مطالعات با استفاده از دویدن چرخ متفاوت بوده است ، و تعیین اینکه چه مقدار ورزش برای دیدن این تأثیرات مثبت در انسان لازم است دشوار است.”
برای پرداختن به این موضوع ، محققان عملکرد رفتاری و عصبی را در موش هایی که در طی رشد بعد از تولد در معرض ماده ای به نام PCP قرار گرفتند ، که یک مدل رایج اسکیزوفرنی است ، بررسی کردند.
سپس موش ها در دوران بلوغ به مدت 4 هفته در معرض ورزش با شدت کم قرار گرفتند و آزمایش شدند تا ببینند آیا آنها رفتارهای غیر طبیعی و ناهنجاری های عصبی مرتبطی را نشان می دهند یا خیر.
پروفسور سویا ، نویسنده ارشد مقاله ، توضیح می دهد: “نتایج شگفت آور بود.” “یافته های ما که ورزش با شدت کم می تواند از رفتارهای غیر طبیعی جلوگیری کند ، نشان می دهد که ورزش ممکن است مستقیماً در جلوگیری از اسکیزوفرنی نقش داشته باشد.”
این نتایج، مفهوم مهمی در آسیب شناسی عصبی بالقوه اسکیزوفرنی دارد ، به ویژه با توجه به اینکه
ورزش با شدت کم ، تغییرات سیگنالینگ عصبی را در ارتباط با ناهنجاری های رفتاری مورد انتظار بهبود می
بخشد.
محققان این پژوهش عقیده دارند یافته های شان نشان می دهد که عادات ورزشی خفیف در طول رشد می تواند یک اثر پیشگیرانه قوی در افرادی داشته باشد که از نظر ژنتیکی مستعد اسکیزوفرنی هستند. به همین ترتیب ، ورزش می تواند مورد توجه ویژه ای برای افرادی باشد که در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.
نهایتا
ورزش خفیف در حین رشد می تواند با پوشاندن یا بهبود ناهنجاری های رشد عصبی در اثر وراثت ژنتیکی ، از اسکیزوفرنی جلوگیری کند. برنامه های ورزشی ویژه برای افرادی که در معرض خطر هستند ممکن است در جلوگیری از ابتلا به اسکیزوفرنی موفقیت آمیز باشد ، که پیامدهای جدی بر کیفیت زندگی در این افراد دارد.
منبع :http://neurosciencenewes.com
سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!