07136476172 - 09172030360 [email protected]

آشنایی با علائم اختلال طیف اوتیسم در کودکان (قسمت دوم)

توسط | تیر 29, 1401 | سلامت مغز

هدف کلی راهبردهای حمایتی کاهش علائم اختلال طیف اتیسم و در عین حال افزایش کیفیت زندگی و توانایی عملکرد کودک شما است.

اوتیسم که اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز نامیده می شود ، یک بیماری پیچیده است که شامل مشکلات ارتباطی و رفتاری است. این بیماری می تواند طیف گسترده ای از علائم و مهارت ها را درگیر کند. اختلال طیف اوتیسم می تواند یک مشکل جزئی یا یک ناتوانی باشد که نیاز به مراقبت تمام وقت در یک مرکز خاص دارد.

افراد مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط با مشکل مواجه هستند. آنها در درک اینکه دیگران چه فکر می کنند و چه احساسی دارند مشکل دارند. این مورد بیان و ابراز احساسات خود را برای آنان دشوار می کند چه از طریق کلمات یا حرکات بدن و چه از طریق استفاده از حالت های چهره و لمس کردن.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در یادگیری مشکل داشته باشند. مهارت های آنها ممکن است نابرابر رشد کنند. به عنوان مثال ، آنها می توانند در برقراری ارتباط مشکل داشته اما به طور غیرمعمولی در هنر ، موسیقی ، ریاضی یا حافظه مهارت داشته باشند. به همین دلیل ، آنها ممکن است به ویژه در آزمون های تجزیه و تحلیل یا حل مسئله خوب عمل کنند.

در حال حاضر کودکان مبتلا به اوتیسم، بیش از هر زمان دیگری تشخیص داده می شوند. اما بالا رفتن این نرخ می توانند به دلیل تغییر در نحوه تشخیص باشند ، نه به این دلیل که کودکان بیشتری دارای اختلال هستند.

اوتیسم در کودکان چگونه تشخیص داده می شود؟

یک سوم تا نیمی از والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم گزارش می دهند که آنها برای اولین بار علائم را قبل از تولد یک سالگی فرزند خود مشاهده کرده اند. اکثریت – 80 تا 90 درصد – علائم را تا 24 ماهگی مشاهده کردند.

قبل از اینکه فرآیند تشخیص ASD را خلاصه کنیم ، اجازه دهید ابتدا به معیارهای تشخیصی بپردازیم. DSM-5 دو دسته از علائم را تعریف می کند:

  1. نقص در تعاملات اجتماعی و ارتباطات
  2. الگوهای رفتاری محدود یا تکراری

علائم بیشتر به زیر شاخه ها تقسیم می شوند : سه مورد برای تعامل اجتماعی و ارتباطات و چهار برای الگوهای رفتاری.

کودک باید در هر سه زیرمجموعه اجتماعی و ارتباطی و همچنین در دو زیرمجموعه از چهار زیررده الگوی رفتاری علائم را داشته باشد تا تشخیص ASD دریافت کند.

هنگامی که علائم ثبت می شود، باید شدت آنها نیز مشخص شود. این کار با رتبه بندی 1 تا 3 انجام می شود که 1 کمترین شدت و 3 شدیدترین است.

معیارهای دیگر برای علائم عبارتند از:

  • علائم باید از دوره اولیه رشد وجود داشته باشد.
  • علائم باید منجر به اختلال قابل توجهی در توانایی فرد برای عملکرد، مانند اجتماعی یا شغلشان شود.
  • علائم را نمی توان با شرایط رشدی یا فکری دیگری توضیح داد.

غربالگری اوتیسم

غربالگری های رشدی می تواند به شناسایی زودهنگام اختلال طیف اتیسم کمک کند. در طول غربالگری رشد، پزشک کودک شما مواردی مانند رفتار، حرکات و گفتار کودک شما را ارزیابی می کند تا ببیند آیا به نقاط عطف معمولی می رسد یا خیر.

در حالی که متخصصان اطفال در هر ملاقات، رشد کودک شما را بررسی می کنند، اینطورتوصیه شده  است که غربالگری متمرکز تری برای هر گونه شرایط رشدی در طول ویزیت های زیر به کودک خوب انجام شود:

  • 9 ماه
  • 18 ماه
  • 24 یا 30 ماهه

غربالگری خاص برای اختلال طیف اتیسم در ویزیت کودکان در 18 و 24 ماهگی توصیه شده  است. اگر غربالگری ها نشان می دهد که فرزند شما ممکن است ASD داشته باشد، احتمالاً برای ارزیابی بیشتر به متخصصی ارجاع داده می شوید که با کودکان مبتلا به ASD کار می کند.

ابزارهای غربالگری و تشخیص

در حالی که ابزارهای غربالگری یک تشخیص قطعی نیستند، اما برای شناسایی کودکان در معرض خطر ASD مفید هستند. بنابراین می توان آنها را برای ارزیابی بیشتر به متخصص ارجاع داد.

برخی از ابزارهای غربالگری که مخصوص اختلال طیف اتیسم هستند عبارتند از:

  • چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (MCHAT). این یک پرسشنامه تکمیل شده توسط والدین است که برای شناسایی کودکان در معرض خطر ASD استفاده می شود.
  • ابزار غربالگری اوتیسم در کودکان نوپا و خردسال (STAT). این ابزار شامل 12 فعالیت است که می تواند مواردی مانند ارتباط و بازی را ارزیابی کند.

علاوه بر معیارهای تشخیصی ارائه شده در DSM-5، سایر ابزارهای تشخیصی که ممکن است پزشکان برای کمک به تشخیص ASD استفاده کنند عبارتند از:

  • مصاحبه تشخیص اوتیسم – اصلاح شده (ADI-R). ADI-R را می توان برای افراد 18 ماه و بالاتر استفاده کرد. ارتباط، مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکراری را ارزیابی می کند.
  • برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم – عمومی (ADOS-G). ADOS-G از ماژول های 30 دقیقه ای برای ارزیابی مواردی مانند ارتباط، مهارت های اجتماعی و بازی استفاده می کند.
  • مقیاس درجه بندی اوتیسم کودکی (CARS). CARS را می توان برای کودکان بالای 2 سال استفاده کرد. این مقیاس از پنج سیستم مختلف برای تشخیص ASD استفاده می کند.
  • مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام (GARS-2). GARS-2 ابزاری است که به والدین، پزشکان و معلمان کمک می کند تا ASD را در افراد بین 3 تا 22 سال شناسایی کنند.

راهبردهای حمایت از اوتیسم

اگرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد، گزینه های مختلفی وجود دارد . هدف کلی راهبردهای حمایتی کاهش علائم اختلال طیف اتیسم و در عین حال افزایش کیفیت زندگی و توانایی عملکرد کودک شما است.

چندین نوع مختلف از متخصصان ممکن است در گزینه های پشتیبانی درگیر شوند، از جمله پزشکان، روانپزشکان، و آسیب شناسان گفتار زبان. یک استراتژی حمایتی بر رسیدگی به نیازهای خاص فرزند شما متمرکز خواهد بود.

استراتژی های حمایت از اوتیسم

گزینه های ممکن عبارتند از:

  • روان درمانی. این می‌تواند شامل انواع بی‌شماری از انواع مختلف درمانی، از جمله مواردی مانند انواع مختلف رفتار درمانی ، درمانی آموزشی، و آموزش مهارت‌های اجتماعی باشد.
  • داروها. برخی از داروها می توانند به رفع علائم اختلال طیف اتیسم مانند پرخاشگری یا بیش فعالی کمک کنند.
  • گفتار و زبان درمانی. این نوع درمان می تواند به کودک کمک کند تا مهارت های گفتاری و ارتباط کلامی خود را بهبود بخشد.
  • کار درمانی. یک درمانگر به کودک شما کمک می کند تا مهارت های زندگی روزمره را به دست آورد.
  • درمان سایر شرایط سلامتی. کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم ممکن است شرایط سلامت دیگری مانند صرع نیز داشته باشند. پزشک شما برای مدیریت این شرایط نیز کار خواهد کرد.
  • درمان جایگزین. بسیاری از والدین درمان جایگزین را به عنوان مکمل سایر گزینه های حمایتی در نظر می گیرند. در برخی موارد، خطرات ممکن است بیشتر از فواید آن باشد. درمان های جایگزین را با متخصص اطفال کودک خود در میان بگذارید.

چشم انداز کودکان مبتلا به اوتیسم چیست؟

چشم انداز کودکان مبتلا به ASD می تواند در افراد مختلف بسیار متفاوت باشد. برخی از کودکان ممکن است به زندگی نسبتاً مستقل ادامه دهند. دیگران ممکن است در طول زندگی خود به کمک مستمر نیاز داشته باشند.

تشخیص زودهنگام اختلال طیف اتیسم بسیار مهم است. هرچه ASD زودتر تشخیص داده شود، پشتیبانی زودتر شروع می شود. این می تواند برای اطمینان از اینکه کودک حمایت لازم را برای بهبود علائم و کیفیت زندگی خود دریافت می کند، حیاتی باشد.

اگر کودک شما علائم اختلال طیف اتیسم را دارد، با پزشک اطفال او قرار ملاقات بگذارید. آنها به ترکیب تجربیات شما، مشاهدات آنها و ابزارهای غربالگری موجود کمک می کنند تا مشخص شود آیا فرزند شما به ارزیابی اضافی توسط متخصص نیاز دارد یا خیر.

منبع:

واحد ارزیابی و تشخیص

آشنایی با علائم اختلال طیف اوتیسم در کودکان (قسمت اول)

نشانه های اوتیسم در نوزادان: راهنمای ساده برای تفاوت های رشدی

 

به این مقاله امتیاز دهید